Nederland in 2006.

Ilja Leonard Pfeijffer geeft in het NRC Handelsblad van gisteren een terugblik op 2006 en in het bijzonder op onze samenleving. Ik citeer zinnen die mij aanspraken.
'Nederland is in 2006 een kleinburgerlijk, provinciaals, xenofoob land geworden.
Intussen staat de wijde wereld in brand.
Behalve die ene keer, in het slotdebat ven de campagne, toen Femke Halsema de premier boos kreeg door erop te wijzen dat hij zijn mond moet houden over normen en waarden als hij blijft liegen over Irak, bestond er geen buitenland in de politiek.
Maar de oorlog tegen terrorisme is geen reactie op terrorisme, maar de oorzaak ervan.
Nederland stuurt Hans van Baalen. "Om steun te betuigen aan premier Olmert en het Israëlische volk",...
Hans van Baalen is de vleesgeworden nostalgie naar de Tiendaagse Veldtocht.
De kiezers zien haar als minister van Buitenlanders Uitzetten. Dat is wat zij is, niets meer en niets minder en dat is de reden dat zij een historisch aantal voorkeurstemmen heeft gekregen.
De winnaars waren de SP, de ChristenUnie, de anti-islam-partij van Geert Wilders en in mindere mate het CDA... . Wat deze partijen gemeen hebben is hun diepe geworteldheid in de provincie, in Oss, in de bible belt, in Limburg en op het katholieke en christelijke platteland. Wat deze partijen gemeen hebben, is hun conservatief provinciaals gedachtengoed.
De grote verliezers waren de partijen die representatief zijn voor vrijzinnigheid, tolerantie en cultureel liberalisme'.
Tenslotte nog iets van mijzelf:
Intussen rouwt men wereldwijd om een man die vanwege geweld, drugs, en wapenbezit in de gevangenis kwam. Deze man mishandelde zelfs zijn vrouw. Enkele jaren geleden werd een sportheld bejubeld die zijn vrouw vermoordde. Popmuziek en sport rechtvaardigen kennelijk grof geweld. Dat wisten we al van het voetbal. Mannen die hun vrouw mishandelen of zelfs vermoorden behoren niet vereerd te worden.
Eliane tekende Pfeijffer in oktober voor het boekenkatern van de NRC.

Erica.

De foto is van juni 1989. Piffin is hier ongeveer twee maanden oud. Begin juli gingen we naar de VS. In een 7cm dik schrift van Erica over die reis vond ik zojuist deze twee documenten:

http://www.duvekot.ca/Willem/police.html

http://www.duvekot.ca/Willem/consulaat.html

Geloof het of niet, ik wist hier niets van. Erica hield van onze reizen altijd een soort dagboek bij met veel foto's, die gingen als ze klaar waren de kast in. Nu ik hier achter de computer zit realiseer ik me vooral hoe zij in noodsituaties buitengewoon effectief kon optreden, kennelijk niet alleen tijdens de overval, waar ik al eerder over schreef. Ze hield bij wat er gebeurde en schreef dat op. De datum van het politierapport is 8 juli. In haar schrift vind ik: ' 9/7 Heerlijk ontbeten (een eindje verderop) met wafels en aardbeien (Willem) en sinasappelsap, lekkere koffie! Dan afgehaald door de "police" rondgereden, foto's gemaakt. Het was net een uitje'!

VERMOEDENS.

De wiskundigen Pierre de Fermat (1601-1665) en Henri Poincaré (1854-1912) spraken tijdens hun leven een 'vermoeden' uit dat ze niet bewezen. Beiden zijn inmiddels zeer bekend dankzij respectievelijk Andrew Wiles en Grigori Perelman. Wiles bewees dat Fermats vermoeden juist was en Perelman bewees dat Poincaré' s vermoeden juist was.
Door de documentaire die de BBC over Wiles maakte werd wiskunde ook bij het grote publiek even heel populair. Het tijdschrift 'Science' heeft nu Perelmans bewijs als de belangrijkste ontdekking van 2006 uitgeroepen.
Alleen de wiskunde heeft een eigen unieke taal die elke wiskundige, van welke nationaliteit ook, kan lezen. Ook is het in geen enkele andere wetenschap mogelijk wereldberoemd te worden door een 'vermoeden' uit te spreken!
Wat doen die sterappels nou? Die moeten het vermoeden van Poincaré toelichten. We kunnen om die driedimensionale appel een tweedimensionaal plastic aanbrengen, 'sealen' dus. Er mogen geen gaten in dat plastic ontstaan en het plastic mag alleen de appel raken, dus zeker niet ergens zichzelf. Wiskundig: we hebben met een tweedimensionaal lichaam een driedimensionaal lichaam omsloten. Poincaré nu vermoedde dat het mogelijk moet zijn met een driedimensionaal lichaam een vierdimensionaal lichaam in te pakken. Sterker nog: en zo voort! De 'enzovoorts' lichamen bleken gemakkelijk te bewijzen, maar de drie en vier dimensies waren in de afgelopen honderd jaar niet te kraken. Perelman heeft dat nu gedaan en de afgelopen drie jaar hebben topwiskundigen hun hersens gepijnigd om hem te begrijpen. Dat is nu gelukt en daarom steekt Science de vlag voor hem uit. Helaas is de wereldvreemde Perelman al een poos onvindbaar.
De sterappel was Erica's lieveling, met kerst lagen ze onder de kerstboom. Natuurlijk uit eigen tuin.

Zelfreflectie.

Nooit had ik gedacht dat mijn blog nog eens iets over voetballen zou brengen. Zelfs ik, een notoire niet-voetballiefhebber, kan er niet meer omheen. In het journaal gaf deze week Marco van Basten zijn collega voetbaltrainer Van Gaal de raad om zichzelf eens zelfreflectie op te leggen.
Ik werd met een schok bij de les betrokken en vele vooroordelen van mij over voetballers smolten als sneeuw voor de zon. Mijn zelfreflectie is me nu al enkele dagen aan het achtervolgen en bereikte vanmorgen bij het lezen van het NRC Handelsblad een hoogtepunt. In 'Opinie en Debat' schrijft de Noorse sociaal-antropoloog Eriksen een beschouwing over onze moderne levenswijze. Hij concludeert dat we te snel leven. Wat mij het meest intrigeerde in zijn artikel: ten opzichte van begin vorige eeuw spreken we tweemaal zo snel! Zeker kan ik al lange tijd mensen, vooral op de TV, niet verstaan omdat ze erg snel spreken. Sommige interviewers en mensen als Rutte, Bos, Balkenende, Van Gaal(!) enz. ratelen zo snel en veel dat ik afhaak. Ik dacht dat het aan mijn leeftijd lag maar misschien kan ik nu toch 'nog even mee'.
Nu Erica is overleden heb ik een zee van tijd. Bij vrienden en kennissen zie ik dagelijks de bewijzen van Eriksens ideeën. Een mooi voorbeeld deed zich deze week nog voor. Bij een bezoek werd ik opengedaan door de gastvrouw terwijl zij tegelijkertijd een gesprek voerde via haar mobieltje. In gebarentaal wees zij mij een stoel. Misschien is over tien jaar de mobiele telefoon ingebouwd, ergens als chip achter het oor? Ik pleitte me later thuis natuurlijk direct vrij van dit soort gedragingen, maar werd onmiddellijk door mijn zelfreflectie teruggefloten.
Sinds de computer aan me vast is gegroeid schaak ik bij ICC (Internet Chess Club ). Meestal kies ik voor mijn favoriete 'Bullet Games', daarin speel ik dan wel de traagste versie: 10 sec begintijd en 4 sec. per zet. Carla bijvoorbeeld is dat alweer veel te langzaam, zij speelt 1 minuut per speler per partij, een partij kan dan maximaal 2 minuten duren. Mijn partijen lopen nog wel eens uit tot 4 of 5 minuten als ik kans zie binnen die 4 sec. per zet te blijven. Nee, Eriksen heeft het ook over mij. Dankjewel Marco!

Wereldpremière.

In Wolvega is in november voor het eerst het 'Remco Heite Schaaktoernooi' gehouden. Onze clubgenoot Jan Veldman speelde mee in het open toernooi en was zeer enthousiast over deze schaakmanifestatie in Wolvega.
Wereldnieuws werd dit toernooi omdat de eerste prijs een echt paard was en wel een draver. Een paard dus, dat met de juiste verzorging en training, op de baan geld kan opbrengen. Om deze prijs ook daadwerkelijk te kunnen uitreiken moest het ministerie van landbouw allerlei vergunningen verlenen en heeft Veerman persoonlijk Wolvega bezocht om de juridische problemen op te lossen en belangrijke handen te schudden.
Misschien kon het eigenlijk alleen omdat Loek van Wely het toernooi won? Loek is niet alleen de sterkste Nederlandse schaker maar ook precies de man die, dankzij zijn vrouw (!), een paard aankan. Het paard kwam dan ook bij de Van Wely's in een gespreid bedje. Wei, stal, voer, de trailer, Vrouwe Van Wely had overal voor gezorgd! Fantastisch toch?
Ik denk dat dit in de geschiedenis van het schaken het eerste toernooi was met als hoofdprijs een echt paard!

Eliane stuurde me de meest recente foto van Otger met zijn verjaarsdagscadeau goed zichtbaar.

Een geluksdag.

Gisteren werd mijn kleinzoon Otger 13 jaar. Een geluksdag met 's avonds pannenkoeken. Een enveloppe met geld en van mij een automatisch, mechanisch horloge. Dat bleek precies het goeie cadeau en het kwam ook nog juist gisteren aan. Vrijdagavond is het feest voor de vrienden. Op de foto zie je Otger met Orbit dit was in oktober. Het kon gisteren allemaal niet op. Otger wil graag naar een middelbare school met een speciaal programma, met extra wiskunde en techniek. Hij heeft daar echter een aanbeveling van zijn huidige school voor nodig. Op een schaal van een tot en met vijf kreeg hij uitsluitend vieren en vijven, dus dik in orde.
Ook juist gisteren stond in het NRC Handelsblad een ingezonden brief van mij:

Verdriet en schaamte over zorginstelling.
In Opinie en Debat van 16 december schreef Herman Vuijsje een haast te juist artikel over onze zorginstellingen. Het liet me verdrietig en met plaatsvervangende schaamte achter. Als cliënt van zo'n organisatie wil ik graag aantonen hoe goed Vuijsje de toestand beschrijft.
In juni 2005 vroegen mijn vrouw ik bij zorginstelling S hulp aan. Twee dames van S bezochten ons in de week daarna. Beiden concludeerden onze aanvraag als dringend nodig en in de volgende week zou de hulp starten. Door de toestand van mijn vrouw daarna heb ik in de maanden daarop geen kans meer gezien contact met S, waar we niets meer van hoorden of zagen, op te nemen. In september overleed mijn vrouw, in oktober belde ik S en zei het volgende:
'In juni hebben mijn vouw en ik hulp aangevraagd, inmiddels is mijn vrouw overleden. Mijn vraag is: wachten jullie nu tot ik ook dood ben of kan ik vòòr die tijd hulp krijgen?' Het werd even doodstil. Binnen een uur kwam er iemand langs met een formulier voor een handtekening. De volgende dag kwam de hulp.
Was of ben ik blij? Nee, door de herinneringen zit ik nu te huilen achter mijn computer.
Willem Duvekot, Gorssel.

Vera Menchik.

Het wereldkampioenschap voor vrouwen werd in 1927 ingesteld door de FIDE, de Fédération Internationale des Échec, als een toernooi naast de Schaakolympiade. Vera Menchik won dat toernooi en ook de volgende toernooien in 1930, 1931, 1933, 1935, 1937 en 1939. Zij was regerend wereldkampioene toen ze in juni 1944 omkwam tijdens een Duitse luchtaanval op Londen.
Een aardige anekdote met betrekking tot Vera is de "Menchikclub". De internatioanale mannelijke wereldtoppers die een partij van haar verloren werden door hun collega's tot lid van deze club benoemd. Euwe was ook lid van deze club!
Op mijn vorige blog schreef ik over Duchamp en dacht aan zijn partij tegen Vera uit het Internationale toernooi van 1929 in Parijs. Vera kwam na een fout in het middenspel zogoed als verloren te staan. Toen kwam ze echter op stoom, ze was bekend om haar eindspeltechniek. Vanuit het onderstaande diagram ging de partij als volgt verder:
27.Tc4 Tad8 28.Te1 Txd4 29.Txc6 Td2 30.g3 Tf8 31.f4 Th8 32.h4 Tb8 33.b3 Txa2 34.Texe6 Txb3 35.Txg6+ Kf7 36.Tb6 Td3 37.Tbd6 Tb3 remise.

Marcel Duchamp - Vera Menchik 1929.

Reuzen.

De Franse afvaardiging naar de Schaakolympiade van Folkstone 1933.
Staand: Duchamp en Voisin. Zittend: Kahn, Aljechin en Betbeber.
Gerard vroeg zich af waarom ik ter nagedachtenis van de vorige week overleden schaker Bronstein niets over hem op mijn blog had. Van Peter ontving ik een uitnodiging om samen een 'schaakblog' te beginnen.
David Ionovitch Bronstein (1924-2006) was inderdaad een van de schaakreuzen uit de vorige eeuw, vanaf ca. 1948 behoorde hij zeker decennia lang tot de wereldtop.
Peter en Gerard behoren beiden tot die piepkleine groep intellectuelen die we in ons land zo broodnodig hebben. Hun kennis overlapt ook nog eens de geschiedenis van het schaken, wie ben ik dan om daar nog iets aan toe te voegen?
Toch zal ik hier een poging wagen en ik hoop op een comment van hen bij dit blog.
De oorzaak van mijn schrijven is een artikel van Arnold Heumakers in het boekenkatern van de NRC gisteren. Heumakers schrijft over de Amerikaanse dichter Williams. In zijn autobiografie vertelt Williams over een ontmoeting met Marcel Duchamp. Duchamp werd als kunstenaar wereldberoemd na de 'Armory Show' van 1913 in New York. Naast het artikel van Hooimakers een grote foto van mijn favoriete schilderij 'Nude Decending a Staircase' uit 1912 van Duchamp (nee Carla, zie eerst dat schilderij hieronder voor je mij weer als 'vrouwengek' uitlacht).
Duchamp was een absolute Reus in de (moderne) kunst in de vorige eeuw. Hij was echter ook een van de sterkste schakers van Frankrijk tussen 1925 en 1935. Duchamps vriend Man Ray (ook een Reus onder de kunstenaars) schreef over Duchamps fascinatie voor het schaakspel en naar aanleiding van zijn eerste huwelijk van 1927:
'Duchamp spent most of the one week they lived together studying chess problems, and his bride, in desperate retaliation, got up one night when he was asleep and glued the chess pieces to the board. They were divorced three months later'!
Binnenkort zal ik over Duchamp en Vera Menchik schrijven. Menchik was de sterkste vrouwelijke schaker ter wereld in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw. Zij kwam om in 1944 bij een bombardement van de Duitsers op Londen.
N.B. Carla is Carla Bruinenberg en jarenlang een Reuzin in de Nederlandse schaakwereld van de vorige eeuw. Driemaal kampioene van Nederland en ontelbare malen kampioen van Deventer en het DSG Pallas.

'Naakt een trap afdalend' Duchamp 1912.

Ardèche 1966.

Dit is op hèt natuurristen terrein aan de Ardeche halverwege Vallon-Pont-d'Arc en Pont-Saint-d'Esprit. De laatste kilometers waren voor Engelse auto's (lage bodems) niet bereikbaar. Vanaf het parkeerterrein liep een pad het ravijn van de Ardèche in. De bagage ging in een grote mand aan een kabelbaan omlaag. Na een halfuur lopen was je beneden en kon je je melden bij monsieur Boudou, de absolute heerser over het terrein.
Een breed strand van 100 beter, stenen of zand, dan de rivier en aan de overkant een steile onherbergzame helling van 200 m omhoog met wilde geiten. Vele jaren hebben we daar onze hele zomervakanties doorgebracht, ook tot groot genoegen van de kinderen.
Hier zie je Thijlbert die toen 11 maanden was.

Beschaving.

Zaterdagavond gingen Lennerd en ik naar de film 'The Wind that Shakes the Barley'.
De film gaat over de Ierse onafhankelijkheidsstrijd van 1920-1921 en won in Cannes dit jaar de Gouden Palm. Op Lennerd en mij maakte de film ook een grote indruk.
Omdat ik een associatieve denker ben vergeleek ik de mannen van het Ierse verzet met de Papoea mannen.
Tot voor kort, ongeveer honderd jaar geleden, leefden de mensen van Nieuw Guinea geïsoleerd en bleven zij gespaard van onze 'beschaving'.
De mannen van onze 'beschaving' vechten en vochten over de hele wereld. De redenen voor dat vechten waren nationalisme, godsdienstwaanzin, een of andere obscure ideologie, macht, geld enzovoort. De tegenpartij werd massaal afgeslacht, duizenden zelfs miljoenen werden gedood. Deze vorm van vechten is nog aan de orde van de dag.
De Papoea mannen vochten om een vrouw of om een varken, de tegenstander werd gedood. Dat ging om en om met een voor beide partijen goed te voorziene frequentie, eeuwen lang.
In 1956 was ik het niet eens met onze bemoeienis met Nieuw Guinea en kwam daardoor in de gevangenis. Als Papoea had ik, zeker weten, natuurlijk wel om een vrouw of een varken gevochten!

VRIJE KLEDING.

Donderdag stond bij de ingang van Super de Boer een man met de 'daklozenkrant'. Voor mij de eerste keer dat ik dat in Gorssel zag. Op vier pagina's prachtige foto's van Rokus van den Bout van mannen van de Dani stam uit Irian Jaya. Aanleiding voor de foto's met tekst was dat de Indonesische regering weer toestaat dat de mannen hun oorspronkelijke 'kleding' dragen. Enkele weken terug las ik in het NRC Handelsblad dat Amerikaanse onderzoekers de Papoea's tot de intelligentste mensensoort had uitgeroepen. Het criterium bij het onderzoek was geweest welke mensen onder de meest wisselende en moeilijke omstandigheden kans zagen te overleven. Dat bleken de Papoea's. De vier in het Straat Magazine van de daklozen zijn prachtige voorbeelden van deze mensen.

De overwinning van de dassen.

Een vereniging die zichzelf opheft als de klus geklaard is! Daar kunnen velen een voorbeeld aan nemen. Al die jaren was ik lid en tot ca 1998 heb ik een of tweemaal per week de telefoondienst 's nachts gedaan. Ik schreef daar 8 augustus over op mijn blog. Nu Jaap Dirkmaat de zaak sluit ben ik inderdaad een beetje trots, het blijkt nuttig geweest. In die eerste jaren, voordat er dassentunnels en dergelijke waren, was het heel frustrerend als je op een nacht twee of drie doodgereden dassen had. Waar doe ik het voor, dacht ik dan.

Tiddles in de Kabeljauw.

Gisteren ontving ik voor het eerst na Erica's overlijden weer de Poezenkrant, dat is echt de meest onwaarschijnlijke, gekke en kostelijke krant in het Nederlands taalgebied. Pagina 1: 'De Poezenkrant. Onregelmatig sinds 1974. Abonnementen worden afgeraden en kosten 10 euro voor drie nummers.'
Dit No 52 gaat alleen over "Felix-katten" dus zwart-wit katten zoals Theo (zie hieronder). Vele foto's strijden om een plaatsje. Ik kies deze twee uit de Daily Mirror van 20 april 1967 omdat ik moest denken aan Maarten 't Hart die zich zaterdag in het NRC Handelsblad druk maakte over het bijbelverhaal van Jonas. TIDDLES kwam ongeschonden terug na zijn onderzoek van het inwendige van deze kabeljauw. De foto's komen uit het archief van Spaarnestad en zijn genomen in de haven van Broadstairs in Kent.

Theo vandaag om 10 uur. Heel onhandig voor mij, zo op de trap! Ik stook de houtkachel weer en die staat precies onder de trap, vandaar.

Mug in het Oranje Hotel.

De gewone steekmug, Aedes punctor.
Ja, er is een verband tussen de Gevangenis in Scheveningen en de PvdD. Zondag in Oegstgeest wezen mijn vrienden me daarop en vonden het belangrijk genoeg voor mijn weblog.
Ons gesprek ging over de twee journalisten van de Telegraaf die vorige week bijna dagelijks het nieuws haalden, maar ook over het wel of niet doden van dieren naar aanleiding van mijn lidmaatschap van de PvdD. In ieder geval was het doodslaan van een mug natuurlijk toegestaan.
Toen herinnerde ik me de mug in mijn cel in Scheveningen. In het voorjaar van 1957 zat ik daar de laatste twee maanden van mijn gevangenschap als dienstweigeraar uit. Ik schreef daar in december 2005 over op mijn blog.
Op een dag werd ik gestoken door een mug en zag ik haar op mijn arm zitten. In een flits realiseerde ik me dat dit, naast mij, het enige levende wezen in mijn cel was. In de dagen daarna ben ik nog wel eens gestoken en toen zeker met mijn instemming. Deze vrouwtjesmug (de mannetjes steken niet) was als het ware mijn maatje!
Ik zal dit opsturen naar Marianne en Esther.

Serendipiteit.

Mijn hulp in de huishouding, die ik door de zorgverlener Sensire voor 3,9 uur per week krijg toegewezen, is afkomstig uit de Oekraïne. Aan het eind van die 3,9 uur vroeg ze naar de frequentie voor het verwijderen van 'spinragen'. Oude, tot spinrag vervallen, webben moeten natuurlijk weggehaald worden, maar webben met levende spinnen wil ik behouden, ze vangen muggen, vliegen en wat al niet. Als kersvers lid van de partij van de dieren kwam ik dus direct in de problemen.
Voor iemand die nog niet lang in ons land woont schrijft Svetlana trouwens verbluffend goed Nederlands. Dankzij haar 'spinragen' dook ik daarna het woordenboek in en vond ik iets wat ik niet wist. Via spinrag kwam ik bij spinsbek en pinsbek.
Pinsbek(spinbek) is een goudkleurige legering van koper en zink en is vernoemd naar de uitvinder Chr. Pinchbeck (overleden in Londen in1732). Wij kennen messing als dè legering van koper en zink, het wordt dikwijls geelkoper genoemd. Nu werden er al eeuwenlang legeringen van zink gemaakt, voordat we in ons (technisch achterlijke) Europa voor het eerst zink konden maken en dat was pas na Pinchbeck.
Dank Svetlana voor mijn kennismaking met Pinchbek en pinsbek. Een schitterend staaltje van SERENDIPITEIT, ik zocht naar spinrag en vond pinsbek!
Op het plaatje een kruisspin, familie : Araneidae (Wielwebspinnen).
Vele spinnen heb ik naar buiten gebracht na hulpkreten van Erica, vooral die grote kruisspinnen (dat zijn de vrouwtjes, de mannetjes zijn veel kleiner) waren griezels voor haar.
Zijn vrouwen echt banger voor spinnen dan mannen?

Op stap.

Vandaag ga ik naar Oegstgeest. Ton en Aaltje verhuisden in augustus van Borger naar Oestgeest, nu met Ern en Mijcke voor de eerste keer bij hen op bezoek.

Marianne en Esther zijn vandaag in Londen:
'Marianne Thieme en Esther Ouwehand, donderdag beëdigd als eerste parlementariërs ter wereld voor een Partij voor de Dieren (en als eerste volledig vrouwelijke fractie in het Nederlands parlement), zullen vandaag zondag 3 december de oprichting in Londen bijwonen van de Britse Partij voor de Dieren.
Na Duitsland, Frankrijk, België, Spanje, Canada en Australië waar inmiddels soortgelijke -nog niet in het parlement vertegenwoordigde- partijen zijn opgericht, zal ook Engeland onderdeel uitmaken van het wereldwijde beschavingsoffensief dat dieren via politieke belangenbehartiging letterlijk tot hun recht wil laten komen.
Voorzitter Jasmijn de Boo van de Britse Partij voor de Dieren, was in 2004 kandidaat voor de Nederlandse Partij voor de Dieren bij de verkiezingen voor het Europees Parlement'.
Overgenomen van de site van de PvdD.
Met die biggetjes zou ik wel lekker even willen 'neuzen'.

Broers en zusters.

Een Bultrugwalvis.
Grote walvissen hebben cellen in hun brein die tot nu toe uniek waren voor de mens en mensapen. Het gaat om 'spoelcellen' die een rol lijken te spelen bij sociale interactie en emoties.
Dit volgt uit hersenonderzoek van wetenschappers van de Mount Sinai School of Medicine in New York.
Hiermee blijken deze prachtige dieren, net als de primaten, onze broers en zusters. Graag heet ik hen hartelijk welkom in onze familie.
Helaas doen niet alle mensen dat. Noren, IJslanders, Japanners en wie niet allemaal bejagen deze dieren, zodat sommigen van hen dreigen uit te sterven.
Ik zal Marianne Thieme binnenkort schrijven nu heeft ze het nog erg druk met haar nieuwe baan. Ik heb verschillende flinke klussen voor haar, misschien moet ik maar lid worden van haar piepkleine clubje?