Een dag in Amsterdam.

Op uitnodiging van Leuntje mocht ik gisteren mee naar een concert van de ‘Vrienden Nederlandse Muziek’ en ‘Mens en Melodie’.
Op het programma stond muziek van de componisten:
Willem Pijper (1894-1947), Hans van Sweeden (1939-1963), Louis Andriessen (1939),
Wolfgang Wijdeveld (1910-1985), Kees van Baaren (1906-1970), Léon Orthel (1905-1985), Peter Schat (1935-2003) en Jan Wisse (1921).
De uitvoerende musici waren Ton Hartsuiker (1933) piano, Lisa Jacobs (1985) viool, Lucas Jusse (1993) piano en Arthur Jusse (1996) ook piano.
Ton Harstsuiker is de nestor van de Nederlandse moderne muziek en zijn inleidingen bij de verschillende componisten waren zeer verhelderend.
Het programma was geweldig en dat was te danken aan de musici, alle vier grootmeester van de muziek echt overweldigend. Ik ben Leuntje zeer dankbaar voor deze heerlijke dag die ook heel leerzaam was. Ikzelf vond het vooral ook “visuele”muziek. Zoals Lisa Jacobs haar motor(viool) op topsnelheid over het circuit van de Kleine zaal van het Concert Gebouw in Amsterdam sleurde zo hield Hartsuiker zijn Ferrari(vleugel) bij 300 km/uur in bedwang . Echt geweldig om die “racemonsters” te horen en te zien! Je zag het aan Lisa niet af maar ze moet over geweldige armspieren beschikken en idem Ton Hartsuiker om de ‘muziekperformance’ van gistermiddag ten gehore te brengen.
Na dit concert waren we te gast bij dochter Wietske van Leuntje op haar fraaie boot aan het IJ, nou ja te gek voor woorden allemaal deze dag.
Oh ja, en dan was er ook nog ‘het meisje’. Ik kwam naast haar te zitten in de pauze, ze was praktisch blind. ‘Visueel gehandicapt?’ vroeg ik haar en ja dat was het. Ze had een rood-witte stok en was met trein en tram uit Huizen NH gekomen en had het deel voor de pauze gemist. Er was naast mij op de tweede rij gelukkig nog een plaats maar Leuntje en ik rilden bij de gedachte dat dit kind weer terug moest. We hebben haar in onze taxi meegenomen en ik heb haar naar de informatiebalie van het Centraal Station gebracht. Toen een vrouw van de spoorwegen haar persoonlijk van me overnam en haar tot in de trein zou brengen viel een last van me af. Je leest terecht over veel onrecht en ellende maar gisteren hadden we driemaal bijzonder aardige taxichauffeurs ( dat waren toch criminelen daar in Amsterdam?) en die mevrouw van de spoorwegen: ik had haar wel kunnen omhelzen!
Vlak voor Deventer kregen Leuntje en ik toch nog van de treinmachinist een “ernstig”bericht te horen. We schrokken zou die mooie dag nog kapot gaan? ‘Dames en heren, Nederland is op een achterstand van 0-1 tegen Rusland geraakt!’ Dat werd thuis nog veel erger, maar onze dag kon echt niet stuk hoor.