Wislawa en de Russische dame.

In het NRC Handelsblad van gisteren een interview van Margot Dijkgraaf met Wislawa Szymborska:

“Alle interviews die ik heb gegeven zijn mislukt”.
Van niets is ze zo moe geworden als van de Nobelprijs.
Ze nam haar secretaris onder anderen aan: “Omdat hij tijdens het kennismakingsgesprek, toen ik voortdurend werd gebeld, de telefoondraad doorknipte”.
In haar nieuwe bundel ‘Dubbele punt’ die binnenkort uitkomt, staat het volgende gedicht dat eigenlijk over haarzelf gaat:

De oude professor.

Zij verbieden mij koffie, wodka en sigaretten,
het meedragen van zware herinneringen of voorwerpen.
Ik moet doen of ik het niet hoor,
antwoordde hij.
…
Als het ’s avonds mooi weer is, kijk ik naar de hemel.
Ik blijf me verbazen.

Een prachtig gesprek van Dijkgraaf met Szymborska. Ik moest denken aan een van mijn lievelingsgedichten van Hans Lodeizen uit DE BUIGZAAMHEID VAN HET VERDRIET.

hoe lieflijk is de russische dame
en luister naar wat zij zegt:

ik ben maar een gewone dame
geen dame van het russische hof

ik heb lang aan slapeloosheid geleden
maar gelukkig is dat nu voorbij

mijn geliefkoosde voedsel is slakken
mijn geliefkoosde man een matroos

’s nachts kijk ik graag naar de sterren
en gelukkig gaan we nog dood

als de wereld één groot bed was
dan bleef ik er altijd in

hoe liefelijk is de russische dame
en luister naar wat zij zegt.

De verzamelde gedichten van Lodeizen kreeg ik voor een verjaardag van Erica. Ik verbaasde me toen hoe een jonge man die op zijn 26ste aan leukemie stierf zulke gedichten kon maken. Inmiddels begrijp ik dat wel.
Wislawa Szymborska en de Russische dame, twee bijzondere dames. Mooi!