Twee boeken.

Mijn broer Adrie met zijn vrouw Jannie in 1949 voor het Dijkhuis aan de Wester Schelde.
Gistermiddag kreeg ik twee bijzondere boeken. Eerst van Huub het boek ‘Ooievaars in de IJsselvallei’, kort daarna bracht ‘de eenvoudige boekverkoopster uit Zutphen’ mij ‘Hart van mijn land ik ben terug’.
Twee boeken die gaan over de twee plaatsen in Nederland waar ik het langst gewoond heb, Zeeland en Gorssel. In het eerste boek foto’s van de omgeving van Gorssel en de IJssel, in het tweede veel foto’s die ik niet kende zelfs bovenstaande foto. Dit boek gaat over het leven van Hans Warren, de schrijvers Ronny Boogaart en Eric de Rooij hebben een mooi boekje gemaakt. Op pagina 74 een fraaie foto van ‘Sibylle’ die verliefd was op Hans en waar hij in de eerste ‘Geheime Dagboeken’ veel over schrijft. ‘Sibylle’ trouwde later met Jan Wolkers en is de Sonja in Wolkers roman ‘Een roos van vlees’.
‘Hart van mijn land ik ben terug’ biedt voor mij ook veel herinneringen aan de prachtige natuurgebieden de Kaloot en de Poel waar ik vree met een van mijn eerste liefdes. Plaatsen die weggevaagd zijn voor grote industriegebieden. ‘Hart van mijn land ik ben terug’ bewaart een mooi deel van mijn jeugd.

Verbeteringen

Drukke dag vandaag. Eerst naar wondverpleegster Lobke op de wondpoli, aardige jonge vrouw. We, Michiel en ik, hadden drie foto’s bij ons van maandag, woensdag en vanmorgen. Dan zie je verbetering in een week.
Mijn idee om foto’s te overleggen werkt geweldig. Toen het CIZ (centrum indicatiestelling zorg) mijn aanvraag voor uitbreiding van de zorg met foto van mijn wond ontving kreeg ik onmiddellijk een telefoontje dat de aanvraag was goedgekeurd en dat het met zo’n wond natuurlijk onmiddellijk inging!
Let op: er zijn er dus drie in ons land die niet op een wachtlijst hoeven:
Beatrix en aanhang, Holleeder en Willem Duvekot!
Na mevrouw Lobke naar Albert Heijn, Michiel met boodschappenkar en ik in de rolstoel.
Hierboven een foto voor Ern en Mijcke als bewijs dat hun hometrainer, die we gisteren haalden, al in bedrijf is.

Gebeurtenissen.

Gisteren werkte de expresse dienst die Eliane, de Eenvoudige Boekverkoopster uit Zutphen en ik zo af en toe activeren weer op volle toeren. Het ging, zoals altijd, zo:
Eliane krijgt (laat) van de NRC te horen dat ze vandaag een tekening van de dichter Tom van Deel moet maken in verband met zijn net uitgekomen nieuwe bundel ‘Boven de koude steen’. Eliane belt dan mij: ‘wil jij proberen “alles”over die bundel te weten te komen?’ Dan bel ik de eenvoudige boekverkoopster: ‘hebben jullie die bundel al?’. ‘Ja!’ ‘Kom dan straks bij mij eten en breng de bundel mee’. Dezelfde avond heeft Eliane via mijn scanner het cruciale gedicht dat de oplossing geeft over de koude steen en kan zij gaan tekenen. Zo heb ik al meerdere keren een boek in een uur diagonaalsgewijs gelezen en auteurs hun geheimen ontfutselt voor Eliane.
Vandaag gebeuren er heel andere dingen. Allereerst loopt het luchtverkeer op Schiphol grote vertragingen op door de storm aan de kust, zodat de aankomst van Michiel letterlijk in de lucht blijft hangen.
Vanmorgen waren hier Joke (3,9 uur huishoudelijke hulp van de zorg), de verpleegster voor mijn wond, mijn huisarts Leon en de buurvrouwen voor stand-by hulp. Op dringend advies van Leon, de verpleegster en Joke moest ik uitbreiding van mijn huidige zorg aanvragen. Zij waarschuwden voor wachttijden van vele weken. Na mijn telefonische aanvraag ontving ik een vriendelijke e-mail:
Geachte mevrouw Duvekort,
Om uw verzoek in behandeling te nemen, dient het CIZ de beschikking te hebben over een aanvraagformulier met handtekening.
U kunt dit formulier downloaden van www.ciz.nl en opsturen naar Postbus
484, 7300 AL te Apeldoorn.
Met vriendelijke groet,
Tjitske de Wolf
Ik deed wat zij vroeg en stuurde haar daarna een heel onvriendelijke mail:
Ik kan geen formulier voor *uitbreiding* van de huidige zorg vinden en ben niet van plan al mijn gegevens die u al sinds 2005 hebt te gaan invullen. Dit afgezien van het feit dat ik het afschuwelijke jargon op uw site niet begrijp. Ook is onbegrijpelijk dat u in deze tijd mij geen mogelijkheid biedt de hele aanvraag via internet te regelen. Graag alsnog adequate hulp bij mijn aanvraag. De eerste keer dat ik voor mijn vrouw hulp aanvroeg (2005) heeft uw instelling gewacht tot zij was overleden, mijn zoons zullen niet blij zijn wanneer u dit nu met mij weer gaat proberen. Ik ben woedend, Willem A. Duvekot
Binnen 10 min belde mevrouw de Wolf, morgen heb ik het ingevulde formulier en hoef ik alleen mijn handtekening te zetten. Het wordt een spoedaanvraag.

voor sterke magen

Hier mooie benen van meisjes uit de klas van Otger (‘Apetrots’van zaterdag). Gelukkig dat er veel van zulke mooie benen zijn. De foto die ik gisteren plaatste van mijn benen veroorzaakte misverstanden. Alleen voor lezers die niet griezelen van een openwond geef ik nu een doorklik naar de foto van mijn linkerbeen met de wond. Klik dus alleen op het volgende woord wond wanneer je wil weten waarom ik zeur over mijn linkerbeen.

Zondagmorgen.

Gedoucht, ontbeten en in afwachting ven de verpleegster om de wond te verzorgen. Geen leuk plaatje deze keer, maar wees blij ik laat hier een van de gevolgen van de wond zien en niet de wond zelf. Te dikke mensen hebben beide benen zo en nu begrijp ik pas echt dat zij altijd wel ergens pijn hebben! Dat is afschuwelijk natuurlijk, ik vind dit al heel lastig en pijnlijk. Door het wondvocht wordt mijn linkerbeen snel dikker wanneer ik loop of op een stoel zit. Michiel komt dinsdag en blijft enkele weken en daarom lieten ze me ook uit het ziekenhuis gaan. Na Michiel moeten we een beslissing nemen wat er gaat gebeuren. De ene mogelijkheid is een kwestie van maanden, niets doen met geregeld controle op de polikliniek, dat is mijn voorkeur ondanks veel ongemak en ook wel pijn. De andere is plastische chirurgie.
In die tussentijd vraag ik om wat inlevingsvermogen:
Blijf aan de lijn het duurt heel lang voor ik de telefoon kan opnemen, ook als ik dichtbij ben. Krukken pakken, omhoog komen enz. Lees bij de voordeur het briefje van Miep. Sommigen denken dat ik het druk heb en laten me daarom maar met rust, daar heb ik niet van terug. Lieve mensen waarmee kan ik het druk hebben als ik bijna niets meer kan? Weten jullie nog van de middelbare school? Dat heet een paradox!

Apetrots.

Nederland lijkt het al opgegeven te hebben. Het gaat zo; de meisjes doen het beter dan de jongens en zeker de meisjes van buiten Europa. De jongens, als een soort zombies, worden dan manager of advocaat. Ze kunnen dan toch goeie sier maken met hun praatjes en krijgen daar ook nog veel te veel geld voor. Het woord wetenschap is hen geheel vreemd. De uitzonderingen op genoemde gang van zaken worden dikwijls onmiddellijk door het buitenland weggekocht.
Dus er zijn zo af en toe jongens die wel stand houden bij het intellectuele geweld van de, vooral Aziatische, meisjes. Ja, en een van die jongens is mijn kleinzoon! Op de foto kleinzoon Otger en twee meisjes uit parallelklassen.Zij wonnen alle drie de ‘science award’ met een cheque van 50 dollar van de school. Meer over deze donderdagavond bij Eliane onder graduation.

Weer thuis.

Vanmorgen thuisgekomen. Eigenlijk ben ik uit het ziekenhuis in een net van Ruud, Hannie en Miep gevangen. Ruud nam geen enkel risico en reed zelfs nog naar de thuiszorgwinkel in Zutphen voor nieuwe doppen onder mijn krukken.
Hannie en Miep hebben , gelukkig in mijn aanwezigheid, een strategie uitgezet waardoor ik geen kans heb te ontsnappen tot Michiel hier de leiding overneemt. Ik heb al een gaatje in hun net ontdekt dat ik straks ga uitproberen. Hierboven het bewijs dat ik er ben en dus besta.

naar huis!

Zet het zo snel mogelijk op mijn weblog, zei Willem. Anders komen er vrijdag misschien nog mensen op bezoek, en dan ben ik hier weg. Dus, knoop in uw oren, vrijdagochtend komt Willem naar huis! Hij krijgt hulp van de wijkverpleegster en van de buurvrouwen Hannie en Miep. En begin volgende week komt Michiel een tijdje naar Nederland. En hij kan zich volgens eigen zeggen redelijk redden op twee krukken. Hoera!
Het plaatje is van de Clayton Brothers.

Pallas

Willem kreeg prachtige rozen vandaag, van de schaakclub. Tenminste, Herman -het betreffende schaakclublid- zei dat hij de penningmeester te zijner tijd om geld zou vragen. Daar zal het volgens Willem wel niet van komen. Dus eigenlijk waren het Hermans rozen. De schaakclub is erg lief voor Willem, clublid Stef brengt steeds printjes van dit weblog. Vandaag snelde hij naar het ziekenhuis, want hij was er niet gerust op na het postje van gisteren. Maar het gaat heus goed met Willem. Enfin, ze hebben wel een mooi plaatje verdiend, alle schakers.

vale gieren

Vanmorgen met hulp van verpleger Gerard gedoucht, heerlijk. Daarna met Dr. Oomen de wond bekeken en besproken. Het is nu wel duidelijk dat de onderste helft van de wond niet meer vanzelf zal dichtgaan. Wel mag ik waarschijnlijk eind deze of begin volgende week naar huis. Er komt dan dagelijks een wijkverpleegster voor de verzorging van de wond. Als beide partijen die niet meer volhouden moet de plastische chirurgie de wond dichten. Een "eenvoudige standaardoperatie" aan een aneurysma is hiermee uitgegroeid tot een viervoudige operatie over meerdere maanden. Zoiets kon niet onopgemerkt blijven, en zojuist werd er op het journaal dan ook uitvoerig aandacht besteed aan de 120 Spaanse vale gieren die Nederland zijn binnengevlogen. Ik verwacht ze morgen boven afdeling G5 van dit ziekenhuis!

Plaatje komt hier vandaan.

kortademig

Klik op het plaatje voor een vergroting. Ik vond deze prachtige prent (die man links heeft een laptop!) op deze website, daar staat nog meer medisch moois. Met Willem gaat het goed, hij is nu eindelijk van de bloedtransfusies af, ik weet niet precies hoeveel zakken hij heeft gehad, maar veel. En omdat daarbij ook steeds zoutoplossingen toegediend moeten worden, kreeg hij veel meer vocht binnen dan normaal. En dat is dan weer heel belastend voor zijn hart, en daardoor was hij dan weer heel kortademig, waardoor hij dan weer niet kon slapen. En zo blijven we bezig natuurlijk. Maar nu lijkt het dus voorbij, dat getransfuseer. Op het culinaire front krijgt hij trouwens ook een beetje teveel toegediend, dat was te voorzien. Mijn vrolijke verzoek om een droge worst heeft er al drie opgeleverd! En hij heeft intussen de halve nationale onbespoten aardbeienoogst naast zijn bed staan, hij kan het allemaal niet meer op! En alle zusters sonjabakkeren, dus hij krijgt de boel niet eens weggetrakteerd. Breng dus misschien maar even wat minder mee allemaal.

Nog even Willems telefoonnummer, want dat is intussen te ver naar beneden gezakt: 0570675303

op volle toeren

Willem dicteerde door de telefoon:
Gistermiddag was het startsein. Eerst bezoek van Ton, Aaltje en Janny; bloemen uit Janny's tuin, broodje haring, gebak, aardbeien, kersen, enzovoort. Aaltje redde me door de broodmaaltijd van het huis in een plastic zak te kieperen en af te voeren. 's Avonds zette Evert het rad nog een tandje hoger; paté en port. Gerard, die kort na Evert binnenkwam, liet zich de port ook goed smaken.
Vanmorgen eisten de medici ook nog een plaatsje tussen de overvallen van buiten. 6:30 uur, voorbeeldige cijfers: bloeddruk 110/70, temperatuur 36.0 en net voldoende : een hb van 6. 9:30 uur: tijdens de inspectie van de wond, vaatchirurg van de Hem (met een knipoog naar mij) tegen zaalarts Wagenaar: "Een voorbeeldige patient!" 12:30 uur, Wagenaar tegen de menigte (Carla, Wil, Stephan, Stef) "Inderdaad, een voorbeeldige patient!" Wagenaar kwam voor het infuus en schakelde daarna cardiologie in. Van de Hem en Wagenaar willen toch wat aan mijn bloedarmoede doen. Een mij onbekende arts-assistent van cardiologie heeft na hart- en longcontrole bij mij de weg vrijgegeven voor het nog toedienen van bloed.

rozijnen

16.15 uur: bloeddruk 100/70 en temperatuur 36.1. Er zit zodanig veel minder bloed in het linkerbeen, dat Willem zijn linkerknieschijf nu goed kan voelen. Hij heeft ook physiotherapie gehad, ik geloof dat dat bestaat uit been optillen. De spanning wordt er minder van. En bij het ontbijt zat met dank aan de dietiste zowaar een rozijnenboterhammetje!

patienten

Even een foto van de andere patient, deze komt bij van zijn hernia-operatie van afgelopen vrijdag. Met Willem gaat het -net als met Orbit- elke dag een beetje beter. Hij draagt nu een elastieken kous, en door daaraan te trekken kan hij zijn voet een beetje bewegen. Hij kan zijn been nu ook een klein stukje optrekken. En hij moet bewegen, want het been zit nog steeds vol vocht, het is dikker zelfs dan gisteren, en daardoor kan nog steeds de wond niet dicht. Maar volgens de wonddeskundige die er vanmorgen naar gekeken heeft, ontwikkelt alles zich nog steeds binnen de grenzen van het betamelijke. Geduld, dus maar weer.

torderen

Het invliegen van de Pandora verloopt op gelijke wijze als de Well-Bee, zodat voor het afstellen van de Pandora de procedure voor de Well-Bee kan worden gebruikt. Het enige verschil tussen het afstellen van de Well-Bee en de Pandora is dat de Pandora geen tilt (= scheefstelling) van het horizontaal staartvlak heeft.
Dit kan worden opgelost door het horizontaal staartvlak te torderen, te verdraaien, wanneer in de afstelprocedure staat dat de tilt vergroot moet worden.

Ja, sorry hoor. Mijn oude schoonvader gebruikt soms woorden die ik op moet zoeken. Torderen. Hij kan zijn been torderen. En dat is goed nieuws. Verder is de dietiste geweest om zijn broodmaaltijden te bespreken. En dat is ook goed nieuws. Voortaan krijgt hij af en toe een kroketje, ipv alsmaar dezelfde kleffe boterhammen met een plastic zakje onduidelijks voor erop. Ik zou zeggen dames en heren, breng eens een echt lekker broodje voor Willem mee. Of een droge worst ofzo.

het gaat weer beter

De ellende van gisteren is gelukkig voorbij. Willem heeft goed geslapen en het gaat vandaag onvergelijkbaar veel beter met hem. Helemaal enthousiast over alweer een stukje technisch vernuft dat hem is aangemeten; een voetpomp. De Impad Recorder AV 740, die hem elke twintig seconden ofzo een opdonder tegen zijn voetzool geeft, om de bloedsomloop en de spieren aan de gang te houden. Ik moet er zelf niet aan denken, maar goed. Willem moet de klappen dag en nacht zien te doorstaan, behalve als hij er echt niet van kan slapen. En dan had hij nog een tweede smakelijk verhaal voor mij om op te schrijven. Over zijn 40 cm lange wond, die na drie keer opereren niet meer zo heel netjes dicht zit. Om de 4 cm zitten er krammen in om de boel bij elkaar te houden, maar daar tussenin zijn klonten vlees zichtbaar die Willem doen denken aan wat er aan gieren gevoerd wordt. Alstublieft dankuwel. Hij vertelde dit aan zijn vriend Gerard, en die zei wat toevallig. Er zijn net deze week voor het eerst gieren gesignaleerd in Overijssel. Dus die cirkelen vast boven het ziekenhuis, verlangend naar dat heerlijke been.

het zit niet mee

Willem had geen goede dag. Hij had vannacht veel pijn, en bleek een bloeding te hebben. Meteen nog maar eens geopereerd dus. En daarna ging het nog niet beter, weer een bloeding. En weer geopereerd. We hebben daarna nog twee keer getelefoneerd, Willem was heel erg moe, maar had er toch vertrouwen in dat het euvel verholpen was. We hopen heel erg dat het ergste nu eindelijk voorbij is en hij zich morgen wat beter voelt.

als een vaatdoek

Willem kon niet echt iets verzinnen om te bloggen vandaag, zei hij. Hij voelt zich te beroerd, zet dat er maar op, zei hij. Er is niks ernstigs, alles gaat volgens plan, maar het is niet leuk. Willems been is gezwollen en pijnlijk, maar er wordt goed voor gezorgd. Verder is het gewoon ondraaglijk heet daar op de bovenste verdieping van het ziekenhuis, onder het platdak. Alle balkondeuren staan open, maar toch. En Willem heeft al zo'n extreem lage bloeddruk. De verpleegsters vinden dat hij veel moet drinken, maar hij wil helemaal niet. Thuis gaat hij op zo'n dag gewoon in de tuin liggen, ergens in de schaduw. Heel erg eigenlijk, dat zwakke oude mensen op zo'n oververhitte kamer moeten liggen...

tring!

Dit is Graham Bells eerste telefoon, 1875. Ik vermoed dat Willems telefoon er iets moderner uitziet. Hij is vanmorgen geopereerd, alles is goed gegaan, het aneurysma is zijn knieholte is gebypassed en heeft een bandje. En nu wil hij telefoon: 0570-675303

Naar het Ziekenhuis.

Morgen 13.30 uur word ik opgenomen in het Deventer Ziekenhuis en donderdag 7 juni geopereerd aan het aneurisma in mijn linkerknieholte. Deze keer niet in een ambulance en zeker niet met sirene en lichten naar Deventer! Alle voorbereidingen zijn getroffen en de katten mogen niet klagen. Alles staat klaar op het aanrecht. Met de buurvrouwen Hannie en Miep treffen ze het heel goed.
In de blikjes: wild/lam, zalm/kabeljauw, rund/lever, kip/kalkoen en sardines/tonijn. In het Seniorpak een volledig diervoer vanaf 8 jaar met lam.
Wanneer ik op zaal lig vraag ik onmiddellijk telefoon aan en zal Eliane het nummer op mijn blog zetten.

Kortwieken

Vanmiddag de twee ganzen van Peter gekortwiekt. Hierboven Mevrouw Gans bij Peter op schoot voordat ik haar kortwiek. Kortwieken is de wieken korten. Met kippen heb ik wel ervaring, maar vanmiddag deed ik het voor het eerst bij ganzen. Het ging in volmaakte rust. De truc is dat je alleen een vleugel doet dus asymmetrisch, het dier valt dan als het ware om bij het opstijgen en geeft het snel op. De enige die er een spektakel met herrie van wilde maken was Emmy die eigenlijk bang van de ganzen is. Je ziet haar hieronder.

Emmy.

Da Vinci en Vermeer.

Zondagmorgen gedachten.
Waarom staat ‘Het meisje met de Parel’van Vermeer niet op de video van You Tube die ik vrijdag plaatste? Dat schilderij is vorig jaar door het Nederlandse publiek zelfs uitgeroepen tot het mooiste schilderij van Nederland. Natuurlijk is de Mona Lisa van Leonardo da Vinci (4de in de rij) aanwezig maar waarom dan niet de Mona Lisa van Nederland zoals dit schilderij wel wordt genoemd?
Het schilderij van Vermeer is misschien geen portret van een bestaand iemand denken sommige kenners, zou dat het zijn? U moet zich natuurlijk niet in de war laten brengen door de boeken die over dit meisje zijn geschreven en de film die daarover is gemaakt, dat is fictie.
De Mona Lisa is op een populierenhouten paneel van 44,5x39 cm geschilderd, tussen 1503 en 1506, het is een portret van Lisa Gherardini, de vrouw van een rijke Italiaan.
Vermeer schilderde het meisje tussen 1665 en 1667 op doek.

BNN, Casals en Marquez.

‘Honderd jaar eenzaamheid’ van Gabriel Garcia Marquez las ik op bed, in een periode dat ik thuis langdurig op mijn rug moest liggen. Thijlbert had een geweldige installatie gelast die de monitor van de computer boven mijn bed bracht en het toetsenbord binnen handbereik. Ik schaakte (op Internet) en las. Erica verzorgde me en Joke de fysiotherapeute kwam voor liggende oefeningen van armen en benen. In die tijd telefoneerde ik geregeld met Gwenny, de vrouw van Erica’s broer. Gwenny was ernstig ziek, kanker, en we begrepen elkaar. Gwenny wilde me een cadeau geven. Marquesz beschrijft een man die alleen nog zeer sterke koffie drinkt en luistert naar de Cello Suites van Bach vertolkt door Pablo Casals. Toen Gwenny me vroeg wat ik wilde hebben vertelde ik haar van Marquez en Casals en een week later vielen de twee Cd’s met de Cello Suites van Bach en Casals in de brievenbus.
Gisteravond tijdens de uitzending van BNN werd ik overstelpt door dit soort herinneringen. De dood, het mooie van het leven, muziek, schoonheid en zeker ook door het prachtige filmpje van You Tube dat ik juist op mijn blog had geplaatst.
Voor de uitzending van BNN had ik veel scepsis maar die verdween zeer snel. Chapeau! voor BNN.
Ik vergeet wat: 's morgens was ik bij de crematie van Jan Bergman het oudste lid van Pallas en een bijzondere man. Logisch dat ik de dood moest tegenkomen gisteren.

Women in Art.

500 Years of Female Portraits in Western Art.
Ik krijg er maar niet genoeg van, ik heb het van Eliane.
Het is de Cello Suite No.1 de Sarabande van Bach, heb ik dat goed Lennerd? Nu nog alle schilders op rij graag! Wie helpt me?

Geschiedenis.

Het Gelderse Paard, naar Otto Eerelman.
Dat ik dinsdag zo enthousiast over Suzanne en Carla schreef zullen sommigen misschien wel afgedaan hebben met ‘daar hebben we Willem weer over dieren’. Vanmorgen zocht ik mijn gelijk in de geschiedenis.
Allereerst dit schilderij van Eerelman (1839-1926), naast de merrie van Eerelman kun je zo Suzanne en Carla zetten. De kleur en de witte bles, ze zouden zusjes kunnen zijn. De geschiedenis van deze bijzondere paarden gaat echter veel verder terug dan Eerelman.
In de zestiende eeuw was het Gelderse Paard buiten ons land al zo beroemd dat Karel V in 1532 de uitvoer van dit paard verbood omdat hij bang was dat de tophengsten en merries naar elders zouden verdwijnen. Ruim honderd jaar geleden schreef Quadekker in “Paardenrassen naar Otto Eerelman” over het Gelderse Paard: ‘Gelderland neemt onder de paardenfokkende provinciën een zeer voorname plaats in, en onder de inlandsche paarden is er bijna geen enkel dat in vroeger jaren zulk een goede reputatie had.’
Het Gelderse paard werd en wordt zowel onder het zadel als voor de koets zeer hoog gewaardeerd. We hebben het aan een klein aantal fokkers met gevoel voor historie, paardennormen en -waarden te danken dat een ras als de Gelderlander nog bestaat.