Gisteren werd mijn kleinzoon Otger 13 jaar. Een geluksdag met 's avonds pannenkoeken. Een enveloppe met geld en van mij een automatisch, mechanisch horloge. Dat bleek precies het goeie cadeau en het kwam ook nog juist gisteren aan. Vrijdagavond is het feest voor de vrienden. Op de foto zie je Otger met Orbit dit was in oktober. Het kon gisteren allemaal niet op. Otger wil graag naar een middelbare school met een speciaal programma, met extra wiskunde en techniek. Hij heeft daar echter een aanbeveling van zijn huidige school voor nodig. Op een schaal van een tot en met vijf kreeg hij uitsluitend vieren en vijven, dus dik in orde.
Ook juist gisteren stond in het NRC Handelsblad een ingezonden brief van mij:
Verdriet en schaamte over zorginstelling.
In Opinie en Debat van 16 december schreef Herman Vuijsje een haast te juist artikel over onze zorginstellingen. Het liet me verdrietig en met plaatsvervangende schaamte achter. Als cliënt van zo'n organisatie wil ik graag aantonen hoe goed Vuijsje de toestand beschrijft.
In juni 2005 vroegen mijn vrouw ik bij zorginstelling S hulp aan. Twee dames van S bezochten ons in de week daarna. Beiden concludeerden onze aanvraag als dringend nodig en in de volgende week zou de hulp starten. Door de toestand van mijn vrouw daarna heb ik in de maanden daarop geen kans meer gezien contact met S, waar we niets meer van hoorden of zagen, op te nemen. In september overleed mijn vrouw, in oktober belde ik S en zei het volgende:
'In juni hebben mijn vouw en ik hulp aangevraagd, inmiddels is mijn vrouw overleden. Mijn vraag is: wachten jullie nu tot ik ook dood ben of kan ik vòòr die tijd hulp krijgen?' Het werd even doodstil. Binnen een uur kwam er iemand langs met een formulier voor een handtekening. De volgende dag kwam de hulp.
Was of ben ik blij? Nee, door de herinneringen zit ik nu te huilen achter mijn computer.
Willem Duvekot, Gorssel.
No comments:
Post a Comment