Vervolg Zomergasten.

Erica 17 augustus 2005 voor de fontein in Deventer.
De TV uitzending van zondagavond waar ik maandag over schreef blijft aan me hangen. Zo af en toe stromen de tranen als een waterval, geen geluid maar water in overvloed. Wat heeft me zondagavond zo getroffen? Thijlbert (in Alice Springs) liet het me gistermiddag ontdekken. Hij zat flarden van de VPRO uitzending te bekijken en vroeg me ‘wat heeft je dan zo geraakt?’. Ineens wist ik het, ik leg het uit. Iets wat mij toen en ook later dwars zat was de vraag waar konden we, na neurologie Deventer, nog heen? Neuroloog Ten Holter waar Erica en ik het heel goed mee konden vinden, sloot genoemde vrijdagmorgen het gesprek af met een afspraak voor een halfjaar later. Thuis realiseerde ik me de consequenties van die afspraak. Thijlbert en Kate gingen weer terug naar Australië. Ik kon de laatste weken Erica eigenlijk niet meer alleen laten omdat ze niet meer wist waar ik was en dan heel bang werd. Wanneer ik naar de supermarkt ging besprak ik dat met haar, stopte een briefje in haar hand en liet briefjes achter op tafel, op het aanrecht enz. Dit een halfjaar lang? Ten Holter moet geen besef hebben gehad van wat hij met ons afsprak. Zondagavond wist ik het ineens: die vrouw, daar had ik met Erica heen gemoeten. Als ik haar had gezien of gehoord zou ik alles gedaan hebben om met Erica ‘bij haar te geraken’! Dat is waarom ik huil. Ze had Erica niet kunnen genezen, maar mij zelfs kunnen uitleggen waarom ik de dingen dagelijks deed zoals ik het deed. Ik had dan geweten wat ik goed of fout deed. Dat schokte me zondag, ik dank Thijlbert, hij moest gisteren een poosje wachten op mijn antwoord omdat ik even niet kon praten.