Het schoolbord met krijtje.

Op de frontpagina van de Wetenschapsbijlage van mijn krant een bladvullend artikel van Margriet van der Heijden over het schoolbord. Werkelijk een heerlijk artikel. Van der Heijden ging aan de universiteiten na of en hoe het schoolbord met krijtje nog in gebruik is. Bij de wis- en natuurkundigen is het nooit weg geweest en voor velen nog altijd ‘het’ middel om met hun studenten te communiceren. Ik citeer:
Professor Herman Duparc (1918-2002, wiskundige) in Delft was ook een bordvirtuoos, zegt theoretisch-fysicus Bais. “Hij had iets heel speciaals: hij schreef met twee handen. Hij begon helemaal links met het krijtje in zijn linkerhand, pakte halverwege het bord het krijtje in zijn andere hand en werkte dan door naar helemaal rechts. Dat was heel mooi.”
In mijn herinnering was het nog mooier. Wanneer Duparc in discussie was met de zaal schreef hij met zijn rug naar het bord gewoon door en bleef de regel keurig horizontaal.
Het schoolbord in de keuken dat Erica en ik lieten aanbrengen dient alleen nog als communicatie met mijn thuishulp en als boodschappenlijstje, maar hulde aan Arne Mastenbroek onze architect in 1970-’71.
Wat Van der Heijden niet onderzocht is de rest van het onderwijs. Veel van mijn lessen, en van mijn collega’s, begonnen met elektrotechnische schema’s en bijbehorende formules op het bord. Je bouwde het schema al pratend op waardoor de leerlingen het veel beter begrepen. Voor de leek zijn de technische symbolen een raadsel maar voor de technicus vormen zij zijn tweede taal. Erica kreeg op de kweekschool nog het vak bordtekenen en reken maar dat zij en haar collega’s duizenden kunstwerken op onze schoolborden toverden. Het bord met krijtje leeft.