Philip Roth.

Een 'eenvoudige boekverkoopster' (zo noemt zij zichzelf) bracht vrijdag 'Alleman' van Philip Roth voor me mee. Ik vind het een geweldig boek.

Het eerste boek dat Erica en ik van Philip Roth lazen was Portnoy's klacht. Wij woonden nog maar net in Gorssel en verslonden dat boek. De laatste Roth die we beiden lazen was 'De menselijke smet' (The Human Stain).

Wat gebeurt er bij het lezen van een goed boek? Ik doe een gok: 'ik kruip in de huid van de hoofdpersoon en lees mezelf'. Bij Roth gaat dat gemakkelijk, hij is van mijn generatie (1933) en kijkt kennelijk op een manier naar de wereld die ik begrijp.

Eliane, die ook een fan van Roth is, heeft het soms moeilijker, zij kon The Human Stain (uit 2000) niet uitlezen. Ze kwam er niet doorheen en dat kan mijn veronderstelling wel eens helpen onderbouwen. Je moet toch wel wat affiniteit met de hoofdpersoon hebben om een boek te verslinden. Bij Roth is dat voor mij als man, en leeftijdgenoot, gemakkelijker dan voor Eliane, voor wie zo'n enorme hoeveelheid bejaardenseks wat teveel gevraagd was.

Nu ik Alleman lees vind ik het de hoogste tijd worden dat Philip Roth de Nobelprijs voor literatuur krijgt. Saul Bellow kreeg die in 1975, hij was toen 51 jaar oud. Roth is nu 73 en de Zweden moeten dus opschieten. Natuurlijk kreeg Bellow de Nobelprijs terecht, maar het kan niet zo zijn dat Bellow de prijs wel en Roth hem niet krijgt.

Het eerste boek dat ik van Saul Bellow las was 'Henderson de Regenkoning' en ook toen kroop ik weer in de huid van de hoofdpersoon. Eigenlijk geen kunst om van een boek te genieten als je het op mijn manier leest.

De 'eenvoudige boekverkoopster' bracht ook het laatste boek van Remco Campert mee, dat boek moet nog even wachten. Op doorreis van Zutphen naar haar huis blijft ze hier nogal eens eten. Ik ga ook dikwijls bij haar eten. Zij zegt niet te kunnen koken, ik zeg wel te kunnen koken. Toch eten we zowel bij haar als bij mij altijd heerlijk.