Rhododendroncicade.

Leve Internet, gisteren vroeg ik wat voor insect Leuntje, Lennerd en ik ’s morgens zagen en ’s avonds kwam Riek in een comment al met de oplossing. Riek heeft met de rhododendroncicade het juiste insect denk ik, want tegenover Leuntjes tuin vindt je een rododendronoerwoud. Dankjewel Riek, ik moet me altijd inhouden om niet Riekje te schrijven omdat ik je alleen ken van dertig jaar geleden. Heel leuk om elkaar zo af en toe weer eens 'tegen te komen'.

Rode rozenkevertje?

Vanmorgen dronken Lennerd en ik koffie bij Leuntje. In de voortuin stond een prachtige rode roos, maar onze aandacht ging voornamelijk naar het ‘Rozenkevertje?’ We kennen het kevertje(?) alle drie niet. Op de linkertak zitten er drie en op de rechter twee. Het diertje is ongeveer een cm lange en een paar mm breed. Op beide vleugeltjes zit een rood streepje, zodat we het insect(?) dus ook het rode rozenkevertje kunnen noemen. Heel bijzonder is dat het uit het achterwerk geregeld een miniem straaltje vocht spuit. Wat is het? Hoe heet het?
Graag de oplossing op mijn comment. Foto Lennerd.

Stamcellenonderzoek.

Gisteren op de voorpagina van het NRC Handelsblad, onder de kop “Doorbraak stamcellenonderzoek”:
Ratten met een hartinfarct zijn ‘genezen’ door injectie van menselijke hartspiercellen die zijn opgekweekt uit embryonale stamcellen.
Voor mij een interessant artikel omdat het hartinfarcten betreft zoals ik er een in januari 2004 had. Bij ratten is het nu gelukt een door een hartinfarct getormenteerde hartspier te ‘genezen’.
De krant wijst op de pikante bijkomstigheid dat het onderzoek is verricht door Amerikaanse onderzoekers terwijl Bush faliekant tegen onderzoek met embryo’s is. Het probleem van Bush heb ik niet, maar mijn Partij van de Dieren is wel tegen onderzoek met proefdieren. Tegen Marianne en Esther zeg ik ‘Jede Konsekwenz führt zum Teufel’ en tegen Bush “jij bent een religieuze terrorist”.
Dat het onderzoek toch in de VS kon danken we aan …Arnold Schwarzenegger! Als gouverneur van Californië is hij een voorstander van embryonaal stamcelonderzoek. Hoe of wat dan ook over Schwarzenegger, hierover ben ik het helemaal met eens.

Vrouwen en wiskunde.

Al vele malen hebben, toch redelijk denkende, mensen gedacht dat we ‘er waren’. Een mooi voorbeeld van zo’n gedachtenfout ontstond begin vorige eeuw in het schaken toen Capablanca wereldkampioen werd. Capablanca leek onoverwinnelijk en men meende de dood van het schaken in zicht te krijgen.
Nadat de zwaartekrachtwetten van Newton voor het grote publiek begrijpelijk werden, waren er zelfs natuurkundigen die meenden dat we nu alles wisten. In ieder geval meenden velen dat nu op korte termijn alle geheimen van de natuur opgelost zouden worden. Niets is minder waar gebleken, het gebied wat we niet kennen blijkt veel groter dan onze verzamelde kennis.
De foto hierboven heeft een wereldwijd publiek bereikt door de prachtige documentaire van Simon Singh voor de BBC over Andrew Wiles. Mensen die tot dan toe meenden dat wiskunde iets vreselijks was werden diep bewogen door de tranen van Andre Wiles op de TV!
Vanmorgen vroeg ik me af wat ik nog graag zou meemaken m.b.t. de kennis van de wetenschap. Dat is een rehabilitatie van de geniale vrouwen uit de wiskunde vanaf de tijd van Pythagoras tot heden. Ik hoop op een ambitieuze wiskundestudente die voor een promotie kiest over haar vrouwelijke voorgangers.
Geen leuk onderwerp, integendeel een afschuwelijk stuk geschiedenis van de wiskunde. Bijvoorbeeld, Hypatia (Alexandrië van 370 tot 415) was een van de grootste wiskundigen van haar tijd is letterlijk afgeslacht. Een heel belangrijk promotieonderzoek en zeer omvangrijk want het gaat niet om enkele vrouwen. Ik hoop op uw dochter, kleindochter of vriendin!

Sergeant Massuro.

Zes Nederlandse auteurs hebben ter ere van Harry Mulisch 80ste verjaardag een novelle voor hem geschreven. Ze lieten zich daarvoor inspireren door een boek van Mulisch zelf. Het NRC Handelsblad bespreekt elke vrijdag het verjaardagscadeau van een van die zes en Eliane maakt daar de illustraties bij. Gisteren besprak Pieter Steinz de novelle ‘Wat gebeurde er met Cathy M?’ van Jessica Durlacher. Helaas worden de illustraties van Eliane hier in het oosten in zwart-wit gedrukt, daarom hier de echte. Sergeant Massuro was voor mij aanleiding om voor Eliane’s weblog het volgende comment te schrijven:

Jessica Durlacher heeft zich laten inspireren door Mulisch verhaal ‘Wat gebeurde er met sergeant Massuro?’. Dat verhaal over sergeant Massuro vind ik niet alleen het beste wat Mulisch heeft geschreven, maar ook een van de mooiste verhalen uit het Nederlands. Ik ben echter nou net die ene lezer in Nederland die over Massuro niet mag oordelen. Volkomen bevooroordeeld ben ik. Ik weigerde in de jaren vijftig dienst en kwam in militaire cellen en uiteindelijk in het “Oranje Hotel” in Scheveningen. De belangrijkste reden van mijn weigering was dat onze politionele acties volkomen verwerpelijk waren geweest en we ook absoluut niet in Nieuw-Guinea hoorden. Toen ik vrij kwam en Sergeant Massuro las werd dat verhaal als het ware de legitimatie van mijn dienstweigering. Massuro werd voor mij het bewijs van de waanzin van onze aanwezigheid in Nieuw-Guinea! Ja, ik ben en was dus echt bevooroordeeld.

Vredig?

Vanavond een fietstocht door de uiterwaarden hier vlakbij. Het lijkt zo vredig en inderdaad geen mens te bekennen en ook geen geluid van auto’s enz. Toch maakte ik deze foto onder een oorverdovend lawaai van de wilde ganzen die een mooie wei voor hun overnachting zochten en een paar klepperende ooievaars die nog boven de ganzen wilden uitkomen.
De laatste dagen ben ik bezig om van de zorgsector een traplift te krijgen of gedeeltelijk betaald te krijgen. Inmiddels heb ik er al drie gesprekken over gehad en de aanvraag is als spoedgeval op weg om beoordeeld te worden. Er zijn twee essentiële indicatiestellingen voor nodig 1. een medische, die geen problemen zal geven en 2. een beoordeling van het huis, door een ergotherapeut. Die laatste zou kunnen voorstellen dat ik maar helemaal beneden moet gaan wonen, in dat geval ga ik mijn uitgeleende 9mm revolver weer terughalen.
Het sterkste argument om haast met die lift te maken komt van Gerard, hij wees er op dat ze niet moeten wachten tot ik dood ben omdat zij dan een vééél hogere lift nodig hebben! Ja, medische specialisten weten van de hoed en de rand als het over de dood gaat. De ambtenaar vanmorgen zei dat dit het mooiste argument was dat hij ooit hoorde en zou dit aan zijn bazen voorleggen.
Oh ja, dat dunne randje water(klik op de foto) is de IJssel, daar varen soms flinke binnenvaartschepen als het ware door de weiden.

Het geheugen van een paard.

‘Cavalli al galoppo davanti al maro’ 1926-’27 van Giogio de Chirico. Het schilderij behoort tot de vaste collectie van het Kröller-Müller Museum en ik behoor tot de vaste bezoekers van dit kunstwerk. Leuk dat wij zonder moeite Italiaans lezen hè? Klik op het plaatje voor een vergroting.
Omdat ik ‘Brein en Branie’ lees wil ik een anekdote uit de jaren tachtig over het geheugen van paarden vertellen.
Ik wou wat papieren naar Pieter Vogel in Epse brengen en besloot dat samen met Kitty (ons paard) en Jozef (onze hond) te doen. Kort bij onze bestemming stond Kitty plotseling stokstijf stil. Ik gaf haar de vrije teugel zodat ze zelf kon constateren dat er geen gevaar dreigde, maar zij bleef erbij dat hier iets niet deugde. Dieren hebben net als kinderen een groot gevoel voor rechtvaardigheid, daarom steeg ik af en liepen we gezamenlijk door de gevarenzone. Ik vroeg Pieter of dat bushokje een paar honderd meter terug daar ook al twee jaar geleden stond, nee! Dat wist Kitty en ik excuseerde me bij haar

Twee films.

Twee prachtige films afgelopen week op TV gezien. Gisteravond van Zomergasten Babette’s feast en woensdag What’s eating Gilbert Grape? In de laatste film acteren Johnny Dep en Leonardo DiCaprio op een manier zoals alleen absolute grootmeesters dat kunnen. Erica en ik zagen beide films helaas maar eenmaal. Nu heb ik weer geen seconde gemist.
Van Zomergasten heb ik gisteren nog het meest genoten van de getoonde filmfragmenten, bravo Rinnooy Kan. Vooral de muziekfragmenten met Isaac Stern en Ricardo Chally waren betoverend. Op de foto een fragment uit Babette’s feast, waarin Deens en Frans gesproken wordt.

Wislawa en de Russische dame.

In het NRC Handelsblad van gisteren een interview van Margot Dijkgraaf met Wislawa Szymborska:

“Alle interviews die ik heb gegeven zijn mislukt”.
Van niets is ze zo moe geworden als van de Nobelprijs.
Ze nam haar secretaris onder anderen aan: “Omdat hij tijdens het kennismakingsgesprek, toen ik voortdurend werd gebeld, de telefoondraad doorknipte”.
In haar nieuwe bundel ‘Dubbele punt’ die binnenkort uitkomt, staat het volgende gedicht dat eigenlijk over haarzelf gaat:

De oude professor.

Zij verbieden mij koffie, wodka en sigaretten,
het meedragen van zware herinneringen of voorwerpen.
Ik moet doen of ik het niet hoor,
antwoordde hij.
…
Als het ’s avonds mooi weer is, kijk ik naar de hemel.
Ik blijf me verbazen.

Een prachtig gesprek van Dijkgraaf met Szymborska. Ik moest denken aan een van mijn lievelingsgedichten van Hans Lodeizen uit DE BUIGZAAMHEID VAN HET VERDRIET.

hoe lieflijk is de russische dame
en luister naar wat zij zegt:

ik ben maar een gewone dame
geen dame van het russische hof

ik heb lang aan slapeloosheid geleden
maar gelukkig is dat nu voorbij

mijn geliefkoosde voedsel is slakken
mijn geliefkoosde man een matroos

’s nachts kijk ik graag naar de sterren
en gelukkig gaan we nog dood

als de wereld één groot bed was
dan bleef ik er altijd in

hoe liefelijk is de russische dame
en luister naar wat zij zegt.

De verzamelde gedichten van Lodeizen kreeg ik voor een verjaardag van Erica. Ik verbaasde me toen hoe een jonge man die op zijn 26ste aan leukemie stierf zulke gedichten kon maken. Inmiddels begrijp ik dat wel.
Wislawa Szymborska en de Russische dame, twee bijzondere dames. Mooi!

Erica en haar halfbroer.

Maandag schreef ik uitvoerig over Erica en ook over haar veel oudere broer Wim.
Daarom een foto van Erica uit de tijd die zij in onderstaand gedicht beschrijft. Ook ontving ik een bijzonder aardige comment op dat blog van maandag van Ineke Goedhart uit Canada. Ze vraagt naar de Nederlandse vertaling van ‘improve’ we hebben daar verschillende woorden voor maar zij bedoelt ‘ verbeteren’ lijkt me.

De Koffer.

Wat is dat voor een koffer, Moe,
van bruin karton en reizensmoe,
van wie is dit en wat is Vught, waarom moet hij hiernaartoe?
Houd je mond.

Waarom stuurt mijn broer dit op
en waarom zijn sokken, trui en bovenop
een foto van hemzelf, met brede lach?
Komt hij naar huis? Mijn moeder zucht.
Hij leeft nog.

Ik kijk en staar met open mond
naar wat er uit de koffer komt.
Mijn moeder kampt met traan en snik, zijn kleine zusje, dat ben ik.
Ik erf zijn boek en schrijfgerei,
Zij houdt van hem meer dan van mij.
Niet waar!

Waarom huil je? Is het een ramp?
Mijn moeder streelt het kledingstuk,
mijn vader zwijgt, de kaarsvlam beeft.
Nu geeft hij van zijn armoe nog de zeep die hij niet nodig heeft,
in het concentratiekamp.

Vervolg Zomergasten.

Erica 17 augustus 2005 voor de fontein in Deventer.
De TV uitzending van zondagavond waar ik maandag over schreef blijft aan me hangen. Zo af en toe stromen de tranen als een waterval, geen geluid maar water in overvloed. Wat heeft me zondagavond zo getroffen? Thijlbert (in Alice Springs) liet het me gistermiddag ontdekken. Hij zat flarden van de VPRO uitzending te bekijken en vroeg me ‘wat heeft je dan zo geraakt?’. Ineens wist ik het, ik leg het uit. Iets wat mij toen en ook later dwars zat was de vraag waar konden we, na neurologie Deventer, nog heen? Neuroloog Ten Holter waar Erica en ik het heel goed mee konden vinden, sloot genoemde vrijdagmorgen het gesprek af met een afspraak voor een halfjaar later. Thuis realiseerde ik me de consequenties van die afspraak. Thijlbert en Kate gingen weer terug naar Australië. Ik kon de laatste weken Erica eigenlijk niet meer alleen laten omdat ze niet meer wist waar ik was en dan heel bang werd. Wanneer ik naar de supermarkt ging besprak ik dat met haar, stopte een briefje in haar hand en liet briefjes achter op tafel, op het aanrecht enz. Dit een halfjaar lang? Ten Holter moet geen besef hebben gehad van wat hij met ons afsprak. Zondagavond wist ik het ineens: die vrouw, daar had ik met Erica heen gemoeten. Als ik haar had gezien of gehoord zou ik alles gedaan hebben om met Erica ‘bij haar te geraken’! Dat is waarom ik huil. Ze had Erica niet kunnen genezen, maar mij zelfs kunnen uitleggen waarom ik de dingen dagelijks deed zoals ik het deed. Ik had dan geweten wat ik goed of fout deed. Dat schokte me zondag, ik dank Thijlbert, hij moest gisteren een poosje wachten op mijn antwoord omdat ik even niet kon praten.

Euler 3.

De huismuis, mus musculus
Nog even over Euler zoals ik zondag beloofde.
Wat ik eigenlijk deed is:
Een (1) euro laten groeien door hem tegen een rente van 100% voor een jaar uit te zetten en daarna de rente niet na dat jaar bij te schrijven maar al tussentijds. Door die tussentijdse bijschrijvingen op te voeren van 1 naar 12 en zo maar door tot oneindig veel keren, groeide die 1 euro tot e = 2,7182818284….
e is dus de limiet van de groei zoals we die afspraken. Door de tijdsduur tussen de bijschrijvingen tot 0 terug te brengen groeide die 1 euro tot e.
De wiskunde van nu is ondenkbaar zonder het getal e. Het berekenen van groeiprocessen de waarschijnlijkheidsrekening enzovoort, allemaal ondenkbaar zonder e.
Het getal e is essentieel bij zogenaamde exponentiële functies. Bijna dagelijks lezen we in de krant van de angst voor exponentiële groei van processen: toename van het aantal …, de vervuiling van het milieu, het smelten van … , de toename van kleine stofdeeltjes enz.
Een voorbeeld van een exponentiële functie:
We laten een aantal paren muizen los in een zeer grote kaasopslag en gaan bijvoorbeeld wekelijks kijken (meten). In het begin valt het wel mee, we zien de muizen gestaag in aantal toenemen en de afname van de hoeveelheid kaas is nauwelijks waarneembaar. In de natuur lopen dit soort processen niet goed af en zo ook hier. De muizenpopulatie groeit op een bepaalt moment razend hard, totdat we de eerste dode muis vinden die niet meer voldoende kaas kon bemachtigen. Als we de foksnelheid van de muizen kennen en de begintoestand (aantal paren muizen, hoeveelheid kaas, hoeveelheid benodigde kaas per muis enz.) is alles te berekenen.
Zoals het die muizen verging, voorspelde ook Thomas Malthus (1766 – 1834) de ondergang van de mensheid. Kennelijk is bij ons die “kaasberg” nog niet op.
Omdat ik (tot nu toe) geen kans zie bij Blogger formules te schrijven kan ik u niet lastig vallen met formules en moet u het met dit piepkleine beetje wiskunde doen.

Zomergasten & Euler 2.

Erica voorjaar 2005 op de Hoge Veluwe.
Uit gesprekken met Huub en Eliane heb ik begrepen dat ik mijn blog over Euler moet toelichten en vooral met betrekking tot het getal e. Thijlbert heeft me zojuist op ideeën gebracht om voor de “alfa ‘s” de natuurlijke logaritme begrijpelijke te maken en leuke toepassingen te geven. Dat ga ik morgenochtend doen. Nu ga ik met een fles Pinot Gris (al gekoeld) naar Janny Korenblik. We gaan praten over Zomergasten die we beiden zondagavond zagen. Vandaar nogmaals een foto van Erica en misschien moet ik morgen ook nog terugkomen op mijn blog van gisteren?

Zomergasten.

Erica een week voor haar dood.

Gisteravond zag ik Zomergasten van de VPRO, waar ik nogal aangeslagen van was. Ik ben Chrisine van Broeckhoven en Joris Luyendijk heel dankbaar voor deze TV uitzending en zond zojuist de hoogleraar een brief:

Geachte mevrouw Christine van Broeckhoven,

Gisteravond zag ik u in Zomergasten van de VPRO.
Ik hoop dat u mij wilt excuseren dat ik u vertel over mijn vrouw.
In maart 2005 veranderde mijn vrouw van het ene moment op het andere. Zij verloor de opslag van het korte termijngeheugen.
Ik zat achter de computer toen zij ontredderd uit de tuin kwam en mij zei dat ze niets meer wist van wat er zojuist gebeurd was. Onderzoeken, CT-scan, MRI-scan, lumbaalpunctie enz. lieten niets zien. Op vrijdagmorgen 16 september ’05 hadden we een voorlopig afsluitend gesprek met de neuroloog dr. Ten Holter waarbij mijn vrouw Erica perfect functioneerde en haar inbreng had. Mijn jongste zoon en zijn vrouw (zij waren uit Australië overgekomen) waren daarbij. Het verschrikkelijke voor mij was dat ik wist dat Erica straks thuis niets, maar dan ook echts niets meer van dit gesprek zou weten. De medici knikten wel van ja, maar eigenlijk geloofden ze me niet. Zoon Thijlbert en zijn vrouw vertrokken zondagmorgen 18 sept. en dinsdag 20 sept. om 19.30 uur was mijn vrouw Erica dood.
Mijn oudste zoon arriveerde ’s woensdagsmorgen vroeg uit Canada en heeft haar niet levend meer meegemaakt. Wij lieten obductie verrichten. Ik heb daar een verslag van, maar de patholoog anatoom, een vrouw, belde mij persoonlijk en zei letterlijk ‘meneer Duvekot ik heb dit nog nooit meegemaakt en zal dit ook nooit meer meemaken, een tsunami van leukocyten heeft het lichaam van uw vrouw overspoeld en haar organen gedood, het eerst de hersenen en als laatste het hart’.
Elke morgen op de rand van ons bed vertelde ik haar welke dag het was, wat we de laatste dagen hadden gedaan enz. Ik praatte haar de dag in. Om 13 uur belde onze oudste zoon haar, het was in Toronto dan 07 uur ’s morgens, hij sprak dan een uur met haar, ik ben hem daar eeuwig dankbaar voor. Dikwijls vond ik ’s morgens op allerlei plaatsen briefjes, die mij door merg en been gingen:

Ik ben zo bang.
Welke dag is het?
Zijn Thijlbert en Kate er?

De verschrikkelijke angst van Erica werd vooral veroorzaakt door het bestaan van haar veel oudere halfbroer Wim die volledig dement is, hij leeft nog. Ondanks dat alle onderzoeken uitwezen dat zij niet dement was, en de neuroloog haar dat verzekerde was er steeds weer die angst. Daarom had ik een enorme hekel aan zijn bestaan, niet aan hem als mens, want ik was en ben heel gesteld op hem. Nee, aan het bestaan van hem.
Wat ons overkwam werd door vrienden en kennissen niet begrepen. Zij verweten mij soms zelfs dat ik haar toestand opblies en erger maakte. Ze waren toch net op bezoek geweest en hadden met Erica prima kunnen praten? Ze geloofden mij niet wanneer ik hen vertelde dat Erica 5 min na hun bezoek daar niets meer van zou weten!
U, mevrouw Broeckhoven gelooft me niet alleen, maar weet het en begrijpt het.
Daarom deze brief, ik zocht zo iemand denk ik en zag u gisteravond!

Over de laatste maanden, maakte zij een gedicht:

Leden wij schipbreuk?
Een vlot draagt ons en als jij de vis vangt hijs ik het zeil

Gaan wij door de woestijn?
Jouw kruik lest onze dorst en mijn kleed geeft ons schaduw

Hangen wij boven het ravijn?
Jij omklemt het touw en ik reik naar de tak

Zo reizen wij, van snelweg naar bospad, van oceaan naar bergmeer
tot ik jouw benen word en jij mijn verstand, tot het rust.

Met vriendelijke groet,

Willem Duvekot

Leonhard Euler.

Als associatieve denker reis ik ’s nachts, wanneer ik niet kan slapen, langs onvoorspelbare wegen. Dikwijls brengen die reizen mij ook naar onderwerpen voor mijn weblog. De reis van vannacht ging als volgt:
1. Oogchirurg ( door een gesprek met Leuntje) – 2. blindheid – 3. Euler - 4. wiskunde - 5. het getal e als grondtal van de natuurlijke logaritme - 6. de financiële markten van nu.
Ik hoop niet dat alle alfa’s nou direct afhaken door het getal e, want ik wil ze juist laten zien dat ook zij dit getal gemakkelijk kunnen begrijpen. Ik loop nog even langs die weg van vannacht, op volgorde:
1. Oogchirurg weet u al.
2. Blindheid: Euler was vanaf zijn 47ste aan een oog blind en vanaf zijn 64ste geheel blind. De productie van zijn wiskundige werken ging ook door toen hij geheel blind was omdat een van zijn kleinkinderen schreef terwijl hij dicteerde.
3. Euler (1707-1783) is een van de grootste reuzen uit de wiskunde en tot nu toe de meest productieve. Het is nog steeds niet gelukt zijn hele oeuvre uit te geven, daar wordt hard aan gewerkt!
4. Wiskunde, u weet wat ik bedoel.
5. Het getal e als grondtal van de natuurlijke logaritme. Dat is heel leuk om uit te leggen. Ik begin bij ‘logaritme’: 10x10x10 = tien tot de derde = 1000. De wiskundige zegt nu 3 is de logaritme van 1000 (met grondtal 10). Dus is 6 de logaritme van 1000000 (met grondtal 10).
Het getal e danken we aan Euler, ik leg met behulp van geld uit wat e is.
Stel, u bent een schurk en leent 1 euro uit over een jaar tegen 100% rente. Aan het eind van het jaar krijgt u dus 2 euro van uw slachtoffer. Als schurk bent u nog niet tevreden en zegt tegen uw slachtoffer ‘die rente blijft 100%, maar ik ga de rente halfjaarlijks bijschrijven’ en rente op rente. Na een halfjaar hebt u dus 1,5 euro en over die 1,5 euro trekt u dus het resterende halfjaar ook weer 100%. Aan het eind van het jaar krijgt u 2,25 euro ( ja, rekenen moeten ze nu weer op de PABO leren).
Helaas het is u nog steeds niet genoeg en u laat de rente nu maandelijks bijschrijven! Uw slachtoffer moet dan aan het eind van het jaar 2,61303 euro terugbetalen. Als doortrapte schurk hebt u nu nog één weg om uw slachtoffer nog verder uit te knijpen: u laat de rente continu bijschrijven! Dan krijgt u aan het eind van het jaar 2,71828….euro terug voor de uitgeleende 1 euro. Dit bijzondere getal is het getal e.
6. Nu de banken niet genoeg geld meer hebben om de schurken geld te lenen (om uw hebben en houden op te kopen) weet u in ieder geval wat e is. U weet nu ook hoe u het maximum uit uitstaand geld kunt trekken.
Euler was een Zwitser en voor dat land is verdronken dus een postzegel daarvan.

Religie en cultuur.

Gerard Reve wist welke dieren katholiek waren, zover gaat mijn kennis niet. Dit is een Blaarkop op de Doorwerthse Heide.
In het NRC Handelsblad van gisteren staat een interressant interview met de hoogleraar Entzinger over religie en cultuur.
In mijn geboortedorp Borssele had je, voor de tweede wereldoorlog, Nederlands Hervormden, Gereformeerden en Oud-Gereformeerden voor Katholieken moest je naar ’s Heerenhoek vijf kilometer verderop. Geen geloof bestond op papier niet, zo werd ik dus ook gedoopt en zijn mijn tweelingbroer Piet en ik al vroeg in de kerk geweest. Toen Erica en ik in 1959 in het eerste torenflat in Delft trokken moesten we van de gemeente trouwen, ongehuwd kon niet. Al snel werd ik aangesproken door de NH-kerk op mijn gedoopt zijn en heb ik me op het stadhuis laten uitschrijven. De betreffende ambtenaar had daar wel lol in en vertelde me dat dit toch echt zeldzaam was.
Later heb ik op de MTS in Deventer gepleit om van leerlingen bij de aanmelding niet hun geloof te vermelden. Daar ging de school pas twintig jaar later toe over (met tegenzin) in verband met een verandering in de wet op privacy. Ik ken enkele families uit Bosnië Herzegovina die ik in ’95 via de schaakclub heb geholpen de A-status te krijgen. Inmiddels zijn dat Nederlanders en ze komen nooit in een moskee. Ze heten hier allochtonen en islamieten, tja we zijn hardleers.

Vooroordeel.

Vandaag is dit het ‘Kunstwerk van de dag’ van de Documenta in Kassel:
Donnerstag, 9. August: Auf der einen Seite Publikumsmagnet - auf der anderen Seite kontrovers diskutiert: Die Giraffe von Peter Friedl in der documenta-Halle. Die Giraffe starb in einem palästinensischen Zoo bei einem israelischen Angriff und wurde ausgestopft. Ist das nun Kunst? "Das ist so peinlich, dass ich heulen könnte", sagt der renommierte Kunstsammler Rolf Ricke dazu. [Rolf Ricke im Interview]
Erica en ik bezochten de Documenta in het jaar dat Rudi Fuchs de tentoonstelling inrichtte en Josf Beuys wereldberoemd werd of al was. Dat was in 1982, Michiel en Eliane waren er ook, klopt dit wel?
In ieder geval ligt de oorzaak van mijn blog van vandaag bij een bezoek afgelopen maandag van een financieel adviseur van de thuiszorg. Sinds kort stuurt het Centraal Administratie Kantoor mij rekeningen die de benaming “eigen bijdrage” veranderen in “donaties" aan de thuiszorg. Vandaar dat ik deskundige hulp opriep. Het bleek een grote man die niet bekend was in deze omgeving, maar des temeer in de papieren die ik hem voorlegde. Ik was blij verrast een echte deskundige te treffen, je weet het maar nooit. Ik kreeg een compliment voor mijn belastingspapieren en zal dit doorgeven aan mijn vorige buurvrouw Lotte die ze verzorgt.
Hij komt terug, maar niet volgende week want dan is hij in Kassel voor de Documenta. Ik zei hem dat ik me schaamde want dacht dat financieel deskundigen wel niet van moderne kunst zouden houden. Vreeslijk toch die vooroordelen! Ik hoop dat hij volgende week zal genieten.

Keurig en braaf.

Vanavond Poon volgens Marjoleine de Vos, ik moet nog een citroen halen en deze salie is al een week oud dus haal ik verse. Het recept van Marjoleine stond zaterdag in de NRC en ik ga dat eerst voor mezelf uitproberen dan kan ik het daarna gasten voorzetten. Jammer dat er hier in het oosten veel mannen en vrouwen zijn, die vroeger als kind geen of zelden vis op hun bordje kregen en al helemaal gaan schaaldieren. Gelukkig beseffen zij niet wat ze missen. Het aan de staart eten van een Hollandse Nieuwe is niet alleen zalig, het heeft ook iets sensueels en het laten binnenglijden van oesters met champagne durf ik hier niet eens te bespreken! Vanavond Poon, echt braaf dus.

Exel.

Gisteren met Janny en Hella naar het Singer in Laren geweest zoals ik meldde.
Na het museum leek alles mis te gaan, te druk, te vol, te warm, te luidruchtig, eigenlijk was er voor ons drieën geen plaats in het westen. Maar ook hier in het oosten bleek het te druk en te vol. Janny bracht redding door ons naar Exel te geleiden waar we een terras met schaduw en lekker eten vonden. Exel rijd ik jaarlijks eenmaal langs op weg naar mijn schapenboerin en nu blijkt er een prima restaurant te zijn en was er een jongetje die Benzy aaide en ons vertelde van de twee honden bij hem thuis.
De foto’s die ik in het Singer maakte kregen vanuit mijn rolstoel te veel perspectief. De schilderijen waren echt wel rechthoekig maar de foto’s zeker niet, daarom Sluijters Meisje met Pop uit de vaste collectie. Van Janny kreeg ik een boekenlegger met dit meisje.
Tenslotte naar Zomergasten gekeken. Tja, wat moet ik daar nou eens van zeggen? Het lukte Luyendijk niet de mens achter deze Palestijnse man te laten zien vind ik. Wat ik heb gezien is de man die “niet verantwoordelijk is!”. Hany Abu-Assad had wel een mooie film gekozen maar dat mag ook wel voor een filmregisseur.

Tweemaal Goud.

Peter won gisteren voor de tweede maal de eerste prijs, in de hoogste categorie, van ‘Kleurenpalet van de Achterhoek 2007’. Zondag 26 augustus is de prijsuitreiking van deze schildermanifestatie in de Burgerzaal in Zutphen., natuurlijk ga ik daar heen. Klik op de foto om de schilder beter te zien.
Vandaag nog meer kunst, met Janny en Hella naar het Singer Museum in Laren en daarna lunchen bij Graaf Floris in de haven van Muiden.
Gisteren vroeg ik me nog af of mijn tuin en ik zouden overleven, dat is gelukt. Vandaag ga ik dat gauw vieren met genoemde dames, want morgen komt de “gevreesde” tuinman weer!
Ik zal verslag uitbrengen.

Legale Man.

Vandaag komt na lange tijd mijn tuinman mij en mijn huis weer redden van de natuur. Vandaag gaat hij weer in de tegenaanval. Vandaag komt hij voor het eerst als erkende, legale Nederlander. Vandaag spreekt hij nog steeds mijn taal niet, de afspraak is via zijn dochter gemaakt die net als zijn vrouw en zonen wel mijn taal spreken.
Omdat hij tweemaal zo sterk is als gewone Nederlandse mannen en de helft van hun gewicht heeft en daardoor viermaal zo hard werkt, wordt het een zware dag voor mij. Als hij even ongeleid zijn gang gaat kunnen hele struiken of bomen verdwijnen. Met gebarentaal houd ik hem in bedwang. Deze foto, die ik zojuist maakte, toont duidelijk waar hij moet beginnen.
Klik op de foto voor meer duidelijkheid.

Zelfportret.

Eliane vroeg me of ik dit zelfportret van Hans Warren kende. Eliane twijfelde of Hans dit wel geschilderd heeft. Allereerst omdat het een heel moeilijke en ongebruikelijke hoek is om vanuit te schilderen en omdat het technisch goed is, het is een ook mooi portret.
Ronny Boogaart en Eric de Rooij namen dit portret op in hun artikel ‘Thuiskeer van een nalatenschap’, misschien kunnen zij er iets over zeggen?
Hans en mijn broer schilderden op het eind van hun HBS en daarna veel samen. Hans specialiseerde zich vooral in tekeningen van vogels en was daar ook zeer bekwaam in. Adrie hielp Hans dikwijls met teken- en schildertechniek.
Later ontdekte Adrie dat Hans niet altijd precies is geweest bij het signeren van tekeningen en dergelijke. Adrie zag zelfs in de Zeeuwse Bibliotheek werk van hemzelf waar Hans naam onder stond. Voor Adrie was dat geloof ik niet zo’n punt maar Jannie, mijn schoonzus, was woedend. Moet ik Jannie nu nog verontrusten met dit portret, ik beloofde het Eliane wel?
Voor meer en leukers over Hans en Adrie:http://www.zebi.nl/catalogi/collecties/warren