Friday, February 27, 2009

Carel, Esther en de Coyote.




Gisteren weer getracht “normaal” te leven na een dag schaken in Zetten.
Helaas waren niet al mijn zetten goed, 3 uit 7 is nog net in de min.
Er zijn veel belangrijker zaken.
Het onderschrift op dit briefje van Esther is een aardverschuiving in het gevoelsleven van Carel. Terwijl ik als een blok lag te slapen kiest Carel voor de thuiszorg. Jammer dat we het zonder foto moeten doen! De oude kater die voelt dat ie misschien toch meer nodig heeft dan het eten dat ik hem voorzet.
Carel kan niet weten dat Esther woensdag jarig is. Hier een foto met haar dochtertje Anique ergens in Tsjechië. Misschien is een mooie steen een goed cadeau? Ik weet dat Anique dol is op bijzondere stenen. Esther heeft poezen en een grote Duitse herder. Gelukkig voor haar is de lynx uit Limburg hier nog niet gezien, zodat haar huisdieren veilig zijn.
In Toronto moet mijn familie voorzichtig zijn met hond Orbit want daar loopt in de stad deze prachtige coyote rond. Zij heeft al huisdieren opgegeten een hond en katten. De overheid wil het dier wel beschermen, ik hoop dat geen angsthaas het dier doodschiet.
Klik op de plaatjes voor een vergroting.

Sunday, February 22, 2009

Niet gestolen.


Op 24 oktober 2007 schreef ik over de “diefstal”van mijn invalidenparkeerkaart. Heel blij ben ik dat ik nu kan schrijven dat die kaart nooit gestolen is. Deze week kwam schilder Wesseldijk in de Hoofdstraat uit zijn winkel om mij mijn, al lang verlopen, kaart te geven. De kaart was op straat gevonden en al verlopen toen Wesseldijk hem in handen kreeg. Gelukkig moet ik nu mijn mening herzien. Mijn kaart is niet uit mijn, niet op slot gedane, auto gestolen. Hij moet er toen uitgewaaid zijn. Mijn excuses aan de niet bestaande mensen die ik ten onrechte verdacht van diefstal.

Friday, February 20, 2009

Sofia Kovalevskaya



Woensdag had ik bezoek van Laura, Emma en Rosa. We hadden een DVD met de film “Lang Leve de Koningin” en dat werd genieten. Daarna pannenkoeken hier vlakbij in het Pannenkoeken restaurant.
Van de moeder van Laura, Annemarie, kreeg ik het boek “Herinneringen aan mijn kindertijd” van Sofja Kovalevskaja en waarom kreeg ik dat? Ik heb ‘het vermoeden’ dat Annemarie vindt dat een legendarische vrouw als Sofia Kavalevskaya (Russische namen zijn moeilijk te vertalen) echt iets voor mij is.
Het korte leven van Sofia is ongelooflijk boeiend. Ze was een van de meest briljante wiskundige van haar tijd, schrijfster, feministe en nihilist! Ze promoveerde in Zweden Summa Cum Laude op drie onderwerpen en werd in Stockholm benoemd tot de eerste hoogleraar wiskunde in Europa!
In 1888 schreef de Franse Academie van Wetenschappen een prijs uit voor een probleem dat beroemdheden als Euler, Lagrange en Poisson niet gelukt was op te lossen. De Franse Academie was zo enthousiast over de oplossing van Sofia dat zij de prijs voor deze geniale vrouw verhoogden van 2000 naar 5000 franc. Kovalevskaja stierf in 1891 ze werd 41 jaar.

Tuesday, February 17, 2009

Isabelle bezoekt beukenlaan.




Isabelle, de prinses, bezocht vanmorgen haar oma aan de beukenlaan. Ze wilde nu zelf wel eens proeven hoe taart smaakt en ook weten wat de krant schrijft. Gelderland leeft schrijft de krant.

Monday, February 16, 2009

Barok en twee sterren.


Gister eerst naar het koffieconcert in Kapel op ’t Rijsselt. Barok muziek van het ensemble Oostenrijk-Jansen. De twee mannen op klavecimbel en cello, Nienke Oostenrijk als sopraan en Pauline met hobo, althobo en een piepklein blokfluitje in de toegift. Heel mooie muziek waar Pauline met de hobo, vond ik, toch extra opviel. Zij speelde virtuoos, maar ik ben een leek.
’s Avonds na lange tijd weer eens uitgebreid gekookt voor Wil. Zeekraal en sperzieboontjes, heilbot en scampi’s, gebakken aardappeltjes met spekjes. Ik kreeg twee sterren en ze is met een doggybag naar huis gegaan.

Saturday, February 14, 2009

Janny, Japin en Müller.



Het is geruststellend als er veel dieren om je heen zijn. Het komt dan misschien toch nog goed met de wereld? De foto’s nam ik vanmiddag toen Janny en ik, langs de westkant van de IJssel naar Olst reden om te gaan lunchen.
Vanmorgen ontving ik van A.L. Snijders (Peter Müller), het volgende ‘zkv’ over Arthur Japin. Zelf schreef ik 28 december over Japin en kreeg toen een stevig commentaar van Foxx. In deze meningenstrijd kunnen we na de column van Peter Müller weer even lekker vooruit.
Müller:
De literaire hemel, Amen, Noord-Drenthe. De interviewer vraagt Arthur Japin of hij iets wil voorlezen uit zijn nieuwe boek. Zij overhandigt hem het boek, Japin slaat het open en draagt een groot stuk voor zonder naar de tekst te kijken. Hij is acteur, hij heeft een theateropleiding gevolgd, hij praat niet, hij heeft een dictie, hij maakt stemmen, hij heeft een oogopslag, acteurs zijn gekunstelde mensen, zij spelen iemand anders, dat is hun vak.
Arthur Japin is mishandeld door zijn vader, hij is gepest op school, hij heeft nooit ergens bijgehoord, hij heeft nooit geleefd in een groep, niemand accepteerde hem, hij kent de regels niet. Hij vertelt dat hij zoveel literaire prijzen heeft gekregen dat hij zich de namen en bedragen niet meer kan herinneren. De vriend met wie hij dertig jaar samenleeft, heeft hem gered. Ze hebben er een nieuwe vriend bij genomen, ze leven met z'n drieën, het staat te lezen in zijn dagboek dat gepubliceerd is bij de Arbeiderspers. Hij zegt dat hij nooit heeft geweten heeft wat homoseksualiteit is. Hij zegt: 'Ik ben trouwens helemaal geen homoseksueel'. Dat vind ik een handige opmerking, ik geloof hem. Amen (Noord-Drenthe).

Thursday, February 12, 2009

Nogmaals Hagar Peeters.




Eliane wees me erop dat ik me nog moet verantwoorden voor mijn stem op Hagar Peeters voor de dichter des vaderlands. Ik beloofde verantwoording als Hagar won, maar nu zij niet won is het een verantwoording nog belangrijker.
Ik hoorde en zag Hagar voor het eerst op een zondagmiddag bij boekhandel Donner in Rotterdam, Pieter Steinz had daar toen een interview met haar.
Ik koos Hagar Peeters omdat ze heel persoonlijk kan dichten. In de bundel ‘Koffers zeelucht’ geeft ze drie gedichten over haar ouders, hier het eerste.

VANNACHT KWAM IK MIJN OUDERS TEGEN

Vannacht kwam ik mijn ouders tegen,
twee bleke schimmen die naar elkaar
toe negen in het witte licht van een lantaarn.

Aan hun geluk te zien kon ik nog niet
geboren zijn. Ze waren jong en heel verliefd.
Een groot verdriet bedroefde mij
omdat ik wist hoe het zou verdergaan.

Zij schaterde om iets dat hij haar toegefluisterd had.
Hij lachte hard zoals hij nog vaak doet.
We wisselden een beleefde groet
en daarna scheidden zich weer onze wegen.

'Wacht maar', riep ik hen na,
wij komen elkaar nog wel eens tegen.
Gearmd gingen ze zwijgend om een hoek.

Dit gedicht vind ik zo persoonlijk dat ik het bijvoorbeeld niet uit het hoofd wil kunnen citeren.
Het eerste gedicht uit de bundel ‘Genoeg gedicht over de liefde vandaag’ is veel vrolijker dan dat over haar ouders:

ZAL IK NOG EEN EINDJE MET JE MEELOPEN?

Ja hoor. Je mag meelopen tot het stoplicht,
of tot de eerstvolgende tunnel.
Tot de derde straat rechts,
tot de ingang van het park.
Tot bij het ziekenhuis, tot voorbij
het ziekenhuis, tot aan mijn huisdeur.

Je mag meelopen tot in mijn kamer,
tot het glaasje van het een of ander,
tot ik mijn tanden heb gepoetst
of tot het eerste ochtendlicht
over de stoel met kleren valt.

Tot de bouwvakkers aan het werk gaan,
tot de school weer is begonnen,
de ambtenaren pauze houden
de winkels zijn gesloten
of tot de laatste stoptrein gaat.

Tot na het ontwaken maar voor het ontbijt,
tot na het ontbijt maar voor de lunch,
tot na de lunch maar voor het avondeten
mag je meelopen.

Tuesday, February 10, 2009

Geen rijdende rechter.




Hannie, de buurvrouw, redde vanmiddag het leven van de beuk die ter dood veroordeelt was.
Over deze boom schreef ik 21 december en 2 februari. Toen het 2 febr. te hard woei om de top weg te halen zou Richard alleen van de onderhelft de takken weghalen en vandaag terugkomen voor de hele boom. Net op tijd kwam Hannie zojuist vertellen hoeveel licht zij nu weer hadden en hoe leuk het was dat wij hem lieten staan! Hannie, haar man Wim en ik hebben geen rijdende rechter nodig, u zult ons in dat programma niet zien.
Theo is heel blij dat hij weer regenwater of in de vijver kan drinken. Tijdens de vorst moest hij wel, met tegenzin, kraanwater drinken.
Esther probeert van Carel een gedomesticeerde kat te maken. Ze moet oppassen want deze heel oude echte kater (twee balletjes) is zeer schuw. Soms is hij dagen weg, dan moet er binnen een straal van …(?) km een krolse poes zijn. De laatste keer kwam hij met zulke grote open wonden “thuis” dat Esther hem naar een dieren arts wou maar Carel laat zich zelfs niet door de brandweer pakken! Wel wil hij biologische spekjes accepteren.

Sunday, February 08, 2009

De Domra.




Vanmiddag met Janny de tweedehelft van een zondagmiddagconcert in Huize Voorst gezien en gehoord. Twee instrumenten, de accordeon en de domra. Het was voor het eerst dat ik de domra zag en hoorde. Het is een Russisch instrument met drie snaren en een bolle klankkast zoals bij de luit. Svetlana bespeelde de domra. Uit die kleine domra komt heel veel luide muziek en vooral vanmiddag ook razend snelle muziek, heel mooi. Janny en ik waren blij dat we op het laatst toch zijn gegaan. Omdat er geen programma was weten we geen namen enz. Klik op de foto's voor een vergroting.

Friday, February 06, 2009

Het mooist?




Zojuist had ik een groot verlangen naar de uiterwaarden en gelukkig zijn die dichtbij. De foto’s zijn nog geen uur oud.
Over 180 graden twee paarden wat ganzen en ik. Bij de knotwilg bedacht ik weer eens dat er geen “mooiste” bestaat. Geen mooiste boom, geen mooiste opera, geen mooiste mens, misschien zelfs geen mooiste schaakpartij? Voor jou of voor mij bestaat er misschien wel een “mooiste” iets. Filosofie loopt kennelijk snel tegen zijn grenzen aan.
In de zomer heb je hier ook de koeien die mis ik al gauw. Of zij mij missen weet Rutger Kopland:

Koe I

Haar kop is verschrikkelijk dichtbij mijn gezicht
haar ogen kijken in de mijne maar ik weet niet
of zij mij ziet – het is alsof zij alleen
ruimte ziet, alsof ik alleen
de ruimte ben waarin wij staan
heel dichtbij is ze, en ik ben niets.

Dit gedicht is uit de laatste bundel van Kopland: ‘TOEN IK DIT ZAG’.
Ik kreeg dit voor mijn verjaardag van Janny bij de “Champagnebrunch” . Om mijn belofte aan Janny gestand te houden dat ik een gedicht uit hoofd zal voordragen wanneer ik haar bezoek, leerde ik dit gedichtje snel uit het hoofd. Toen Kopland kortgeleden bij Wil op bezoek kwam om voor de laatste keer haar huis in Joppe ‘te voelen’ en ik op dat moment telefoneerde zei Wil: ‘Rutger, ik heb hier de man die jouw gedicht Koe I kan citeren’. Kopland moest lachen en zei dat hij het zeer waardeerde!
Ik moet bij Janny gaan herhalen. Ken ik zo weinig gedichten of kom ik zoveel bij Janny?

Monday, February 02, 2009

Weer normaal.


Terug in de werkelijkheid. Ruud en ik speelden gister in Wijk aan Zee onze laatste parij in het Corustoernooi. Ruud maakte in de laatste ronden zijn slechte start goed en ik bleef solide spelen. Wij hebben beide een TPR (toernooi prestatie rating) die net wat boven onze rating ligt dus we hebben aan onze schaakplicht voldaan.
Anneke heeft Ruud opgehaald, Richard en Pamela (ze staat voor de beuk) zagen een beuk om enz. enz., alles is weer normaal!