Gisteren een prachtige documentaire in Close-up van de Avro over Frida Kahlo, een Mexicaanse kunstenares uit de eerste helft van de vorige. Hier zie je haar in de armen van haar min. Daarna kon Zomergasten me niet bekoren, om half elf had ik het wel gezien. Presentator Joris Luyendijk en beeldend kunstenaar Van Lieshout konden twee uur lang geen emoties of enthousiasme bij me opwekken. Net als Piffin vond ik hen een saai stel. De films over de Russische graanoogst en over de trekpaarden waren bij mij natuurlijk wel in de roos.
Donderdag is op Nederland 1 om 16.05 een herhaling van Kahlo.
2 comments:
Na deze blog gelezen te hebben wou ik er toch wel even op reageren. Ik heb de documentaire niet gezien maar ik ken Frida Kahlo en haar werk goed. Ik had haar werk vorig jaar namelijk uitgekozen voor een schoolopdracht. Ik kende haar toen alleen van naam maar na even verder te zoeken viel ik tog wel van de ene verbazing in de andere. Ik realiseerde dat haar schilderijen op zich, elk individueel, weinig interesse zouden opwekken bij kunstkenners en critici, en ook de gewone liefhebber als ik was niet direct verkocht.
Ik ben er niet van overtuigd dat ze een goede schilder zou zijn geweest moest ze niet telkens een deel van haar leven en liefde in elk schilderij gestoken hebben. Ze schilderde haar opmerkelijke biografie stukje bij beetje, geteisterd door (toen) soms mysterieuze ziekten (Frida leed ander andere aan fibromyalgia) en pijn die ze te danken had aan een ongeval. Maar de pijn kon haar creatieve geest niet gevangen houden dus ze vocht, vocht voor haar leven, vocht voor haar man Diego. En dit allemaal door haar schilderen, het hield haar staande.
Ik vind haar zo een opmerkelijk persoon en artieste omdat haar werken op het eerste zicht die zijn van een gewone amateurschilder maar bij nader inzien uitpuilen van symbolische beeldtaal. Deze beeldtaal slaat altijd terug op haar leven, pijn, verdriet, woede en liefde. En door deze beeldtaal te gebruiken kon ze er elementen van haar Mexicaanse afkomst in steken omdat ze hield van haar afkomst en zich eenzaam voelde in het grote Verenigde Staten van Amerika. Deze beeldtaal gebruikend durfde Frida soms de wereld en zijn gebeurtenissen op een subtiele wijze te betrekken en weer te geven in haar schilderijen. Frida hield veel van de aarde. Haar laatste beeldende woorden waren dan ook "viva la vida".
Ik vind het geweldig om ook eens echt na te moeten denken bij schilderijen. Schilderijen die mij dwingen na te denken vooraleer ik ze intressant kan vinden spreken mij dan ook enorm aan. Frida haar werk is hier een mooi voorbeeld van.
Mijn favoriete werken van deze opmerkelijke autobiografische kunstenares zijn: 'El Abrazo de Amor de el Universo, la Tierra (México), Yo, Diego y el Señor Xólotl (1949)' en 'La Columna Rota (1944)'
Hopelijk had u toen u genoten van de uitzending over het leven van Frida Kahlo. Ik vind haar alleszinds een opmerkelijk persoon.
Daphne,
Ik dorst er niet direct vanuit te gaan dat jij de Daphne bent die hier was.
Nu Piffin dat bevestigde schrijf ik terug, heel leuk dat je reageerde. Ik was direct verkocht bij wat ik in die documentaire zag, ook zeker van haar schilderijen.Wel blijft het verwonderen hoe mensen elkaar kunnen (ook ongewild) teisteren en ten gronde richten. Haar liefde voor Diego bleek dodelijk. Haar werk bestaat gelukkig nog. Wat je schrijft is waar. Groeten van mij.
Post a Comment