Gedoucht, ontbeten en in afwachting ven de verpleegster om de wond te verzorgen. Geen leuk plaatje deze keer, maar wees blij ik laat hier een van de gevolgen van de wond zien en niet de wond zelf. Te dikke mensen hebben beide benen zo en nu begrijp ik pas echt dat zij altijd wel ergens pijn hebben! Dat is afschuwelijk natuurlijk, ik vind dit al heel lastig en pijnlijk. Door het wondvocht wordt mijn linkerbeen snel dikker wanneer ik loop of op een stoel zit. Michiel komt dinsdag en blijft enkele weken en daarom lieten ze me ook uit het ziekenhuis gaan. Na Michiel moeten we een beslissing nemen wat er gaat gebeuren. De ene mogelijkheid is een kwestie van maanden, niets doen met geregeld controle op de polikliniek, dat is mijn voorkeur ondanks veel ongemak en ook wel pijn. De andere is plastische chirurgie.
In die tussentijd vraag ik om wat inlevingsvermogen:
Blijf aan de lijn het duurt heel lang voor ik de telefoon kan opnemen, ook als ik dichtbij ben. Krukken pakken, omhoog komen enz. Lees bij de voordeur het briefje van Miep. Sommigen denken dat ik het druk heb en laten me daarom maar met rust, daar heb ik niet van terug. Lieve mensen waarmee kan ik het druk hebben als ik bijna niets meer kan? Weten jullie nog van de middelbare school? Dat heet een paradox!
No comments:
Post a Comment