Zeehondbaby.

Na een voorjaarstorm in april 1948 fietsten mijn tweelingbroer Piet en ik 's morgens vroeg naar school, tot we iemand vreselijk hoorden huilen.
We vonden een huilende zeehondbaby midden op de basaltglooing van de dijk, een van ons fietste zo hard mogelijk terug naar het dijkhuis om alarm te slaan de ander bleef bij het zeehondje. Het huilen van een zeehondbaby is onweerstaanbaar het lijkt net het geluid van een mensenbaby. Bij navraag bij rijkswaterstaat en de dierentuin in Breda zei men ons dat een (zogend) jong dat in een storm zijn moeder verliest ten dode is opgeschreven. Lenie 't Hart en haar opvangcentrum bestond toen nog lang niet. De dierentuin in Breda beloofde dat ze op korte termijn het zeehondje zouden halen en toch proberen hem aansluiting te geven met de andere zeehonden.
Tot die tijd werd voor het jong een plaats gemaakt in de keet van de kantonniers. Minstens driemaal per dag kreeg het de fles en het diertje huilde hartverscheurend als je weer wegging. Iedereen wilde deze aandoenlijke baby wel voeden! Eenmaal zou ik met de baby gaan zwemmen. Het arme diertje was zo bang mij kwijt te raken dat het dicht tegen mij aan bleef en geen seconde het contact met me verloor. Het water was nog wel erg koud herinner ik me. Het zeehondje is ruim een week bij ons geweest. Uiteindelijk is het in Breda gestorven omdat ze er niet in slaagden hem vis te leren eten. Op de foto een jong van de grijze zeehond, precie zo een als in het verhaal.