Dinsdag waren Lennerd en ik te gast bij Leuntje. We werden ontvangen met een 50 jaar oud krakend en schurend 45-toerenplaatje: Casta Diva uit Norma. Leuntjes las ons eerst het bij dit grammofoonplaatje horende gedicht van Hans Warren voor:
MARIA CALLAS
Uit de warrelpoel van de oude plaat,
rommelig, slepend voorspel, klonk opeens
het Casta Diva met zo'n grootse
fatale eenzaamheid, dat wie het hoorde
de plaats vergat, de plaat, de opera
en opgeheven werd naar sferen
waar griekse vrouwen, tijdeloos
en prachtig, noodlotssterren zijn,
hartstocht en dood voorbij.
In het Casta Diva smeekt Norma, de hogepriesteres van de Druïden de Galliërs om niet de Romeinen aan te vallen. Het lied is een gebed aan de maangodin om vrede, geen oorlog. De ware reden is haar Romeinse minnaar Pollione. De oorlog gaat toch door, ze weet gelukkig het leven van haar kinderen te redden maar eindigt met Pollione op de brandstapel. Callas zingt dit lied met een passie zoals Hans Warren heel mooi beschrijft.
De opera Norma is geschreven door Bellini (1801-1835) en ging in première op tweede kerstdag 1831 in het Scala te Milaan.
Met deze “hors d’oeuvre” smaakte het eten natuurlijk geweldig.
No comments:
Post a Comment