Eliane vond dat ik in mijn laatste blog ‘inhoudelijk’ had moeten vertellen over mijn ervaringen met BDE (bijna-doodervaringen), vandaar ook haar comment. Op de foto mijn eerste ICD (Implantable Cardioverter Defibrillator). Deze ICD is na een jaar vervangen door mijn huidige waarbij ook een pacemaker is ingebouwd die beide hartkamers aanstuurt.
De BDE’s zoals ik ze meemaakte verdeel ik voor mijzelf in twee groepen. 1.Hallucinaties en 2. wat je ervaart in de korte tijd (een seconde?) dat je bewustzijn nog werkt vóór een hartstilstand.
De bekendste van groep 1 zijn die waarbij je het gevoel van “uittreden” hebt. Die kwamen bij mij voor wanneer ik zeer zwak was, in quarantaine lag omdat mijn immuunsysteem afgebroken was en ik nauwelijks nog rode bloedlichaampjes had.
Ik beschrijf een BDE uit de periode dat ik in het Deventer ziekenhuis geïsoleerd lag. Erica zat in ‘zo’n pak’ het grootste deel van de dag bij me en probeerde me te laten drinken en eten. De internisten Te Velde en Hoogendoorn waakten over mijn leven. Een BDE:
‘Ik “zag” mezelf in bed liggen. Aan de ene kant zat Erica, aan de andere stonden in hun witte jassen Te Velde en Hoogendoorn. Ik keek naar mijn lichaam en zag dat het ging zweven tot borsthoogte van beide witte jassen. Ik schrok en dacht “dit moet ik niet hebben, dit ken ik uit de literatuur, dit is een BDE". Ik dwong mezelf terug in mijn lichaam en probeerde me zo zwaar mogelijk te maken en weer terug in het bed te komen. Dat lukte maar toen ging de deur open en kwam de SRV man uit Gorssel binnen. Hij had een nieuwe stofjas aan en nieuw potlood en notitieboekje in de hand. Hij probeerde langs Te Velde en daarna langs Hoogendoorn en tenslotte tussen hen door naar mij te komen. Ik dacht potverdorie dit is verrekt goed bedacht van De Dood een vermomming als de SRV man! Maar ik houd je in de gaten jongen en wil eerst een hartig woordje met je spreken. Voor het zover was stak hij zijn boekje in z’n zak en verdween. Hij gaf het kennelijk op, tegen die witte jassen en Erica kon hij niet op leek me.’
Dit is volgens mij een heel duidelijk voorbeeld van wat ik groep 1. van de BDE’s noem. De tweede groep is moeilijker te beschrijven omdat je maar een heel korte tijd hebt tussen onwel worden en de hartstilstand. Na enkele keren een hartstilstand meegemaakt te hebben herkende ik het begin al in een fractie van een seconde en liet me dan onmiddellijk vallen. Wat alle keren heel duidelijk was: mijn gezichtveld verdween van buiten naar binnen. Als een soort diafragma dat zich sluit. Op het laatst ‘kijk’ je nog door een tunnel waaromheen alles zwart is en het licht aan het eind van de tunnel ook razend snel tot een stip wordt en verdwijnt tegelijkertijd met je bewustzijn. In mijn geval doet in die tussentijd mijn ICD zijn werk. Hij signaleert mijn hartstilstand en zet de alarmfase in, d.w.z. laadt de condensator op. Ongeveer 8 seconde daarna ‘kijkt’ hij of die toestand nog zo is en bij ja shockt me dan. Dan kom je bij en gebeurt het omgekeerde van zonet. Het begint met een lichtvlekje dat snel groter wordt. Je herinneringen komen terug en je realiseert je dat je in feite even dood bent geweest. Ik had dan altijd een enorme behoefte aan een hand die me vasthield. Als het ware een bevestiging dat ik weer leefde en klopte wat ik dacht te zien en meemaakte. De keren dat Erica erbij was kreeg ik die ook natuurlijk.
No comments:
Post a Comment