Meisjes, paarden en pony's.

Maandagmorgen.
Zaterdagavond kreeg ik een ‘avondje’ aangeboden. Gehaald, verwend en weer teruggebracht. Het hoofdpakket was een zomeravondconcert en na afloop ijs bij Talamini. De daders waren Laura, haar ouders en haar Oma.
Hier Laura na het concert die na de houtenbanken van de Sint Janskerk in Zutphen wel even om een jonge paardekastanje wilde draaien. Vandaag krijgt ze haar eerste paardrijles, ze is dol op dieren dus dat zal wel goed komen. Meisjes van haar leeftijd worden veel, en echt veel, meer aangetrokken door pony’s en paarden dan jongens. De oorzaak moet in de genen zitten?
Esther en haar dochter Anique zitten ook op paardrijles, Sander niet. Haar man ook niet. Zouden wij mannen er van uitgaan dat wij geen les nodig hebben? Ik heb ook nooit les gehad!
Maar of je nu man of vrouw bent, voor een paard als Michiel 224 gaat iedereen toch door de knieën?
Het bijzondere van een hengst als Michiel 442 is dat hij voor niet-paardenkenners gevaarlijk lijkt. Er zijn ervaringen met dieren als deze hengst bekend waar een kleuter per ongeluk onder een draad doorkroop en bij de hengst in de wei of in zijn stal terecht kwam. Misschien wel de veiligste plek want soms ging de hengst de kleuter zelfs beschermen!
Vooral hengsten als deze zijn voor de boer of boerin enorme ‘vrijdozen’. Dat komt natuurlijk ook omdat zulke zeer kostbare paarden een fantastische verzorging krijgen

Een Friese Hengst.

Een man met een weblog "depaarden" kan toch geen mooier cadeau krijgen? Dankjewel You Tube.

Nieuw China.

Het Economiekatern van de NRC laat ik meestal onberoerd maar vanmorgen zag ik er linksboven boven bloemen van de hand van Eliane. Zij gaat een zomerserie van het katern illustreren en de NRC begint dit weekend met China, een verslag van Oscar Garschagen over het dorp Xidafeng in de provincie Shangdong, met 2700 inwoners. De huisarts Dr. Zhang Li: “We hebben in een paar maanden tijd de overgang gemaakt van de Middeleeuwen naar de moderniteit”. China probeert de grootste volksverhuizing uit de menselijke geschiedenis af te remmen. Tussen de 90 en 120 miljoen boeren trokken in de laatste jaren van het platteland naar de stad. Heeft Eliane het dorp aantrekkelijk genoeg getekend om de regering te helpen? Laten we hopen dat er nog voldoende muggen zijn om de twee zwaluwen die ze tekende eten te geven. Klik op een tekening voor de details die Eliane tekende.

Autorijden en denken.

Uit een onderzoek onder automobilisten blijkt dat bijna allen zich zeer hoog inschatten op een cijferlijst over hun chauffeurskwaliteit. Zo’n 90% denkt tot de 5% besten op de weg te behoren!
Tussen 1962 en ’65 reed ik dagelijks van Delft naar Utrecht, ik gaf toen wiskundeles op een HBS. Op een winterochtend met slecht weer en glad wegdek ging ik bij Gouda even de weg af voor een pompstation. Een kwartier later kwam ik de twee auto’s die voor en achter mij hadden gereden ( het verkeer was toen nog te overzien) weer tegen, ze waren verongelukt de politie was er al bij.
Ik besloot toen een slipcursus te volgen en later ook een soort “upgradetest” van de ANWB te doen. Beiden heb ik met veel plezier gedaan. Eenmaal had ik iemand naast me die ik onmiddellijk een 10 op zijn rijvaardigheidsrapport zou hebben gegeven. Dat was een man van de verkeerspolitie die met mij in onze auto achter de ambulance, waarin Erica, reed. “Meneer Duvekot met je vrouw in de ambulance voor je is het heel ongelukkig autorijden, mijn collega zal onze politieauto rijden”. Die tien was dus niet van een neutrale waarnemer.
Wat mij opviel bij die superrijder was vooral: geen waarneembare afwijkingen zijwaarts en in snelheid. Ook bij het optrekken en remmen geen schokjes, heel aangenaam voor een lage bloeddruk denk ik.
Vannacht dacht ik over onze rijvaardigheid naar aanleiding van een interview met Noam Chomsky, woensdagavond zag ik dat op TV. Zoals die politieman ver boven de gewone autorijders uitsteekt, zo steekt Chomsky voor mij heel ver boven ons gewone denkers uit. Die politieman zag gewoon meer en reageerde eerder op wat er in het verkeer gebeurde. Chomsky ziet meer en denkt dieper na over wat wij “gewonen” doen. Ik was zeer onder de indruk en vroeg me af na die uitzending of ik nog met een zesmin zou wegkomen als gewone “denker”. Misschien heb ik me daarom gisteren opgegeven voor twee HOVO cursussen aan de universiteit in Nijmegen, met die in Utrecht waar ik laatst over schreef kom ik nu op drie cursussen. Dat wordt een zwaar jaar, ik zal nog op mijn blog schrijven wat ik allemaal hoop te gaan doen.

Pijn

Al een paar dagen slikte ik driemaal per dag 2 paracetamol tabletten. Ondanks dat werd de pijn steeds erger. Gisteren naar mijn huisarts die me met dit briefje verzekerde dat Joke, mijn fysiotherapeute, er wel raad me zou weten. Vanmorgen was ik een half uur bij haar en morgenochtend mag ik gelukkig weer terugkomen maar na een behandeling is de pijn niet weg in tegendeel soms neemt die eerst nog toe.
Ik belde dan ook de vervangende arts die me het allemaal uitlegde:
Eerst de onschuldige middelen zoal paracetamol,
dan de aspirineachtige pillen. Een blik in mijn dossier (hoera voor de computer) was voldoende voor hem om die te verbieden. Ik meen dat mijn cardioloog me eens zei dat aspirine voor mij een prima middel voor een vrijwillige levensbeëindiging is. De tweede groep verviel dus. De derde en sterkste groep is die van de opioïden, tramadol is er zo een.
Die ga ik dus voor het naar bed gaan nemen en misschien dan morgen maar niet autorijden en schaken en straks geen biertje of wijntje bij de wedstrijd want ik ga wel even kijken.
U las het briefje voor Joke goed: erectie slaat hier op mijn wervelkolom terwijl ik zit of sta en hypertensie is zeker geen hoge bloeddruk want ik heb juist een lage, het is hier een verhoogde spierspanning. Joke wist onmiddellijk waar het om ging.

Bororonomaden.

Illegaal
Als je mij geïrriteerd tot razend wil krijgen moet je dit woord op me loslaten. Ook wij “beschaafde” Nederlanders maken wetten die ik niet accepteer. Zo accepteer ik de indeling legaal versus illegaal niet.
Een artikel van Koert Lindijer met prachtige foto’s van Petterik Wiggers in het katern ‘Zaterdag &cetera’ van het NRC Handelsblad van dit weekend bewijst helaas het gelijk van mijn mening weer eens heel overtuigend.
Lindijer schrijft over de Bororonomaden in West en Centraal Afrika. Met Bororo heb je mij direct op het puntje van mijn stoel want de Rode Bororo is een van de mooiste koeien van onze planeet vind ik. Ik ben bevooroordeeld want de Langhoorn koeienrassen doen mij zwijmelen.
In Afrika zijn rotsschilderingen gevonden van Langhoorn runderen van meer dan 3000 jaar voor Chr. De domesticatie van het oerrund is waarschijnlijk vanaf 6000 jaar voor Chr. Al die tijd, ook nu dus nog (Lindijer), trekken de Boronomaden met hun kudden door Mauretanië, Mali, Niger, Tsaad, Soedan, De Centraal Afrikaanse Republiek, Nigeria, enz. Nu zijn deze mensen overal illegaal wij maken wetten waardoor onze broers en zusters als ongewenst wild afgeschoten kunnen worden, hun vee gestolen(afgenomen, geen vergunning) kan worden.
De aquarel is van Marleen Felius uit ‘Rundvee rassen van de wereld’.

Een dag in Amsterdam.

Op uitnodiging van Leuntje mocht ik gisteren mee naar een concert van de ‘Vrienden Nederlandse Muziek’ en ‘Mens en Melodie’.
Op het programma stond muziek van de componisten:
Willem Pijper (1894-1947), Hans van Sweeden (1939-1963), Louis Andriessen (1939),
Wolfgang Wijdeveld (1910-1985), Kees van Baaren (1906-1970), Léon Orthel (1905-1985), Peter Schat (1935-2003) en Jan Wisse (1921).
De uitvoerende musici waren Ton Hartsuiker (1933) piano, Lisa Jacobs (1985) viool, Lucas Jusse (1993) piano en Arthur Jusse (1996) ook piano.
Ton Harstsuiker is de nestor van de Nederlandse moderne muziek en zijn inleidingen bij de verschillende componisten waren zeer verhelderend.
Het programma was geweldig en dat was te danken aan de musici, alle vier grootmeester van de muziek echt overweldigend. Ik ben Leuntje zeer dankbaar voor deze heerlijke dag die ook heel leerzaam was. Ikzelf vond het vooral ook “visuele”muziek. Zoals Lisa Jacobs haar motor(viool) op topsnelheid over het circuit van de Kleine zaal van het Concert Gebouw in Amsterdam sleurde zo hield Hartsuiker zijn Ferrari(vleugel) bij 300 km/uur in bedwang . Echt geweldig om die “racemonsters” te horen en te zien! Je zag het aan Lisa niet af maar ze moet over geweldige armspieren beschikken en idem Ton Hartsuiker om de ‘muziekperformance’ van gistermiddag ten gehore te brengen.
Na dit concert waren we te gast bij dochter Wietske van Leuntje op haar fraaie boot aan het IJ, nou ja te gek voor woorden allemaal deze dag.
Oh ja, en dan was er ook nog ‘het meisje’. Ik kwam naast haar te zitten in de pauze, ze was praktisch blind. ‘Visueel gehandicapt?’ vroeg ik haar en ja dat was het. Ze had een rood-witte stok en was met trein en tram uit Huizen NH gekomen en had het deel voor de pauze gemist. Er was naast mij op de tweede rij gelukkig nog een plaats maar Leuntje en ik rilden bij de gedachte dat dit kind weer terug moest. We hebben haar in onze taxi meegenomen en ik heb haar naar de informatiebalie van het Centraal Station gebracht. Toen een vrouw van de spoorwegen haar persoonlijk van me overnam en haar tot in de trein zou brengen viel een last van me af. Je leest terecht over veel onrecht en ellende maar gisteren hadden we driemaal bijzonder aardige taxichauffeurs ( dat waren toch criminelen daar in Amsterdam?) en die mevrouw van de spoorwegen: ik had haar wel kunnen omhelzen!
Vlak voor Deventer kregen Leuntje en ik toch nog van de treinmachinist een “ernstig”bericht te horen. We schrokken zou die mooie dag nog kapot gaan? ‘Dames en heren, Nederland is op een achterstand van 0-1 tegen Rusland geraakt!’ Dat werd thuis nog veel erger, maar onze dag kon echt niet stuk hoor.

Een Zorgboerderij.

Janny nam me gisteren mee naar haar geboortegrond, de boerderij waar ze is geboren. Het bedrijf is nog in de familie en ik heb zelfs (mooie) tekeningen gezien van haar grootvader die tekenlessen volgde! Een boer uit die tijd die zoiets doet! Aan Janny had ik al gezien dat ze niet “gewoon” is, nu weet ik dus dat het gewoon(!) in de familie zit.
Het bedrijf is tweezijdig, enerzijds is het een “zorgboerderij” dat wil zeggen dat het drie dagen per week geestelijk of lichamelijk lichtgehandicapten opvangt, anderzijds is het een productiebedrijf van vlees(koeien), biologische eieren en landbouwgewassen.
De kippen hebben een vrije uitloop op een grote wei. De eieren hebben het cijfer 0, dat is het beste wat je kunt krijgen. Deze kwaliteitseieren gaan naar Duitsland, driemaal per week komt een vrachtwagen 15000 eieren ophalen.
Omdat er eergisteren twee damhertkalfjes geboren waren ging ik een foto van een van hen maken, de moeders keken van ver toe.
Klik op het kalfje voor een vergroting.

Nachtmerries

Tot ongeveer de achttiende eeuw werden nachtmerries vaak als werk van demonen beschouwd. Die werden verondersteld op de borst te zitten van degene die een nachtmerrie had.
De oorsprong van het woord nachtmerrie heeft te maken met het oude woord mara, dat boze geest betekent. Er was ook een godin die Mara heette. 's Nachts kon ze zichzelf in een witte merrie met blauwe ogen en een rood koord om de hals veranderen.
Tot zover Wikipedia.
Mijn nachtmerries zijn regelmatig terugkerende dromen waarin ik ontredderd achterblijf. Ik weet niet waar ik ben en hulp is niet voorhanden. De nachtmerrie komt ’s morgens vroeg, ook vanmorgen weer. ‘Ik kom in de tuin en zie dat de rode bessenstruik helemaal kaal is geplukt en niet alleen dat, het is een armetierig bijna dood struikje geworden. Het groene net is helemaal weg en niet meer in de tuin te vinden. Ook Erica heeft geen idee welke vijanden ik zou kunnen hebben die dit doen.’
In mijn dromen leeft Erica nog altijd. Blijft dat?
De rode bessen hebben nog wat dagen zon nodig, de foto is van zojuist. De pomp werkt prima, Thijlbert heeft laatst het leer van de zuiger vernieuwd. Verder nog:
‘Shakyamuni being tested by the Daughters and Children of Mara under the Bodhi tree.’

Korte gijzeling.

Op het nieuws was de gijzeling net afgelopen toen mijn traplift me in eigenhuis opsloot. In overleg met de storingsdienst probeerde ik nog van alles maar de lift bleef bovenaan staan zodat ik niet naar beneden kon. De servicemonteur zou me vanavond nog komen bevrijden. Gelukkig was oranje niet in actie maar met Duitsland – Oostenrijk voelde ik me toch wel bezwaard, maar de liftmonteur zou komen en mijn buurman kwam de voordeur openen zodat de monteur ook binnenkon. Na ongeveer driekwartier ging het cruciale lampje uit zichzelf aan en deed de lift het weer als vanouds. Gelukkig kon ik de monteur nog afzeggen. De lift werkt weer prima, de voetbalwedstrijd was waardeloos. Mijn traplift kent een 24 uur service zodat een gijzeling nooit lang zal duren.

UIT

Gisteren waren we een dagje uit naar de Apenheul in Apeldoorn. We, dat zijn: Sander, Anique, Esther, Laura en de man in de rolstoel.
1. Sander: de jongeman en de oude man. We beloofden elkaar ’s morgens in de auto als “mannen”solidair te zijn. Nou dat was ie! Waar het Esther te veel of te zwaar werd nam Sander de rolstoel over. Een (jonge)man waar je van op aankan!
2. Anique, zes jaar oud en de meest ondernemende van ons allen. Als het aan haar ligt bereizen we de hele wereld.
3. Esther, de moeder van 1 en 2. Is er iets wat zij niet aankan? Ze doet momenteel een slipcursus voor brandweerauto’s! Is er één lezer van mijn blog die haar dat nadoet?
4. Laura, mijn nieuwe ‘kleindochter’. Laura is heerlijk gezelschap. Een dagje met nieuwe onbekende mensen uit, dat is toch niet niks? Geen zuchtje of klacht gehoord. Met haar hoop ik nog dikwijls uit te gaan.
Na de apenheul waar we niet alleen apen zagen maar ook spectaculaire gieren, ezels, muizen, kippen enz. gingen we naar pannenkoekenrestaurant 't Elf Uur in ons eigen dorp. Dat bleek een goeie keus. Esther moest weer naar huis maar de kinderen bleven nog even bij mij. Er werd een enorm stadscomplex van hout gebouwd, voor het eerst na jaren ging mijn blokkenkist leeg!
Daarna kwartetten, ik heb alleen spelen van vroeger. Voor Anique was dit kwartet wel erg moeilijk. Sander won met grote overmacht en Laura werd tweede. Een heerlijke dag.

De Spinne.

De Spinne is de kast tussen de bedsteden in een Zeeuws huis. De Spinne is in een onder- en bovenkast ingedeeld, er wordt meestal serviesgoed en eten in bewaard. Vandaar de uitdrukking ‘tegen de spindeuren oplóópe’, grote honger hebben. Gisteren vroeg Leuntje me wat een Spinde is. Gelukkig kwam ik met de bedsteden, de Spinde is op Zuid-Beveland een Spinne. Leuntje neemt me nog wel eens examen af, maar doordat zij van Schouwen en Duiveland komt en ik uit Borssele komen onze talen niet altijd overeen.
Op de foto zie je alleen de linkerbedstee maar daar gaat mijn verhaal vandaag ook over. Mijn tweelingbroer Piet en ik zullen 6 of 7 jaar geweest zijn.
‘We zaten ‘s middags aan de warme maaltijd, echter zonder zusje Nel. Zij was in de linkerbedstee opgesloten omdat ze strontvervelend was. Omdat je de bedstee van binnenuit kunt openen met een wurfel (foto, je ziet ook nog net de knop van de Spindeur) was er in de kamer schuin tegen de bedsteedeuren een plank aangebracht. Plotseling sprongen tijdens de (onrustige)maaltijd met een klap de bedsteedeuren open en vloog Nel als een pijl uit een boog de kamer in!’
Jaren later haalden Piet en ik dit voorval nog wel eens tot ons genoegen op.
Waarom waren wij niet solidair met ons zusje? Nel was 5 jaar ouder en wij zaten, vonden wij, zwaar onder de plak. Dit bleef zo tot Piet en ik ca. 8 of 9 waren. Het finalegevecht dat een einde maakte aan Nel’s macht was zo heftig dat Hans Warren (kennelijk het dichts bij) ons uit elkaar haalde. In mijn herinnering was daarna de kou ook echt uit de lucht!
Leuntje en ik hebben allebei het onvolprezen ‘Woordenboek der Zeeuwse Dialecten’ (1232 blz.) van Dr. Ha.C.M. Ghijsen in onze boekenkast. Dankzij Ghijsen herinnerde ik me het ‘tegen de spindeuren oplóópe’ weer.
Klik op de foto voor een vergroting.

Vermoedens.

Gisteren heb ik me opgegeven voor de cursus ‘Vermoedens in de wiskunde’. Een HOVO cursus aan de Universiteit Utrecht docent is Prof. Frans Oort, acht middagen van 11.00-13.00 in maart en april 2009, ik heb er nu al zin in. Het kan helaas nog mis gaan wanneer er te weinig deelnemers zijn, dat heb ik eenmaal meegemaakt met een cursus over de wiskunde van L.E.J.Brouwer, Prof .Van Dalen zou die geven. Uit heel Nederland bleken er geen 20 cursisten te zijn, schande! Brouwer, Christiaan Huygens en Simon Stevin zijn de grootste wiskundigen uit onze geschiedenis. Wij Nederlanders missen het gen om onze groten uit de wetenschap te eren. Hier Carl Friedrich Gauss een van de absolute reuzen uit de wiskunde, over hem zal ik veel te horen krijgen in Utrecht en misschien wel HUISWERK krijgen, jaja dat moet deze keer ook!
Voor ons gewone stervelingen bewees Gauss dat je een regelmatige zeventienhoek met passer en liniaal kunt construeren, gaat uw gang.
Tot zover goednieuws dus. Maar gisteren was er ook slecht nieuws voor mij toen ik las wat Esther Ouwehand donderdag in de Tweede Kamer allemaal zei over de embryoselectie.
Ik heb niet eens de moeite genomen haar vreselijke woordenbrij helemaal te lezen. Per direct heb ik mijn lidmaatschap van de Partij voor de Dieren beëindigd. Marianne Thieme beloofde mij op het partijcongres vorig jaar dat ze haar religie buiten de politiek zou houden, helaas is zij niet de enige in ons parlement die beloftes niet nakomt. Het zal nu Femke of Alexander worden.

Zeno, Femat, Wiles en ...?

Het was de week van ‘de glijdende schaal’. De glijdende schaal is een ‘gedachten experiment’.
Dankzij gedachten experimenten is de natuurkunde in de loop der eeuwen geworden wat ie is. In de wiskunde spreken we van ‘vermoedens’. Bijna 400 jaar bleef de laatste stelling van Fermat een vermoeden tot Andrew Wiles de juistheid ervan bewees. De hele wereld zag ontroerd de tranen van Wiles. Voor één moment stonden we allen even op de top van het wiskundegebergte en zagen we dat prachtige landschap van de menselijke geest.
Gedachten experimenten zijn heel gevaarlijk. Een heel klein weeffoutje is voor het publiek soms onzichtbaar. Deze week was dat het geval met de glijdende schaal. In de media en het parlement werd de glijdende schaal uitgedrukt in procenten. Daardoor kon men “bewijzen” wat men maar wilde.
De paradox van de Haas en de Schildpad waarmee Zeno meer dan 2000 jaar geleden bewees dat een schildpad harder loopt dan een haas is een mooi voorbeeld van het gebruik van een onjuiste schaal en een leuke hersenkraker voor middelbare scholieren. Zeno gaf de afstand een schaalindeling in plaats van de tijd en schiep daarmee een fraaie paradox.
Door de glijdende schaal in procenten te verdelen bracht de CU de medische wereld in discredit. Verdeel je die schaal in gehele getallen dan blijkt ineens wat de denkfout is:
‘Als we met embryoselectie in Nederland één leven kunnen redden is er dan iemand in den Haag die dit persoonlijk wil of kan verbieden?’
Door beneden op de glijdende schaal een vrouw van vlees en bloed (het getal 1) te zetten in plaats van procenten wordt de hele discussie van deze week volkomen zinloos.
Zeno wist heel goed wat hij deed, Rouvoet niet. Zeno zei dan ook tegen elke nieuwe groep studenten: ‘Vanaf nu wil ik het woord Zeus nooit meer van jullie horen!’

Logeren in Spahnharrenstätte.

Nee, ik was zeker niet de eerste logé bij Anneke en Ruud. Eerst de ouders en toen de hele familie. Nu zijn de ‘kleintjes’ het huis al uit. Kleintjes tussen aanhalingstekens want ze zijn al ronder en dikker dan hun (uitgemergelde) pa en ma, die zijn ook nog eens zo goed om ze de hele dag hun eten achterna te brengen. Ze willen duidelijk het aantal Zwarte Roodstaarten in het noorden van Europa vergroten.
Wonen ze mooi? Zie de foto vanuit mijn slaapkamer vanmorgen vroeg.
Gaat het goed met ze? Zie de laatste foto voor ik vertrok. En de regionale krant van morgen. Ruud wordt vanavond gehuldigd door Schachverein Papenburg als winnaar van hun Rapid toernooi 2008 en krijgt een welkomstfeestje!

Laura.

Hier de “statiefoto” dat ik nu Opa Willem van Laura ben. Laura woonde in Hilversum en is vorig jaar in Zutphen komen wonen. Dat is op een afstand die je kunt fietsen en het leek haar wel heel fijn dat ik dan haar Opa zou worden. Een dergelijk verzoek krijg je niet elke dag. Ik denk als je zo’n verzoek zou afslaan dat het dan nooit meer goed met je komt.
Zoals Elias Canetti waarschuwt voor het lid worden van een vereniging. Hij zegt dat je dan een pijl in je been krijgt die er nooit meer uit gaat. Canetti kende mijn schaakclub Pallas niet en wist niet dat de leden beschermd zijn door de godin Pallas Athene zelf. Ook bij Stef die al heel lang lid is van Pallas is geen pijl te zien. Canetti heeft natuurlijk wel gelijk ik denk zelfs dat lid worden van de Christen Unie pijlen in beide benen tot gevolg heeft, jaja!
Maar Laura en ik kennen alleen geluk. Zaterdag 14 juni gaan we het vieren. Esther zal rijden en mijn rolstoel duwen, Anique en Sander begeleiden ons en dan op naar de Apenheul. We verdelen het geluk eerlijk, iedereen krijgt evenveel maar dat is echt heel veel hoor.Na afloop naar een pannenkoeken restaurant, die zaterdag kan nu al niet meer stuk!