Olifantjes en schaken.

Vrijdag mee met Laura en haar ouders naar het Dierenpark in Emmen. De show werd gestolen door de Olifanten en vooral door de baby’s (kleuters). Het lukte me niet om een goeie foto te maken van hun zand en waterpartijen. Gelukkig moet zelfs een olifantje even uitrusten en toen kon ik een foto maken. Klik op de foto om de baby beter te zien.
Gisteren geschaakt in het Vierde Tuinkamerschaaktoernooi in Heerde. Voor mij is dat hèt jaarlijkse Rapidtoernooi van de NO-Veluwe, in 2008 schreef ik daar al over.
Vorig jaar won Henk Abels en nu won ik. Aan mijn overwinning gaat een anekdote vooraf: donderdagavond speelde ik in Elburg voor Pallas onze laatste externe competitiewedstrijd. Of eigenlijk speelde ik niet!? We moesten deze wedstrijd winnen wilden we buiten degradatiegevaar zijn. Ik had aan het vierdebord wit en na
1.e4, c5 2.Pf3,Pc6 3.d4, cxd4 4.Pxd4, Pxd4 5.Dxd4, Dc7 6.Pc3, e5 7.Le3
keek ik verdwaasd naar deze stelling. Mijn tegenstander keek even verbaasd naar mij en ik gaf hem een hand en ging weer naar mijn auto.
Er speelden 8 teams in de zaal en ik zag velen denken “ ach zo’n oude man, zijn club zou hem moeten aanraden niet meer te schaken!” Dus toen ik gistermorgen in Heerde aankwam, men wist al van donderdag in Elburg, vroeg mijn gastheer Henk ook ongerust hoe het met me ging. Ook hij had donderdag mijn slechtste zet uit meer dan 50 jaar schaken gezien!
Donderdagavond had mijn actie tot gevolg dat ons team overtuigend won, de eerste drie borden speelden remise en de laatste vier wonnen. Gister in mijn laatste partij bood ik Henk in gewonnen stelling remise aan , waarmee ik ons toernooi won.
Henk en de anderen namen mijn revanche heel sportief op, een prachtige dag in een prachtige tuin. Dank jullie wel en vooral Henk en Marijke.

Trots op kleinzoon.

In mijn blog van eergisteren schreef ik over Mirre en Charlie. Mijn oudste zoon Michiel in Toronto riep mij op ‘het matje’ en wees mij op mijn kleinzoon waar ik toch minstens zo onder indruk van kan zijn als van Charlie en Mirre.
Michiel heeft gelijk ik schreef 23 juni 2007 over Otger als een van de weinige jongens die op zijn vorige school stand kon houden tegen het intellectuele geweld van de Aziatische meisjes.
Toen Otger, in december wordt hij 16 jaar, me vertelde wat hij in zijn vrije tijd zoal doet begreep ik dat ik hem tekort heb gedaan. Natuurlijk loste hij in ons gesprek en passant het Hoedenprobleem op, maar dat maakt na die twee meisjes geen indruk meer. Wat doet Otger in de tijd dat zijn leeftijdsgenoten (niet allemaal gelukkig) in ons land zich “comazuipen”?
Hij schrijft heel moeilijke computerprogramma’s waarvoor tien jaar geleden Amerikanen hem een topbaan hadden aangeboden. Twee voorbeelden geef ik hier, Otger schreef daarvoor een programma dat de schaduwen berekent van objecten in een verlichte ruimte. Het is wel bijzonder te bedenken dat mensen als Michiel, Eliane en Piffin (mijn kleindochter) bij een tekening of schilderij o.a. onmiddellijk zien of de schaduwen juist zijn, een soort beroeps deformatie. Otger schrijft nu een programma voor zijn computer die dat automatisch doet.
Als de getoonde plaatsjes niet genoeg indruk maken moet u zich realiseren dat het programma "realtime animatie" is, d.w.z. hij kan de objecten willekeurig verplaatsen en de schaduwen gaan dan gewoon mee! Ik zal Otger een volgende keer vragen mij het zo te leveren dat wij dat op mijn blog dat dan ook kunnen.
Tenslotte de oplossing van het Hoedenprobleem (zondag op mijn blog):
A ziet dat B en C niet beiden een zwarte hoed dragen, want dan zou zij een witte op hebben.
A zegt dus dat zij het niet weet.
B ziet dat C geen zwarte hoed draagt want dan zou zij weten dat ze een witte droeg (vanwege antw.A). Zij kan dus zelf een witte of zwarte dragen en zegt dat ook zij het niet weet.
Uit de antwoorden van A en B weet C dat zij een witte hoed draagt!

Freerange Kid.

Vandaag in nrc.next twee grote tekeningen van Eliane, een op de voorpagina en een op pagina 4 en 5 bij een pleidooi voor slow ouderschap. Tja wat zou dat nu weer zijn? Voor ik alles gelezen heb begrijp ik dat ik zelf een scharrelkind, een FreerangeKid en een Slow kid was en mijn ouders Slow ouders waren. Dat laatste slaat alleen op de opvoeding want mijn ouders moesten heel hard werken in de crisis van de jaren dertig op hun boerderij.

Het Hoedenprobleem.

Deze week, denk ik, was ik een beetje “aangeslagen”. De oorzaak daarvan waren Mirre en Charlie, twee meisjes van ongeveer tien die mij met hun mooie hoofdjes in een hogere energiebaan brachten.
Elke dag en ook ’s nachts dacht ik wel even aan hen. De theorie ken ik: “kinderen kunnen veel meer, zijn veel intelligenter, dan wij gewoonlijk veronderstellen”.
Maar in één week prof Frans Oort die ons daar nog een doordringend op wees en dan onmiddellijk Mirre en Charlie die het bewijs leverden, dat was kennelijk heel veel van het goede voor mij.
Ik lijk wel een oude gek, die met de foto’s van die twee langs de deur komt en roept “kijk, die bestaan echt en de toekomst wordt nog veel beter dan we nu, met Obama, denken”!
Mirre en Charlie losten het Hoedenprobleem op:
A, B, en C worden geblinddoekt en krijgen één van de vijf hoeden op, er zijn drie witte en twee zwarte. Ze worden op rij gezet en de blinddoek gaat af.
A kan B en C zien.
B kan alleen C zien
en C ziet niets.
Eerst wordt A gevraagd welke hoed zij op haar hoofd heeft. Ze mag alleen antwoorden als ze het 100% zeker weet. Ze zegt “ik weet het niet”.
Dan wordt B gevraagd welke hoed ze draagt en ook die zegt dat ze het niet weet.
Tenslotte is de beurt aan C die het juiste antwoord geeft.
Het gaat hier natuurlijk om de ijzersterke redenering waardoor C het antwoord weet.
Dinsdag reed ik met Janny en Hella naar Hattem voor een tentoonstelling in het Voermanmuseum, ter hoogte van Welsum maakte ik deze foto van een rij hoogstamperenbomen die net in bloei waren. Dus wel een witte hoed voor april maar niet zoals in het rijmpje. Klik op de foto.

Rondvaart in den Haag.

Gisteren stond op de Achterpagina van de NRC een tekening van Eliane bij een artikel over de rondvaarten van de stichting Ooievaart in het centrum van den Haag!
Een paar weken terug had ik aan leuke 1 Aprilmop gedacht. Maar nee, deze rondvaarten bestaan al enkele jaren en echt, zo tussen het Centraal station en het Station H.S. vindt je water: Hooftskade, Dunne Bierkade, Bierkade, einde Trekvliet enz. Een attractie van deze tochten is het bevel “Bukkûh!”. Niet alleen je fysieke gesteldheid wordt getraind maar ook je intellectuele je komt bijvoorbeeld langs drie huizen, op rij, waar Paulus Potter, Jan van Goyen en Jan Steen woonden. Het Mauritshuis zou als reclame een kaartje voor een Ooievaart kunnen uitgeven.
In ieder geval ga ik nadenken over een rondvaart in de stad waar ik in 1958 en'59 woonde.

Bijzondere middag.

Vanmiddag was de crematie van Jan Addink. Hij was de man die mij in 1967 naar de (in opbouw zijnde) MTS van Deventer haalde. Een niet alleen fysiek imposante man. Met de oprichting van deze technische school heeft hij een voor de omgeving geweldige daad verricht. Dat de politiek in de jaren negentig alles weer heeft afgebroken is om te huilen, maar daar heb ik geen tijd meer voor.
Veel collega’s van toen ontmoet en met een bijzondere vrouw kennisgemaakt waar ik later, als ik haar wat beter ken op zal terug komen.
Na de dood klopt de toekomst aan. De laatste foto’s van Isabelle liggen al een poosje te wachten, hier zijn ze dan. Ik verdenk de prinses ervan dat zij als prinses nu ook een zonnebloemencorso wil openen.

Uit Sterrenstof.

Gisteren het eerste college van prof. Groot in Nijmegen gehad. Het gaat om Supernova’s, Neutronensterren en Zwarte Gaten.
Groot is niet alleen een wetenschapper maar ook een uitstekende promotor van zijn vak, de astronomie. Wij zagen allen vorige week dat Van Vollenhovens naam nu verbonden is aan een planetoïde. Van Vollenhoven heeft inderdaad veel gedaan voor de sterrenkunde in ons land. Achter de naamgeving aan dit brok steen van een paar kilometer zit weer Groot. Van Vollenhoven cirkelt tussen Mars en Jupiter rond de zon, precies zoals een planetoïde hoort te doen.
Een van de aangename “bijvangsten” van de lessen van Nelemans en Groot in Nijmegen is de kennis over het ontstaan van de elementen.

Ik ben gegroeid uit sterrenstof,
een druppel uit de oceaan,
waar ik na het einde van mijn tijd
vloeiend terug zal gaan.

Sinds dit,voor mij mooie gedichtje van Erica uit september 2000 voel ik mij nog meer schatplichtig om zoveel mogelijk over het ontstaan van de elementen te weten. Gisteren was er ook weer veel bijvangst. In het zogenaamde “periodiek systeem der elementen” vinden we onze bouwstoffen met de atoomnummers van 1 t/m ca. 100. Uit die ongeveer 100 zijn wij en is ook het heelal gebouwd. De eerste (lichtere) tot en met no. 26 (is ijzer) ontstaan in (kleine) sterren zoals de zon. Voor de elementen met hogere atoomnummers zijn grotere sterren nodig zo van 1,5 tot 10 maal groter dan onze zon. De elementen worden gemaakt door kernfusies. De “eenvoudigste” kernfusie is om van H (is no.1 watersof) no.2 He (helium) te maken. Voor zo’n fusie zijn temperaturen van miljoenen graden Celsius nodig. De foto is van de "Fee" van de Adelaarsnevel een van de kraamkamers van nieuwe sterren.
Bijzonder was gisteren dat Groot letterlijk zei 'we zijn geboren uit sterrenstof'.

Het klare water van Ida Gerhardt

Op de waterpomp die sinds het begin van deze eeuw in onze dorpskern staat is de tekst te lezen van het gedicht de Welput van Ida Gerhardt. De schenkers van deze pomp hebben helaas nagelaten de dichteres te vermelden, heel vreemd.
Ook vreemd maar wel te verklaren is dat velen niets weten van dit gedicht op de pomp. Dat komt omdat kinderen en wat kleinere mensen het bord met de tekst niet kunnen zien!
Gisteren schreef ik over het sobere van Ida, dat maakt haar gedichten zo krachtig en helder. Geen woord te veel, klare taal en daarom hier ook het klare water:

De Welput.

Doe de welpomp zingen
wat diep in de aarde sliep
ten dagelicht kwam springen
het klare water diep

Ida Gerhardt bij spijs en drank.

Donderdagavond laafden Janny en ik met nog 98 poëzie liefhebbers ons aan een luxe en overdadig diner in de Burgerzaal in Zutphen ter ere van Ida Gerhardt.
Wie wat weet over Ida Gerhardt zal zich afvragen “hoe kan dat nou?” Wanneer er iemand het sobere en eenvoudige voorstond was het wel Ida Gerhardt. Ze was niet alleen zuinig, aan het eind van haar leven was ze gewoon gierig. Haar laatste jaren zijn helaas getekend door haar dementie. Met deze kijk op donderdagavond wordt het diner een paradox, vergeet dit dus..
Het was een geweldige avond met voordracht, zang en muziek. Janny en ik kwamen om 18.30 aan en verlieten de zaal tegen 23 uur.
Het mooiste van zo’n avond zijn de mensen die je leert kennen en de gesprekken daarmee. Met de man die de heerlijke wijnen voor deze avond verzorgde heb ik een bijzondere afspraak gemaakt: de volgende keren dat ik weer in zijn wijnhuis kom zal ik een passend gedicht voordragen waar hij dan wat tegenover zal stellen. Alleen al voor zo’n afspraak wil je 45 euro betalen maar het bleef daar niet bij de mooie vrouw schuin tegenover mij beloofde me op bezoek te komen.
Die afspraken en het rijke diner kunnen natuurlijk niet voor dat geld, de avond werd dan ook ondersteund door verschillende sponsors. Janny reed en alleen zij had dus zorgen over een eventuele blaastest
Nogmaals, een geweldige avond in een prachtige (een van de oudste in ons land) zaal. We aten inderdaad de eerste asperges, daarom dit schilderij uit 1697 (Rijksmuseum) van Adriaen Coorte.
Over het prachtige schilderij(tje) van Coorte met de aardbeien, dat het Mauritshuis in 2005 aankocht schreef ik eerder al uitvoerig.
Klik op de foto,s voor een vergroting.