BNN, Casals en Marquez.

‘Honderd jaar eenzaamheid’ van Gabriel Garcia Marquez las ik op bed, in een periode dat ik thuis langdurig op mijn rug moest liggen. Thijlbert had een geweldige installatie gelast die de monitor van de computer boven mijn bed bracht en het toetsenbord binnen handbereik. Ik schaakte (op Internet) en las. Erica verzorgde me en Joke de fysiotherapeute kwam voor liggende oefeningen van armen en benen. In die tijd telefoneerde ik geregeld met Gwenny, de vrouw van Erica’s broer. Gwenny was ernstig ziek, kanker, en we begrepen elkaar. Gwenny wilde me een cadeau geven. Marquesz beschrijft een man die alleen nog zeer sterke koffie drinkt en luistert naar de Cello Suites van Bach vertolkt door Pablo Casals. Toen Gwenny me vroeg wat ik wilde hebben vertelde ik haar van Marquez en Casals en een week later vielen de twee Cd’s met de Cello Suites van Bach en Casals in de brievenbus.
Gisteravond tijdens de uitzending van BNN werd ik overstelpt door dit soort herinneringen. De dood, het mooie van het leven, muziek, schoonheid en zeker ook door het prachtige filmpje van You Tube dat ik juist op mijn blog had geplaatst.
Voor de uitzending van BNN had ik veel scepsis maar die verdween zeer snel. Chapeau! voor BNN.
Ik vergeet wat: 's morgens was ik bij de crematie van Jan Bergman het oudste lid van Pallas en een bijzondere man. Logisch dat ik de dood moest tegenkomen gisteren.