Door Arnon Grunbergs artikel over zijn belevenissen in Afghanistan van vrijdag herinnerde ik me plotseling wat er gebeurde na de beschieting waar ik vorige week maandag over schreef. Bij mij dus niet het afpellen van de ui zoals Günther Grass deed, maar ineens de herinnering doordat iemand iets zegt.
Tot nu toe meende ik dat na het tweede salvo van de Spitfire (zie 14 augustus) ik naar ons huis rende en net op tijd kwam om de kelder te halen. Zo was het niet. Tweelingbroer Piet stond me bij de deur op te wachten. Op het moment dat ik binnen rende ratelden de mitrailleurs al boven ons huis. Mijn vader, met zijn stompje arm nog in het verband, en mijn moeder stonden in de gang. Mijn vader riep 'liggen' en Piet en ik lieten ons vallen. Moeder ging bovenop Piet liggen en mijn vader idem op mij. Ik zie nog Piets gezicht dat mij vanonder moeder aankeek en zijn linker arm die onder haar uitstak! We dachten waarschijnlijk hetzelfde, maar hebben nooit over dit voorval gesproken. Op de begrafenis van Piet vertelde ik dat hij ondanks die luchtaanval op me stond te wachten en de deur voor me openhield en dat we toen de kelder ingingen. Nee, dus niet de kelder maar de gang. Bedankt Arnon.
No comments:
Post a Comment