Ezra Pound.

Gisteravond was er veel over de Tweede Wereldoorlog op de TV, ook over Italië. Daarom een interessant artikel dat ik vanmorgen van de schrijver Peter Müller ontving. Ik neem het in zijn geheel letterlijk over:
“Toen ik aan de kippenkoopman vroeg of hij wist dat Ezra Pound door zijn gloriërende landgenoten in Italië in een kooi was opgesloten, antwoordde hij tot mijn verbazing ja. Hij wist zelfs de data: van 25 mei tot 18 juni 1945. Hij bleek een opstel van Martin Ros over Ezra Pound gelezen te hebben. Hij vertelde dat daar ook een lijstje in voorkwam dat hij aan Bert Wagendorp, columnist bij de Volkskrant, wilde toesturen. Die had in zijn column onlangs geschreven dat hij van lijstjes hield en de kippenkoopman wilde hem een plezier doen. Ik vroeg hem of hij me dat opstel zou willen toezenden en dat deed hij. Het heet 'De fascistische begoocheling van Ezra Pound'. Het lijstje betreft de bewonderaars die hem bezochten in het St. Elisabeth-gesticht, waar hij tot 1958 opgesloten was: MacLeish, Carlos Williams, Cummings, Aiken, Lowell, Tate, Mencken, Spender, Thornton Wilder, Marianne Moore, Marshall McLuhan, Elisabeth Bishop, James Dickey, Alfred Alvarez, Katherine Ann Porter, T.S.Eliot. Ik vroeg de kippenkoopman of al deze namen hem bekend waren. Alleen Alfred Alfarez was voor hem een onbekende.
Er werden verscheidene acties ondernomen om de fascistische schrijver vrij te krijgen. Dat lukte in 1958, onder leiding van Hemingway, Graham Greene, William Saroyan en Jean Cocteau. Het opstel eindigt zo: *Na zijn vrijlating verkondigt hij meteen nimmer ongelijk te hebben gehad, ook niet tijdens de oorlog. Bij aankomst in Napels brengt hij stralend en zonder enig vertoon van ironie de fascistische groet: 'Heel Amerika is een gekkenhuis'.
Toen de Italiaanse communistische dichter Quasimodo een jaar later de Nobelprijs kreeg, maakte Pound, die zelf op de prijs rekende, luidruchtig en op onverbloemd fascistische wijze stennis. Begin jaren zeventig voerde hij nog neofascistische optochten in Rome aan. Deze zonder twijfel merkwaardigste collabo onder de grote schrijvers van de twintigste eeuw stierf in zijn slaap op 1 november 1972. Kort tevoren had hij verzekerd dat alles wat hij gezegd en geschreven had diepe onzin was, dat hij nooit iemand gelukkig had gemaakt en, wijzend op zijn hart, dat hij daar woonde in volstrekte eenzaamheid, midden in de hel.*
De kippenkoopman zei dat die laatste zin hem geroerd had. De discussie over moraal en kunst en schuld en recht hebben we niet gevoerd. Toen ik een poging deed (hebben grote schrijvers recht op een voorkeursbehandeling) was de kippenkoopman erg afwerend. 'Daar heb ik geen verstand van', zeidie."
Als illustratie een Lakenvelderhaan in een kooi.