Omstreeks 1 uur gistermiddag begon dit been te tintelen en van mijn heup tot mijn tenen pijn te doen. Het leek kramp maar dan niet de kramp die je wel eens in je kuitspier hebt, nee kramp over het hele been die niet verdween met wrijven of masseren. Na een uur kramp waarbij ik niet wist waar ik mezelf eens even kon achterlaten, belde ik Leon. Hij regelde kennelijk iets met zijn spreekuur en was er in vijf minuten. Elian belde vanuit Toronto mijn buren Hanny en Wim die nog voor Leon binnenstapten.
Niets van de bekende ziekten te bekennen. Leon besloot tot mijn genoegen voor de morfinespuit , dan konden we later zonder pijn verder praten en hij zijn spreekuur afmaken. Toen de pijn begon af te nemen begon ik ziek te worden. Niet alleen van de kleinste beweging werd ik duizelig en misselijk, nee zelfs van iets zeggen. Alles wat er over te geven was ging eruit, meer kon niet maar wilde wel. Dat lichaam leek wel zonder verstand en was het ook, ik weet niet wat ik zonder al die geweldige hulp had gemoeten. Nu werd er beneden een bed ingericht en vanmorgen om vijf uur was ik weer de oude, Michiel was nog niet naar bed (23 uur daar) en straks komen Leon , Hanny en Wim. Zij zullen me niet herkennen!
No comments:
Post a Comment