Waarheidsvinding.

De tijd dat de patiënt de dokter maar wat kon vertellen is gelukkig voorbij. Toch wachtte ik vanmiddag in Zwolle nog even af. Al heel snel begon de technicus te pruttelen en te hummen.
Toen moest ik wel en vertelde dat ik inderdaad veel meer, en sneller moe, was de laatste tijd. Ja, hij zag het allemaal precies en wist beter dan ik wanneer en hoe.
Mijn inwendige computer is wat bijgesteld en ik heb een afspraak met Hartfalenpoli in Deventer gemaakt, maar eerst mag ik morgen naar Toronto.
Hartpatiënten zijn hier het beste af van allemaal geloof ik. Hartfalenpoli haalt internationale bekendheid en Dr.Tuininga kan mij vanaf nu ook in Deventer uitlezen.
Toch ben ik als bionische man alweer bijna verouderd! In Duitsland zou ik een poos geleden al via een satelliet opgeroepen zijn om langs te komen in het ziekenhuis. Misschien maak ik dat nog mee. Guidant, de fabrikant van mijn ICD-Pacemaker, werkt aan net zo'n systeem als de Duitsers (één fabrikant tot nu toe) nu al hebben. Wanneer dan mijn boezemfibrillaties erg uit het normale ritme lopen pakt de bijbehorende satelliet dat op en waarschuwt het ziekenhuis!

Otger en Orbit

Het is duidelijk dat deze hond zich volkomen op zijn gemak voelt. Woensdag als nieuw lid van de familie aangekomen en hier op zondag al helemaal gewend. Met open skype tot nu toe geen blaf gehoord. Duidelijk de ideale huisgenoot.

Le petit prince a dit.

Violette met haar moeder.
Als zomergast van de VPRO zou ik zeker enkele scène's uit de film 'Le petit prince a dit' laten zien. Donderdagavond zag ik het laatste halfuur van deze film samen met buurjongen Pierre op TV5. Ik kijk soms even of er iets op die zender voor hem is. Hij en mijn buurvrouw komen uit het Frans sprekende deel van België. Hier een recensie van internet:
'Le petit prince a dit van Christine Pascal. De tienjarige Violette leeft bij haar vader, een natuurwetenschapper, maar logeert ook regelmatig bij haar moeder die actrice is. Haar vader heeft een vriendin Lucie, die een beetje buiten de boot valt. Op een dag wordt er een tumor in Violette's hoofd ontdekt. Haar vader pakt haar onmiddellijk onder de scanner vandaan en vlucht met zijn dochter. De reis voert langs Lausanne, Milaan, Genua, de Provence. In deze laatste streek staat het vakantiehuis van de familie. Violette's moeder heeft intuïtief aangevoeld dat dit de eindbestemming van de reis zou zijn en is ze tegemoet gereisd. Er ontstaat een nieuwe band binnen de familie waar voor de buitenstaander geen plaats meer is.'
Prachtig spel, vooral de wanhoop van de vader onderga je haast zelf. Erica en ik zagen de film in de jaren negentig. Over de vriendin Lucie: vanaf het moment dat de vader begrijpt wat zijn dochtertje heeft bestaat Lucie niet meer voor hem. Heel goed laat de film zien dat zijn vriendin dat niet direct begrijpt, dat is iets anders dan buiten de boot vallen. Als de vader de moeder in het vakantiehuis weer tegenkomt, ontmoet hij een mens die even wanhopig is als hijzelf. Diezelfde onbegrensde wanhoop van de ander brengt hen weer bij elkaar. Heel mooi laat de film ook het volwassen worden van het kind zien. In enkele weken wordt het meisje een wijs mens dat haar dood onder ogen ziet. Twee herhalingen op TV5: dinsdag 26 sept. 14.30 uur en zondag 1 okt. 23.30.

Orbit.

Donderdag aanstaande maak ik kennis met Orbit. Hij is de eerste hond in huize Duvekot in Toronto. Orbit kwam in het hondenasiel als zwerfhond. Hij is eerst nog bij een bij een andere familie geweest, maar die mensen waren overdag niet thuis en daar werd hij ongelukkig van. Nu is hij weer gelukkig en doet zijn best een goede hond te zijn, hier zit hij naast Eliane en kijkt misschien of zij wel hard werkt? Zelf blijf ik twee weken bij hen, 11 oktober vlieg ik weer terug.

Een jaar.

Gisteren was het een jaar geladen dat Erica is overleden.
In restaurant 't Koetshuis van kasteel 'De Cannenburgh' hebben we dikwijls geluncht.
Ik had nu Lennerd uitgenodigd voor een etentje daar in Vaassen. Twee mannen die veel van haar hielden en minsten 15 jaar wekelijks een uur met haar zongen. Naast de pianobegeleiding zong Lennerd bij moeilijke stukken dikwijls Erica's of mijn partij mee.
Het was een heel mooie avond met Lennerd, zijn menu:

Griekse salade met rode ui, tomaat, fêta kaas en yoghurt mayonaise.
Atlantische tong filet op een bedje van zomer groente geserveerd met yoghurt-dille mayonaise.
Verse ananas met roomijs en een glaasje pi-a colada.
Koffie.

We hebben heerlijk gegeten, ik had hetzelfde hoofdgerecht.

De dijkgraaf.

Ineens is de dijkgraaf in het nieuws. De PvdA schijnt in haar verkiezingspamflet de dijkgraaf te willen afschaffen in Nederland.
De dijkgraaf van een waterschap is de voorzitter van de 'ingelanden'. De ingelanden zijn alle grondbezitters, pachters of erfberechtenden van grond binnen het waterschap.
De dijkgraaf van de 'calamiteuze' polder Borssele was, in het midden van de vorige eeuw, mijn grootvader Pieter Dekker. Hier op de foto met zijn dochter Adrie en zoon Frans, die gestorven is in een Jappenkamp op Java. Grootvader Dekker, de vader van mijn moeder, bezat de meeste grond in de polder en was daarom door de ingelanden als voorzitter gekozen. In 1945 of '46 benoemden de ingelanden van de polder mijn broer Adriaan Willem Duvekot (Adrie) als waterbouwkundige voor de polder Borssele. Mijn grootvader benoemde dus zijn kleinzoon. Adrie volgde daarmee Warren, de vader van Hans Warren, als waterbouwkundige op.
De polder Borssele was calamiteus omdat hij van de polders in Zuid-Beveland op de meest kritieke plaats ligt. Bij een zuidwesterstorm en springtij beukt het opkomende water van de Westerschelde allereerst met volle kracht op de zeedijk van Borssele. De calamitueze polders van Zeeland ontvingen een extra rijkssubsidie. De ingelanden vergaderden tweemaal per jaar, broer Adrie legde dan verantwoording af van de werkzaamheden in de polder en gaf aan wat er voor de veiligheid van Borssele nog gedaan moest worden. De ingelanden bogen zich dan over de benodigde financiën en ook over een eventuele belastingverhoging die zij zichzelf moesten opleggen. Misschien was het wel handig dat hun voorzitter ook voorzitter van de Raiffeisenbank (die samen met de Boerenleenbank later opging in de Rabobank) was? De vergaderingen vonden plaats in de 'directiekamer', in feite de rechtervleugel van het dijkhuis. Door de dijkverhogingen van de Zeeuwse eilanden na de watersnoodramp van '53 is helaas het dijkhuis gesloopt, ondanks dat de dijken van Borssele heel waren gebleven en de polder dus niet is ondergelopen.
Niet alleen de zeedijk, maar ook de waterhuishouding binnendijks en de wegen vielen onder verantwoordelijkheid van de waterbouwkundige ambtenaar. Hij is de baas van de 'kantonniers'. De meeste kantonniers waren seizoenarbeiders. Verschillende kantonniers werkten in de winter voor mijn broer en in de zomer voor mijn grootvader. Een kantonnier kan alles. Hij maakt de bazaltglooing voor de zeedijk, houdt de watergangen schoon en repareert het wegendek. Ingenieurs Weg- en Waterbouw en hun kantonniers werden in 1996 helaas nationaal bekend toen 23 van hen uit Noord-Holland een pleziertocht naar Texel maakten. De 53 jaar oude DC 3 sloeg op het wad te pletter en alle inzittenden kwamen om. De hele beroepsgroep rouwde.

Piffin.

Op zoek naar foto's van mijn grootvader vond ik vooral veel Piffin. Hier is ze in februari 1993 op het ijs van de Ameltervijver met Erica ( Piffin is van 22 april '89).
Een paar dagen later bij Erica op de fiets:
P: 'mijn tieten bibberen'
E: 'je hebt geeneens tietjes'
P: 'jawel, hele kleintjes'
P: 'Oma!, moet ik het jou nou drie keer zeggen!!'

DE PORCH.

Michiel brengt de porch in zijn originele vorm terug. Toen ik vorig jaar mee naar Toronto ging, was mijn eerste ervaring met Canada het zitten op de veranda en kennis maken met buren en voorbijgangers. Vanaf deze vernieuwde veranda zal ik dat heel graag nog eens doen. Michiel ontvangt nu al veel complimenten. De lof zal nog toenemen wanneer het hekwerk geverfd is in de oorspronkelijke blauwe kleur. Ik popel om daar weer handen te schudden, maar werd ik ook al gekust?
Dit hekwerk heeft een Victoriaans motief. Het is een van de motieven die toegepast werden. Het hek wordt in ‘de werkplaats’ (de kelder) eigenhandig gemaakt, er is o.a. daarvoor ook een gloednieuwe zaagmachine aangeschaft. Bij een economische ramp kan Michiel direct als timmerman aan het werk.

Bionischearm.

Claudia Mitchell.
Foto's van Jesse Sullivan en Claudia Mitchell gisteren in het NRC Handelsblad. Zij zijn de eerste mensen met volledig door de hersenen aangestuurde protheses. Bij Claudia haar linkerarm en bij Jesse beide armen.
De bionische armen van Jesse en Claudia zijn ontworpen door Dr.Todd Kuiken van het Neural Engineering Center for Artificial Limbs (NECAL):
How does it work?
NECAL uses nerve-muscle grafts in amputees to gain added control signals for an artificial arm. Doctors take nerves that used to go to the arm and move those nerves onto chest muscles. The nerves grow into the chest muscles, so when the patient thinks "close hand" a portion of his chest muscle contracts and electrodes that detect this muscle activity tell the computerized arm when to close the hand. Thus, the patient thinks "close hand" and his artificial hand closes.

Geweldig, van de stappen die de mensheid in zijn ontwikkeling heeft gemaakt is dit weer een hele grote vind ik.

Natascha Kampusch.

Jack Nicholson als McMurphy.
In het NRC Handelsblad staat vandaag een opmerkelijk intelligent artikel van Michiel Hegener: 'Natascha Kampusch opnieuw gekidnapt'.
Hegener wijst er ons op dat de psychiatrie zich meester van Natascha heeft gemaakt en vreest de gevolgen. Inderdaad, direct na haar ontsnapping heeft het leger van hulpverleners en psychiaters ons ingepeperd dat Natascha ernstig getraumatiseerd is. 'Nou ja, dat is misschien nu nog niet zo duidelijk (voor ons dan!) maar let maar eens op. Oh wat zal dit meisje getraumatiseerd blijken. Misschien heeft ze wel levenslang hulp nodig!'. Ik ben er van overtuigd dat Hegener gelijk heeft. Natascha overleefde haar jarenlange opsluiting door een gek. Ze kon haar ontvoerder makkelijk aan, maar het leger wat haar nu heeft ingesloten is niet te overwinnen. De meesterlijke film One Flew over the Cuckoo's Nest heeft ons dat laten zien.

Een vakantie in de Provence.

Victor Vasarely, Vega-Nor.
Gisteren heerlijk mosselen gegeten bij Heleen en Evert. Ze waren net terug van een vakantie in de Provence. Terwijl wij hier dagelijks enorme plensbuien moesten trotseren genoten zij van zon, natuur, kunst en cultuur in het zuiden van Frankrijk. Een grote hoeveelheid fraaie foto's illustreerde hun aantrekkelijke vakantieverhalen. Het was een reis met veel kunst en cultuur geworden. Vooral Victor Vasarely en Bernard Remusat hadden hun belangstelling getrokken. Vasarely (1906-1997) ken ik vrij goed, hij werd hier bekend in de jaren zestig door zijn op wiskundige figuren gebaseerde Op-Art. Remusat was voor mij een onbekende. Heleen en Evert bezochten Remusat in zijn atelier en kochten een drieluik. In hun woonkamer is al tien jaar lang een groot schilderij van Remusat te bewonderen. Remusat studeerde na zijn opleiding in Frankrijk vijf jaar aan de Rietveld Academie en spreekt dan ook uitstekend Nederlands.
Remusats inspiratie is vooral de prehistorische schilderkunst, zoals te vinden in de grotten van Zuid-Frankrijk en Spanje.

Etty over Lanoye.

Lanoye getekend door Eliane, gisteren in het NRC Handelsblad.
Elsbeth Etty laat in haar bespreking van 'Het derde huwelijk' van Tom Lanoye geen spaan heel van dat boek. Terecht stelt ze als recensent hoge eisen aan iedere auteur, bij Lanoye mist ze de geest van Kafka die maar niet uit de fles komt.
Woensdag schreef ook ik over Lanoye op mijn weblog. Ik mis de literatuurkennis van Etty en heb dan ook Lanoye niet naast Céline, Claus, Grunberg, Kafka en Marx (alfabetisch) gezet om een oordeel over hem te vellen.
Toch vind ik haar recensie prachtig. Trots ben ik dat zij mijn bijdrage aan haar recensie, namelijk de klauwhamer in Eliane's tekening, heel laat. Misschien heeft Lanoye de klauwhamer niet van bijvoorbeeld Roth, Vestdijk of De Vries gejat?

Klauwhamer.

Gistermorgen stond ik om negen uur in boekhandel Van Someren & Ten Bosch in Zutphen. Van het pas verschenen 'Het derde Huwelijk' van Tom Lanoye zou ik om twee uur een samenvatting geven aan Eliane. Nog nooit heb ik in een ochtend een roman van ruim 300 pagina's gelezen. Zeker las ik de jongensboeken van Stamperius (uitg. Kluitman, Alkmaar) achterelkaar uit, maar niet in een ochtend. In een soort roes ben ik na mijn verslag aan Eliane gaan fietsen. Het miezerde gelukkig zodat ik weer bij zinnen kwam en de vrouwelijke hoofdpersoon Tamara en ook dit 'moordwapen' uit mijn hersenen kon verwijderen. Wie vrijdag in de boekenbijlage van het NRC Handelsblad Eliane's tekening van Lanoye bekijkt zal het waarom van mijn foto begrijpen.

Open Schaakkampioenschap Arnhem

Met Stef, Koen en Morris speelde ik van vrijdagavond tot en met zondagmiddag in Arnhem. Onder de milde leiding van Stef deed dit Pallaskwartet zijn uiterste best om zoveel mogelijk punten te verzamelen. Koen en Morris behaalden in de A-groep respectievelijk 3 en 2 1/2 . Stef en ik in de B-groep kwamen op 50% dus 3 uit 6. Zelden heb ik het moeilijk met verliezen, maar deze keer was dat gistermiddag wel het geval. Even was ik niet aanspreekbaar. Schakers kunnen hopelijk begrip voor me opbrengen aan de hand van dit diagram.
Met deze stelling zag ik de winst al gloren. De lopers op c3 en c2 vormen een geweldige dreiging en voor mij leek het verder een kwestie van techniek. Maar het ging anders. Freeke deed 20 ...,b5-b4 en zonder ook maar te kijken wat zijn bedoeling was sloeg ik de pion met 21. Pd5xb4,... Na zijn antwoord 21. ..., Pc6x b4? (met 21...,Dd8-b6! wint hij) kon ik direct winnen met 22. Dd1-d4!. Helaas speelde ik zonder nadenken a tempo 22.Lc3xb4,..?? zag wat er aan de hand was en gaf op. Ik verlies een stuk door 22. ...,Dd8-b6+. Van beide spelers dus een blunderfeest, maar van mij het ergst! Dit geeft weer eens aan hoe verwant schaken en boksen zijn, één moment van onoplettendheid en je bent KO!