Foto van Erica, Kate en Thijbert ongeveer een week voor haar dood in september 2005.
Vanmorgen aan het aanrecht voor een ontbijt dacht ik aan Melly Uyldert. Ergens in de beginjaren tachtig was Erica uitgenodigd om in Paradiso, aan de Prins Hendrikkade in Amsterdam een lezing/workshop van Melly Uyldert bij te wonen. Uyldert is een kruidenvrouw en zoals Irene met bomen spreekt zo doet zij dat met kruiden.
Ik bracht Erica met de auto en we spraken af dat ik het ochtendgedeelte van elf tot halfeen mee zou maken om daarna te beslissen of we de middag ook mee wilden maken. Uyldert opende met een beschouwing van de menselijke soort. Ze begon met de vrouw, waar ik als enige man in het gezelschap van begreep dat het een goddelijk wezen was/is. Toen kwam de man aan bod, Uyldert schetste een zeer minderwaardige diersoort. Ze illustreerde dat o.a. met het eetgedrag van de alleenstaande man: hij gaat naar een viskraam en koopt daar gebakken vis. Thuis gekomen vouwt hij op het aanrecht de krantenverpakking open, ‘vreet ’ zittend op een keukenkruk zijn maaltijd en veegt dan zijn mond aan zijn mouwen af. Koken kan dit wezen niet, hij weet niet eens wat groente is laat staan kruiden.
Uyldert was nog lang niet klaar met de man toen Erica opstond en zei niets zinnigs meer van de spreekster te verwachtten als dit het beeld was dat Uyldert van de man had. Ze zei nog wel tegen het gezelschap dat haar zonen en man waarschijnlijk beter en lekkerder kookten dan veel vrouwen. In doodse stilte verlieten we de zaal nog voor half twaalf en hadden een heerlijke dag in Amsterdam.
Waarom dacht ik nou vanmorgen aan genoemde heks? Omdat ik zelf aan het aanrecht op een kruk mijn ontbijt maakte en geen fut meer had om naar de kamer te gaan. Wel had ik keukenpapier om mijn mond af te vegen.
3 comments:
Ik ben blij dat U weer thuis bent, en is hoop dat U spoedig weer helemaal fit voelt. Ook wil ik zeggen (in my pitifully inadequate Dutch) dat het ’n genoegen is Uw blog te lezen, vooral als U anecdotes over Erica vertelt. Wat a wonderful relationship the two of you must have had! I’m very envious, but happy to hear that for some people a long-term partnership IS possible.
Again, thank you for your writings. I don’t get many chances to practise my Dutch, and reading your blog is always a pleasure.
Wat een mooie en lovende reactie op mijn weblog van Ineke Goedhart. Ineke, als je dit leest permiteer ik me een vraag: 'kende je Erica?'.
Nee, Meneer Duvekot, jammer genoeg kende ik Uw vrouw niet. Helemaal niet – behalve door de mooie posts die U hier maakt over haar. Ik woon in Canada en vond Eliane’s website toen ik ’n Hollandse phrase probeerde te vertalen (door Google the gebruiken) en van Eliane’s blog vond ik de Uwe. Ik hoop dat U het me niet kwalijk neemt dat ik af en toe "op visite" kom om U te lezen. U heeft zo vaak iets te zeggen dat me doet denken, en ik vind het vooral leuk om weer iets in het Hollands te lezen (ik was maar 9 jaar oud toen me familie emigreerde – ’n hele lange tijd geleden – van Indie naar Holland en toen, in hetzelfde jaar, naar Canada).
Ik was 21 jaren getrouwd, maar het huwelijk ging kapot en ik vind het moeilijk mezelf dat failure te vergeven. Ook vraag ik me vaak af of er echt wel mensen zijn die heel gelukkig getrouwd zijn – en hoe ze dat voor mekaar krijgen.
Zoals U over Uw vrouw schrijft, doet m’n hart heel erg goed.
Ik wou dat ik haar in het leven had gekent, maar ik ben blij dat ik door Uw blog posts a glimpse of her heb gekregen.
Post a Comment