Onverbeterlijk.

Nee, niet deze koe maar de mens die ze fokt is onverbeterlijk. Erica en ik leerden deze kleine, meestal zwarte koe begin jaren zestig in Zwitserland kennen. Het is de Eringer (Hérens, Herrens). De stieren hebben een schofthoogte van 125 tot 135 cm en een gewicht van 650 tot 750 kg. Deze Bos taurus heeft sinds 1917 een stamboek. De kleur is donkerrood tot zwart.
Dit weekend attendeerde Nicolaas Veter mij erop dat in Wallis dit ras wordt gebruikt om in het voorjaar de koeien te laten vechten. Dat is een toeristische attractie die veel publiek trekt. Mijn oproep is natuurlijk een boycot! Ga niet meer naar Zwitserland, of niet meer naar Wallis, in ieder geval niet naar zo’n walgelijk koeiengevecht!
Wat is het geval?
Een aantal fokkers afficheren dit ras als een vechtkoe, het bijzondere zou zijn dat van dit ras de koeien nog primitief en agressief zijn en dus ‘kom kijken lieve toerist’naar onze bijzondere vechtende koeien.
Hoe was het en hoe is het?
Mijn tweelingbroertje Piet en ik mochten al heel vroeg aan het eind van de middag mee naar de wei om de koeien te halen. Het melken gebeurde op stal. Op de heenreis zaten Piet en ik op de schouder van vader, op de terugreis op de nek van ‘Tamboer 4’. Tamboer 4 was de leidende koe, achter haar liepen de andere koeien in volgorde van hiërarchie. Elke koe wist haar plaats en achteraan liep vader dus desertie was onmogelijk. Op de nek van vader en Tamboer 4 waren wij veilig dat wist elke koe.
De Eringer een vechtkoe (?), ja voor de betalende toerist! Wanneer je uit een kudde koeien de stier weghaalt, uit een toompje kippen de haan, of noem maar op, gaan de dames vechten. In Zwitserland kun je daar geld mee verdienen! Als u toch naar Zwitserland gaat en een Eringer tegenkomt, krap haar of hem dan maar lekker op het voorhoofd tussen de horens en onder de kin, daar kunnen ze zelf niet goed bij ‘oh dat is zo lekker’.
Afschrift verzonden naar de Zwitserse ambassade.