Hollandse luchten.

‘De eenvoudige boekverkoopster uit Zutphen’ kan voorlopig nog niet naar huis.
Van het ongeluk van maandag weet ze niets, zij was lang buiten bewustzijn. Haar dochter liet twee auto’s dwars op de trambaan parkeren in afwachting van de ambulance die haar naar het Lucas Andreas Ziekenhuis bracht. Uit een hersenscan bleek dat er geen bloeduitstorting onder de schedelwand is.
Zowel vrijdag als gisteren kon ik goed met haar spreken en ook weer lachen. Zij vertelde mij van Jacob Maris die een wandeling met een vriend maakte. De vriend wees Maris op de prachtige Hollandse wolkenlucht van dat moment. Maris: ‘ik maak ze mooier!’
Mijn gedachten bleven toch bij verkeersongelukken en ik vertelde haar van Rudy onze vorige huisarts. In de jaren zeventig reed ik omstreeks middernacht naar huis toen de auto voor me plotseling frontaal tegen een van de eikenbomen langs de weg reed. Ik haalde de man uit de auto omdat ik bang voor brand was en belde bij het dichtstbijzijnde huis aan voor hulp. Rudy was het eerst ter plekke. Tegen Rudy zei ik dat niet alleen de adem van de man maar ook de auto naar jenever stonk. Rudy keek me heel indringend aan en zei ‘daar weten wij niets van!’ Ik herinnerde mij dit verhaal omdat de politie in Amsterdam vroeg of zij gedronken had en ook dit ongeluk ’s avonds laat gebeurde.
Nou had ik al een grote bewondering voor Rudy, maar na deze wijze les steeg die nog eens flink. Rudy was/is (hij is nog kerngezond) het prototype van de ouderwetse huisarts. Een man die alle kwalen kent en ook midden in de nacht naast je bed stond en zeer geliefd was bij zijn patiënten.
Dit schilderij (op klikken) van een zogenaamde bomschuit op het strand van Scheveningen laat mooi zo een lage horizon met een hoge lucht zien waar de schilder bekend om was.
Wij besloten ons telefoongesprek met de les dat we de uitspraak 'daar weten wij niets van' nog dikwijls zullen kunnen gebruiken.