Hill Street Blues

In de jaren tachtig van de vorige eeuw keken we veel naar deze zeer populaire TV-serie. Zaterdagmorgen 8 juli 1989 stonden Erica en ik er plotseling zelf in met als verschil dat nu alles echt was.
De Boston Herald, Sunday, July 9, 1989:
TOURIST SHOT IN T STATION ROB TRY
By Doreen Iudica
A TOURIST from the Netherlands - in Boston less than 24 hours - was seriously injured in the Symphony MBTA station yesterday after fending off a gunman who tried to rob him, police said.
Willem Duvekot, 54 of Holland was standing at the Green Line stop with his wife, Erika, at 8:30 a.m. waiting for a trolley to sightsee, when a man stuck a gun in his face and demanded his knapsack, police said.
When Duvekot refused to his hand over the bag, the suspect fired a shot and a bullet grazed the left side of Duvekot's head, MBTA police sources said. The men then began fist-fighting.
"We are just very scared," a nervous Erika Duvekot said as she stood by her husband's side in the Boston City Hospital emergency room, her dress splattered with blood.
"We might cut our trip short and go back to our country. I'm scared for my husband. It was awful what happened."
As the two men rolled around on the platform, the suspect used the butt of his gun to hit Duvekot over the head four to six times, causing extensive injuries, police said.
Witnesses told police Erika Duvekot screamed at the man to stop attacking her husband and tried to pull him off of the victim, but no avail. She was not hurt.
After about five minutes of fighting, police said, the suspect struggled free from Duvekot, who was "getting the best of him," and fled from the station in an unknown direction. Nothing was stolen from the couple. The suspect is described as a black male, 20-25 years old, 5 feet 10 inches tall, 140 pounds, wearing jeans and a denim jacket.
"This was some welcome to Boston," an MBTA police officer commented. The couple had arrived in the Hub Friday to begin a seven-week tour of the area.
Duvekot was treated for multiple head injuries, bumps and bruises before being released from BCH late yesterday afternoon, a hospital spokesman said.
The violent attack comes just a week after Karen A. Edwards 34, a tourist from North Clearwater, Fla., was stabed to death in her room at the Lenox Hotel on June 1. Edwards, who was travelling alone, was visiting Boston as part of a two-week vacation. No arrests have been made in her death.

Hier word ik de ondergrondse uitgedragen.

De koe in de wei.

De stadsmens heeft sinds kort de koe als decorstuk ontdekt. Rijdend in zijn 4-wheeldrive van honderden paardenkrachten wil hij koeien in de wei zien. Dat hij geen stier van een os kan onderscheiden, laat staan een vaars van een pink deert hem niet.
Toch hoop ik dat hij gelijk krijgt en de melkkoe in de wei te zien blijft. De tijd dat de melkkoe in de wei liep en een mooi dier was, met horens en zonder mismaakte oren met gele verkeersborden er aan vast gemaakt, is nog niet lang geleden. In 1968 nog zag ik met Erica en de jongens (Thijbert was nog een baby) in de 2-CV rijdend, deze Fokje 2 bij Borculo tussen de koeien van boer Ebbers lopen.
Ik stopte de 2CV en liep naar de boerderij. Ebbers was op het erf en keek me een beetje verbaasd aan toen ik hem vroeg of ik wat foto's van dié koe daar (Fokje 2) mocht maken.
Tot mijn opluchting (een vreemde op zijn erf is niet wat een boer graag ziet) werd hij zeer vriendelijk en maakte me het compliment dat ik er verstand van had. Nee, die foto's kon ik zo krijgen, de familie moest ook naar binnen. Fokje 2 was het jaar daarvoor reserve-kampioene van Nederland geworden, daar kon wel een kopje thee bij geschonken worden. Inmiddels dorst ik hem ook om het inschrijfformulier voor het stamboek te vragen en ook dat kwam met plezier ter tafel. Zo kon ik in een wiskundeboek voor het LBO het begrip symmetrie toelichten met Fokje 2!

Het stamboekformulier.

Brokkenpiloten.

Van het dit jaar verschenen boek "Requiem voor Newton" van Klaas Landsman kocht ik in maart, bij boekhandel Van Someren in Zutphen, de toen net binnengekomen twee exemplaren. Het motto "van een goed boek moet je er altijd minstens twee kopen"heb ik van een bekende Nederlandse schrijver, ik weet niet meer van welke.
Thijlbert mailde me dat hij Landsman als een detective las, zodat ik er ook nog een voor Michiel ga kopen.
Landsman is hoogleraar wiskunde en mathematische fysica. Van 1989 tot 1997 werkte hij in Cambridge. In "Requiem voor Newton" beschrijft Lansman zijn jacht op enerzijds de mooie Ellen (een studente van Stephen Hawking) en anderzijds op de levens achter de grote natuurkundigen. Na Newton komen de reuzen van eind negentiende en begin twintigste eeuw uitvoerig aan de orde, Einstein, Bohr, Planck, Schrödinger, Von Neuman, Heisenberg en vele anderen.
Wat mijzelf al jaren intrigeert is waarom relatief veel van deze geniale mensen in hun privé leven zulke brokkenpiloten waren. Klaas Landman komt met ruim voldoende "roddel"om mij nog nieuwsgieriger te maken naar dit fenomeen.
Een voorbeeld: de Oostenrijker Erwin Schrödinger een geniale wis- en natuurkundige.Hij is vooral beroemd geworden met de "Schrödinger-vergelijking" die je als de wiskundige grondslag van de quantum-mechanica kunt beschouwen. Schrödinger kon van geen vrouw afblijven. Nu lees ik bij Landsman dat Schrödinger door zijn eigen vrouw bedrogen werd met Weyl. Herman Weyl was een van de grote Duitse wiskundigen in de eerste helft van de vorige eeuw. Het is van alle tijden, maar toch aardig om te weten. Op Schrödinger kom ik nog een keer terug in mijn blog in verband met zijn beroemde kat, die moet nu nog even wachten, dat kunnen katten heel goed.
Net als Thijlbert lees ik "Requiem voor Newton" als een detective. Als je echter bij namen als Werner Heisenberg of Max Planck geen idee hebt over wie het gaat is dit boek misschien niet echt iets voor u, er komt nogal wat natuurkunde in voor.
Tot slot nog wat natuurkunde als toetje, vooral ook omdat ik twee mooie plaatjes wil laten zien. Even de tanden op elkaar!
In de Fermionendans (mijn blog van 12 mei) schreef ik over de zon als fusiereactor waardoor wij zoveel warmte ontvangen dat we op onze planeet aarde kunnen leven.
Op het plaatje hierboven zie je links twee kernen van het waterstofatoom: deuterim en tritium (watersof omdat er één proton,de plus-lading, in de kern is). Door de zeer hoge temperatuur fuseren de waterstofkernen waardoor een enorme energie vrij komt èn een heliumkern èn een neutron.
Al decennia lang hopen de natuurkundigen dit proces voor onze energiecentrales te kunnen toepassen. Hieronder zie je het principe van de experimentele Tokamak. De Tokamak is in de jaren vijftig van de vorige eeuw ontworpen door onder andere de Rus Sakharov (ja, de dissident). Nog steeds is de Tokamak de hoop van de kernfysici om ooit kernfusie rendabel te maken. De zon in het klein op aarde dus!
Ik geef alleen het mooie plaatje, wie meer wil weten over deze experimentele reactor kan dat op Internet vinden.

De Tokamak.

Jane Avril.

Hopelijk heb ik dinsdag op mijn blog niemand afgeschrikt om de roman "Blanche en Marie" te lezen. Door het hoge radium gehalte van mijn stukje zou ik lezers met een angst voor natuurkunde van het boek kunnen afhouden.Ik heb me echt ingehouden en niets verteld over isotopen, halfwaardetijd enzovoort. Per Olav Enquist heeft een prachtig boek geschreven. Ik lees het simultaan met twee andere boeken waarover ik zeker nog zal schrijven. Naast Blanche en Marie verschijnt Jane Avril al in het begin van het boek. Het interessante is dat Enquist bijzonderheden over deze vrouwen weet te vertellen die niet zo (of helemaal niet) bekend zijn. Met Jane Avril, het topmodel van Toulouse Lautrec, haal ik aardig wat radioactiviteit van mijn vorige blog, hoop ik.

Radium.

Fascinerend was het, je dook met het horloge onder de dekens en dan die groen oplichtende wijzers en idem de twaalf stipjes van de uren.
In de pas verschenen roman "Blanche en Marie"van Per Olav Enquist komt Radium uitvoerig aan de orde.
Marie Curie is bij iedereen bekend, maar haar assistente Blanche niet.
In 1903 kreeg Marie Curie-Sklodowska samen met haar man Pierre Curie en Antoine Henri Becquerel de Nobelprijs voor natuurkunde wegens hun ontdekking van radioactiviteit.
In 1911 kreeg Marie de Nobelprijs voor Chemie voor de ontdekking van de elementen Radium en Polonium.
Blanche werkte voor Marie en heeft tonnen Pekblende, het erts dat uranium bevat, moeten verwerken om grammen Radium en Polonium te verkrijgen. Radium is een zeer sterk radioactief element, veel sterker dan uranium. Blanche verloor aan de radioactieve straling eerst een been en later ook haar andere ledematen voordat ze aan de straling is gestorven. Marie (geboren 1867 in Warschau) stierf in 1934 aan leukemie, ze was de eerste wetenschapper die twee Nobelprijzen in verschillende disciplines won en de eerste vrouw die de prijs won.
Om terug te komen op de lichtgevende wijzerplaten, die zijn natuurlijk al lang verboden. In New Jersey was in 1925 het eerste proces tegen U.S.Radium Corporation aangespannen door een van de meisjes die de wijzerplaten van klokken met radium bevattende verf beschilderde.
Negen meisjes voor haar waren al aan dit werk overleden!

Marie Curie-Sklodowska.

In 1995 is Marie als eerste vrouw bijgezet in het Panthéon in Parijs, wegens haar grote verdiensten voor de wetenschap.

UITVLIEGEN

Gisteren was het weer zover, een nest koolmeesjes vloog uit. De kleintjes weten eerst nog van niets en landen onbekommerd op de ontbijttafel. Toen dit jonkie aanstalten maakte op Erica's hand te gaan zitten vloog een van de ouders luid roepend met groot geweld er tussen en moest de jonge ontdekkingsreiziger met spoed vertrekken. De laatste keer dat de kleinkinderen Piffin en Otger hier waren hadden we zelfs enkele malen aan de ontbijttafel zo een koolmeesinvasie. Otger heeft toen nog een speciale landingsbaan voor ze gemaakt die ze onmiddellijk in gebruik namen.

Feest.

Mijn eerst foto met de nieuwe digitale camera Canon IXUS 40. Met veel raad en documentatie van Michiel uit Toronto en Eric Goedhart uit Deventer dorst ik het tenslotte aan. Michiel moest me vanmorgen nog even dwingen de handleiding te lezen. De bloemen zijn gistermorgen gefotografeerd en dinsdag gekocht voor onze 46ste trouwdag van woensdag. We gaan een poging doen de 50ste te halen!

YEATS

De Ben Bulben.

In 2000 ruilden we voor een maand ons huis met een Ierse familie. Erica was in 1999 twee weken in Ierland geweest en nu gingen we samen. Ons Ierse huis lag tegen een heuvelrug die zo'n vijftien kilometer westwaarts begint met de Ben Bulben. Achter in "de tuin"(hectares weiland met bomen) was een waterval van 80 meter hoog, de "voortuin" bestond uit twee weiden voor de paarden, waar wij evenals voor de hond die tijd voor zorgden, en een stukje bos met geriefhout.
In de eerste week kwam onze Londense vriend Jeremy logeren, die net als ik nog nooit in Ierland was geweest. Elke avond maakten we plannen voor de volgende dag en met Jeremy werden dat geweldige klimtochten, maar eerst wilde hij naar Drumcliff voor het graf van de grootste Ierse dichter Yeats. Drumcliff ligt iets ten noorden van Sligo. Het was daar precies zoals hij in zijn LAST POEMS van 1939 beschrijft:

Under Ben Bulben
.....
VI
Under bare Ben Bulben's head
In Drumcliff churchyard Yeats is laid,
An ancestor was rector there
Long years ago; a church stands near,
By the road an ancient Cross.
No marble, no conventional phrase,
On limestone quarried near the spot
By this command these words are cut:

Cast a cold eye
On life, on death.
Horseman, pass by!

Inderdaad dit laatste staat op zijn grafzerk van limstone . Aan de andere kant van de weg gingen we lunchen in de herberg met een enorm hoog Yeats gehalte, ontzettend lekker: gegrilde oesters met kaas en knoflook.
Het grote toerisme in Ierland is in het zuiden en ging gelukkig aan ons voorbij. In Sligo vonden we de boekhandel die Peter Meijboom beschrijft in het gedicht Zeeland (mijn blog van 15 mei). Erica kocht er het door Everman's Library fraai uitgegeven verzamelde werk van Yeats.
Waar vind je nog een land waar de boer op een groot bord, met een gedicht van Yeats, je waarschuwt zijn land niet te betreden. Op een zondagmiddag hadden we eens een liftende Ierse boer in de auto, die zijn dochter in de stad ging bezoeken. Al gauw ging het over leven en dood en citeerde hij Yeats, werkelijk ontroerend. Zul je op zondagmiddag in Nederland een oude boer, in zijn mooiste pak, als lifter kunnen vinden die Slauerhoff citeert?
Een hoogtepunt voor mij vonden we in de buurt van Inishcrone, een zeewaterbadhuis uit begin vorige eeuw nog origineel met kranen als afsluiters voor een stoommachine. Eerst een stoombad in een houten ton zoals op antieke tekeningen en dan een bad in heet zeewater tussen het zeewier!
Tot slot mijn lievelings gedicht van Yeats:

He wishes for the Cloth of Heaven

Had I the heavens' embroidered cloths
Enwrought with golden and silver light,
The blue and the dim and the dark cloths
Of night and light and the half-light,
I would spread the cloth under your feet:
But I, being poor, have only my dreams;
I have spread my dreams under your feet;
Tread softly because you tread on my dreams.

Als ik de Cloth of Heaven als kleren interpreteer, kom ik bij Gustave Klimt, die schilderde kleren waarvan je kunt dromen. Daarom hieronder zijn favoriete model Emilie Floge met haar azuurblauwe ogen, passend bij haar gewaad.

Emilie Floge.

Rijksmuseum en Mauritshuis.

Op 26 april plaatste ik een foto van de IJssel hier bij Gorssel, ik noemde het Oud-Hollandslandschap. Bij de schilderijen van Coorte en m'n belevenissen met het Mauritshuis dacht ik aan dit schilderij van Salomon van Ruysdael. Salomon (1600-1660) was net als zijn beroemde neef Jacob (1628-1682) een landschapsschilder. Voor dit "Riviergezicht op Deventer" heeft Salomon hier ergens bij Gorssel gezeten (het is het kerkje van Gorssel), vandaar dat ik het uit het archief van het Rijksmuseum haalde voor mijn blog. Dat is werkelijk geweldig van het rijksmuseum, zij hebben hun hele collectie (voor ons belastingbetalers) in hun computer gezet en wij kunnen elk schilderij zo binnen halen, mits je een internetverbinding hebt. Ik had bij Coorte ook gehoopt dit bij het Mauritshuis te kunnen doen, maar nee dat ging niet:
Geachte heer Duvekot,
Wij sturen u graag een afbeelding voor uw weblog.
Helaas zijn daar flinke kosten aan verbonden voor het lenen en het beeldrecht.Het lenen en gebruik voor 3 maanden zonder verdere publicatie is al EUR 80,--.Toezending na ontvangst van betaling.Ik weet niet of u dit voor uw doel voor ogen had.
Met vriendelijke groeten,
Mariette Halkema
Fotos en Rechten.Stichting Vrienden van het Mauritshuis

Vandaag een illustratie van Eliane in het NRC Handelsblad. Dit ter gelegenheid van de 70ste verjaardag van Penguin. In het Victoria&Albert Museum is vanaf 8 juni een tentoonstelling van 500 boekomslagen, Eliane heeft er kwistig mee gestrooid.

Adriaen Coorte

Het is hier in Gorssel volop aardbeien- en aspergetijd. In onze tuin bezwijkt de aalbessenstruik haast onder zijn gewicht, we hebben nog wel wat zon nodig. De hoogste tijd dus voor een paar prachtige plaatjes van een van de grootste schilders van de genoemde vruchten en groente.
Adriaen Coorte, in 1665 geboren in Middelburg en gestorven na 1707, zijn laatste gedateerde werk is van dat jaar.
In 2003 was in The National Gallery een tentoonstelling van Coorte's werk te zien. In de catalogus stond onder andere:
Coorte is a visual poet whose intimate still lifes allow the viewer to see both the familiar and the exotic with wonder and admiration. In his mature paintings, shells, fruits, and vegetables are transformed into images of singular beauty. Coorte generally placed his objects on a cracked gray stone ledge, but each painting's subjects appear to reach upward toward an unseen light source, giving the work a sense of life and optimism.
Van zoon Michiel, die me vanmorgen op het goeie spoor naar Coorte zette, heb ik geleerd dat je niet moet kletsen over beeldende kunst, maar moet kijken. De lof van de Amerikanen mag er van mij toch bij, vandaar.
Aan Coorte heb ik een bijzondere herinnering. Bij een van onze bezoeken aan het Mauritshuis bedankte ik bij de uitgang een van de medewerksters en zei haar dat ik weer genoten had (vooral van de prachtige "panterbonte" hengst van Paulus Potter, die er toen hing). Ze werd heel enthousiast en vroeg wat ik van het schilderij van Coorte van de aardbeien vond, dat het museum juist had aangekocht. Beschaamd moest ik toegeven dat ik het had gemist (te lang naar de hengst gekeken). Ze pakte mijn linkerhand (rechts heb ik m'n kruk) en nam me mee de trappen op tot voor het schilderij(tje)! Helaas kan ik dat niet op mijn blog zetten, ik zal binnenkort vertellen waarom. Wat ik nu laat zien maakt alles goed dacht ik.

Adriaen Coorte.

Adoptie?

Zaterdagmorgen lag hij(zij?) in de struiken, met onze "buitenkat" te dicht bij. Ik pakte hem op en kalmeerde hem. Na een poosje liet hij fijngeprakt kattenvoer in zijn snavel proppen en kon Erica theelepeltjes water naar binnen gieten terwijl ik die zeer sterke snavel met moeite openhield.
Er viel heel goed met hem te praten maar op een gegeven moment vielen zijn oogjes toe, geheel ontspannen zat hij op mijn arm. Zo gemakkelijk wordt dus een kauwtje tam! Wegvliegen was wel het laatste waar hij aan dacht. Al die tijd vlogen zijn ouders druk boven hem roepend dat hij moest gaan vliegen, soms riep hij KA terug. Uiteindelijk heb ik hem via het balkon op het dak gezet en hebben zijn ouders zich over hem ontfermd. Ik ben wel bijna verleid om hem te adopteren, wat een schat!

Charles Darwin

Gisteren zijn de Engelse schakers vertrokken. Het was een zeer geslaagd weekend: zaterdag schaken, zondag cultuur en maandag schaken. Wij zijn weer hartelijk uitgenodigd om volgend jaar naar Londen te komen.
Nu kort voor dit weekend bleek dat Maria Verhoeven, onze minister van onderwijs en WETENSCHAP, de wetenschap niet bepaald serieus neemt en de tweede kamer haar niet met terugwerkende kracht ontslaat, blijf ik verbaasd achter.
Hier zit ik, tijdens een van de vele links Palace-Pallas wel meer dan tien jaar geleden, in het Darwin-huis, achter het schaakbord van de beroemde wetenschapper. De stukken waarmee hij speelde zijn verloren gegaan, maar op het bord mocht ik spelen van de conservatrice! Ze was zeer met ons ingenomen omdat we naast een donatie ook allen een petitie ondertekenden naar haar minister van cultuur om meer geld.