Twee Eeuwen.

In de krant lees ik over Nederland, Europa, het Koninkrijk en het Water.
Ter relativering van al die noodkreten geef ik de lezer een mooie foto van de grootste waterval van Europa in de Rijn en de kijk van iemand van 200 jaar geleden op het een en ander.

AAN DE RIJN
Zo rust dan eind’lijk ’t ruwe Noorden
Van hageljacht en stormgeloei,
En rolt de Rijn weer langs zijn boorden,
Ontslagen van de winterboei.
Zijn waat’ren drenken de oude zomen,
En ’t landvolk, spelende aan zijn vloed,
Brengt vader Rijn de lentegroet,
Als grootvorst van Europa’s stromen,
Die van de Alpentop gedaald,
De stranden kust of scheurt de dijken,
De wereld splitst in koninkrijken,
En ’t vorst’lijk rechtsgebied bepaalt.

Borger 1784-1820.
’Kent ge Borger niet, Borger van het Rijntje? Ook een dichter en geen kleintje!’

Eilanden.

Donderdag was ik op de trombosedienst voor controle van mijn metingen van de INR-waarde van mijn bloed. Ik vroeg hen met het opstellen van mijn medicijnkalender rekening te houden met mijn operatie van 7 juni: ‘natuurlijk, goed dat u het zegt’.
Gisteren ontving ik die kalender en nee hoor, geen rekening gehouden met m'n operatie. Normaal heeft telefoneren geen zin want je krijgt ook na 20 min te horen dat alle medewerkers bezet zijn. Uit ervaring weet ik dat dit niet waar is! Omdat zij weten dat ik dat weet hebben zij (ik was toen echt boos) mij een nummer gegeven waarmee je direct een zuster krijgt, zo ook gisteren. Ik zei haar dat ik die kalender niet zo erg vond maar dat 10 dagen vooraf stoppen (opdracht van de vaatchirurg) met het antistollingsmiddel fernprocoumon me nogal lang leek en of dat met mijn cardioloog was besproken. Uit een gesprek met de anesthesist wist ik dat ik er geen overleg was geweest tussen de vaatchirurg en mijn cardioloog, maar zo bot wilde ik het niet zeggen. Deze zuster kende haar pappenheimers en raadde mij aan zelf mijn cardioloog te bellen. Mijn cardioloog was wel blij met mijn interventie en maakte van de 10 dagen er 5 en Hartfalenpoli ging contact opnemen met vaatchirurgie.
Nee, ik verwijt niemand iets. Het poldermodel als ultieme overlegstructuur is natuurlijk een onding. Het eilandmodel is helemaal verschrikkelijk. Een ideale oplossing was dus gisteren een gratis bootje te huren en tussen twee eilandjes te gaan varen. Maar als je nou niet durft of kunt varen??

Gelderse merries, vrije varkens en schakers.

Onderweg, van links naar rechts: Herman, Suzanne, Carla, onze Koetsier en Jan.
Dinsdag 14.30, zojuist Jeremy naar de trein gebracht. Hij vliegt terug naar zijn Lisa in Londen. Deze 29ste Link tussen Palace en Pallas is mijns inziens zeer geslaagd, tot en met de laatste dag. Gistermorgen Bronkhorst, ’s middags een Huifkartocht in de bossen rond Vorden en ’s avonds een afscheidsfeest bij Eric en zijn vrouw Pilar. Pilar is niet alleen een schat maar maakt ook heerlijk eten. De huifkartocht was voor mij extra attractief vanwege de twee prachtige Gelderse merries. Toen de boeren na de tweede wereldoorlog overgingen op tractoren dreigden de originele Nederlandse paardenrassen uit te sterven. De paardensport koos voor het zogenaamde WPN, Warmbloed Paard Nederland. Het WPN is een mix van alle rassen en zeer doelmatig voor de paardensport. Persoonlijk houd ik veel meer van de diversiteit van de verschillende rassen en de verschillende karakters van die rassen. Met mijn voorkeur schoot ik gisteren bij onze koetsier natuurlijk midden in de roos.
Hieronder foto's van Suzanne en Carla en van vier ‘vrije varkens’ op een biologische boerderij onderweg.

Suzanne en Carla.

Vier Vrije Varkentjes.

Cultouristical Trip

Bronkhorst.
Gisteren hadden we een onderlinge schaakwedstrijd tussen alle Palace- en Pallasspelers.
Marck won, Jeremy werd tweede en Francis derde met 8 uit twaalf. Zelf was ik , ook met 8 uit 12, zeer tevreden vooral door een mooie winst op Mark.
Vandaag staat een rondleiding door Bronkhorst op het programma met een lunch in De Gouden Leeuw, daarna een huifkarrentocht in Vorden.

Een schaaktoernooi.

Zondagmorgenvroeg. Gisteren deden alle deelnemers aan de 29ste schaaklink tussen de clubs Pallas (Deventer) en Palace (Londen) mee in het ‘1ste MET Deventer Rapid Chess Championship’. Zeven ronden Zwitsers (een toernooi formule) met 20 min.pppp. Na 3 ronden een uitstekende lunch.
Het was een sterk bezet toernooi, zeer goed georganiseerd met een prettige sfeer en deelnemers uit alle windstreken en van alle leeftijden. Hier kon je, om met Ruud te spreken, weer eens door ‘zo’n jongetje of meidje’ van ‘het bord gezet worden’. Dat overkwam Ruud zelf in de eerste ronde, ‘het meidje’ kwam uit Amsterdam en nadat Ruud slechter uit de opening was gekomen werd hij zeer hardhandig van het bord gezet! Ruud: ‘en dan moet je haar daarna ook nog complimenteren met haar uitstekende spel!’. ‘Het jongetje’ zat tussen de partijen door veel bij zijn vader op schoot en kwam uit Groningen. Ik sprak even met de vader en vroeg of hij Nederlands sprak, nee ik kon kiezen tussen Engels, Servisch of Russisch. Hij verontschuldigde zich daarvoor, dat kwam omdat hij voor zijn werk aan de Universiteit Groningen altijd alleen maar Engels sprak en eigenlijk nooit met het Nederlands in aanraking kwam. Het leek een bijzonder aardige en lieve man en hij zal ook zeker meerdere paspoorten bezitten.
Van alle Palace- en Pallasspelers hadden Jeremy, Jan en ik de hoogste score met 3,5 uit 7. Op de foto zie je links Jan en rechts Jeremy die onderling remise speelden.

Schaakt de Duivel?

Zaterdagmorgen 8 uur.
Voor het ontbijt met Jeremy eerst de prachtige tekening van Eliane op mijn blog. Eliane’s tekening stond gisteren in het NRC Handelsblad bij de boekbespreking van Gerrit Krols nieuwste roman ‘Duivelskennis’.
Jeremy en ik spelen met de anderen deelnemers aan de 29ste schaaklink tussen Londen en Deventer vandaag in een Rapidtoernooi, 7 partijen van 25 min per persoon per partij. Dat wordt minstens van 10 tot 17 uur achter het bord.
Theo is weer helemaal de oude, veel gegeten en lange verhalen tegen Jeremy en mij, echt weer aan het "ouwe hoeren"! Sorry voor deze, voor mij, ongebruikelijke uitdrukking.

Theo 08 uur.

Let op: dit is vrijdagmorgen 25 mei 08 uur. Datum en tijd die boven mijn blog staat is de tijd van plaatsing die de computer van Blogger in de VS aangeeft. Dit blijkt veel misverstanden bij mijn lezers te geven.
Gisteren stond hij ineens in de keuken. Ja, hij wilde ook wel proberen te eten het bleef bij een likje en even proeven. Zojuist om 8 uur ging het voluit: Gourmet een Variatie Menu met Tong Zeevis rijst en groenten. Ja, hier zouden veel mensen dol gelukkig mee zijn dat weet ik ook wel, zo zit onze wereld in elkaar en je hoort mij niet klagen. Theo weet gelukkig van niets en kletst weer als van ouds.
NB de Zeeman-ramen waar ik over schreef bestaan nog en zijn te zien in de hal van het Oortgebouw in Leiden.

Uitgebloeid?

Mijn mooiste rododendron raakt uitgebloeid, dat is geen probleem. Hij staat volledig in de schaduw en heeft mooi en lang gebloeid. Erica kocht hem zomer 2005 omdat we op deze schaduwplek iets vrolijks wilden.
Wel een probleem zie je op de achtergrond, daar ligt Theo op zijn lievelingsplek. Het gras is daar helemaal plat. Nu blijft hij liggen en heeft al drie dagen niet gegeten. Soms is hij even weg, vanmorgen heb ik een poosje met hem gepraat en geaaid. Hij is oud en ik denk dat hij dood gaat, hij zal minstens 17 jaar zijn. Ik ga met Theo niet meer naar een dierenarts sjouwen, ik moet er niet aan denken.

Een zondagmiddag.

Niet ziek maar gelukkig wel veel ‘ziekenbezoek’. Dat is de balans van de zondagmiddag van gisteren. Prachtige rozen van Janny en Hella heerlijke zelf gebakken muffins van Leuntje en zo voort. Na een Pinot Gris uit de Elzas vond de ‘eenvoudige boekverkoopster uit Zutphen’een mooie wijn van de oevers van de Loire in mijn kelder(tje). Niets mocht ik doen, het is verbijsterend hoe de algemene hoofdwet van Cruijff hier geregeld overheerst. Toegegeven, ik ben zeker niet mobiel maar als dat nadeel in zoveel voordeel wordt omgezet zou je het niet kunnen lopen haast gaan simuleren, toch?
Ja, ik weet nog wie er waren: Janny, Hella, Lennerd, Leuntje, Miep en Wil. Het leuke is dat ze vooraf belden om te informeren of er dan toch geen ‘anderen’ waren, dat kon ik niet garanderen. Toch de gok maar gewaagd en komen en dan elkaar heel leuk vinden, veel vertellen en toosten en zingen! Vijf vrouwen en één man, dat is een getalsverhouding naar mijn hart.

Tweede Gouden Eeuw.

Eliane had donderdag Harm Kamerlingh Onnes op haar blog. Met die naam bracht ze mij midden in onze tweede Gouden Eeuw: de tijd dat het hier Nobelprijzen in de wetenschap regende.
Harm Kamerlingh Onnes was een neef van Heike Kamerling Onnes, in 1922 maakte hij de Zeeman-ramen. Deze ramen gaan over de ontdekking van het Zeeman-effect. Bij het Zeeman effect moet je denken aan verschillende reuzen uit de Nederlandse geschiedenis en wel vooral Van der Waals, Zeeman, Lorentz en Heike Kamerlingh Onnes. Aan onder andere deze vier danken we een enorme vooruitgang van de natuurkunde.
De Zeeman-ramen:
Op het bovenste raam kijkt Zeeman door een spectroscoop naar natrium licht uitgezonden door verhit keukenzout.
Het middelste raam toont Lorentz die het Zeeman-effect verklaarde en wiskundig bewees.
In het onderste raam is Zeeman op zoek naar, de door Lorentz voorspelde, polarisatie van de natriumlijnen.
Bestaan deze gebrandschilderde ramen nog? Harm Kamerlingh had zich aangesloten bij De Stijl en de invloed van Bram van der Leck is wel duidelijk bij dit kunstwerk.

Cassiopeia en Andromeda.

De Cassiopeia uit de sterrenatlas van Hevelius, 1690.
Vanmorgen las ik in het NRC Handelsblad de uitslag van de wedstrijd ‘Rondkijken in een schilderij’die de krant een poos geleden uitschreef. Helaas heb ik die wedstrijd gemist. Natuurlijk vroeg ik mezelf af welk schilderij ik had gekozen en wist ook direct het antwoord. Graag had ik in 1629 in het atelier in Leiden van Rembrandt willen rondlopen toen hij het schilderij van Andromeda maakte waar ik 25 november 2005 over schreef. Hoe krijgt een 23 jarige jongen zijn model zover om als in een SM spelletje vastgeketend aan ‘een rots’ te gaan hangen. Het is geen meisje van zijn leeftijd, die hebben misschien geweigerd? Het zal een beroepsmodel zijn geweest. Het model moet zich wel in een zeer ongemakkelijke houding staande houden. Rembrandt trouwde in 1634 met Saskia van Uylenburgh die in 1642 stierf, daarna kwamen Geertje Dircx en Hendrikje Stoffels. In 1629 was Rembrandt al beroemd en had hij als leermeester leerlingen.
In 2005 schreef ik op 23 november over de Andromedanevel naar aanleiding van mijn lievelingsgedichtje van Erica.
Met Andromeda heb ik een praktisch onbeperkt onderwerp te pakken. Daarom maar een plaatje van Cassiopeia, de moeder van Andromeda, waar alle ellende mee begonnen is. Cassiopeia vond dat ze de mooiste was zelfs nog mooier dan de dochters van de zeegod Nereus. Nereus zond een monster om Andromeda op te eten. Cepheus, de vader van Andromeda, moest zijn dochter op een rots aan zee binden. Cepheus deed dat, maar juist toen het monster uit zee opdook was daar onze held Perseus. Ze staan allemaal als sterrenbeeld aan de hemel.

Erica in Paradiso.

Foto van Erica, Kate en Thijbert ongeveer een week voor haar dood in september 2005.
Vanmorgen aan het aanrecht voor een ontbijt dacht ik aan Melly Uyldert. Ergens in de beginjaren tachtig was Erica uitgenodigd om in Paradiso, aan de Prins Hendrikkade in Amsterdam een lezing/workshop van Melly Uyldert bij te wonen. Uyldert is een kruidenvrouw en zoals Irene met bomen spreekt zo doet zij dat met kruiden.
Ik bracht Erica met de auto en we spraken af dat ik het ochtendgedeelte van elf tot halfeen mee zou maken om daarna te beslissen of we de middag ook mee wilden maken. Uyldert opende met een beschouwing van de menselijke soort. Ze begon met de vrouw, waar ik als enige man in het gezelschap van begreep dat het een goddelijk wezen was/is. Toen kwam de man aan bod, Uyldert schetste een zeer minderwaardige diersoort. Ze illustreerde dat o.a. met het eetgedrag van de alleenstaande man: hij gaat naar een viskraam en koopt daar gebakken vis. Thuis gekomen vouwt hij op het aanrecht de krantenverpakking open, ‘vreet ’ zittend op een keukenkruk zijn maaltijd en veegt dan zijn mond aan zijn mouwen af. Koken kan dit wezen niet, hij weet niet eens wat groente is laat staan kruiden.
Uyldert was nog lang niet klaar met de man toen Erica opstond en zei niets zinnigs meer van de spreekster te verwachtten als dit het beeld was dat Uyldert van de man had. Ze zei nog wel tegen het gezelschap dat haar zonen en man waarschijnlijk beter en lekkerder kookten dan veel vrouwen. In doodse stilte verlieten we de zaal nog voor half twaalf en hadden een heerlijke dag in Amsterdam.
Waarom dacht ik nou vanmorgen aan genoemde heks? Omdat ik zelf aan het aanrecht op een kruk mijn ontbijt maakte en geen fut meer had om naar de kamer te gaan. Wel had ik keukenpapier om mijn mond af te vegen.

Tukjes.

Vandaag de eerste hele dag thuis weer thuis. Heerlijk, maar het valt ook tegen. Ben minder mobiel dan ik had gehoopt. Met hulp van buurvrouw Miep wel de noodzakelijke dingen gedaan. Ik krijg op korte termijn een persoonlijk alarmsysteem om m’n nek zodat ik aan de bel kan trekken wanneer ik bijvoorbeeld ergens ten val kom en daar niet meer weg kan zonder hulp.
Driemaal op een dag een poos op bed liggen vindt Theo veel te veel. Door luid te spinnen, te mauwen en toilet te maken maakt hij mijn tukje onmogelijk. Dit is natuurlijk vooral zo scheef omdat juist hij ten aanzien van tukjes, en tijd van uitvoering, geen enkele beperking kent. Het ontbreekt hem volkomen aan enig relativeringsvermogen! Vanuit mijn bed kon ik gelukkig het bewijs vastleggen.

hiep hiep hoera!

Vanaf morgen zal Willem weer zelf bloggen! De chirurg in opleiding Dr. Olmen en de vaatchirurg Dr. Elsman hebben het bloed gezond verklaard! Hoera! En lopen gaat ook weer, de bloeduitstorting is geslonken. Namens Willem bedankt voor de wijn, de broodjes, de taartjes, de boeken, de liefde en de aandacht. En wat zal Theo blij zijn.

medelijden

Heb geen medelijden met mij. Misschien zijn de hersenen het criterium. Bij mij lijken die in orde en daarom heb ik niets aan medelijden. Met de deuren open had ik vannacht wel medelijden met de vrouw op de belendende kamer. "Zuster, zuster, waar ben je dan?" "Ik ben er al, hier op de kamer." "Zuster, ik kan je niet zien." "Nee, het is nacht." "Nacht? Is het nacht?" "Ja, het is nacht." "Zuster, geef me dan een hand."

Plaatje: Hyman Bloom, Amerikaans expressionist, geboren 1913, Letland.

De Voorlezer

Willem heeft me zijn weblogstukje van vandaag telefonisch gedicteerd:

Het boek De Voorlezer van Bernhard Schlink dat de eenvoudige boekverkoopster uit Zutphen voor me meebracht is het indringendste boek over de holocaust dat ik ken. Schlink begint met een prachtige beschrijving van de relatie van een vijftienjarige Duitse scholier met de meer dan tweemaal zo oude Hanna. Deze vrouw verdwijnt plotseling uit zijn leven en keert dan daarin terug wanneer hij als rechtenstudent de processen tegen de kampbewakers uit de tweede wereldoorlog volgt. Hanna zit dan als beklaagde in de rechtszaal. Voor mij brengt Schlink vooral ook de vreemde tijd terug die ik als jongen tussen de volwassenen, allen met een oorlogsverleden, beleefde. Schlink neemt je onontkoombaar mee in het leven van de scholier, student en volwassene, tot en met de dood van Hanna. Zijn liefde voor Hanna, spijt, schuld, woede en onzekerheid, ik onderging het allemaal zelf ook.

En ik had ook nog beloofd dat ik Willems telefoonnummer nog eens zou melden, bel hem gerust: 0570 675 286

brood

Het gaat wat beter, zegt Willem. Hij heeft goede pijnstillers. De dokter zou eens vragen of er een fysiotherapeut is om hem te helpen met lopen. Hij loopt wel, naar de wc en de douche, maar hij moet zijn linkerbeen met de hand vooruit zetten en dat is natuurlijk geen doen. Nu de klacht van de dag. Het warme eten in het ziekenhuis is uitstekend, zegt Willem. Maar de broodmaaltijden zijn vreselijk. Niet te vreten. En het is nog oneerlijk ook, op de eerste verdieping loopt een proef met beter eten, omdat er een nieuw ziekenhuis in aanbouw is, en er bedacht moet worden hoe ze het eten daar gaan regelen. Willems kamergenoot komt van de eerste verdieping, en die heeft verteld over het heerlijke brood, de bijzondere gerechten en de liflafjes. Die gaan op de vijfde verdieping allemaal aan hun neus voorbij. Dus als er nog iemand bij Willem op bezoek gaat dit weekend, hij heeft vreselijk zin in een lekker knapperig broodje.

zijde

Goed nieuws van het boekenfront, het geweeklaag heeft geholpen. Overmand door schuldgevoel heeft de eenvoudige boekverkoopster uit Zutphen twee erg on-vanbrederoodse romans meegrebracht. Een paar lekkere steamy novels voor de eenzame ziekenhuisuren. De voorlezer van Bernhard Schlink, en Zijde van Alessandro Baricco. Heel toevallig zag ik gisteren de trailer van de verfilming van dat boek, een sfeervolle woordeloze trailer, kijk zelf maar. En dan de medische update: na een nieuwe echo zijn de dokters toch van mening dat het geen gezwollen lymfeklier is, die zo'n zeer doet in Willems lies, maar een bloeduitstorting. Een bijverschijnsel van de klonteroplossers die hij toegediend kreeg. Relatief normaal dus misschien zelfs, wie weet. Maar daarom niet minder vervelend. Willems bloed is flinterdun nu, het stroomt uit elk prikgaatje. En zo kan hij natuurlijk niet naar huis.

tuttebellige truttigheid

Vandaag begon niet goed. Willem kreeg erge pijn in zijn lies en verdween voor onderzoek terwijl hij met Michiel aan de telefoon zat. Iedereen was bang dat hij weer iets engs had, maar het lijkt gelukkig mee te vallen. Volgens de dokters heeft hij een gezwollen lymfeklier die een zenuw afklemt. Maar weer aan de pijnstillers dus, en wachten tot het over gaat. En aan de wijn, binnengesmokkeld door het vele bezoek. En Willem is alweer bewonderenswaardig vrolijk. Het enige waar hij echt dood- en doodziek van wordt is het enige boek dat hij heeft. "Barsten" van Desanne van Brederode. Tuttebellige truttigheid noemt hij het. Uit pure ergernis blijft hij doorlezen. Hij vroeg me ter illustratie deze zin te citeren: "Een fietstochtje, picknick op een romantisch ongerept plekje, een borrel op een druk terras, let maar eens op; zomerliefhebbers hebben vaak een schraal innerlijk leven en weinig fantasie." Wie o wie kan Willem verlossen van Desanne? Wie brengt hem een fatsoenlijk boek?

telefoon

Willem vroeg mij -Eliane- om zijn telefoonnummer op dit weblog te zetten. Het toestel staat naast zijn bed, dus ga gerust uw gang: 0570 675 286. Verder is er nog niet veel nieuws, maar hij mag in de loop van deze week wel naar huis. Als het medicijn dat hij nu krijgt morgen is afgebouwd, mag hij weer aan zijn eigen vertrouwde bloedverdunner, en als hij dan na een paar keer prikken stabiel blijkt mag hij naar huis. De HH dokters kunnen zijn operatie pas plannen als ze terug zijn van een congres.

Marcel Duchamp en Man Ray

Willem is even uit de running, en nu neem ik, Michiel, dus even de honneurs waar. Dit is een productiefoto van de Canadese film Madame Tutli-Putli. Je ziet hier Marcel Duchamp en Man Ray die in het bagagerek van de trein boven het hoofd van Madame Tutli-Putli een partij schaak spelen. De film is voorlopig nog niet in Nederland te zien, het is de Canadese inzending voor het filmfestival in Cannes, komende week.

Willem in het ziekenhuis

Willem heeft mij - Eliane, schoondochter- gevraagd om hier even te vertellen dat hij in het Deventer ziekenhuis ligt. Hij heeft aneurysma's in beide knieen, en hij moet worden geopereerd. Een aneurysma is een plaatselijke uitzetting van een slagader. Hij heeft het weekend op de intensive care doorgebracht waar hij een medicijn kreeg dat het stolsel heeft opgelost dat hem veel pijn bezorgde. Dat medicijn heeft goed gewerkt, Willem ligt nu op een gewone afdeling en is weer helemaal vrolijk. Hij weet alleen nog niet of hij in het ziekenhuis moet blijven tot hij geopereerd kan worden. Als er meer nieuws is zal ik dat hier melden. En als iemand beter kan uitleggen wat hem mankeert, doe dat gerust in de comments.

U kunt mij ook altijd bellen of mailen.

Fietstocht.

De veerpont bij Gorssel vaart alweer een week. Vanmiddag mijn favoriete fietstocht gereden. Hier met de Dommerholt oversteken naar de westkant, langs de IJssel noordwaarts en bij de Welle in Deventer weer met het stadspontje over naar de oostkant. Van Gelderland naar Overijssel. In Deventer duwt altijd een medepassagier mijn fiets tegen de helling op naar de kade. Bovenaan staat hij of zij dan te wachten tot ik ook boven ben, altijd ben ik weer ontroerd te zien hoe blij zij zijn dat voor me te doen.

Tot tussen de tanden.

Vandaag het jaarlijkse seniorentoernooi in Velp. Peter maakte deze actiefoto van Gerard en mij. Veel van de deelnemers ken je langzamerhand wel, binnenkort komen we elkaar weer tegen in Oosterbeek en daarna in Dieren. Met de man tegenover me had ik eenmaal een aanvaring omdat hij meende dat ik zijn remiseaanbod niet snel genoeg aannam, hij was in tijdnood. Deze keer bleef het sportief, ik won. In de A-groep scoorden Gerard en ik 50% (3 uit 6). Ruud had een slechte dag en kreeg de troostprijs. De B-groep won Peter met overmacht (5 uit 6), Stef speelde ook prima en werd met 4,5 uit 6 gedeeld tweede.
Gelukkig is er altijd wel wat, ook vandaag. In een van mijn partijen was ik in tijdnood en in een geheide remisestand zeker door de klok gegaan, maar ik kreeg een remiseaanbod en we gaven elkaar een hand. Het publiek: Peter, Ruud en een man uit de Balkan (volgens Peter) protesteerde luid. Mijn tegenstander zou een te hoog 'sportiviteitsgehalte' bezitten.
De 'Balkanman' demonstreerde de zetten om mij door de klok te jagen. Hij doet zijn zetten door de stukken tussen zijn tanden te nemen want hij mist beide armen, een bijzonder aardige man en we hebben flink gelachen.

Godin of duivel?

De notenboom loopt uit, maar eerst wil hij bloeien. Dit jaar gaat hij er hard tegenaan. Enorme trossen van de mannelijke bloemen (de katjes) waar de kleine vrouwelijke met hun 2 stampers bij in het niet vallen. Op mijn foto van 8.30 uur, is de vrouwelijke bloem goed te zien.

Voor Erica en voor mij was (en is nog voor mij) de notenboom bijna een heilige boom. De grote bladeren beschermen je tegen de zon, de noten zorgen voor heen en weer lopende eekhoorns en ondanks de ijver van die diertjes staat er elk najaar nog een mand met noten van het vorige jaar die niet opging. De geur van de boom jaagt vliegen en muggen weg, kortom een superboom. Iedereen was en is altijd jaloers, en bij een lekkere maaltijd en een mooie fles wijn waan je je onder deze boom god in Frankrijk.
Totdat ik de vader van Taric ontmoette. Taric vertelde mij dat zijn vader me waarschuwde en dat de boom heel slecht voor mijn gezondheid is en ik er zeker niet onder moet eten. Hij wilde de boom wel voor me omzagen en dan had ik ook nog extra brandhout (dat prachtige notenhout!). Ik heb Taric zijn vader laten bezweren dat dit nooit mocht gebeuren.
Bij Wikipedia vond ik zojuist waarschijnlijk het geheim van Tarics vader:
‘In de Griekse mythologie wordt Carya door de God Dionysos in een notenboom veranderd. De notenboom staat daarom voor het symbool van de wijsheid. Karyatiden zijn vrouwenbeelden van notenhout in de vorm van kolommen van de tempel van Arthemis Karyatis.
Onder het christendom werd de okkernoot een boom van de duivel en symboliseerde macht en wellust. Men geloofde dat je ernstig ziek kon worden als je onder de boom in slaap viel’.