Vorige week vrijdag vloog ik uit de bocht op de weg van de normen en waarden. Vanmorgen bood ik het slachtoffer daarvan, een jonge vrouw van de hulpverlening, mijn excuses aan.
De instelling die mij zes uren per week zorg biedt liet het afweten toen mijn hulp haar vakantie opnam.
De organisatie die kortgeleden nog werknemers ontsloeg in een bezuinigingsactie had nu niemand die bij mij kon invallen.
In het telefoongesprek met de coördinatrice luchtte ik mijn hart over deze maatschappelijke (wan)toestand. Waarom had ik mijn ongenoegen op het bordje van iemand op de werkvloer gelegd?
Natuurlijk realiseer ik me dat ik naar de directeur van de zorginstelling moet, echter koester ik mijn leven lang ook algemene normen en waarden. Een van die normen is dat ik een misdadiger geen hand wil geven. Voor mij is een man die als directeur 840 000 euro per jaar ‘steelt’ uit de overheidskas en op de werkvloer zijn taak verzuimd namelijk een misdadiger.
Zo brengen mijn eigen normen en waarden me in een onmogelijke spagaat. Wat nu?
N.B.De spin van gisteren is de huispin (de Tegenaria, en wel een mannetje daarvan). Zie het comment daarbij. Al tweemaal kreeg ik dezelfde dag nog antwoord op een vraag van mijn blog. Ook vandaag?
No comments:
Post a Comment