Blaarkoppen.

Toen ik gisteren bij Marijke Abels wegreed liet ik Heerde rechtsonder me en koos een weg naar het oosten om de IJssel bij Wijhe over te steken. Dat was een gelukkige keuze, na ongeveer een kilometer passeerde ik een weiland met blaarkoppen. De boer was aan het stofzuigen maar de naam Duvekot was voor hem reden genoeg om met mij het weiland in te gaan. Duvekot, dat was Zeeland en hij kende daar ook een fokker van Belgische koudbloedpaarden. Al zijn blaarkoppen staan in het stamboek. De blaarkop was een jaar of twintig geleden in ons land bijna uitgestorven maar de populatie is zich in het laatste decennium goed aan het herstellen dankzij mensen als deze Gelderse boer.
N.B. Huub is natuurlijk ook betrouwbaar, hij kwam vanmorgen mijn INR-meting controleren. Dankjewel Huub.

Fietsende moeder in Gorssel,

Vanmorgen Marijke Abels, beeldhouwster in Heerde, gevraagd een offerte te maken voor het standbeeld van de fietsende moeder met kinderen waar ik al eerder op mijn weblog over schreef.
Zij gaat eerst overleggen met de gieterij. We hadden een heel aangenaam gesprek. Een beeld op ware grootte is niet mooi heeft zij me duidelijk gemaakt. Een standbeeld moet kleiner of groter dan de werkelijkheid zijn. Waarschijnlijk wordt het een beeld op een stenensokkel met moeder en kinderen op tweederde van de ware grootte.
Hierboven een blik in haar atelier.

De Dexter koe.

Langs de Dortherdijk zag ik een wei met een stuk of vijf Dexter koeien. De Dexter koe heeft de grootte van een pony, een minikoe dus. De foto’s die ik maakte zijn niet duidelijk, jammer want er liep een mooie roodbruine stier bij, daarom leen ik foto’s van “De Lindehof ”. De Dexter is oorspronkelijk een oud Iers ras. De laatste jaren is hij in Nederland en België populair. De Engelse adel haalde in de 18de eeuw Dexters naar hun landgoederen, het koetje kan zomer en winter buiten lopen en is decoratief met zijn donkerrode tot pikzwarte kleur.
Op de bovenste foto Mark met de fokstier Tony. Wil je vee zo mak hebben als Tony dan moet je veel met ze omgaan, ook de Dexter is oorspronkelijk een wild dier en dus schuw.

Diploma's.

Klik op het plaatje voor een leesbare vergroting.
Donderdag werd ik in het St.Jozefziekenhuis gecontroleerd op mijn INR-metingen van de laatste twee maanden. De vorige controle was 6 sept. en toen kreeg ik ‘straf’ zoals ik op mijn blog meldde. De zuster die in het meetapparaat precies kan zien hoe en wanneer ik thuis mijn metingen doe en of ik wel onmiddellijk de trombosedienst waarschuw als mijn INR-waarde buiten de bandbreedte van 2,5-4 valt, was een wat oudere verpleegster en vergaf me dat ik 2 keer een week had overgeslagen. Ik beloofde haar dat ik in de komende twee maanden elke week zal meten en braaf zal zijn.
Dat ik niet zomaar wat rond prik om een bloedmonster te krijgen blijkt uit dit diploma.
De Trombosedienst in Nederland is een organisatie die met ijzeren hand wordt bestuurd. Misschien kunnen de jongens van de CIA of de MI-6 (voorheen MI-5) er nog wat van leren. Niets op bloedgebied ontgaat hen. Misschien wil Huub me wel helpen en me wekelijks vragen naar mijn INR-waarde? Hij kent het gezag van een grote organisatie, in zijn geval de katholieke kerk, en weet ook van vergeven als ik het toch vergeet.
Het laatste wat me moet overkomen is dat de machtige Trombosedienst mijn diploma intrekt, dan moet ik wekelijks naar zo’n prikplek, nee dat niet.
Wel vind ik het oneerlijk dat de zusters in het ziekenhuis naalden gebruiken die een groter gat in mijn vinger slaan dan de naalden die ik krijg. Ik moet met warmwaterbakjes en het masseren van arm en vinger al mijn trucjes gebruiken om een druppel bloed uit een vinger te persen.
Bovenstaand Certificaat publiceer ik op verzoek van de ‘eenvoudige boekverkoopster uit Zutphen’. Vrouwen hebben oog voor ongewone dingen en gisteren moest ik haar dit tonen.
Waarschijnlijk ben ik mijn zwemdiploma’s kwijt die waren echt bijzonder want het waren de eerste diploma’s die in Zeeland werden uitgereikt. Het moet in 1948 of ’49 zijn geweest. Het was op een zaterdagmiddag en bij uitzondering mochten mijn vriendjes en ik voor het A-, B- en C-diploma op dezelfde middag zwemmen we deden alle onderdelen uitstekend maar hadden nog nooit zwemles gehad, zoiets bestond toen nog niet in Zuid-Beveland.

De troon.

Dorine Hermans en Daniële Hooghiemstra hebben deze week met hun boek ‘Voor de troon wordt niemand ongestraft geboren’ een flinke opschudding veroorzaakt en vooral bij ons staatshoofd. Als republikein houd ik me het liefst verre van Beatrix haar bezigheden maar dit boek lijkt toch wel een lekker kluifje. Misschien weer nieuwe argumenten tegen de monarchie?
Ik zal de ‘eenvoudige boekverkoopster uit Zutphen’ vanmiddag om raad vragen, ze komt hier eten en vroeg om een ‘eenvoudige’ maaltijd, niet voedzaam zoals bij Joost maar wel gezond zoals bij Sonja Bakker. Voor mijn eigen sores van de dag heb ik op die manier geen tijd natuurlijk, daarom kijk ik dikwijls naar Pauw en Witteman die geven een overzicht van de gebeurtenissen in ons hele land dat ik met mijn tekort van 7 IQ punten toch gemakkelijk kan volgen.
Voor verschillende gasten die ik zo af en toe te eten heb is nogal wat taboe:
schaaldieren, lamsvlees, vis, komkommer, kaasfondue, droge witte wijn.
Gelukkig weet ik wat bij wie behoort. Vanaf hun troon zijn mijn gasten tot nu toe tevreden.

Uit de Zak van Zuid-Beveland.

Ewoud Sanders schreef vorige week en gisteren in het NRC Handelsblad over de waardering van dialecten die duidelijk aan het veranderen is. Ik citeer een deel van zijn column van gister:
‘Naar aanleiding van het stukje van vorige week schreef een lezer:
“Ik ben 72 en sprak tot mijn zeventiende thuis het Zeeuwse dialect uit de ‘zak van Zuid-Beveland’. Studerend op de HTS in Haarlem heb ik met de geweldige hulp van mijn hospita er alles aan gedaan om het Zeeuwse accent te verdrijven en dat is goed gelukt. Altijd heb ik bij het horen van een accent bij belangrijke en of bekende personen een wantrouwen in hun kunnen. Dat zijn voor mij mensen die niet de capaciteiten bezitten om ABN te leren en te spreken, of in ieder geval niet de moeite willen nemen om dat alsnog te doen. Voor de minister van Buitenlandse Zaken en de anderen die u noemde heb ik geen waardering. Het dialect behoort in de provincie en niet in Den Haag.”
Deze lezer verwoordt hoe er lang over dialect is gedacht: als je niet behoorlijk ABN sprak, dan deugde er iets niet. Dan was je bijvoorbeeld dom of naïef, iemand die zich met een kluitje in het riet liet sturen.’
Die lezer van Sanders was ik en Gerard mailde me dat ik weer eens in de krant stond. Of ik er blij mee mag zijn is de vraag. In politiek Den Haag lappen velen het ABN aan hun laars en gister gaf Eurlings bij Pauw en Witteman een model demonstratie. Ik ben oud en zelfs met mijn standpunt over onze spreektaal helemaal uit de tijd. Als het dialect zo leuk wordt gevonden, en zelfs misschien wel stemmen trekt, gaat Balkenende mijn moedertaal weer spreken verwacht Sanders. Dan is de keten voor mij dus rond!
Eliane vindt het allemaal niet zo erg en is het niet met mij eens, maar ik zeg haar hier in het openbaar:
‘Eliane, ik hoop niet meer mee te maken dat de burgemeesters van Rotterdam en Amsterdam plat Rotterdams en Amsterdams praten. Bespaar me dat!’
Wat een geluk kennen de Friezen, die spreken hun eigen taal. Hoewel, hoe zit het met hun accent?

Stilte s.v.p.

Maandagavond schaakte ik in Zutphen en werd kwaad ondanks de bij mij al jaren bestaande intentie een wijze oude man te willen worden.
Zoals een voetbalveld (klik op het plaatje) aan internationale regels moet voldoen behoort een speelzaal voor schakers ook aan allerlei eisen te voldoen. De belangrijkste eis waar een wedstrijdzaal voor schakers aan moet voldoen is stilte. Mijn ervaring is dat de (internationale) toernooien waar zeer streng de hand wordt gehouden aan stilte ook de meest populaire toernooien bij de spelers zijn. Het Corustoernooi, voorheen het Hoogoventoernooi, is al decennia lang en wereldwijd een van de meest geliefde schaaktoernooien. Onmiddellijk staat er een wedstrijdleider naast je bord als je iets te luid je tegenstander aanspreekt. Heerlijk vind ik dat, een afgaande mobiele telefoon komt je op verwijdering uit het toernooi en een nul te staan, zo moet het. Wat Zutphen maandag te bieden had krijgt van mij een 2, Pallas mijn eigen club krijgt van mij een 6. Voormalig wereldkampioen Botwinnik kende de beroerde omstandigheden in veel speelzalen en trainde in ruimtes waar het zicht en adem je benomen werd door de rook en je trommelvliezen verscheurd werden door zogenaamde ‘muziek’. Botwinnik moet een wijze (oude)man geweest zijn!

Beelden kijken.

Vanmiddag met Janny en Hella ‘Galerie de Leesbibliotheek’ in Zutphen bezocht. Tot en met 25 november is daar een expositie van Marijke Abels (bronzen beelden) en Peter P.M. de Haan (schilderijen).
Onze interesse ging voornamelijk uit naar het brons van Marijke omdat ik hoop nog tijdens mijn leven een bronzen beeld ‘Fietsende moeder met kinderen’in Gorssel te realiseren.
Het werk van Marijke Abels is heel mooi en ook Janny en Hella waren erg enthousiast. De werkwijze van Marijke is precies wat ik zoek voor de fietsende moeder. Nu nog een netwerk en geld, ik krijg het druk!
De Galerie is op donderdag, vrijdag en zaterdag open van 13 tot 17 uur.

Standbeeld.

Hopelijk ben ik weer een stap verder met mijn project voor een standbeeld van de fietsende moeder met kinderen voor Gorssel.
Het gaat om de kunstenares Marijke Abels, waarvan je hier het bronzen beeld ‘Oud dier’ ziet. Tot nu ken ik haar alleen via haar man en e-mail maar ik zal haar op korte termijn bezoeken. Diegenen die mij goed kennen kunnen wel raden waarom Marijke al een straatlengte voorsprong bij mij heeft op andere kunstenaars. Ze is een vrouw, haar man is een sterke schaker en blijkbaar kunnen dieren bij haar een potje breken!
Ik zal jullie op de hoogte houden. Wie niet kan wachten kan alvast naar haar expositie in Galerie De Leesbibliotheek in Zutphen, Nieuwstad 66 open op donderdag, vrijdag en zaterdag van 13 tot 17 uur.

Vermist!

Het senioren schaaktoernooi begin november in Emmen is een van de leukste die ik ken. Een bijzondere attractie is dat in de twee, op schaaksterkte ingedeelde groepen, dezelfde prijzen te bemachtigen zijn. Tot en met vorig jaar was de eerste prijs, in beide groepen dus, dankzij Heribert Hake een kilo zilver.
Vorig jaar werd Stephan ingedeeld in de B groep tot jaloezie van Gerard, Ruud en mij. Stephan won toen in een zeer spannende finale die B groep en dus het kilo zilver. Helaas moest dit jaar Heribert vanwege zijn gezondheid terugtreden en was er geen zilver. Gelukkig was gister wel Stephan aanwezig in de ploeg uit Deventer en kwam door hem ruim voldoende zilvergevoel in de speelzaal. Daarvoor hoefde ik alleen maar te vertellen wat er met het hier afgebeelde zilver later gebeurde!
Het blokje zilver stond tot deze zomer als een trofee op de schoorsteen van Stephan en José. Toen ze voor weken naar Frankrijk op vakantie zouden gaan vroegen zij zich af of het zilver wel veilig op die duidelijk zichtbare plaats kon blijven staan. José besloot het op een voor inbrekers onvindbare plaats te verstoppen. José heeft dat zeer goed gedaan.
Het zilver is sinds augustus onvindbaar!
Ruud (2,5 uit 7 ), Sephan (3 uit7)en ik (3,5 uit 7) speelden gisteren weer in de A groep en vielen daarmee buiten de prijzen.

Intelligentiequotiënt.

Kleinzoon Otger kwam deze week thuis met ‘ik heb slecht en goed nieuws, met welk zal ik beginnen?’. Eliane stelde voor met het goede te beginnen. Nee, zei Otger dan werkt het niet ik begin met het slechte nieuws: ‘maar vijf leerlingen hadden een voldoende voor aardrijkskunde’. Nou, nou niet zo mooi in zo’n nieuwe klas vond Eliane doe nu maar het goede. Otger: ‘ik had met een acht en een half het hoogste cijfer van die vijf’.
Ook ik heb vandaag slecht en goed nieuws en wel over borstvoeding. Het NRC Handelsblad van dinsdag meldt dat kinderen die borstvoeding krijgen een IQ van wel 6 of 7 punten meer hebben dan kinderen die het zonder melk van de moeder moeten doen. Let wel dit geldt voor 90 procent van de bevolking. Zo’n 10 procent van ons mist het gen FADS2, voor hen heeft borstvoeding geen invloed op hun IQ. Sorry beste vrienden hoogstwaarschijnlijk hebben jullie het bij mij altijd met 6 of misschien wel 7 punten te laag moeten doen. Zoals ik al eerder op mijn blog schreef kreeg mijn tweelingbroertje Piet als de zwakste van ons tweeën de moedermelk en kocht mijn vader voor mij een melkgeit.
Dat was mijn slechte bericht.
Het goede is dat mijn kinderen en kleinkinderen wel 6 tot 9 maanden borstvoeding kregen. Op Erica en Eliane ben ik dan ook heel trots en ik ben er van overtuigd dat Michiel, Thijlbert, Piffin en Otger het gen FADS2 bezitten. Als je hen ziet weet je direct dat zij niets missen en zeker niet dat gen!
Jan Mankes heeft met zijn geit een fraai schilderij gemaakt, maar naar mijn mening mistte dit arme dier wel voldoende eten. Ik heb het altijd een scharminkelig beest gevonden en moet misschien Marianne Thieme maar eens bewegen daar een kamervraag over te stellen.

De traplift.

Benzy is net als ik heel blij met de traplift, ze logeert vandaag en morgen bij me. Om 11 uur kwamen de monteurs en 2 uur later draaide ik al proef tot grote verontrusting van Benzy. Nu ze eenmaal weet dat ze op schoot meekan wil ze niet meer zelf klimmen. De monteurs kwamen uit Rotterdam en gingen na deze nog een lift in Zutphen monteren.

Zeeman keek naar het licht.

Zonnemaire vroeger.
Zoals ik al aankondigde kom ik graag terug op het natuurkundige Zeeman-effect. Vooraf een anekdote die de beroemde Pieter Zeeman graag vertelde. Ook is het leuk wanneer u weet dat Zonnemaire een piepklein dorpje is op het voormalige Zeeuwse eiland Schouwen en Duiveland. Zeeman:
‘Ik woonde nog bij mijn ouders in Zonnemaire, toen ik op 16-jarige leeftijd getuige was van een zeer helder schijnsel van het Noorderlicht. Ik vond het zo’n indrukwekkend gezicht, dat ik meteen een tekening van het Noorderlicht maakte. Die was, vond ik zelf, zo goed gelukt dat ik hem naar het Engelse vaktijdschrift ‘Nature’ opstuurde. En tot mijn verbazing werd mijn tekening geplaatst. Het bijschrift was nog het leukste:
‘Van Prof. Zeeman, vanuit zijn observatorium te Zonnemaire’. Tja, als je mijn dakraam een observatorium wil noemen…’
Zeeman kreeg samen met Lorentz in 1902 de Nobelprijs voor natuurkunde.
Al decennia lang kennen we allemaal natriumlicht het oranje/gele licht van de straatverlichting. Zeeman en Lorentz kenden het verschijnsel dat een gas-atoom wat voldoende energie toegevoerd krijgt (in 'aangeslagen toestand' gebracht wordt) licht uitzendt. Het atoom wil die toegevoerde energie kwijt en doet dat door een lichtdeeltje een foton uit te zenden. Licht bestaat uit elektromagnetische stralen van verschillende golflengtes, het mooiste ziet u dat aan de regenboog, die verschillende kleuren zijn de verschillende golflengtes van die stralen. Zeeman nu ontdekte dat die verschillende lichtstralen zich splitsen in een magnetisch veld. Hij zette een vlam waarin hij keukenzout (natriumchloride) verbrandde tussen twee zware elektromagneten en zag de afbuiging van de natrium lijnen. Lorentz en Zeeman begrepen dat er iets moest zijn (wat we nu het elektron noemen) waardoor het waargenomen verschijnsel mogelijk was. Het elektron is namelijk het ontzettend kleine deeltje dat van een hogere naar een lagere energie toestand in een atoom terugvalt en dan een lichtdeeltje (een foton) uitzendt, zodat het atoom uit zijn aangeslagen toestand terugkomt. In de TV-buis (niet de nieuwe platte monitors) worden elektronenstralen door magneten in de juiste richting afgebogen zodat u een beeld op het scherm krijgt.
Lorentz gaf het wiskundige bewijs van wat Zeeman zag. Hij berekende zelfs dat het elektron 1600 maal lichter moest zijn dan het lichtste atoom (waterstof) dat we kennen. Bedenk wel dat het elektron toen nog onbekend was. Nobelprijswinnaars als Einstein, Lorentz, Zeeman, Van der Waals en anderen hebben in die tijd het fundament voor onze moderne techniek gelegd

Een blikje, knoopje en Nobelprijs.

Het blikje.
Vandaag naar de ‘eenvoudige boekverkoopster uit Zutphen’ voor haar zestigste verjaardag. Ze krijgt een cadeau waar ze al lang naar verlangd. Het blikje is afkomstig uit de boedel van mijn tweelingbroer Piet die in 1997 overleed. De opkoper in Borssele waar ik veel uit Piet’s inboedel aan verkocht bood me toentertijd 150 gulden.
Erica en verdere familie hadden geen bijzondere belangstelling voor het blikken huisje maar de boekverkoopster des te meer. Ik beloofde haar dat zij het na mijn dood zou krijgen. Nu heb ik geen zin meer om mijn dood af te wachten voor de toekomst van dit begeerde blikje.
Het rode knoopje.
Een van mijn meest succesvolle kledingstukken is het overhemd met het rode knoopje. Bijna alle vriendinnen zijn nieuwsgierig waarom het op twee na bovenste knoopje rood is. Mannen hebben geen belangstelling, zien het niet of laten het in ieder niet blijken. Ik ben natuurlijk heel blij met die vrouwelijke aandacht. Het overhemd kocht ik deze winter in de uitverkoop, het is een merkoverhemd en het rode knoopje is design. Vandaag heb ik het natuurlijk aan voor de eenvoudige boekverkoopster.
Het Zeeman-effect.
Tweemaal schreef ik op mijn blog over de Zeeman-ramen die Zeeman en Lorentz afbeelden ter ere van de Nobelprijs voor natuurkunde die zij gezamenlijk en als eerste Nederlanders voor natuurkunde(!), in 1902 kregen. Graag wil ik daar binnenkort op mijn blog op terug komen. Een bijzondere bijkomstigheid is dat de terminologie die ik nodig denk te hebben voor het Zeeman-effect toen nog niet bestond!

Spiritualiteit.

Nee, voor de moderne mens is november niet meer Slachtmaand. November is dit jaar de maand van de Spiritualiteit. In het NRC Handelsblad beschrijft Stefanie Vermeulen voor LevenEtcetera het verlangen van de moderne Nederlander naar spirituele groei, bezinning en verdieping. De ‘deskundigen’ zijn massaal op de markt en ook Freek de Jonge staat al weer klaar met een conference over het verlangen van de mens naar het goddelijke. Na het lezen over het spitten en ploegen van de mens in wat hij meent dat zijn ziel is en de zakken met geld die hij kan uitgeven om tevreden met zichzelf te zijn, werd ik vanzelf gelukkig bij de gedachte dat ik dit allemaal aan me voorbij kan laten gaan.
Eliane tekende een illustratie bij het artikel van 28x32 cm, die past niet in mijn A4 scanner en precies twee passende helften maken werd ook niet mooi, vandaar deze oplossing. Klik op een foto voor een vergroting.

Naar Oegstgeest.

Gistermorgen naar Ern en Mijcke in Doorwerth en toen gedrieën naar Ton en Aaltje in Oegstgeest. Een heerlijke dag met vrienden van Erica en mij die we in de jaren vijftig en zestig leerden kennen.
In Oestgeest langs het geboortehuis van Jan Wolkers gereden, een bijzonder ouderwets Reformwinkeltje bezocht en in Leiden naar het Kamerlingh Onnes Laboratorium geweest.
Ik wilde graag de zogenaamde Zeeman-ramen zien waar ik 20 mei op mijn blog over schreef.
Deze gebrandschilderde ramen zijn in 1922 door de kunstenaar Harm Kamerlingh Onnes, een neef van de beroemde natuurkundige Heike Kamerlingh Onnes, gemaakt ter ere van de ontdekking van het elektron waar Lorents en Zeeman in 1902 de Nobelprijs voor kregen. Heike Kamerlingh Onnes ontving in 1913 de Nobelprijs voor natuurkunde voor zijn onderzoek aan de materie bij extreem lage temperatuur.
Het bovenste raam laat Zeeman zien terwijl hij de spectraallijnen van natriumlicht bekijkt, het middelste raam beeld Lorentz uit die de wiskundige achtergrond van Zeemans ontdekking verklaarde en het onderste raam toont weer Zeeman bij zijn onderzoek aan het elektron.

Parkeren in Europa.

Gehandicapten Parkeerkaart is de echte naam. Kersvers van de Gemeente Lochem en zojuist afgehaald. Van de tien landen die ik er in hun eigen taal mee kan aanspreken de langste benaming! Contrassegno di parcheggio komt tot 24 letters maar het Nederlands heeft er 25 voor nodig.
Ik ben er weer dol gelukkig mee. Nu moet ik er aan denken de auto altijd op slot te doen, dit document bleek vorige week waard gestolen te worden. Ik ga er heel goed oppassen. Klik op de onderste foto voor de andere tien Europese talen.