Australië, Spanje en Gorssel.

Gisteravond kwamen Thijlbert en Kate aan in Gorssel. Zij wonen in Alice Springs en hadden tien dagen Spanje ingelast: drie dagen Madrid, drie dagen Cordoba en drie Barcelona. Je voelt je als Nederlander soms ongemakkelijk over ons doen en laten in vergelijking met andere landen. Zo kost het bijna evenveel tijd om van Barcelona naar Brussel te reizen als je daarna kwijt bent voor het stukje Brussel – Deventer. Nog een voorbeeld: minstens eenmaal per jaar kom ik langs een spoorlijn van Rotterdam naar een gehuchtje net over de grens in Duitland Ik durf de naam van die spoorlijn net meer uit te spreken, maar volgens onze regeringen die zich met die miljoenenverslindende lijn bezighielden is dit toch echt het ultieme hoogstandje wat ons aan de Europese top van de economie zal brengen!

Vandaag is het weer zonneschijn in Gorssel en wij genoten. Drie foto’s, naast de bijna uitgebloeide camelia en tussen de pinksterbloemen, de appelboom begint juist te bloeien en ook Theo is zeer tevredeen met het bezoek.

Voor de woonwagen.

Esther attendeerde me op deze paarden langs de Elzerdijk, ze had met man en kinderen over de Gorsselse Heide gewandeld en vroeg me welk ras dit is. Ik zocht in de richting van de rassen van Western Riding fokkers. Quarter Horse, Paint Horse, Pinto enz. allemaal prachtige kleuren en tekening maar ook allen veel slanker. Toen Michiel gevraagd en ja hij bracht de oplossing. Hij zocht bij de trekpaarden vooral vanwege de grote hoeven en in dit geval het behang van de benen en de blauwe ogen. Het is het Gypsy Vanner horse, geen Amerikaan maar een Ier. Later wist ik weer dat Erica en ik deze paarden in Ierland, Schotland en Engeland hebben gezien. In Ierland en Schotland dikwijls aan een lijn op openbare grond en dan moet je inderdaad bijvoorbeeld bij woonwagenbewoners zoeken. Als je die mensen vroeg naar het ras, wie mij kent weet dat ik dat nooit kan laten, kreeg je allerlei namen. Dat klopt ook:

The Gypsy Vanner is a breed of horse with its origin among the Irish Travellers or the Gypsies of the British Isles. In the United Kingdom, they are usually referred to as "traditional coloured cobs", or "piebald/skewbald cobs". These horses are also called a Gypsy Cob (USA ), Irish Tinker Horse, (in Germany and Netherlands), Irish Cob, Piebald (in Ireland), or Gypsy Vanner (USA).

Waarom Vanner?:

Those horses were born from the Gypsies' vision to create the perfect caravan horse, or "Vanner". The first Gypsy Vanner Horses in North .

Wow veel geleerd en gewoon langs de Elzerdijk in Gorssel!

Tuin en weiland.

Van Peter ontving ik een mailtje over mijn foto van een prachtig weiland bij Almen, gisteren op mijn blog. Peter schreef:
hoi willem,
wat een prachtige weiland-foto op je blog in almen.
dat is een schilderij waard.
groet, peter
Ik werd een beetje jaloers op die zelfgemaakte foto en ging mijn eigen tuin in en maakte een foto naar het zuiden en naar het noorden. Ja de camelia, pinkster- en paardenbloemen. Zie je wel Almen ook in Gorssel lekker puh!
Klik op de foto's.

Oh ja, sorry Esther:

Jij zegt dat al lang „Kijkt u wel in uw tuin? Wat een bloemen!” en jij plukt er ook de mooiste boeketjes voor op tafel.

Ere wie ere toekomt, mijn thuiszorg. “Overheid laat haar nou eens bij mij en schop die managers die steeds weer veranderingen bedenken de laan uit”.

Het veulen en De Blauwe Deur.

Gisteren met Janny en Hella naar Almen. We bezochten de expositie “PAARDenKRACHT” van Inge Sips in galerie De Blauwe Deur. Voordat we bij Sips schilderijen in de omgebouwde boerderij waren had ik een onderonsje met het hengstveulentje in de wei voor de galerie. Vroeger had ik zelf jaarlijks twee ponyveulentjes en de omgang met hen heb ik altijd als zeer weldadig ervaren. Ook gisteren was dat weer zo. Wat me nu opvalt als ik de foto’s bekijk is hoe schoon zo’n diertje is. De moeder laat geen vuiltje toe, onze baby’s ruiken naar zeepjes, poedertjes en zalfjes. Deze baby rook naar puur natuur en je kunt op de foto zien hoe schoon hij is en ik vroeg me af of mijn hand wel schoon genoeg was want eerst werd die grondig besnuffelt. Jammer dat er geen melk uitkwam ook niet na nog steviger zuigen. Inge Sips is zeker een reis naar Almen waard haar expositie is nog t/m 4 mei te zien. Zorg voor schone handen en laat moeder je eerst keuren dan komt haar veulen vanzelf.

Janny trakteerde op een heerlijke meibock in de tuin van De Hoofdige Boer en omdat zij ‘van hier’ komt leidde ze ons o.a. langs deze prachtige wei met Paarden(!)- en Pinksterbloemen.
Klik op de foto's.

Cultuur en voetballen.

De Voetbalspeler, 1915.
Verheugd ben ik met het commentaar van Michael op ‘Cultureel weekend’ en Sander Louis en Rob op ‘Liszt Concours 2008’. Wanneer u geen tijd hebt voor hun comment dan toch even een samenvatting:

Michael als verslaafde aan cultuur:

“Deze uitvoering zomaar ergens in een kerkje in Epse was magnifiek! “ (…) “nota bene als niet erg christelijk georiënteerde persoon zondagochtend met fiets, trein, bus en benenwagen op weg ging naar de protestantse kerk in Epse, een gat waar ik nog nooit van had gehoord!”

Sander Louis van de organisatie van het Concours:

‘Daar doen we het voor!”

Rob:
"Wat een belevenis"

Zulke “brieven” stimuleren me en wijzen me erop dat er gelukkig velen “verslaafd” aan de kunsten zijn.

Dat brengt me bij Malevitsj die gisteren op twee pagina’s en met drie schilderijen en een artikel van Lien Heytingvan in het NRC Handelsblad aanwezig was. Lien Heyting heeft ook een boek over de Malevitsjcollectie geschreven. Ik ben blij dat de gemeente Amsterdam nu toch besloten heeft om de omstreden werken aan de Erven Malevitsj terug te geven. Wel jammer voor de fans van Ajax dat ze nu ‘De voetbalspeler’ uit 1915, een beroemd Suprematistisch schilderij van Kazemier Malevitsj, kwijtraken.

Jarig.

Vandaag is kleindochter Piffin jarig, zij is nu negentien. In Canada is een extra bijzonderheid van het 19 worden dat je dan alcoholhoudende drank mag kopen en drinken. Wel is dat daar heel wat moeilijker en ook veel duurder dan hier. Nee. even in de supermarkt een krat bier meenemen zoals bij ons is in Canada ondenkbaar. Voor Piffin speelt het geen rol ze heeft andere interessen.
Zoon Michiel en schoondochter Eliane waren deze maand ook jarig. Die zijn onder het sterrenbeeld Ram geboren, Piffin is volgens de astrologen een stier en dat is voor de kenners een enorm verschil.

Het zeer korte verhaal.

Gisteren bezocht ik de boekpresentatie van de schrijver A.L. Snijders ten huize van ‘voorheen de eenvoudige boekverkoopster uit Zutphen’ Voor diegenen die de schrijver niet kennen geef ik het woord aan Tommy Wieringa, die niet alleen een groot bewonderaar maar ook een vriend van Snijders is.

‘Ver van de wereld werkt een man aan een geheimzinnig oeuvre. Bijna elke dag schrijft hij een zkv, een zeer kort verhaal. Na de haiku is het zkv het kleinste betekenisdragende literaire genre. Het zeer korte verhaal is de kruimeldief van de literatuur, het zuigt in hoekjes waar de roman niet kan komen.

A.L.Snijders (1937) beheerst dit atomaire genre als geen ander. Sinds hij e-mail heeft, stuurt hij zijn verhalen aan een geprivilegieerd aantal mensen, dat zich een paar keer per week verheugt en verbaast over de ongewone diepte van zo weinig woorden (…).’

Al ruim een jaar behoor ik tot het door Tommy Wieringa genoemde geprivilegieerd gezelschap zodat ik Peter Müller (zijn paspoortnaam) al een beetje kende, hij kende mijn naam alleen van een e-mail adres.

Ik kreeg de indruk dat ook van zijn kant de kennismaking aangenaam was gisteren. In ieder geval verzekerde hij me blij en verrast te zijn met een paar zkv’s die ik hem vertelde. In mijn familie waren mijn grootvader, mijn vader en ikzelf de ‘verhalenvertellers’. Mijn grootvader was, moet ik aannemen, een gelovig man.Hij was voorganger in de kerk in Goes en kon zo beeldend verteller dat gevoelige toehoorders geesten op de witgekalkte kerkmuren voorbij zagen komen! Mijn vader was een liefhebber van een mooie preek maar was niet gelovig. In de opdracht die Peter voorin ‘Heimelijke Vreugde’schrijft verwijst hij naar het atheïsme van hemzelf en mij. Vier generaties tegen ‘maar’ twee, de pikorde!

Cultureel weekend.

Gisteren schaken in Heerde, vanmorgen een koffieconcert met de mezzosopraan Sara Klein Horsman en de pianiste Anouk de Jong in Epse en straks een boekpresentatie van de schrijver Peter Müller in Joppe!

Ja, er is zeker verband tussen deze drie menselijke uitingen van passie. Veel beroemde kunstenaars en vooral musici zijn of waren lichtelijk begeesterd en/of verslaafd aan schaken.

Meestal begint een opsomming van deze “verslaafden” met de schaker, musicus en componist Francois Danican Philidor (1726 – 1795). Philidor was de sterkste schaker van zijn tijd en geldt als één van de onofficiële wereldkampioenen. Volgens latere wereldkampioenen als Capablanca en Lasker waren bijvoorbeeld Prokofiev en Oistrakh van (schaak)meestersterke.

Toen grootmeester Mark Taimanov in de race om het wereldkampioenschap met 6-0 van Fischer verloor troostte hij zichzelf met de gedachte dat zijn reizen buiten Rusland als concertpianist door deze nederlaag niet weggevaagd waren.

In de rij van musici vinden we ook grootheden als Dizzy Gillespie, Benny Goodman, Ray Charles enz. Mijn familie in Toronto weet misschien wel meer dan ik over de performance ‘Musical Chess’ die John Cage en Marcel Duchamp in 1968(!) voor de Universiteit van Toronto gaven.

Het programma vanmorgen van de dames op de foto:

Zang en piano: Schuman, Brahms, Britten en Grieg. Piano: Debussy. Vooral de mezzosopraan, links op de foto, beviel mij zeer goed. De pianiste vond ik in de begeleiding van de zangeres iets te hard. Ik moet nu snel naar de boekpresentatie, later meer daarover.

Derde Tuinkamerschaaktoernooi op de NO-Veluwe.

Vandaag speelde ik in het derde Tuinkamerschaaktoernooi in Heerde. Het werd het Huiskamertoernooi vanwege de klimaatsveranderingen en voor mij was het een grote eer uitgenodigd te zijn. De acht deelnemers beschouwen dit toernooi als het belangrijkste jaarlijkse Rapidtoernooi van de NO – Veluwe.

De organisator, winnaar en gastheer Henk Abels (linksvoor op de tweede foto)) was met 6 uit 7 ongenaakbaar alleen Bernard Koetsier en ik konden hem een remise afdwingen. Bernard werd tweede met 5 uit 6 u ziet hem helemaal rechtsachter. Gerard, rechsvoor op de foto, werd derde met 4 uit 7.

Rapid slaat op de speeltijd per partij per speler, die vandaag 25 minuten bedroeg.

Een fantastisch leuk toernooi, ik hoop dat mijn gedrag en 50% score voldoende zijn voor een uitnodiging in 2009. Op de eerste foto Tessa en Lena (Duitse staande korthaar?) die ik veel geaaid heb dikwijls beide bruine koppen tegelijk dus ik hoop hun stem mee te hebben.

Vrije wil.

De hemel voor vanavond om 10 uur voor Midden- Nederland. Klik op een plaatje voor een vergroting, let op oost en west.
In de krant van dinsdag pikte ik twee van mijn stokpaardjes van de wetenschapspagina op. Een lezing van prof. Zaanen in Nijmegen over de quantumveldentheorie en weer nieuwe hersenonderzoeken die aannemelijk maken dat we geen vrije wil hebben.

Zaanen laat de vrije wil buiten beschouwing maar toont aan dat we nog bijna niets begrijpen van de quantumdeeltjes (de aanwezige massa) in het heelal, de natuurkunde wacht dus nog een geweldige toekomst om dat allemaal te gaan begrijpen. Kortom hoe zwaar is, hoeveel en welke massa is er in, het heelal.

Tegen de jeugd zeg ik dus ga Neuroscience of Fysica studeren dan heb je nog oneindige mogelijkheden.

Tegen mezelf zeg ik: ik ben best vrij om te beslissen of ik vanavond ga schaken en ik ben best vrij om te genieten van de mooie sterrenhemel nu het ’s avonds zo helder is ook al begrijp ik er niks van.

Kinderen winnen schaaktoernooien.

Dit weekend veroverden kinderen de schaakwereld.

Illya Nyzhnyk 12 jaar rating 2397 won het Nabokov Memorial in Kiev.

Anish Giri 13 jaar rating 2401 won het Open Hilversum

Weslo So 14 jaar rating 2540 won het Dubai Open.

Alle drie behaalden daarmee een grootmeester resultaat. Op wat lager niveau won Pallas 1, “ons” jeugdteam de 1^e klasse van de OSBO. Aan de eerste twee borden Koen (18jaar) en Morris (16 jaar) waar ik 21 maart over schreef.

Misschien moet in de Onderwijsnota van Plasterk opgenomen worden dat schaakonderwijs in ieder geval al in groep 1 moet beginnen liefst nog vroeger met een reizende schaakjuf aan huis.

Van Illya zag ik op Internet een filmpje van een simultaan die hij enkele jaren terug gaf. Hij speelde snel en uitsluitend met zijn rechterhand, in zijn linkerhand sleurde hij zijn knuffel mee!

Onderwijs 1958 - 2008.

Woensdag een interessante en humoristische lezing over de Gelukkige klas van Theo Thijssen in ’t Trefpunt, zaterdag een interview met Paul van Dam oud Cito-medewerker in mijn krant en zelf oud-leraar van de MTS in Deventer. Ruin voldoende reden om weer eens over het onderwijs te schrijven.

Van Dam over de rekenopgave hierboven:

“Dit is wat het topsegment van de leerlingen in 1958 moest kunnen om toegelaten te worden tot wat nu het vwo heet. Dit is wat ik hondsmoeilijk vind. Het lijkt erop dat het niveau sindsdien flink gedaald is.” Van Dam staat volledig achter de parlementaire commissie Dijsselbloem. Deze week zal die in de Tweede Kamer worden besproken.

Met de rekenopgave heb ik hetzelfde als met schaakstellingen ‘oh leuk, mag ik even kijken?’ De aardrijkskunde opgave vind ik ‘hondsmoeilijk’, d.w.z. ik kan hem uit het hoofd niet juist beantwoorden. Ik moet er een atlas bijnemen.

Van Dam geeft nog een rekenopgave en wel uit 2004:

‘De ontwikkelduur van een filmpje is 12 minuten. Voor een speciaal effect moet de tijd met 10% worden verlengd. Hoe lang duurt het ontwikkelen dan?’

Slechts 10% van de leerlingen had deze opgave goed, dat vind ik heel weinig. Ik weet niet of deze opgave uit het hoofd moet? Uit het hoofd:

13,2 minuten is 13 minuten en tweetiende minuut dus12 seconden.

Voor de rekenopgave hierboven heb ik een kladblaadje nodig en kom dan tot

17/6+ 1/28-11/18

Dat is niet mooi te vereenvoudigen met het KGV van de noemers wordt de uitkomst van de hele opgave 1707 / 756. Ik betwijfel of dat de bedoeling is. Heb ik een rekenfout gemaakt? Ik denk dat Van Dam gelijk heeft!

Woe. 16 apr. Nu ik er nogeens naar kijk is 17/6 – 11/18 = 20/9, zodat de einduitkomst wordt 20/9 + 1/28.

Ik vind dat mooier dan daar nog eens een breuk (569/252) van maken.

Liszt Concours 2008

Zaterdagnacht.
Ik bleef vannacht op voor het Liszt Concours 2008 op Nederland 2. Echt, ik heb geen verstand van muziek maar kwam tot dezelfde uitslag als de jury. Het was een wedstrijd, een echte strijd dat voelde je toch bij de drie finalisten. Ik vond 1 in de finale wat beter met het orkest en 2 wat beter als soliste het was heel spannend. Twee vrouwen en een man en mijn genen wilden 2 laten winnen maar dat kon niet ik moest voor Vitaly Pisarenko kiezen en deed dat ook. Vitaly won de wedstrijd, hij was doodmoe en mocht of moest de toegift spelen. Kon hij dat nog? De strijd was voorbij en Vitaly speelde de mooiste muziek die ik ooit hoorde, ik zat begeesterd voor de TV en kwam in de hemel van de muziek.

Vitaly speelde Ständchen van Schubert in een bewerking van Liszt, al de vezels in mijn lichaam smolten en niets anders was nog te wensen.

Vitaly moet als eens verliefd zijn geweest of het zijn, hoorde zij hem? Hij speelde voor haar

Leise flehen meine Lieder durch die Nacht zu dir; in den stillen Hain hernieder, Liebchen komm zu mir!

...................................

Cultureel eetcafé in de haven.

Sinds 3 april hebben we in Deventer in een oude garageloods aan de haven het ‘Cultureel eetcafé Dok H2O’. Marian vertelde het me woensdag op haar 50^ste verjaardag dus toen Janny en ik vanmiddag Deventer voor ‘cultuur’* bezochten gingen we daar gelijk lunchen. Een leuke meid voor de bediening, eigenlijk het allerbelangrijkste in een café, en een fraaie locatie. Het was vanmiddag te koud om buiten te zitten maar dat gaat straks met mooi weer lopen als een trein verwacht ik. In ieder geval zaten Janny en ik al op gerestaureerde treinbanken zoals je ziet.
* Een exposite van Marijke Abels.

Echt, film en toneel.

Gisteravond leidde de bosuil me zo sterk af dat ik geen kans meer zag mijn weblog te verzorgen. De bosuil, het was het mannetje, zocht misschien een vrouwtje?

De dag begon ook met de dieren. Tijdens het ontbijt met Ruud kwam eerst de eekhoorn een demonstratie acrobatiek geven, hij kent deze tuin want ook de grootste sprongen werden zonder aarzelen genomen. Toen kwam het winterkoninkje voor het raam zijn ontbijt zoeken. ’s Avonds bij ‘Hans en Grietje’ vond ik weer bosbewoners op mijn pad: 'het vogeltje' (Emma in blauw en zwart) en de ‘boselfjes’ (voorste is Rosa). Rosa had een prachtige uitnodiging voor me gemaakt, ik was daar heel blij mee!

s’ Middags met Marian ‘TBS’ gezien, in de hoofdrol Theo Maassen. Een extreem gewelddadig verhaal, geen film voor ’s avonds voor het naar bed gaan.

Ideeën.

De Annapurna, klik op de foto voor een vergroting.
Gisteravond bij Pauw en Witteman werd de suggestie gedaan om voordat een kamerdebat gehouden wordt de vraag te stellen ‘is er van de aanwezige kamerleden iemand die bereid is zijn of haar standpunt te wijzigen na het debat?’. Indien NEE, dan kan de voorzitter onmiddellijk tot een stemming overgaan.
Wanneer de kamerleden niet liegen, waar wij toch van dienen uit te gaan, zou dat in den Haag een enorme tijdwinst opleveren waarschijnlijk worden dan bijna alle debatten overbodig!

Veel aandacht was er bij Pauw en Witteman voor Sabine Uitslag, zij was zangeres en kersvers nieuw lid van de Tweedekamer. De andere gasten waren allen mannen en Sabine werd het dan ook niet moeilijk gemaakt. De enige man die niets anders zag dan zijn eigen sores was Frank Moll de tegenspeler van Ronald Naar. Moll heeft een boek geschreven waarin hij beweert dat Ronald een bepaalde top in de Himalaya niet heeft bereikt. Naar zegt van wel, ik meen dat het ging om de Annapurna maar kon dat steeds niet goed verstaan. Naar was alleen op die top en Moll wil een bewijs daarvan. Soms moet je iemand maar geloven, wij moeten zo ook onze kamerleden geloven. De mannen geloofden gister Sabine wel, maar van Frank Moll weet ik het niet. Voor een biertje kies ik Ronald, Frank was me te somber.

Begeestering.

Toen ik dit weekend las over Wagner en Sancho (en gisteren over hen schreef) die een Zwartgat van het Cern vrezen werd ik gefascineerd door de menselijke geest. De gedachte dat de mens, nu al(!), instaat zou zijn zichzelf en de aardbol in één klap te laten verdwijnen is fascinerend. Het idee blijft me bezighouden, niet als mogelijkheid maar dat de mens dit kan bedenken. Ter geruststelling van bang uitgevallen lezers: de kans op ‘ons’ zwartgat is nog veel kleiner dan de kans dat Lucia de B een moordenaar is!

Marian, waar ik 27 maart over schreef vertelde me dat ze begeesterd werd door het Zwarte Vierkant van Malevitch toen ze daar in levende lijve tegenover kwam te staan. Waarschijnlijk is dat in 1989 in het Stedelijk in Amsterdam geweest tijdens de grote Malevich tentoonstelling. Ik kan me de begeestering van Marian heel goed voorstellen. Zelf had ik dat met "Who's Afraid of Red, Yellow and Blue” van Barnett Newman, maar ook toen ik als puber Anna Karenina las. ‘Zo was dus het leven: passie, hartstocht en de dood, fascinerend!’ Stephan wordt al jaren lang begeesterd door Karl May die tientallen boeken schreef over een land waar hij nooit was geweest en mensen die hij nooit had gezien. Stephan is in Nederland de beste Karl May kenner denk ik.Vanmorgen ging ik koffie bij hem drinken en deze foto’s maken. Vooral ‘Het Geheim van den Witten Bison’ beveel ik aan. De s in bison gebruik ik ook in mijn Nickname WitteBison op Internet als schaker bij ICC. Toen ik vorige week op de verjaardag van mijn tante Adrie in restaurant De Keine Toren in Baarland verscheen begroette mijn neef Dick me met ‘Ha, de Witte Bison’. Ik voelde me vereerd natuurlijk, Dick lichtte dit voor de jongere familie toe door ‘hij was vroeger niet zo’n braaf jongetje’.
Klik op de foto's.

Het einde van de wereld.

Sinds 1954 worden ten westen van Genève deeltjes versnellers en laboratoria gebouwd waar fysici de bouwstoffen van onze materie mee hopen te ontmaskeren. Het is een Europese samenwerking zonder weerga echt fantastisch. Deze zomer nog verwacht men dat er weer een nieuwe bijkomt, dan moet de LHC-versneller (Large Hadron Collider) operationeel worden. Die is dan de grootste deeltjes versneller ter wereld en de bedoeling is dat hij het zogenaamde Higgs-deeltje detecteert. Alle fysici op aarde kunnen dan de champagne flessen opentrekken!

Echter, nu zijn er plotseling twee (echte) wetenschappers die de LHC-versneller willen verbieden of stilleggen.

Ja, Walter L.Wagner en Luis Sancho verwachten dat bij het versnellen van protonen en die laten botsen (dat gaat de versneller doen) een zwartgat kan ontstaan! Wow, de gedachte vind ik fantastisch. Stel je voor bij Genève begint de materie te verdwijnen in een fractie van een seconde verdwijnen Zwitserland, Frankrijk, Europa en floep weg is de wereld. Dat is nog eens wat anders dan sekten die op een berg of in een mijn wachten op het einde van de wereld. Het Oude Testament is soft gedoe bij deze prestatie van het Cern.

Wagner en Sancho hebben bij het federaal gerechtshof op Hawaii een zaak tegen het Cern aangespannen. Kennelijk moesten zij een flink eind weg om hun aangifte te kunnen doen. Helaas zullen we nooit weten over het hoe en wat want voordat de media ons kunnen berichten is alles verdwenen.

Op het plaatje een computersimulatie van een denkbeeldig zwartgat.

Sprookjes.

Klik op de uitnodiging of een foto voor vergroting.Van Rosa en Emma ontving ik een uitnodiging voor de toneeluitvoering van het sprookje ‘Hans en Grietje’. Ik ben heel blij met die uitnodiging. Emma, op de middelste foto, speelt het Vogeltje en Rosa, onderste foto, speelt een van de Boselfjes. Vrijdagavond 19.00 uur in de Joppeschool.

Het meest gespeelde sprookje in huize Duvekot was de Reus en Klein Duimpje. Ik schat dat Piffin van haar derde tot circa achtste jaar dit misschien wel honderd keer heeft ‘afgedwongen’:

Zes uur voetjes op de trap en het open gaan van de slaapkamerdeur. ‘Oma slaapt de reus nog?’ ‘Ja, luister maar hoe hij snurkt’. Ik hard snurken en dan met zware basstem: ‘zeg vrouw ik ruik kindertjes, oh wat heb ik trek!’ ‘Nee reus er zijn geen kindertjes, hier een mooie ham eet die maar op’. ‘Nee, ik ruik het toch’, dan pakte ik een armpje of beentje en gilde Piffin keihard ‘Oma redt me, Reus laat me los', enz. Wij waren dan inmiddels net zo wakker als onze kleindochter.

Let op: nieuwe naam!

‘De eenvoudige boekverkoopster uit Zutphen’ heeft me dringend verzocht niet meer deze verouderde naam te gebruiken. Doordat zij tengevolge van een val op de Amsterdamse tramrails een halfjaar geleden een zware hersenschudding opliep en sindsdien geen boeken verkocht heet ze nu:

‘Voorheen – de eenvoudige boekverkoopster uit Zutphen’.

Op de eerste foto ziet u haar met haar grootmoeder en haar oudere zusje Margreet. De tweede foto maakte Jeremy 1 januari 2007 circa 00. …uur te Joppe in haar tuin.

Hallucinatie.

Eugène Delacroix, La Liberté guidant le peuple, 1830.

Na twee ongezellige plaatjes van gisteren en woensdag een mooi en beroemd schilderij. Voor mij biedt dit schilderij de gelegenheid om de BDE serie te beëindigen.

In 1999 lag ik tien dagen op zaal voor chemotherapie tegen HCL (hairy cell leukemie). HCL doodt de cellen in je beenmerg zodat je geen bloedlichaampjes meer aanmaakt. Na een week was ik erg uitgeput, heel moe en overal pijn. Ik vond dat ik een goed leven achter de rug had en straks met Erica moest bespreken dat ik wel dood zo gaan en dat niet erg vond.

Toen de deuren voor het bezoek opengingen zag ik echter dit schilderij met echte mensen. Ik dacht dit kan niet en zag dat het Erica was die het vaandel droeg en daarachter Michiel en Thijlbert. Eliane en de kleinkinderen weer daarachter. Ik vond het wel gek dat dit kon. Maar nee, dat kon inderdaad niet want midden in de zaal stond Beatrix. Ik realiseerde me dat Beatrix de enige in ons land was die buiten het protocol om een leger naar huis kon sturen, maar geen nood. Erica liep met haar leger recht door tot Beatrix ze pakte Beatrix op, zette haar aan de kant en zei ‘voor jou heb ik even geen tijd’en liep met het leger door naar mijn bed.

Hallucinaties als deze lijken heel reëel als je heel zwak bent en je bloedsomloop niet in orde is. Omdat ik het zelf een prachtige ervaring vind en het schilderij zo mooi zet ik het op mijn blog. Klik op het schilderij voor een vergroting.

Bijna-doodervaringen.

Eliane vond dat ik in mijn laatste blog ‘inhoudelijk’ had moeten vertellen over mijn ervaringen met BDE (bijna-doodervaringen), vandaar ook haar comment. Op de foto mijn eerste ICD (Implantable Cardioverter Defibrillator). Deze ICD is na een jaar vervangen door mijn huidige waarbij ook een pacemaker is ingebouwd die beide hartkamers aanstuurt.

De BDE’s zoals ik ze meemaakte verdeel ik voor mijzelf in twee groepen. 1.Hallucinaties en 2. wat je ervaart in de korte tijd (een seconde?) dat je bewustzijn nog werkt vóór een hartstilstand.

De bekendste van groep 1 zijn die waarbij je het gevoel van “uittreden” hebt. Die kwamen bij mij voor wanneer ik zeer zwak was, in quarantaine lag omdat mijn immuunsysteem afgebroken was en ik nauwelijks nog rode bloedlichaampjes had.

Ik beschrijf een BDE uit de periode dat ik in het Deventer ziekenhuis geïsoleerd lag. Erica zat in ‘zo’n pak’ het grootste deel van de dag bij me en probeerde me te laten drinken en eten. De internisten Te Velde en Hoogendoorn waakten over mijn leven. Een BDE:

‘Ik “zag” mezelf in bed liggen. Aan de ene kant zat Erica, aan de andere stonden in hun witte jassen Te Velde en Hoogendoorn. Ik keek naar mijn lichaam en zag dat het ging zweven tot borsthoogte van beide witte jassen. Ik schrok en dacht “dit moet ik niet hebben, dit ken ik uit de literatuur, dit is een BDE". Ik dwong mezelf terug in mijn lichaam en probeerde me zo zwaar mogelijk te maken en weer terug in het bed te komen. Dat lukte maar toen ging de deur open en kwam de SRV man uit Gorssel binnen. Hij had een nieuwe stofjas aan en nieuw potlood en notitieboekje in de hand. Hij probeerde langs Te Velde en daarna langs Hoogendoorn en tenslotte tussen hen door naar mij te komen. Ik dacht potverdorie dit is verrekt goed bedacht van De Dood een vermomming als de SRV man! Maar ik houd je in de gaten jongen en wil eerst een hartig woordje met je spreken. Voor het zover was stak hij zijn boekje in z’n zak en verdween. Hij gaf het kennelijk op, tegen die witte jassen en Erica kon hij niet op leek me.’

Dit is volgens mij een heel duidelijk voorbeeld van wat ik groep 1. van de BDE’s noem. De tweede groep is moeilijker te beschrijven omdat je maar een heel korte tijd hebt tussen onwel worden en de hartstilstand. Na enkele keren een hartstilstand meegemaakt te hebben herkende ik het begin al in een fractie van een seconde en liet me dan onmiddellijk vallen. Wat alle keren heel duidelijk was: mijn gezichtveld verdween van buiten naar binnen. Als een soort diafragma dat zich sluit. Op het laatst ‘kijk’ je nog door een tunnel waaromheen alles zwart is en het licht aan het eind van de tunnel ook razend snel tot een stip wordt en verdwijnt tegelijkertijd met je bewustzijn. In mijn geval doet in die tussentijd mijn ICD zijn werk. Hij signaleert mijn hartstilstand en zet de alarmfase in, d.w.z. laadt de condensator op. Ongeveer 8 seconde daarna ‘kijkt’ hij of die toestand nog zo is en bij ja shockt me dan. Dan kom je bij en gebeurt het omgekeerde van zonet. Het begint met een lichtvlekje dat snel groter wordt. Je herinneringen komen terug en je realiseert je dat je in feite even dood bent geweest. Ik had dan altijd een enorme behoefte aan een hand die me vasthield. Als het ware een bevestiging dat ik weer leefde en klopte wat ik dacht te zien en meemaakte. De keren dat Erica erbij was kreeg ik die ook natuurlijk.

Bijna-dood kan niet.

Blij ben ik met het artikel 'Bijna-dood kan niet' van Dick Swaab in Zaterdag &cetera van 29 maart. Door vrij langdurig verblijf in het Deventer Ziekenhuis in verband met levensbedreigende ziekten heb ik verschillende 'bijna-doodervaringen' meegemaakt. Doordat ik met mijn eerste ICD achtmaal een hartstilstand overleefde leerde ik goed op te letten vlak voor en direct na “de dood”. Voor mij is de tijd dat het hart geen bloed meer rondpompt in feite “dood” zijn. Mijn ervaringen komen volkomen overeen met wat hoogleraar Swaab in genoemd artikel zegt.

Vele malen werd ik door vrienden en kennissen gewezen op het boek van cardioloog Van Lommel en ik zag hem ook eenmaal op de TV. Ik denk dat de mensen die deze onzin met graagte tot zich nemen, dat zullen blijven doen. Zelfs de Nobelprijzen die Swaab noemt kunnen het gat tussen geloof en wetenschap niet overbruggen.