Indian Summer.

Dit najaar hebben we een Indian Summer! Door de natte en koude zomer blijven de bomen langer in het blad dit jaar en krijgen de bladeren de kans om prachtig te verkleuren.
Het is toch ongelofelijk hoe onze grote filosoof Johan Cruijff met zijn diepe gedachten ons weer in de wekelijkheid plaatst. Ja Johan elk nadeel (de natte koude zomer) heb z’n voordeel (de prachtige Indian Summer), dank jewel Johan.
Hoe ik ook naar buiten kijk ik zie de mooiste kleuren, de foto’s zijn zojuist gemaakt.

Expositie.

Gisteren in de muziekstudio van Lennerd geholpen bij het inrichten van een expositie van 12 schilderijen van Peter. De vriendin van Peter en ik waren het over één heikel punt samen eens en Peter moest haar natuurlijk wel gelijk geven. Omdat zij in Frankrijk en Duitsland heeft gewoond en zelf mooie stillevens schildert is ze natuurlijk ruim bevoegd voor het inrichten van een expositie, zelf ben ik dat ook doordat ik vader, schoonvader en grootvader van de kunstenaarsfamilie in Toronto ben en, nog verder weg, mijn schoondochter in Alice Spring directeur van een kunstgalerie is. Mijn echte verdienste is dat het idee voor deze tentoonstelling uit mijn brein kwam. Dat helpen beperkte zich tot het op een stoel zitten terwijl Susan, Lennerd en Peter halsbrekende toeren op stoelen uitvoerden. Het leven doet zich dikwijls heel aangenaam aan mij voor.
De foto’s mocht ik maken, op klikken voor een vergroting.

In bruikleen.

Na de brand in het Armando Museum in Amersfoort is het begrip BRUIKLEEN weer in het nieuws. Er zijn meerdere keuzes om deze brand een ramp te vinden: vanwege het verlies van Armando’s werk, vanwege het teloor gaan van een prachtig stuk Amersfoort en ook vanwege de kunstwerken die het Museum in bruikleen had. Diegenen die ik sprak kiezen allen zonder voorbehoud keuze twee en drie. Het verlies van Armando’s werk wordt niet algemeen als een ramp gezien.
Erica was wel een liefhebber van het werk van Armando, dat wil zeggen van zijn grote zwart-witte doeken. In 2000 en 2002 bezochten we het museum nog. In 2005 is Erica overleden en gecremeerd in de prachtige kimono die ze al heel lang bezat. Michiel had de leiding over de crematie en koos voor zover ik me herinner ook de kimono, ik was daar ook heel blij mee. Haar as heb ik later in onze tuin op haar lievelingsplekjes uitgestrooid.
In de woonkamer ontstond een grote lege witte plek toen Erica’s kimono weg was. Die plek is sinds gisteren met een mooie paarse kimono opgevuld. Het ‘kunstwerk’heb ik in BRUIKLEEN van de eenvoudige boekverkoopster uit Zutphen die vrij lang in Japan woonde en deze kimono daar kocht (of kreeg?). Nu maar hopen dat deze kunst in bruikleen niet in vlammen opgaat.

Trots.

De eenvoudige boekverkoopster uit Zutphen vroeg me waar ik trots op ben. Heb je het recht, de brutaliteit, om ergens trots op te zijn? Misschien op je kinderen? Nee, zelfs trots zijn op mijn kinderen vind ik al twijfelachtig, zij zijn eigen persoonlijkheden en zo geworden op eigen kracht. Op je kinderen trots zijn vind ik wel heel acceptabel hoor en natuurlijk ben ik dat zelf ook, alleen in diepere zin komen mijn twijfels.
In ieder geval kun je niet trots op iets als Nederlander zijn of in mijn geval Zeeuw zijn. Wel zou ik graag trots zijn op het feit dat ik een boerenzoon ben, helaas kan dat niet dat is helemaal buiten me omgegaan. Ik ben trots op mijn ‘boerenverstand’ maar dat dank ik aan mijn ouders, dank jullie wel ouders. Als ik dat boerenverstand heb doorgegeven aan Michiel en Thijlbert durf ik daar wel trots op zijn.Ik weet zeker dat ze beiden heel hoog zouden scoren op de boerenverstandtest.
Tenslotte is het najaar en er wordt geploegd. Tien jaar geleden deed De Jager in Kruiningen dat nog met een drie- en soms vierspan, nu nog? De foto is van Freddy Rikken.

Hazelnoten voor de muis.

In maart kreeg ik een voorraad hout die nog te nat was voor mijn kachel. De hazelnoot hing al vol met katjes en daarna met hazelnoten. Een muis heeft kennelijk een voorraad nootjes van de hazelnoot naar mijn houtopslag (circa 20 meter) versleept en inmiddels met zijn familie ook opgegeten. De resten van al het knaag- en eetwerk kwamen zojuist bloot toen ik hout haalde.

Vandaag.

Met deze foto en een korte geschiedenisles ontving ik vandaag een uitnodiging om de zestigste verjaardag van de ‘eenvoudige boekverkoopster uit Zutphen’ bij te wonen.
Ook vandaag ontving ik van OTTO OOMS BV de mededeling dat zij 6 november een stoellift komen monteren!
Tenslotte wilde ook vandaag de betreffende politieman wel per direct procesverbaal opmaken van de diefstal van mijn invalidenparkeerkaart gistermiddag toen ik mijn auto niet op slot had terwijl ik een poststuk afgaf (middenin ons dorp). Daardoor kon ik ook vandaag nog een nieuwe invalidenparkeerkaart bij de gemeente aanvragen.

Notenboom.

Vanmorgen is boomspecialist Warner de Wilde in de notenboom aan het werk. Nu de noten eruit zijn en de boom nog in het blad zit (en het prachtig weer is), is dit het ideale moment om te snoeien. In 2005 was Warner hier voor het laatst. Gelukkig is de boom nog in een prima conditie zegt Warner. Honderden malen hebben Erica en ik in de schaduw van deze heilige boom gegeten met vrienden, zoons en kleinkinderen. Dankzij Warner hoop ik nog op een lang leven voor deze boom.
Klik op de foto om Warner te herkennen.

Het leven.

Maandagmorgen. Het dagelijkse leven heeft zich tot vreugde van Theo hervat. ‘De kachel brandt weer, de baas zit naast me de krant te lezen’. Eigenlijk moet ik aan het werk, twee weken post en rekeningen, ondanks dat de meeste betalingen automatisch gaan. Niet meer vijf uren achter het bord en twee uren autorijden moet veel tijd generen dus het komt wel goed. Wel is het een pijnhoop in huis vooral omdat de organisatie van de thuiszorg nu helemaal in het honderd loopt. Ze weten zelf niet meer dat ik (‘foutje’) al 2 weken geen zorg meer heb gekregen. Normaal krijg ik tweemaal 2,9 (!) uur per week, ik moet dus eerst geen bellen, maar ‘al onze medewerkers zijn …’. Nee echt, het schaken is zo gek nog niet.

Historie.

Gerard had gisteren het plan om Scandinavisch te spelen. Zijn tegenstander echter had in de dagen daarvoor Gerards kennis van deze opening opgemerkt en een list bedacht: na 1.e4 d5 zou hij 2.d4!? spelen waarmee het Blackmar/Diemergambiet op het bord komt. De witspeler legt voor zwart een mijnenveld en met een goede voorbereiding kun je misschien alle mijnen omzeilen, Gerard lukte dat niet en verloor. Het schaakspel kent een rijke en eeuwenoude geschiedenis waar tegenover alle andere denksporten verbleken. Ik rekende zelf met wit op het Spaans maar na een poosje nadenken over zijn eerste zet speelde mijn tegenstander de Philidor. Het Spaans dankt zijn naam aam Ruy López die aan het hof van Philips II de zet 3.Lb5 introduceerde. De Philidor dankt zijn naam aan de beroemde Franse componist en schaker Francois-André Danican Philidor (1726-95). Zelf won ik gisteren dankzij 61.Tc7 (spreek uit: toren c7) een zet die één dag geschiedenis voor mij brengt. Een kenner uit het publiek na afloop ‘mooie zet Willem Tc7!’.
Gerard miste dus gisteren het Scandinavischelicht, jammer.

Hoffotograaf.

Voordat ik naar Hoogeveen vertrek voor de 8ste ronde van het Essent schaaktoernooi, bezoek ik vanmorgen de eenvoudige boekverkoopster uit Zutphen (hier rechts op archieffoto).
Sinds ik kortgeleden foto’s maakte van haar huis en hof ben ik gepromoveerd tot hoffotograaf. Vandaag heb ik twee opdrachten: een foto van een bijzondere fiets die zij kocht voor de moeder (haar dochter) van haar aanstaande kleinkind(!) en een foto van de oostzijde van haar huis.
Gerard en ik dienen tevreden te zijn met onze prestaties in Hoogeveen. In schaakjargon:
met een rating van 1769 en een toernooiprestatierating (TPR) van 1816 speelt Gerard ‘in de plus’. Idem speel ik in de plus met een rating van 1812 en een TPR van 1832. Toch zijn hij en ik met respectievelijk 4 en 3.5 punten niet echt tevreden en gaan vandaag en morgen proberen wat hoger op te komen.

Het Essent Schaaktoernooi ronde 5.

Vandaag verloren Gerard en ik, we hebben nu respectievelijk 2,5- en 3 punten uit 5 partijen.
Negen spelers aan kop met 4 uit 5 waaronder twee meisjes die me toestemming gaven voor een foto voor mijn blog. Links Lisa Schut en rechts Alexandra Jule uit Ausrtralië voor de aanvang van hun onderlinge partij, die remise werd. Natuurlijk hoop ik dat zij de amateurgroep 1 winnen.
Alles over het toernooi weer op http://www.essentchess.nl/
Klik op de foto voor een vergroting.

Hoogeveen ronde 4.

In dit vriendelijke raadhuis spelen Gerard en ik ’s middags onze schaakppartijen. We spelen in het Amateurtoernooi groep 1. Al onze resultaten zijn te vinden onder:
http://www.essentchess.nl/
Vanmiddag een snelle remise op voorstel van mijn tegenstander, omdat hij een beduidend hogere rating heeft en ik mijn stelling niet als beter taxeerde nam ik dat vreedzame voorstel natuurlijk aan. Bij Gerard gebeurde hetzelfde.
Ruud en Stef spelen ’s morgens en hun verrichtingen zijn te volgen onder Amateurtoernooi 2.

Essent Schaaktoernooi ronde 3.

Diagram 1.

Diagram 2.
Vandaag speelde ik (rating 1812) met zwart in het Essent Schaaktoernooi tegen Anne Haitsma (rating1990). Het werd een interessante partij, een echt gevecht dat begon toen hij in de stelling van diagram1 de zet 20.f4 speelde. Zwart kreeg een aanval langs de a- en b-lijn, ondersteund door de lopers op d7 en e7. Wit begon een tegenaanval op de zwarte koning langs de f-lijn. Vijftien zetten later na 35.Dh5 was de stelling van diagram 2 bereikt en na 35… Dg8 36.Dd1 Db8 37.Dh5 besloten we tot remise. Direct na de opening stond wit beter, daarna kwam het initiatief aan mijn kant en bleef dat tot het eind. De eindstelling is echt remise.
Gerard won vandaag en we dronken bij hem thuis een glas op onze prestaties. Marijke had een prachtige middag voor de tuin gehad. We spelen in totaal 9 ronden, dus tot en met aanstaande zaterdag.

Opportunisme.

diagram 1

diagram 2
Het Jojo effect waar ik over schreef is vanmiddag voor mij gestopt. Je kunt alleen winnen als je tegenstander meewerkt, doet hij de goeie zetten dan kan ik hoogstens remise houden. Maar de tegenstander is een mens met emoties, vooroordelen enz. Vanmiddag speelde ik met zwart en was mijn tegenstander zo’n 40 jaar jonger en had op de ranglijst ruim honderd ratingpunten meer. In de diagramstelling 1 is bijvoorbeeld 21.Tad1 een prima zet en blijft de partij in evenwicht, maar hij wou winnen en koos uit opportunisme voor het straatgevecht:
21.Dg4 Lxh6 22.Tf6 Lg7 23.Txg6 hxg6 24Dxg6
deze stelling had hij in gedachten toen hij over zijn 21ste zet nadacht. Ik speelde 24. …Dh4 en zag zijn gezicht betrekken. Er volgde nog 25.Tf1 Tf8, zie diagram 2, hij gaf me een hand 0-1.

Het 'denken' van de schaker.

Hoogeveen, Gerard en ik in een Jojo?
In een groot schaaktoernooi heb je als amateur kans in een Jojo terecht te komen. Ik leg het uit. Het computerprogramma deelt de spelers in op rating. Om zo snel mogelijk inzicht te krijgen in je huidige speelsterkte (je rating is een statistisch gemiddelde) deelt de computer de hele groep doormidden en laat dan de hoge ratings tegen de lage spelen.
Gisteren speelde ik tegen een veel lagere rating en won gemakkelijk, Gerard moest tegen een hogere ratinghouder en verloor uiteindelijk. Vandaag is het andersom, of de statistiek weer gelijk krijgt moeten we afwachten. Gerard moet winnen en ik kan proberen in ieder geval niet te verliezen. Als de statistiek wint hebben we vanavond allebei 1 punt uit twee partijen en kom ik morgen weer tegen een zwakkere en Gerard tegen een sterkere, we hopen dat we de Jojo kunnen dempen of uitschakelen.
Als schaker heb je bij vele niet-schakers dikwijls het imago van de denker, de man of vrouw die vele zetten vooruit rekent en in ieder geval bijzonder is. Het verrassende is dat de grootmeester die gevraagd wordt hoever hij wel vooruit kan rekenen dat dikwijls helemaal niet gedaan heeft. Veel is routine en intuïtie. Een mooi voorbeeld kreeg ik gisteren als gewone schaker op mijn bord.
In de diagramstelling is wit (ik) aan zet. Wit heeft om twee redenen voordeel: 1. omdat wit een toren heeft tegen de zwarte loper (een toren tellen we voor 5 en een loper voor 3 punten) we zeggen wit staat ‘de kwaliteit’ voor. En 2. wit heeft rechts ‘de h-pion’die bij een reis naar h8 om dame te worden geen zwarte pion kan tegenkomen. We zeggen ‘wit heeft een vrijpion’.
Zonder te rekenen besloot ik met mijn paard de loper te slaan en daarna met mijn toren het zwarte paard, mijn vrijpion kon dan de partij beslissen:
38.Pxd6 Kxd6 39.h2-h4 Kd6-d5 40.Txc6 Kxc6 41.h4-h5 en zwart gaf op.
In de eindstand rekent een schaker ook niet of die h-pion door de zwarte koning ingehaald kan worden. Hij denkt een denkbeeldig vierkant ( ‘het kwadraat’ van de pion) met als hoekpunten h5 (met de pion) h8- e8- e5. De zwarte koning aan zet kan met die zet het kwadraat van de pion niet bereiken. Dan kan de vrijpion zonder problemen promoveren. Mijn tegenstander wist dat ook en gaf dus op

Schaakstukken.

Gisteravond was een belangrijke schaakavond. We speelden 4-4 tegen een team uit Arnhem.
Vandaag beginnen Gerard, Ruud, Stef en ik in Hoogeveen. Internationaal worden schaakwedstrijden al ruim honderd jaar met zogenaamde ‘Staunton’ stukken gespeeld. Ze zijn vernoemd naar een van de belangrijkste schakers uit de 19de eeuw de Engelsman Howard Staunton (1810-1874).
Op de foto zie je op de achterste rij ‘The Lewis Chessmen’, hier replica’s van de originelen uit het British Museum. Die zijn gevonden op het eiland Lewis en van vissers en strandjutters opgekocht door een rijke Engelse lord en geschonken aan het museum, midden 19de eeuw. De Lewis Chessmen zijn de oudste Europese schaakstukken, ze stammen uit de tijd van de Vikingen en zijn ook door hen gemaakt. Dan de Staunton stukken die iedereen wel kent. Op de voorste twee rijen ivoren stukken uit de 18de of 19de eeuw en gemaakt in Midden-Europa. Dat spel kreeg ik van Erica ruim dertig jaar geleden voor een verjaardag. Het is het mooiste spel wat ik heb.
Klik op de foto voor een vergroting.

Droom.

Fries-Hollands Zwartbondte stier.
Vannacht droomde ik van Holleeder. Ik was veeboer en had een mooie kudde stamboek koeien. Fries-Hollands Zwartbond vee prachtige ‘ouderwetse’ koeien die je nauwelijks meer ziet. Zoals de stier op deze foto met rechte rug en een fraaie tekening met voornamelijk zwart en geen kleine vlekken. Trots liep ik tussen mijn koeien en zag plotseling Holleeder speurend om ze heen lopen. Smerige mens dacht ik als hij mijn koeien heeft aangeraakt sla ik hem dood, die vinden ze nooit meer terug onder mijn wei!

Homo Ludens.

Ze zijn er weer, met poppenwagentjes en wiegjes spelende kleine meisjes in de Thuyalaan.
Alleen aan het eind van de straat wisselen enkele huizen nog wel eens van eigenaar en worden door jonge mensen gekocht. Heerlijk om die meisjes te horen en te zien.
Erica en ik begonnen hier in 1970, op toen nog een wei, te bouwen en 11 maart ’71 kwamen we hier wonen. Pas in 1972 begon de gemeente de rest bouwrijp te maken en werd het een woonwijk. Toen speelden er kinderen, nu 35 jaar later weer!
Vrijdag duik ik voor 9 dagen onder in het Essent Schaaktoernooi in Hoogeveen. Speeltijden van 14.30 tot 19.30 en dan nog heen en terug. Zeg maar dat je tussen 13 en 21 uur het antwoordapparaat krijgt als je me belt.
Misschien lukt het me af en toe verslag te doen van mijn schakersleven.

Kunstmiddag.

Vanmiddag bezocht ik, na lange tijd, weer het Nijenhuis bij Heino. Door het mooie weer kon het museum kennelijk het Hildebrandmonument van Bronner in volle glorie tonen. Meestal zijn de kwetsbare kalkstenen beelden ingepakt. Erica en ik hebben het vroeger voor het eerst in de Haarlemmerhout gezien. Haarlem zag geen kans goed voor de negen beelden te zorgen en in 1986 zijn de originelen vervangen door replica’s van een duurzaam materiaal.
Hannema, oud directeur van het Boymans, kon toen het originele gerestaureerde monument naar het Nijenhuis halen en zo kon ik er vanmiddag een foto van maken. Niet alle beelden, die de figuren van de Camera Obscura voorstellen, konden op mijn foto.
Het museum heeft hard gewerkt de laatste maanden en de inrichting totaal veranderd. De hoofdmoot is een expositie van beelden van Charlotte van Pallandt en schilderijen van Kees Verwey. Beide kunstenaars leerden elkaar pas kennen na hun vijftigste en werden heel goede vrienden, gelukkig werden ze allebei heel oud. Van Pallandt was twee jaar ouder dan Verwey en overleefde hem ook twee jaar.
Op de onderste foto zie je bij de hoek van het koetshuis aan het water een grote Moerascypres met daarvoor een Magnolia. Die laatste moet je in het voorjaar gaan zien! Klik op de foto's voor een vergroting.

Vanmiddag bij het Nijenhuis.

Werklust.

Vanmorgen 8.30 wou ik naar Deventer. Ik heb de architect, aannemer, kunstenaar en eigenaar van dit web nog een halfuurtje gegeven en ben toen met een bezwaard hart toch in de auto gestapt.
De spin is een echte doener, ’s morgens gelijk de handen uit de mouwen en aan het werk en dan insecten vangen.
Die werklust van het dier zag Geert Dales ook bij zijn kippen Henny en Trudy vertelde hij donderdag bij Pauw en Witteman, het moesten dus wel VVD’ers zijn dacht hij. De politieke kleur van onze dieren laat ik over aan de politici maar Dales stal mijn hart natuurlijk wel met zijn kipjes. Hij was ook zeer onder de indruk van het sociale gedrag van de kip en illustreerde dat met het feit dat Trudy gezellig bij Henny kwam zitten (of andersom) als die broeds was.
Hier overschatte Dales de sociale component van de kip. Wat Dales niet wist is dat alle kippen dit doen en dan een ei leggen dat daarna door de broedse kip aan haar nest wordt toegevoegd! Dus weer gewoon de genen: overleven daar gaat het om in de natuur.
November vorig jaar schreef ik over mijn kip Marietje en de Bosuil. Ja, ook Dales beaamde dat kippen bij je op schoot komen.

Mijn thuiszorg.

De Wet Maatschappelijke Ondersteuning dwingt voor mij thuiszorg af. Daar ben ik heel blij mee. In Nederland is een van de gevolgen van die WMO dat er een groot aantal organisaties ontstonden die zich met de organisatie en de uitvoering van die thuiszorg bezighouden. Ik denk eigenlijk dat geen enkel ander land ons overtreft in de hoeveelheid organisaties, regels, papieren enz. Ook typisch Nederlands is dat na enkele weken of maanden er weer een andere mevrouw voor mij komt werken. Vanmiddag kwam voor het eerst de coördinatrice van mijn thuiszorgorganisatie me uitleggen over het hoe en waarom van alle veranderingen en vooral ook wat nu weer anders wordt.
In ieder geval komt er volgende week een andere dan de jonge vrouw die mij nu helpt en moet ikzelf de gewerkte uren, weeknummers en periodenummers gaan invullen en handtekeningen gaan zetten. Ik heb een boekwerk ontvangen waarin het allemaal uitvoerig staat.
Wat is nu positief aan steeds een andere thuiszorg? Heel leuk is de verschillen te zien in wat ze doen. De een gebruikt de stofzuiger wel tweemaal zoveel als de ander. De een lapt nooit ramen de ander juist dikwijls. Maar het mooist en voor mij ontroerendst, is de benadering ven het “museumpje”. Dat is een kast waar Erica, mijn zoons Michiel en Thijlbert, de kleinkinderen Piffin en Otger en ik bijzondere dingen verzamelden. Er zijn thuiszorgvrouwen geweest die deze kast nooit hebben aangeraakt en er waren er die hun vingers er niet vanaf konden houden! Mijn laatste hulp is een mooi voorbeeld van een vrouw waar “het kind” gelukkig nog inzit. Vanmorgen zag ik haar alle planken stofvrij maakte en zelfs de piepkleine houten speelgoeddiertjes uit mijn jeugd weer in een mooi groepje neerzetten.

De Amish.

Op Canvas zag ik gisteren een documentaire over de afschuwelijke moord op vijf ( in feite tien , maar vijf overleefden het zwaargewond) schoolmeisjes in Amish country een jaar geleden. Het vermoorden van kinderen lijkt het ergste wat de mens kan doen. Over de moordenaar Charles Roberts is op internet informatie te vinden.
Ondanks het volle vat van kritiek en argwaan dat ik ben als er een god verschijnt heb ik een zwak voor de Amish omdat het echte paardenmensen zijn. De typische zwarte koetjes lijken zeer geschikt voor hun doel. De paarden worden goed verzorgd, zien er prima uit. Even zag ik een beeld van een grote eg met vijf paarden ervoor, dan weet je dat de man erachter een ‘kunstenaar’ is. Uit welke rassen de Amish hun paarden hebben gefokt en of en hoe ze vers bloed inbrengen weet ik niet. Hoge prachtige droge benen en zeer getraind. Ik denk aan het Hongaarse paard, de Amerikaanse harddraver, het Australische paard en ga zo maar door. Hier een Eerelman van het Australische paard (op klikken).

De Jussen Broertjes.

Gisteren met Gerd en Janny naar een concert in Lochem van De Jussen Broetjes geweest.
De broers Lucas (13) en Arthur Jussen (10) zijn de beroemdste jonge talenten van ons land. Het is voor vele volwassenen moeilijk om ‘het droog te houden’als je hen voor het eerst hoort of ziet. Mij overkwam dat bij Lucas toen hij op het Prinsengrachtconcert met Lang Lang Quatre Main speelde.
Ze lijken gelukkig niet te lijden onder de vele prijzen en lofbetuigingen. Twee leuke jongens die voor een ‘niet tweeling’ onwaarschijnlijk veel op elkaar lijken. Zonder iets van hen te weten zou je zweren dat ze een eeneiige tweeling zijn.
Een fantastisch concert en bijzonder dat zoiets in de provincie komt, gelukkig maar.
Voor de kenners:
Driemaal Mozart: Fantasie in d.kl.t., KV 397, Rondo in a kl.t., KV 511 en Sonate in D gr.t., KV 381 (Allegro- Andante- Allegro Molto).
Britten: Mazurka Elegiaca, opus 23 no.2.
Dukas: L’Apprenti Sorcier, (Scherzo d’après une ballade de Goethe).
Bizet : uit Jeux dénfants : La Toupie- La Poupée- La Bal.
Afgezien van Mozart speelden de jongens op twee piano’s of Quatre Main.
Over het hoe en waarom van de krukken weet ik niets.