Zelf doen.

Zojuist zelf mijn INR-waarde gemeten (2,8). INR staat voor International Normalized Ratio, de antistollingwaarde van mijn bloed. Met dit apparaat meet ik die nu zelf. Mijn streefwaarde is tussen 2,5 en 4,0. Ik stuur per e-mail mijn waarde naar de trombosedienst in Deventer en van hen hoor ik dan mijn medicatie. Die is bij mij zeer constant: meestal 1 tablet fenprocoumon 3 mg. De pen op de foto slaat een gaatje in mijn vinger en ik laat één druppel bloed op de juiste plaats op de strip vallen. Dat laatste is bij mij niet eenvoudig, ik krijg weinig bloed naar mijn vingers. Met veel kunst en vliegwerk produceer ik tenslotte een voldoende grote druppel voor de meting.

DE NAAKTE WAARHEID.

L'Atelier.
Vanmiddag was ik in het Gemeentemuseum in den Haag.
Het doel van mijn reis was de tentoonstelling 'De Naakte Waarheid' Courbet en het 19e-eeuwse naakt.
Een prachtige tentoonstelling. De catalogus: 'Courbet is de vader van het Realisme en een belangrijke schakel in de ontwikkelingen van de schilderkunst'.
Courbet zorgde in zijn tijd voor veel schandalen . Het naakt was geen taboe in de 19e eeuw maar wel het bloot. Courbets naakten waren bloot, (vies) vlees. Zijn naakten hadden geen geëxalteerde houdingen en zijn modellen waren echte mannen en vrouwen. Veel van de naakten van Courbet zijn uitgesproken erotisch.
De tentoonstelling begint provocerend in de stijl van Courbet door vóór de entree van het zalencomplex apart zijn 'L'Origine du monde' te hangen. Dit was de eerste keer dat ik dit beroemde schilderij in het echt zag. Ik heb de bezoekers een poosje gadegeslagen, de meesten geneerden zich kennelijk en bleven er maar kort bij stilstaan. De vrouwen bleven langer stilstaan dan de mannen!
Door op een gekleurd woord te klikken krijgt u het bijbehorende schilderij.

ANDERE TIJDEN.

Vandaag een moderne odalisk in het NRC Handelsblad. De zwoele oosterse muziek is vervangen door harde rock uit de laptop. Haar afspraken komen nu tot stand via internetdaten. Eliane heeft haar linkervoetje, dat zo mooi door Ingres is geschilderd, helemaal heel gelaten. Een meesterwerk van Eliane, Ingres kon gewoon doorschilderen maar Eliane moest haar helemaal aankleden.

De verjaardagen.

De verjaardagen komen eraan. Zoon Michiel en schoondochter Eliane zijn nog vóór 21 april jarig en kleindochter Piffin is net na die datum jarig. Voor de astrologen hebben we hier dus met twee rammen en één stier te maken.
In de jaren zeventig maakten Erica en ik voor verjaardagen van goeie vrienden dikwijls een horoscoop. Erica beschreef hun karakter en ik tekende een plaatje van de stand van de zon en de planeten op hun geboortedag. Voor mij was het nog een flinke klus want dat moest toen nog met de hand, dus met tabellenboeken. Deze horoscopen waren natuurlijk verbluffend juist!
Het sterrenbeeld Orion en de Stier zijn in deze tijd nog net laag in het westen te zien. Over het hoe en waar van de sterrenbeelden heb ik 17 januari het een en ander verteld. Wel hebben we nu de planeten Mars en Saturnus duidelijk aan de hemel. Mars is op weg om in het westen onder te gaan, maar Saturnus is de hele nacht te zien. Trek in gedachten de ecliptica (de baan van de zon) dan ziet u bovenin in het zuiden heel mooi het sterrenbeeld Leeuw. Ga vandaar langs de ecliptica naar het westen dan komt u bij Saturnus en nog verder langs dezelfde baan bij de rode planeet Mars.
Ik moet nu naar Marian die wordt vandaag achttien!

David Hockney.

Mr and Mrs Clark and Percy. 1970
Gisteren kocht ik bij Van Someren & Ten Bosch in Zutphen "Portraits" van David Hockney. Schitterende reproducties, vele kwamen in aanmerking voor een plaatje op mijn blog. Hockney heeft bijvoorbeeld prachtige schilderijen en tekeningen van zijn ouders gemaakt. Voor mij als schaker is er een tekening in kleurpotlood van Man Ray uit 1973. Hockney maakte die tekening in 1973 in Parijs, Man Ray was toen 83. In de eerste helft van de vorige eeuw waren Marcel Duchamps, Max Ernst, Man Ray en Jacques Villon niet alleen beroemd als kunstenaar maar ook als "chess addicts". Duchamps heeft zelfs enkele jaren de kunst opzij gezet en uitsluitend geschaakt. In de jaren twintig speelde hij aan het tweede bord van Frankrijk met naast zich aan het eerste bord Aljechin! De kunstenaar Max Ernst heeft bijvoorbeeld heel beroemde schaakstukken gemaakt. Ik zal daar binnenkort op mijn blog wat van laten zien. Op 28 oktober schreef ik ook over Marcel Duchamp en Man Ray. Eliane maakte me op dit boek attent en zij maakte op haar scanner ook deze afbeelding voor me.

Zo hoort het.

Gisteren plaatste het NRC handelsblad dit beroemde gedicht midden op de voorpagina. Lof voor de redactie die weet hoe het hoort.
In 1933 werd de oude Waalbrug gebouwd en Nijhoff publiceerde dit gedicht in 1934. Sinds 1996 ligt er een nieuwe brug, de "Martinus Nijhoffbrug" naast de oude Waalbrug die nu wordt gesloopt.

Willem van de Velde.

Onze plaatselijke dichter Nicolaas Veter reageerde onmiddellijk op mijn blog van gisteren. Hij wees me op dit mooie schilderij van mijn bijna naamgenoot, dankjewel Nicolaas.
http://rijksmuseum.nl/images/assets/web/P-SK-C-244-00?coulisse

Bijna een ander.

Tweelingbroer Piet in mijn vaders linkerarm.
Januari 1935. Vrienden van mijn ouders, de familie Van de Velde een boerengezin schuin tegenover onze boerderij, hadden één kind. Hun dochter Mina of Mientje was een heel lief meisje dat ik goed heb gekend. Dolgraag wilde de familie Van de Velde nog een tweede kind en dan eigenlijk een zoon die het bedrijf later kon overnemen. Ook Mientje wilde graag nog een broertje, zij was zes toen ik geboren werd.
In de vroege avond van 9 januari werden mijn tweelingbroer Piet en ik geboren. De dokter en mijn moeder hadden geen idee dat er een tweeling op komst was. Een half uur na mijn geboorte riep mijn moeder de dokter terug naar de bedstee (hij was met mijn vader in de keuken een borrel gaan drinken) en werd Piet geboren.
Mijn moeder bleek te weinig melk voor twee te hebben en ik moest op geitenmelk. Mijn broertje Piet was zwak en hij had de moedermelk hard nodig. Mijn vader kocht een melkgeit en de tweeling Piet en Wim waren veilig.
Tja veilig wel, maar op een ongewone manier. Mijn ouders vertelden mij later dat er zeer uitvoerige gesprekken met de (heel goeie) vrienden Van de Velde zijn gevoerd over mij. Mijn ouders overwogen om mij door hun vrienden te laten overnemen. In gesprekken met de dokter bleken er toch veel praktische bezwaren en in de dagen na mijn geboorte werd het toch ook steeds moeilijker om afstand van mij te doen.
Hadden mijn ouders, de dokter en hun vrienden Van de Velde vooraf geweten dat er een tweeling op komst was en nog wel twee jongens, dan ... zou er hoogstwaarschijnlijk geen Willem Adriaan Duvekot geboren 01-09-1935 te Borssele hebben bestaan.
Door het vrij vroege overlijden van mijn ouders ben ik nooit in de gelegenheid geweest met hen als volwassene hierover te spreken. Dat had ik graag gedaan want het is een fascinerende geschiedenis. Waarschijnlijk had ik ook dan kinderen en kleinkinderen gehad maar wie waren zij geweest?
Ik sprak hierover gisteren mijn schoonzuster die deze week 79 werd. Zij is van mening dat in die tijd en zeker in de 19e eeuw dergelijke "transacties" veel meer voorkwamen dan wij weten. Het feit dat mijn ouders dit zo vergaand met hun vrienden bespraken zou er op kunnen wijzen dat mijn schoonzuster gelijk heeft!
Kinderwens is van alle tijden. Het idee dat door de mogelijkheden van de moderne geneeskunde de kinderwens is toegenomen lijkt mij onzin.
Negen januari 1940 bracht bakker Dieleman een grote taart "Wim en Piet 5 jaar!" Piet en ik kregen laarsjes aan en ploeterden door een dik pak sneeuw naar de familie Van de Velde om hen te bedanken, we werden feestelijk binnengehaald. Bijzonder lieve mensen en mijn schoonzuster wees me daar gisteren ook nog eens op.

Geheim?

In het NRC Handelsblad stonden gisteren twee boekbesprekingen naast elkaar. Janet Luis schrijft zeer lovend over het derde boek van Nicolien Mizee, En knielde voor hem neer. Schoondochter Eliane tekende er een geweldige illustratie bij. Direct naast dit artikel plaatste de krant Elsbeth Etty's recensie van de nieuwste roman De verering van Quirina T, van L.H.Wiener.
Waarom noem ik beide artikelen zo expliciet?
Omdat er iets, verborgen of bewust niet genoemd (geheim?), verzwegen wordt door zowel Luis als Etty. Ik ben nog bereid te geloven dat Luis en Etty van niets wisten, maar dan heeft de chef van het boekenkatern Pieter Steinz de artikelen naast elkaar laten plaatsen. Dat alles toeval is geloof ik niet.
Wat is er aan de hand?
Ik denk dat de romanfiguur Quirina T van Wiener de schrijfster Nicolien Mizee is! Mizee en Wiener komen beiden uit Haarlem. Wiener was leraar op een gymnasium in Haarlem. Mizee verlaat op haar vijftiende vroegtijdig het gymnasium. Ook de romanfiguur Quirina T verlaat op haar vijftiende, wegens familieomstandigheden (zie het boekje van Witteman dat ik hierna noem) het gymnasium. Quirina T is in de roman van Wiener een intelligente en beeldschone leerling van de hoofdfiguur. Ik gok dat Nicolien op haar vijftiende intelligent en beelschoon was.
Wie meer wil weten zal Mizee en Wiener moeten lezen. U kunt trouwens ook over Nicolien terecht in het boekje 'Erfstukken' van Paul Witteman, dat ter gelegenheid van de boekenweek is uitgegeven.

Geheim Dagboek.

O. Eerelman. Het Holsteinsche paard.
In de serie 'Geheim Dagboek', die in de jaren negentig bij Bert Bakker uitkwam, schrijft Hans Warren veel over mijn oudste broer Adrie ('Willem' in de dagboeken) en ook meerdere keren over mijn familie. Ik wil daar al een poos op mijn blog over schrijven, maar ik heb zo'n groot reservoir aan herinneringen dat ik geen beslissing kon nemen over het wat en hoe.Vandaag een begin.
In 'Geheim Dagboek' 1939-1940 schrijft Hans op 15 mei 1940: '(...) 's Middags ben ik naar Willem gegaan die tijdelijk op de hofstede van zijn grootvader verblijft. We tekenden er samen. Er werd weer heftig geschoten. Wanneer je de berichten mag geloven is Zeeland het enige deel van Nederland waar nog tegenstand wordt geboden. Vanmiddag zagen we hoe een Duits toestel neergeschoten werd, het stortte in zee(...)'.
Op 16 mei schrijft Hans over de wanorde in het Nederlandse leger: '(...) Na een lange zwerftocht vanuit Limburg, door Brabant, België, Zeeuwsch-Vlaanderen, Walcheren en Zuid-Beveland waren de mannen hier in Borssele terecht gekomen. Ze wisten absoluut niet waar ze naar toe moesten. Daar kwam bij dat Zeeland zich niet wilde overgeven, terwijl overal in Nederland de wapens al zijn neergelegd. (...)'.
Op 17 mei schrijft Hans: '(...) ik beperk me ertoe te zeggen dat de Duitsers vandaag in Borssele zijn aangekomen, dat de peilboot gegapt is door vluchtende Fransen vanmorgen ... en dat vanmiddag Middelburg is platgebombardeerd. Alles stond in brand, 's avonds was het een laaiende vuurgloed (...)'.
De aankomst van de Duitsers in Borssele maakte grote indruk op mij. Er werd een deel van onze boerderij door de Duitsers in beslag genomen om hun paarden te stallen. Ik had nog nooit zulke paarden gezien, ik kende alleen het Zeeuwse- en Belgische trekpaard. Waarschijnlijk heb ik een mix van Holsteiners, Oldenburgers, Mecklenburgers en Oost-Pruisische paarden gezien. In ieder geval een goeie reden om hierboven een Holsteiner te tonen.

Austerlitz.

De Nederlandse schrijvers komen in de boekenweek met literatuur over herinneringen aan de muziek. Schoondochter Eliane heeft in het boekenkatern van het NRC Handelsblad een meesterwerk verricht door zes auteurs in een sextet te vereeuwigen. Het zijn van links naar rechts Joost Zwagerman, Jan Donkers, Adriaan Jaeggi, Martin Bril, Chris Willemsen en Bernlef.

Met Bernlef komen bij mij ook de herinneringen. Bernlef is een pseudoniem, hij is geboren als Hendrik Jan Marsman. In 1957 verbleef hij drie maanden in het militair hospitaal Austerlitz.

Austerlitz is een legendarisch experiment van het ministerie van defensie in de jaren vijftig. Defensie wil dat graag vergeten, want de bedoeling van Austerlitz is volledig mislukt.

Wat gebeurde er allemaal? Ik zal er iets over vertellen.Van oktober 1956 tot circa maart 1957 werd ik -als dienstweigeraar- om de veertien dagen van de ene militaire cel naar de andere militaire cel overgeplaatst omdat dat men bang was dat een verblijf van langer dan 14 dagen psychische schade zou toebrengen. Bedenk dat dit speelde vóór de wet 'gewetensbezwaarden' van 1965.

Bij elke aankomst in weer een nieuwe cel vroeg ik een gesprek aan met een psychiater. Defensie was verplicht zo'n gesprek te verzorgen, maar deed dat nooit. Pas in februari of maart 1957 kreeg ik een gesprek, in Breda. De man wist ook niet meteen raad en gaf toe dat het gesol met mij langs al die kazernes een waanzinnige situatie was. Maar ineens dacht hij aan Austerlitz : "Wil je niet een soort vakantie van drie maanden? Je bent dan eens een poos uit die cellen en kunt nadenken over hoe het verder moet. Er zitten daar een heleboel collega's van mij en het enige dat je verplicht bent is in het kamp blijven, anders haalt de MP je weer op". Ik stemde toe en verbleef drie maanden in een fantastische omgeving. Stel je voor, een prachtig bos met op grote afstand van elkaar zes zalen met zes tot acht "patiënten" per zaal. Een zeer divers gezelschap. Op mijn zaal bijvoorbeeld een beroepsmilitair die gek was geworden in Korea, een architect, een bioloog, ikzelf, dienstweigeraar in verband met de Nieuw-Guineapolitiek van Luns en twee dienstplichtigen die echt niet geschikt waren om als soldaat wat dan ook te doen. Continue observatie van een psychiatrische zuster, die dag en nacht een psychiater kon oproepen. Wat deden we bijvoorbeeld? Een van de eerste zondagmiddagen staat me nog heel helder voor de geest. Prachtig weer en we hadden zelfs bier, waarschijnlijk van die blonde werkster die via haar vriend van alles voor ons kon versieren.

Ideale omstandigheden voor een mooie stunt. We sleepten een bed naar buiten en de twee dienstplichigen gingen erin liggen, poedelnaakt en in innige omhelzing. De jongens van de naastliggende zaal en wij er bier drinkend omheen. Homo's werden in die tijd uit militaire dienst geweerd en wij wilden allemaal maar wat graag getuigen dat onze maatjes zo homofiel waren als het maar kon. De zaalzuster werd erbij gehaald en de dienstdoende psychiater kwam langs. Echt een leuke zondagmiddag, en voor 1957 toch heel ongewoon. Bernlef is na mij in Austerlitz geweest, maar wel in hetzelfde jaar. Het hospitaal heeft niet lang bestaan, het verslond geld en bijna niemand was na zijn verblijf geschikt voor de militaire dienst, hetgeen toch eigenlijk wel de bedoeling geweest was.

Morfine

Papavermelk

Zondagnacht kreeg ik tweemaal bezoek van een bijzonder aardige arts van de huisartsencentrale omdat ik een verkrampte spier in mijn heup had. Bij het tweede bezoek trok hij vastberaden de morfinespuit, de enige manier om een hardnekkige oude man plat te krijgen!
Oh wat een zaligheid, ik voelde een soort wolk door mijn lichaam trekken en kon alle pijn en problemen vergeten. Ja, in goeie oude tijden schijnen er heel wat huisartsen zelf ook dikwijls van gesnoept te hebben. Wat een heerlijk medicijn! In het ziekenhuis had ik al tweemaal eerder met dit wondermiddel kennis gemaakt toen gewone pijnstillers niet hielpen. Eenmaal kon ik zelf een pompje bedienen dat me nog van een extra dosis kon voorzien, fantastisch.
Morfine is vernoemd naar Morpheus, de Griekse god van de dromen.
In mijn jeugd heb ik in Zeeland heel wat papavervelden gezien, zowel op onze boerderij als bij mijn familie. Wij kinderen aten tegen oogsttijd het papaverzaad (maanzaad), door aan de bol te schudden kon je horen of het zaad al rijp was.
De morfine wordt uit de bol (slaapbol) gemaakt, als je daar in knijpt komt er een bitter melkachtig sap uit en daaruit kan dan morfine gemaakt worden.
In de Wikipedia vind ik:
De apotheker Friedrich Sertürner isoleerde in 1804 het alkaloïde morfine (C17H19NO3) als het werkzame bestanddeel van opium. Het morfinederivaat heroïne bezit de eigenschappen van morfine in alle opzichten in heviger mate en wordt in de Nederlandse geneeskunde niet toegepast. In het Verenigd Koninkrijk is dat wel het geval.
Vraag: waarom zie je hier en in de omringende landen al decennia lang geen papavervelden meer? Hoe kan Afghanistan dat zo goedkoop verbouwen?
Ik besluit met dank aan Friedrich Sertürner.

Postduiven.

Vandaag in het Boekenkatern van het NRC Handelsblad een bespreking van de tweede roman van Arjan Visser 'Hemelval'. De hoofdpersoon in Hemelval, Lode Bast, is duivenmelker. Eliane's illustratie, over drie kolommen, is een mooie combinatie van een postduif en Arjan Visser.
De tekening van Eliane doet me denken aan de postduiven die mijn tweelingbroer Piet en ik hielden na de tweede wereldoorlog.
Van 1945 tot '50 woonde ik met mijn ouders, zuster Nel en broer Piet in het Dijkhuis te Borssele. Wij woonden tijdelijk in bij broer Adrie die als waterbouwkundige verantwoordelijk was voor de veiligheid van de polder Borssele. Vóór Adrie was Warren, de vader van Hans Warren, de waterbouwkundige voor de polder Borssele geweest. Hans had onderaan de dijk een grote volière achtergelaten en Piet en ik begonnen daar postduiven te houden. Het eerste paartje kregen we van onze vader. Al gauw werd er met succes gebroed en kregen we ook duiven van anderen. Toen we vanaf '46 naar school in Goes gingen, namen we in een mand achterop de fiets wel eens duiven mee. Kort voor Goes lieten we ze dan los. Eerst werden er een paar rondjes boven ons hoofd gevlogen en als ze dan richting Borssele namen konden wij tevreden naar school. In '49 kwam er een gewelddadig einde ons duivenplezier toen een bunzing in een nacht alle twintig duiven doodde. Voor het naar school fietsen wilden Piet en ik de duiven gaan voeren en vonden we twintig lijkjes. De bunzing keek ons met grote ogen aan, we waren bang van hem. Dat was van korte duur natuurlijk want hij was heel snel verdwenen.

Excuses.

Sorry, sorry, sorry, ik bied mijn oprechte excuses aan. Een beetje persoonlijkheid in ons land biedt geregeld zijn excuses aan en nu kom ik pas. Ook hier bied ik mijn excuses voor aan.
Zondag 19 februari werd ik geïnspireerd door de bloei van de toverhazelaar, de krokussen, sneeuwklokjes en winterakoniet in mijn tuin. In een vlaag van opportunisme beweerde ik toen dat de winter voorbij was.
Als bewijs van mijn ongelijk ziet u hier een foto van vanmorgen 10.30 uur bij het verlaten van Zwolle.
Ik bezocht het ziekenhuis Wezenlanden voor het "uitlezen" van mijn ICD (Inwendige Cardio Defibrillator) en de controle van de daarbij ingebouwde pacemaker. De cardiologen weten niet goed raad met mijn AF's (Atriumfibrillaties, dat zijn boezemfibrillaties). Ik denk dat het een beetje tegen hun beroepseer indruist om een patiënt daarmee rond te laten lopen. Aan de andere kant is het een verrekt knap staaltje van ze dat ze mij in leven houden, ze willen daar ook niets meer aan verprutsen. Ze kunnen dat niet helemaal verbergen en dat zeg ik dan, en dan wordt er ontspannen gelachen!
Door de in maart 2005 nieuw geïmplanteerde computer met biventriculaire pacemaker is mijn ejectiefactor (dat is de pompfunctie van het hart) van 20 naar 25% gestegen. Als ze de AF's zouden kunnen stoppen dan zou mijn ejectiefactor nog flink kunnen stijgen. Dat zou bijvoorbeeld kunnen door mij een elektrocardioversie te geven, waarschijnlijk zou het resultaat bij mij slechts tijdelijk zijn en er zijn ook nadelen. Een elektro-cardioversie geven ze onder narcose, de boezems krijgen dan een elektroshock. Ik heb eigenlijk geen last van de AF's dus we laten het maar zo.
Het had vanmorgen aardig gesneeuwd hier in Gorssel, maar dat was echt niets vergeleken bij Zwolle. Toen ik uit het ziekenhuis kwam kon ik zonder hulp niet wegrijden. Er lag inmiddels meer dan 30 cm sneeuw en ik kreeg hulp van een man met sneeuwruimer om weg te kunnen rijden.