De Wet Maatschappelijke Ondersteuning dwingt voor mij thuiszorg af. Daar ben ik heel blij mee. In Nederland is een van de gevolgen van die WMO dat er een groot aantal organisaties ontstonden die zich met de organisatie en de uitvoering van die thuiszorg bezighouden. Ik denk eigenlijk dat geen enkel ander land ons overtreft in de hoeveelheid organisaties, regels, papieren enz. Ook typisch Nederlands is dat na enkele weken of maanden er weer een andere mevrouw voor mij komt werken. Vanmiddag kwam voor het eerst de coördinatrice van mijn thuiszorgorganisatie me uitleggen over het hoe en waarom van alle veranderingen en vooral ook wat nu weer anders wordt.
In ieder geval komt er volgende week een andere dan de jonge vrouw die mij nu helpt en moet ikzelf de gewerkte uren, weeknummers en periodenummers gaan invullen en handtekeningen gaan zetten. Ik heb een boekwerk ontvangen waarin het allemaal uitvoerig staat.
Wat is nu positief aan steeds een andere thuiszorg? Heel leuk is de verschillen te zien in wat ze doen. De een gebruikt de stofzuiger wel tweemaal zoveel als de ander. De een lapt nooit ramen de ander juist dikwijls. Maar het mooist en voor mij ontroerendst, is de benadering ven het “museumpje”. Dat is een kast waar Erica, mijn zoons Michiel en Thijlbert, de kleinkinderen Piffin en Otger en ik bijzondere dingen verzamelden. Er zijn thuiszorgvrouwen geweest die deze kast nooit hebben aangeraakt en er waren er die hun vingers er niet vanaf konden houden! Mijn laatste hulp is een mooi voorbeeld van een vrouw waar “het kind” gelukkig nog inzit. Vanmorgen zag ik haar alle planken stofvrij maakte en zelfs de piepkleine houten speelgoeddiertjes uit mijn jeugd weer in een mooi groepje neerzetten.
No comments:
Post a Comment