Feest.

Vanmorgen gingen Gerard en ik naar vaatchirurg van de Hem voor zijn visie over het echo-onderzoek van mijn rechterbeen vorige dinsdag. Van de Hem gaf groen licht voor feest en bloemen in huis. Het aneurysma in mijn rechterbeen is weliswaar 2,7 cm, maar niet groter dan in mei en ik heb er geen last van.
Dat gaf van de Hem redenen genoeg om in de komende drie maanden niet aan een operatie te denken. Ook wil hij mij ruim de tijd geven om eerst mijn linkerbeen goed te laten genezen, anders heb ik letterlijk geen been om op te staan.
Kom ik tot de orde van de dag.
Bij mijn blog van gisteren schrijft F. Zwaan een comment over Mulisch en wijst op de Zoeloes en een stam in Zuid Amerika die geen getallen boven de twee of drie kennen.
Waar ik op doelde en waar Zwaan terecht ook op wijst, is dat het niet bestaan van woorden voor een begrip niet hetzelfde is als dat begrip niet kennen.
Heel mooie voorbeelden daarvan kent het schaken. We beschikken in de theorie van het schaken over een grote hoeveelheid termen voor bepaalde spelsituaties. Natuurtalenten in het schaken bleken die spelsituaties zeer goed te begrijpen maar kenden daar geen woorden voor.
Gerard reikte me vanmorgen in de wachtkamer zelfs de inversie van het genoemde verschijnsel aan: het bestaan van woorden voor begrippen die niet bestaan, bijvoorbeeld De Hemel!

De leeftijd van Mulisch.

In de boekenbijlage van het NRC Handelsblad van vrijdag staat deze tekening van Eliane bij een artikel over Mulisch van Arnold Heumakers. De NRC wordt op twee verschillende persen gedrukt. Wij, hier in oosten, krijgen Mulisch in zwart-wit de 'elite' in de randstad in kleur, zoals Eliane hem ook tekende. Boven de tweede pagina zet de krant de kop: ‘De waarheid moet een gezicht hebben’. Dat viel mij natuurlijk wel op, zijn literaire kwaliteiten mogen we allemaal zelf beoordelen, de ‘waarheid’ bij Mulisch lijkt me een gotspe.
Gisteravond nog in het interview bij Nova. Mulisch relativeerde zijn leeftijd. Die tachtig danken we aan de burgerlijke stand, was hij in een primitieve Afrikaansestam geboren waar ze ‘een, twee, drie … veel’ tellen dan was hij hooguit zestig geweest. Mulisch ‘gevoelsleeftijd’ is die van een adolescent vertelde hij. Ten aanzien van zijn kennis over de mensen in Afrika blijkt hij nog een kleuter. Er is, en was, geen stam in Afrika die niet verder dan drie kan tellen. Dit soort nonsens komt nog uit de koloniale tijden toen we hier de zwarte mens als een dier zagen. Die journalist van Nova weet kennelijk ook van niets of liet het maar zo. Wat krijgen we dagelijks toch veel onzin of leugens en vooral van Mulisch?

HuPeLeN.

Met deze gladiolen van Janny en Hella op mijn ontbijttafel verkrijgt het leven weer glans. Ja, het overkomt me zelden maar ik zat deze week in een depressie. Gisterenmorgen besloot ik die depressie echt aan te pakken en kocht in Zutphen een mooi overhemd. De mevrouw van de kledingzaak zag mij nog even rondkijken en nam haar kans waar door er een broek, jasje en kopje expresso bij te doen. Ik zei haar akkoord met de verkoop te gaan mits zij de biologische vraag ‘huppelen meisjes van 3 t/m 6 aan de hand van ma of pa meer dan jongens, of huppelen jongens helemaal niet?’ bevredigend zou beantwoorden. Daarna stelde ik die vraag nog aan Joke, mijn thuiszorg en aan Janny en Hella. Het antwoord van deze vier vrouwen is unaniem ‘ja, die meisje huppelen en de jongens bijna niet tot helemaal niet’. 'Het VERMOEDEN van Willem Duvekot’ is hiermee na jaren opgelost!

Uit Dieren.

Schaken kan op elke leeftijd, dat blijkt toch wel uit deze foto van gistermiddag. U ziet een deel van de ‘Zeskampen groep 1’ waar ik in speel. Zelden speelden er zoveel jonge kinderen mee als de laatste jaren. Het is een lust om dit te zien.
Dat ik zelf deze keer zeer slecht speel is alleen dramatisch voor mijn ‘rating’, een echte schaker behoort daar ’s nacht wakker over te liggen, zich te bezatten en zich tenslotte een kogel door die niet werkende hersenen te jagen. Nee, ik lag sinds ik dinsdag de beelden van mijn ‘goede’ been zag en die met de ‘echoman’ besprak niet echt wakker, maar ik was zeker niet on speaking terms bijna voor niemand. Gelukkig onderbrak de ‘eenvoudige boekverkoopster uit Zutphen’ dat dinsdag even voor een heerlijk etentje. Vandaag zal ik proberen een echte man te zijn en niet te zeuren over een been.
Voor niet zo bekenden met computers: Zet de cursor op een foto, er verschijnt dan een handje, en klik. Dan krijgt u een vergroting.

Opletten.

Ja, ik mocht de wei in van de boer en van ma ook wel maar alleen moest ik dan wel aan de andere kant van haar dan het kalfje, hier enkele uren oud, blijven. Na een minuut of tien gebeurde waar ik op hoopte, ma lette even niet goed op en kon ik de foto maken. Ondanks de porren in mijn rug van twee andere koeien waarbij ze ook probeerden mijn jasje op te eten, dames willen natuurlijk wel aandacht van een vreemde man in de wei. Dit was zondag, gisteren lette ik zelf helemaal niet op. Ik speelde in Dieren een van mijn kortste en slechtste partijen ooit en gaf binnen het uur op.

Van heinde en verre.

Zondagmiddag fietste ik naar de Zevensprong in Joppe voor een spekpannenkoek en een lekker Belgisch bier (La Chouffe). Ik kreeg er bezoek van ver en lang geleden.
De man van deze familie uit Dubai/Dubayy had kort geleden mijn weblog gevonden en ontmoette me nu op het terras van de Zevensprong. Terwijl van heinde en verre zijn familie en vrienden naar Joppe kwamen om hem weer te zien wilde hij eerst met zijn oude leraar op de foto, die foto zal hij me sturen.
Voor de pannenkoek nam ik de stroop zodat de Atalanta de suiker kon nemen. De Atalanta is een trekvlinder en legt hier haar eitjes in de zomer, op de brandnetel. Van Erica moest ik daarom altijd minsten een brandnetel laten staan, dat doe ik nog steeds. Om te overleven zal hij voor de winter weer naar Zuid Europa terug moeten vliegen.

Dag van de kunst.

Gisteren bleek een dag van de kunst.
Eliane met een grote tekening over twee pagina’s in het NRC Handelsblad en Peter Meijboom won de eerste prijs in een schilderswedstrijd in Ruurlo waar ongeveer 60 schilders aan deelnamen.
Peter moest met zijn veldezel naar buiten en voor 15 uur klaar zijn. Juist de laatste tijd had hij een studie gemaakt van een schilderij van John Constable, dat is hem ten goede gekomen denkt hij. Met zijn werk, dat de jury in beslag heeft genomen en later in Zutphen tentoongesteld zal worden, won Peter een mooie dure professionele schildersezel.

Paarden, benen en schaakstukken.

Paarden hebben net als mensen benen, mensapen natuurlijk ook maar zijn er nog meer dieren met benen? Vanwege die benen vandaag een doorklik naar de foto van vanmorgen van mijn been waarvan de wond bijna dicht is en een Eerelman van het ‘Turksche Paard’.

Toen Eliane in 2004 mij een weblog bezorgde moest dat een naam krijgen. Twee dingen waren voor mij zeker, in ieder geval wilde ik over paarden en schaken schrijven. Dat er op een schaakbord ook nog eens vier paarden meespelen was mooi meegenomen. Doordat mijn blog een soort eigen leven ging leiden verdrongen vele onderwerpen de paarden en het schaken.

Daarom vandaag weer eens over paarden, schaken en benen.

De benen van het paard beoordelen we op het ‘droog’ zijn. De cardioloog en ook de vaatchirurg kijken of mijn been ‘droog’ is, dus geen vocht vasthoudt, de veearts doet hetzelfde bij de benen van het paard.

De benen van het paard dat Otto Eerelman schilderde zijn mooi ‘droog’, mijn been is dat helaas niet. De aandacht gaat dan ook niet meer naar de wond, het gaat er nu om het been ‘droog’ te krijgen.

In ‘Paardenrassen naar Otto Eerelman’ schrijft Quadekker op het eind van zijn verhaal over de Turkse paarden:

‘Van een bepaald Tuksch paard als constante soort, en die alleen in Turkije gefokt wordt, kan dus geen sprake zijn. Turkije voorziet zich van paarden buiten zijn land, doch bezit in zijn uitgestrekt gebied buiten Europa inderdaad merkwaardig goede paarden’.

Mijn keuze van het Turkse paard is natuurlijk omdat ze daar dit weekend moeten kiezen, de paarden van het schaakspel krijg ik van maandag tot en met zaterdag maximaal zes uur per dag te zien in het schaaktoernooi van Dieren.

Ik speel in groep 1 van het Zesrondig Toernooi.

Emmy's Open.

Foto’s van het eerste 'Emmy’s Open'aan de Oude Zwolsestraat in Raalte. Peter de organisator en Emmy de bewaakster boden ons een geweldige schaakdag. Laura een prachtig buurmeisje van vijf of zes vertelde Ruud, Maarten en mij over het leven aan deze vergeten straat in Overijssel. Laura wist nog niets van de boze buitenwereld, wel mochten zij en haar vriendjes niet naar mevrouw … want die was altijd dronken! Je kreeg niet de indruk dat ze wist wat dat was en dat wilden wij ook graag zo laten.
Na het Rapidtoernooi van de middag was er een door Peter zelf gemaakte heerlijke warme maaltijd, ja het leven daar aan die Oude Zwolseweg lijkt echt uit een andere tijd. Maar schakers willen ook de scores zien, vooruit dan maar:
Rapid 25 min.pppp enkelrondig.
1 t/m 3 Carla, Peter en Ruud allen 3 uit 5. 4de Willem met 2,5, 5de Maarten met 2 en 6de Stephan met 1,5.
Het avondprogramma bestond uit dubbelrondig snelschaak van 5 min.pppp plus 3 sec. per zet.
1 Willem 7 pnt., 2 Ruud 6,5 pnt. 3 Stephan 6 pnt., 4 Carla 4 pnt., 5 Maarten 3,5 pnt., 6 Peter 3pnt.
Opmerkelijk was dat Stephan met 5 uit 5 de eerste ronde van het snelschaak won en echt onoverwinnelijk leek en Carla de mooiste partijen speelde en zesmaal in totaal gewonnen stellingen door de vlag ging met als resultaat 4 uit 10 in plaats van 10 uit 10.

Mijn MANIFEST, juli 2007.

Fietsende moeder met kinderen in brons in Gorssel!

Een oerhollands beeld ’s morgens tussen acht en negen uur:

De jonge moeder die op de fiets haar kinderen naar school en crèche brengt. Rechts van haar fietst de oudste van vijf of zes, achterop in het kinderzitje de jongste van twee of drie. En wie weet ook nog een aan het stuur.

Wij vinden dat gewoon, maar nergens buiten ons land vindt u dit unieke beeld. Elke ochtend duizenden moeders die en passant hun kinderen de spelregels van het verkeer leren.

Voordat dit unieke beeld teloor gaat moet er een bronzen beeld van komen!

In Gorssel, op ware grootte, de jonge moeder met naast haar het dochtertje van zes op haar fietsje, achterop het zoontje van drie, dat zou mooi zijn. En wie weet ook nog een aan het stuur.

Want door diverse ontwikkelingen is het niet zeker dat de fietsende moeders met kinderen zo massaal blijven bestaan, het is wel gemakkelijk de kinderen even in de auto te zetten.
En vaders nemen het fietsen met de kinderen steeds vaker over, des te belangrijker die jonge moeder eerst te vereeuwigen!

Graag wil ik dit plan mondeling toelichten en nader met u uitwerken. Daarbij denk ik ook aan de krant, TV, Gazelle, Sparta enzovoort.

Gevoel en Emotie.

In de wetenschapsbijlage van het NRC Handelsblad van zaterdag staat een interessant interview van Ellen de Bruin met de psycholoog Nico Frijda. Ter ere van zijn tachtigste verjaardag organiseerde de Universiteit van een Amsterdam het symposium ‘Emotion & Passion’.
De Bruin geeft een mooi voorbeeld van de precisie waarmee Frijda zich uitdrukt. Uit de zaal krijgt Frijda de vraag ‘Is liefde een emotie’. Frijda: ‘Het gevoel van liefde is een voorwaarde voor de emotie liefde’.
Voor mij is dat net wiskunde, zo begrijp ik psychologie onmiddellijk. Meestal heeft begrijpen bij mij wel tot gevolg dat ik me lekker voel. Als kind op school ging dat helaas niet op en zeker ook niet voor Erica. De lagereschooltijd was voor haar geen fijne tijd, voor mij ook niet en ook niet voor Michiel en Thijlbert. Hier een mooie foto van Erica op het eind van haar lagerschooltijd in den Haag. Haar gevoel of emotie ‘rotschool’ laat ze niet zien, misschien was het die dag best leuk?

Steile wand.

Gisteren voor het station Deventer maakten Michiel en ik een foto van elkaar. Michiel is weer terug bij zijn familie in Toronto, waarschijnlijk heeft Otger hem het meest gemist want hij is de jongste en zij doen ook heel veel samen. Als het even kan gaat Michiel ook mee om de klimprestaties van Otger aan de steile wand te zien en juist afgelopen week won Otger daar ergens in de hoogte een prijs mee. Heel fijn dat mijn kleinzoon een sport gevonden heeft waar hij zich thuis voelt. Ik sprak vanmorgen met Thijlbert in Alice Springs en wij vroegen ons af of zijn (grote)lengte een voor- of nadeel is. Thijlbert, die evenals Michiel ervaring heeft aan steile wanden, hield het op beide. De grotere reikwijdte is een voordeel, maar een kleine klimmer is sneller. Na deze inleiding hoop ik dat u net als ik een mooie foto wilt van Otger in de hoogte, ik verwacht dat Toronto daar nota van neemt en de lezer die spoedig op mijn blog ziet!

Natuur.

Een mooie foto uit Queen’s Park in Toronto, in het bijzonder voor Leuntje. Zij was laatst boos op me over mijn blog van 2 juli ‘Bloemen uit de wildernis’ ze meende dat mijn opmerking ‘zo onnatuurlijk mogelijk’ op haar tuin sloeg. Dat was zeker niet het geval want zij heeft juist een prachtige tuin met ook een groente/kruiden stuk. Nee, ik had het over de mensen die een bestaand huis kopen en dan een prachtige oude tuin volledig op de shovel laden. Hier een bewijs dat de natuur in enkele jaren soms ook iets heel moois kan maken.
Michiel gaat vandaag weer terug naar Toronto. Hij heeft heel veel gedaan hier in huis en tuin en tegelijkertijd ook dagelijks voor zijn bedrijf gewerkt. Ik zal weer moeten wennen om alleen te zijn.
Het is hier zaterdagmorgen, de computer die dit opneemt staat in het westen van de VS, daarom staat er Friday boven mijn blog.

Een dag als vroeger.

De kunstenaar is mij niet bekend.

Kunstenaar: Paul Dunki Jacobs.
Op mijn blog van gisteren dacht Michiel aan de ‘goeie oude tijd’ en dat werd het ook.
Bij Mijcke is dat niet alleen heerlijk eten en drinken, maar ook een cultureel hapje. Dat hapje werd de Universiteit van Wageningen. Mijcke komt daar geregeld haar kennis van de plantenwereld verrijken, Ton schonk de Universiteit zijn bijzondere verzameling zeldzame rododendrons. Redenen genoeg voor een mooi uitstapje waarbij we ook de tentoonstelling over Linnaeus bezochten.
Hier twee foto’s van kunst die we zoal tegenkwamen op het Universiteitsterrein. De ene foto spreekt voor zichzelf, de andere is de ‘begraafplaats’ van alle inmiddels uitgestorven planten en dieren. Dit kunstwerk is natuurlijk niet actueel omdat het dan dagelijks uitbreiding zou behoeven.

Ha, de goeie oude tijden.

Toen ik Michiel vertelde dat we vandaag, met Ton en Aaltje een dagje bij Ern en Mijcke zouden zijn zei hij ‘Ha, de goeie oude tijden’. Met die goeie oude tijden doelde Michiel op de vele vakanties aan de Ardeche die Ton en Aaltje met hun drie kinderen, Ern en Mijcke met hun twee jongens, Koen en Edda met hun twee meisjes en Erica en ik met Michiel en Thijlbert eind jaren zestig en begin jaren zeventig gezamenlijk aan de Ardeche doorbrachten.
Fantastische vakanties. Hier leer ik Michiel zwemmen, Erica maakte de foto. Vandaag zonder Erica, Koen en Edda zijn al langer overleden.

genezend been

Gistermorgen op de hometrainer piekerde ik me suf over de, door mij al vele malen geciteerde, uitspraak van Cruijff: ‘elk nadeel hep z’n voordeel’.

Wat is het geval? Nu mijn been zo hard bezig is met zijn genezing en ik daardoor veel doe en beweeg, loop ik weer op tegen de beperkingen van mijn hart! Daar had ik al ruim een maand niets meer mee van doen. Mijn been beperkte me zodanig dat mijn hart zich geen zorgen hoefde te maken, die tijd blijkt nu voorbij.

Nee, ik vond op de hometrainer geen toepassing voor Cruijff zijn uitspraak en zag in de genoemde beperkingen geen voordelen. Let op, ik geef nu een *doorklik* van het bewijs dat mijn been (foto ma.9juli) sinds ik thuis ben enorm is vooruit gegaan (zie doorklik van 25 juni). Ah, toch een voordeel een foto van wel heel mooie beroemde benen.

Wijze oude man.

Er werd hard gewerkt gisteren op zondagmiddag. Michiel werkt niet alleen voor mij, maar dagelijks ook voor zijn bedrijf in Toronto tot en met vergaderingen. Bij mooi weer gaat het om de tuin en de renovatie van de tuintafel. Er kunnen straks weer 8 gasten aan tafel onder de notenboom in de schaduw, maar hoe krijg ik het warme weer daarbij. Vanmorgen schijnt de zon weer volop dus zie ik het wel zitten. Wel had ik een slechte nacht, veel pijn aan mijn been, ik moest het buiten het dekbed houden omdat het gloeide. Meestal slaap ik daar wel doorheen maar nu niet. De ontknoping kwam vanmorgen, nog misselijk van de pijn bekeek ik de gevolgen: nog nooit was in één nacht de wond zo vooruit gegaan en het been zoveel vocht kwijtgeraakt! Dit been leeft zijn eigen leven: ‘ik genees me rot voor jou, wat zeur je dan?’. Natuurlijk heeft de natuur weer gelijk ik moet me niet met alles bemoeien, zelfs niet met mijn eigen been. Zo word ik toch nog een wijze oude man, zoals ik al jaren hoop.

Live Earth.

Foto's: Hans Warren
Hoe kan ik, als oudere en invalide, beter laten zien dat ik er nog bij behoor dan mee te doen in de discussie over het milieu. Gisteren werden we wereldwijd gebombardeerd met ‘Live Earth’ dus vandaag moet ik ook mijn steentje bijdragen.
De twee foto’s bewijzen dat de mens ingrijpt in het leven op aarde.
De bovenste is van 1950 en genomen op de Kaloot, een natuurgebied tussen Zuid-Beveland en Walcheren. De Kaloot was een getijdengebied met schorren en slikken. De Kaloot bestaat niet meer en is nu een enorm industriegebied met containerhavens en een kerncentrale.
De tweede foto is genomen op koninginnedag 31 augustus 1948, op het Plein in Borssele. Het vervoer van de zangkoren uit de omliggende dorpen ging met versierde boerenwagens en was op zichzelf al een feest.
Ja, en dan vraagt de milieuactivist naar de CO2 uitstoot? De Kaloot: 0,0? Al die Zeeuwse koudbloedpaarden en die mooie meisjes?
Ik voel me gelukkig dat ik die tijd heb meegemaakt, gezien heb. In diezelfde tijd moet ook een kundigheid bij mij zijn ontstaan waar ik heel trots op ben: mijn gezonde boerenverstand.
In de discussie over het milieu weet ik dankzij dat boerenverstand één ding zeker:
biobrandstof is de ultieme waanzin. Landbouwgronden gaan gebruiken om ‘voedsel’ voor de dieselmotor te kweken. Bossen kappen om hout om te zetten in brandstof voor die motor en natuurgebieden verwoesten voor de productie van palmolie enz. enz. Waarschijnlijk heeft de mens, die altijd bang is, zijn verstand verloren. Nee de voor die tijd prachtige dieselmotor moeten we echt verlaten. De techniek om op waterstof te rijden is er. BMW heeft al auto’s die het uitstekend op waterstof doen. De techniek voor een infrastructuur die de benzinepompen vervangt door waterstofstations is er ook al. Biobrandstof, het woord alleen al, bah!

De IJsselstreek.

Door het boek ‘Ooievaars in de IJsselvallei’ dat ik zaterdag van Huub kreeg realiseer ik me in wat voor een prachtige omgeving ik woon. Deze foto van de uiterwaarden in de Ravenswaard nam ik vorig jaar in mei, 5 min fietsen van mijn huis!
De IJsselvallei hier is de ideale biotoop voor Ooievaars. Het Ooievaarsstation ‘tZand bij Gorssel heeft na 25 jaar bereikt dat de Ooievaars nu zonder hulp van de mens overleven. Dit jaar waren aan de Kolkweg in Gorssel 5 nieuwe nesten in de bomen van wilde Ooievaars. We danken dat aan mensen als Wim Verholt de oprichter van het Ooievaarsstation.
Als het enigszins kan ga ik Michiel overhalen om vanmiddag naar de Ravenswaard te fietsen. We hebben al twee proefritten gemaakt. De rollen zijn nu omgekeerd, 40 jaar geleden greep ik hem in zijn nek als het mis dreigde te gaan bij het leren fietsen. Nu fietst hij links van me en pakt hij me in mijn kraag. Zo is de cirkel rond!

Herinnering aan mijn moeder.

Foto: Hans Warren 1948.
Weer een mooie foto van het dijkhuis waar ik al meerdere malen over schreef. Ronny Boogaart en Eric de Rooij attendeerden me op 280 foto’s van Hans Warren in de Beeldbank van de Zeeuwse Bibliotheek. Ik zal daar voor mijn blog nog dikwijls gebruik van maken. De man die voor het huis met een groepje staat te praten is mijn broer Adrie.
Mijn kleinzoon Otger heeft me gevraagd wat meer over mijn moeder te vertellen, zijn overgrootmoeder.
Dat is heel moeilijk, mijn broers en zuster zijn overleden. De enige die haar ook goed gekend heeft en waar mijn moeder ook bij ingewoond heeft is mijn schoonzuster Janny. Janny woonde in 1948 met haar man, mijn broer Adrie, in dit prachtige dijkhuis. Mijn ouders, zuster Nel en tweelingbroer Piet woonden bij hen in, vanaf 1945 tot ’49-’50. Toen ik Janny laatst belde en haar vroeg wat voor iemand mijn moeder was zei Janny, 'ze zei nooit wat dus hoe moet ik dat nou weten. Je vader die sprak en vertelde, maar je moeder gaf niets van zichzelf bloot. Ze las en zag alles om zich heen, maar zei niets'. Een rake typering van Janny en zo ben ik weer terug bij af en blijf de enige die dus veel over haar zou moeten weten.
Een kijkje in het binnenste van mijn moeder:
In 1953 –‘ 54 werd ik omstreeks middernacht door haar gebeld. Ik liep toen stage bij de NSF in Hilversum. Mijn moeder: ‘Is er iets met Piet? Hij is vanavond met zijn paarden en wagen niet thuis gekomen en het is daar (bij Auxerre in Frankrijk) noodweer geweest met veel onweer. Je tante en oom hebben me gebeld’. Ik begreep onmiddellijk dat mijn moeder alleen van mij, Piets tweelingbroer, de juiste informatie verwachtte. Ik zei haar: ‘er is niets met hem mis, ik weet niet waar hij is maar er mankeert hem niets’. Inderdaad was ikzelf overtuigd van mijn gelijk.
Zuster Nel vertelde later dat mijn moeder die nacht volkomen gerust ging slapen. De volgende dag bleek Piet tijdens het noodweer in de dichtstbijzijnde boerderij onderdak voor hemzelf en zijn paarden gevonden te hebben.

Reacties.

foto: Jens
De schrijver Theo Tervijlen vroeg me om het gedicht Het Kneutje van Hans Warren. Ter ere van dat gedicht dit mooie vogeltje op mijn blog.

HET KNEUTJE
Voor Philemon en Baucis zingt het kneutje,
avondrood op de karmozijnen keel.
Zij legt haar zachte in zijn harde oude hand,
en meidoornbloesem dwarrelt overal.
Van gisteren en heden zingt het kneutje,
achter de eglantieren ruiste de zee
en een jong paar dat van het strand terugkomt
voorvoelt zijn vrede bij dit lied, dit lot.

Van Lies ontving ik een interessante aanvulling op mijn blog van zondag over Prikkebeen:
Lieve Willem,
Ook al is het jou (als echte Prikkebeen-liefhebbers) waarschijlijk wel bekend, toch maar even dit: In de ongekuiste oorspronkelijk Franse versie van Prikkebeen, is Ursula (daar Elvire) helemaal niet zijn zuster maar zijn geliefde, die hij graag verlaat. Goeverneur was een brave opvoeder die er een zuster van maakte.
In 1846 verscheen Histoire de M. Cryptograme, ook geïillustreerd door de Zwitser Rudolf Töpffer, die niet alleen de plaatjes tekende, maar ook de al oudere Duitse tekst van Julius Kell zelf bewerkte. Op het titelblad staat onder meer: "... qu' apres s' être marié dans le ventre de la baleine, il se garda de bigamie, et devint le père de huit enfans (er staat echt enfans en niet enfants) d'un premier lit."
In 1846 (het jaar van het overlijden van Töpffer) verscheen er in Nederland een reproductie van de Franse uitgave van 1846. Ik heb die in mijn boekenkast staan.
Lies.

Zelf ben ik door de stroom van gebeurtenissen in de laatste maand kennelijk een beetje de kluts kwijt. Ik droomde vannacht dat ik door een Duitse stad dwaalde. Ik had mijn tas en colbert waarschijnlijk op mijn hotelkamer achtergelaten. Wist dat niet zeker, maar om deze tijd had ik sowieso al uit het hotel moeten zijn. Zonder jas en tas voelde ik me verlaten, wist wel dat ik met de trein en niet met de auto was maar had geen idee hoe ik het station kon vinden. Het was zondag en er was niemand op straat Ik koos een weg naar het zuiden. Een groep meisjes van 16-17 jaar met een jongen die een kop boven hen uitstak hield me staande. Ik had hen onjuist voorgelicht: het(?) was veel dichterbij geweest dan ik had gezegd, het voorste meisje keek me verwijtend aan en de jongen achterin de groep knikte duidelijk dat zij gelijk had. Ik was verbaasd, in het omgekeerde geval leek me een verwijt op zijn plaats maar nu? Toch wist ik niets te zeggen en bleef staan tot ze vertrokken.

Bloemen uit de wildernis.

Erica maakte een prachtige tuin, Michiel maakt hem nu weer zichtbaar. De tuin nam zijn kans waar toen ik 5 mei het ziekenhuis inging. Onmiddellijk trachtte hij zijn natuurlijke staat weer te bereiken, dat is de chaos. Dit proces berust op een hoofdwet uit de thermodynamica en kost tuinbezitters ontzettend veel werk en geld. Hoveniers worden schatrijk van de mensen die hun tuin zo onnatuurlijk mogelijk willen.
Nadat Michiel zaterdag mijn boekenchaos te lijf ging gaf het prachtige weer hem gisteren de kans de tuin op orde te brengen. De bloemen werden weer zichtbaar. Dank je wel Michiel.

Van vroeger.

Het is zeker meer dan 60 jaar geleden dat ik kennismaakte met de ‘poëzie’ van Prikkebeen. Michiel brengt orde in de boekenchaos die rondom mij ontstond sinds het overlijden van Erica in 2005 en kwam daarbij ook Prikkebeen tegen. Prikkebeen heb ik als kind vele malen gelezen en iedereen in ons gezin citeerde graag de rijmen van J.J.A.Goeverneur. Het naar Amerika vertrekken en vooral zuster Ursula (onze zuster Nel, die de baas over mijn tweelingbroer Piet en mij speelde) achterlaten leek mij ook een geweldige vooruitgang in het leven. En oh die prachtige tekeningen van Rudolf Töpfer!
Dit mag ik op zondagmorgen niet buiten mijn blog laten. Toch?