Vandaag heb ik te doen met mijn mannelijke broeders uit het dierenrijk. Carel kwam gisteren nog ongeschonden om zijn eten. Het is wat, die alpha-mannetjes bij al die dieren in het wild die keihard moeten vechten vanwege hun hormonen. De meeste van hen komen sowieso niet aan de bak omdat ze zelf inzien te klein en ook niet sterk genoeg te zijn voor de alpha-plaats, die zijn dan ook flink gefrustreerd! Goed de alpha’s krijgen dan de mooiste wijfjes, maar als ze even niet opletten willen die wijfjes nog wel eens ontrouw zijn ook! Ook bij onze diersoort schijnen er veel moeders te zijn die liever geen DNA test willen.
Carel is de laatst aangekomene in de etensranglijst, Kleintje en Theo lopen om hem heen. Als ik te dicht bij hem kom blaast hij, maar dat wordt steeds minder. ’s Morgens zit hij bij de tuindeur wel klagelijk om me te roepen want eten is na het alpha-gedoe het belangrijkst en daar mag ik voor zorgen.
No comments:
Post a Comment