Het Hoedenprobleem.

Deze week, denk ik, was ik een beetje “aangeslagen”. De oorzaak daarvan waren Mirre en Charlie, twee meisjes van ongeveer tien die mij met hun mooie hoofdjes in een hogere energiebaan brachten.
Elke dag en ook ’s nachts dacht ik wel even aan hen. De theorie ken ik: “kinderen kunnen veel meer, zijn veel intelligenter, dan wij gewoonlijk veronderstellen”.
Maar in één week prof Frans Oort die ons daar nog een doordringend op wees en dan onmiddellijk Mirre en Charlie die het bewijs leverden, dat was kennelijk heel veel van het goede voor mij.
Ik lijk wel een oude gek, die met de foto’s van die twee langs de deur komt en roept “kijk, die bestaan echt en de toekomst wordt nog veel beter dan we nu, met Obama, denken”!
Mirre en Charlie losten het Hoedenprobleem op:
A, B, en C worden geblinddoekt en krijgen één van de vijf hoeden op, er zijn drie witte en twee zwarte. Ze worden op rij gezet en de blinddoek gaat af.
A kan B en C zien.
B kan alleen C zien
en C ziet niets.
Eerst wordt A gevraagd welke hoed zij op haar hoofd heeft. Ze mag alleen antwoorden als ze het 100% zeker weet. Ze zegt “ik weet het niet”.
Dan wordt B gevraagd welke hoed ze draagt en ook die zegt dat ze het niet weet.
Tenslotte is de beurt aan C die het juiste antwoord geeft.
Het gaat hier natuurlijk om de ijzersterke redenering waardoor C het antwoord weet.
Dinsdag reed ik met Janny en Hella naar Hattem voor een tentoonstelling in het Voermanmuseum, ter hoogte van Welsum maakte ik deze foto van een rij hoogstamperenbomen die net in bloei waren. Dus wel een witte hoed voor april maar niet zoals in het rijmpje. Klik op de foto.