Vive la République!

Onder de kreet 'Vive la République' trok ik vandaag, op koninginnedag, deze excellente witte wijn open. Ik kreeg deze fles laatst van Aaltje en moest beloven die in mijn eentje te drinken, want te velen weten echt niet wat ze naar binnen slokken en dat zou bij deze wijn een doodzonde zijn. Helaas moet ik Aaltje gelijk geven. Gisteren heb ik bij traiteur Rog in Deventer, een oudleerling van me, een heel lekker hapje gekocht. Wat vreselijk arm zijn de mensen die geen vis en schaaldieren lusten of kunnen eten. Wat een geluk heb ik gehad dat Erica van lekker eten hield en een mooie wijn waardeerde. Afgelopen dinsdag zag ik een geweldig programma van Wouter Klootwijk over mosselen en oesters. Klootwijk aan Zee(RVU), het water liep me in de mond. Proost!

Pinksterbloemen.

Pinksterbloemen komen volgens de boeken voor in bossen, graslanden en moerassen. Dankzij Erica ook in onze tuin. Op fietstochten nam ze in de uiterwaarden dikwijls een plantje mee en nu staan er elk jaar meer in onze tuin Deze foto nam ik zojuist om 18 uur, het is weer koud en de zon achter de wolken, maar de pinksterbloemen trekken zich daar niets van aan. De pinksterbloem bloeit het mooist een maand voor Pinksteren.

Thijlbert

Gisteren had ik een gesprek via Skype, tegelijk met Thijlbert in Alice Springs en Michiel en Eliane in Toronto. Zeer bijzonder en ik dank de computerindustrie. Vanmorgen vond ik deze elektronischebrief in de computer, Erica en ik ontvingen hem 3 dagen voor mijn verjaardag in 2000.

Ik heb vijf dagen lang een gedeelte van de Chinese muur gevolgd, van Yulin tot halverwege Heshan, een afstand van ongeveer 35 kilometer. Ook al is er voor degene die gewoon
de woestijn in loopt in eerste instantie niets te zien behalve zandduinen en struikgewas, de richting waarin de muur loopt is gemakkelijk te vinden door de ruines van de
wachttorens te volgen. Dan blijken er lemen kammen als drakenstaarten uit het zand omhoog te rijzen, ten zuiden van de muur zijn de resten van forten te herkennen en onder
de wachttorens ligt rommel, enorme zwarte bakstenen (gelijk aan de Ming-stenen van de stadsmuur hier in Xi'an), scherven van aardewerk en glas. Men gebruikt de kant-en-
klare lemen torens als grafheuvels voor de doden. Dat verklaart de rommel onderaan; men offert voedsel en drank uit aardewerken schalen en flessen.

Op dag twee waait er een stofstorm die het uitzicht verkort en mij noopt een uit Nederland meegebracht stofmasker te dragen. Vriendelijke dorpsbewoners geven mij water. De muur
is grotendeels bedolven door zandduinen.

Dertig kilometer buiten de industriestad Yulin trekt bij noordenwind de smog weg, de zon schijnt feller, het uitzicht is weidser. De plaatselijke bevolking knot de bomen en de struiken die in de woestijn groeien en oogst de tenen. Ik haal water uit irrigatiekanalen en riviertjes.
Een gedeelte van de muur wordt gebruikt als weg, ik word langzaam ingehaald door een driewieler-pickup-truck. 's Morgens blijkt mijn watervoorraad vast te zitten in de fles, stijf bevroren. Stom! Ik had het in een pannetje moeten bewaren. Tijdens de wandeling rennen regelmatig hazen door het landschap.

's Nachts waait het af en toe en op de morgen van 5 januari verwacht ik dat het geritsel op de tent zand zal zijn van een tweede stofstorm. Maar nee, het heeft gesneeuwd! Het landschap lijkt ineens veranderd van onherbergzaam in sprookjesachtig. Sneeuw dient voor de afwas om water te sparen. Ik verlaat de muur en wandel door een schitterend winters landschaap door een twintig meter diepe canyon met grotwoningen. Kinderen spelen op het ijs, een jager hoopt een haas te betrappen. Een scherpe lemen naald rijst als een eiland omhoog. Ik zie een keurig geveegd pad steil omhoog kronkelen, vlechtwerk van wilgen-of iepentenen en een televisieantenne. Er wonen mensen in deze naald.

Keurig tijdens lunchtijd kom ik in een groter dorp en bestel een flinke maaltijd van obergine/ei, bosui/varkensvlees, gestoomde broodjes en rijst. Dezelfde dag lig ik al in de slaapbus naar Xi'an.

Plan voor de komende dagen:
Morgen 7-1 met de trein naar Guangzhou (Canton),
aankomst 8-1.
8-1 Of 9-1 met de veerpont naar Aomen (Macao),
aankomst de zelfde dag.

Hartelijke groeten, Thijlbert.

Opa van

22 April 1989 werden Erica en ik oma en opa. Ik was alleen thuis en om 06.30 belde haar kersverse vader. Ik werd compleet high. Kennelijk ziet het lichaam kans om op heel enerverende momenten stoffen aan te maken die de hersenen denken nodig te hebben. De foto is van haar zestiende verjaardag. Zaterdag werd ze zeventien, volgens haar de beste verjaardag tot nu toe. Ouders en broer waren vertrokken en ze gaf een meidenfeest voor haar vriendinnen. Eind volgende maand komt ze bij me logeren. Ik ben al aan het oefenen om nu niet high te worden of hooguit beperkt high.

Familieberichten, vervolg

In de familieberichten van woensdag leek het leven, afgezien van het teloorgaan van mijn grootvaders kapitaal, zo slecht nog niet. Nu moet ik echter over nog meer tegenslagen van de familie vertellen.
Mijn oom Willem Adriaan, hier op de foto, kreeg in het leger tuberculose, en werd onmiddellijk ontslagen. Duizenden is dat overkomen, zo gauw TBC geconstateerd werd kreeg een militair ontslag. De overheid kon in die tijd zelf nog bepalen wat goed en slecht was.
Mijn oom kwam weer bij zijn ouders in Goes, besmette ook hen en alle drie stierven.
In de Haarlemmermeerpolder ontkwamen mijn ouders aan de toen nog dodelijke tuberkelbacil. Van de tak van mijn grootvader zijn mijn zonen Michiel en Thijlbert, mijn kleinzoon Otger en ik nog de (mannelijke) genendragers. Het voortbestaan van deze (mannelijke) familielijn zal hoogstwaarschijnlijk nu van Otger afhangen!

Familieberichten.

In de negentiende eeuw besloten drie ondernemende broers Duvekot het eiland Walcheren te verlaten en de wijde wereld in te trekken. In Goes, op het schiereiland Zuid-Beveland, startten zij met een stalhouderij, een graanhandel en een kruidenierszaak. Alle drie bedrijven kwamen tot grote bloei. Mijn grootvader (van de stalhouderij) kocht Russische obligaties en verloor daarmee in 1917 zijn kapitaal.
In de tweede helft van de negentiende eeuw, werd vooral op het platteland, dikwijls belegd in Russische spoorweg- en staatsobligaties. Die werden aanbevolen als een veilige investering, wat inderdaad gedurende meer dan een halve eeuw het geval is geweest. Maar na de Russische revolutie van 1917 kelderden deze effecten snel in waarde.
Mijn grootouders Willem Adriaan Duvekot en zijn vrouw Mientje Mol waren beiden zeer welgesteld toen ze elkaar leerde kennen. Toen Mientje voor de eerste keer met de Tilbury werd opgehaald door grootvader om kennis te gaan maken met mijn overgrootouders en familie had ze zich met het mooiste goud, zilver enzovoort behangen dat ze had. Ze moest goed voor de dag komen en zeker niet onderdoen voor haar aanstaande familie. Volgens mijn vader heeft ze die slag om de rijkste sieraden met voorsprong gewonnen.
Willem en Mientje hadden twee zonen, de oudste (Willem Adriaan, mijn naamgenoot) werd na zijn studie in Delft officier. De jongste, mijn vader, begon als jonge boer op een pachtboerderij in de Haarlemmermeerpolder. Helaas weet ik niet precies hoe lang mijn ouders daar gewoond hebben. In ieder geval woonden zij al een poos in Borssele toen mijn tweelingbroer Piet en ik in 1935 werden geboren. Mijn oudste broer Adrie (1920) is in de Haarlemmermeer geboren.
Zonen van de andere twee broers van mijn grootvader trokken naar Zuid Afrika en Zuid Amerika. Het is dus niet echt verwonderlijk dat mijn zonen in Canada en Australië wonen.

De Bazel.

In de afgelopen week zou je gaan denken dat Gerard Reve de ontdekker van het katholicisme was. Ik bedoel dan het katholicisme als jus voor het dagelijks bestaan. Nee, toen ik 28 maart in het Gemeentemuseum Den Haag was maakte ik deze foto. Het is de eerste bureaustoel van De Bazel (1869-1923). Architect De Bazel werkte van 1889 tot 1895 voor het architectenbureau Cuypers. Hij maakte deze stoel in1894. De stoel kreeg de naam 'Egyptische Stoel met Katholieke Trekken'! De stoel is van eikenhout en leer.

Pasen 1959.

Pasen 1959 ging ik met Erica naar Borssele om voor het eerst mijn moeder te bezoeken. Een zeer belangrijke dag, beviel Erica mijn moeder en andersom?
Om de omstandigheden optimaal te maken had ik geen Morris Minor, maar een Ford Taunus (veel duurder) gehuurd. Ik had een kamer aan de Amsterdamse Veerkade en de garage was om de hoek aan het Spui. In de Ford zouden we 's middags met mijn moeder een ritje door de 'Zak van Zuid-Beveland' kunnen maken wat zij zeer op prijs zou stellen.
Half negen 's morgens was ik met de auto aan de Laan van Nieuw Oost-Indië 260 . Ik zette de auto recht voor het tuinhekje belde aan en daar was ze, in haar mooiste jurk. Ik hield het portier voor mijn 'koningin' open en ja, ik zou haar 's avonds weer veilig thuis brengen.
Die paasdag werd een groot succes, alles verliep zoals ik vurig had gehoopt. De foto is van die dag, genomen in de wei tegenover het huis van mijn moeder. Het paard is van de familie Van de Velde, waar ik 19 maart over schreef.
Het was voor Erica de eerste keer in een wei met koeien en paarden. Voor de foto moest ze even alleen staan, dat is duidelijk aan haar houding te zien.

Vrienden.

Vrienden in Borgen namen gisteren de definitieve beslissing hun huis te verkopen. Het staat nu bij Funda op internet te koop. Erica en ik hebben hier vele, vele malen gelogeerd en heerlijke dagen met onze "oudste" vrienden meegemaakt. We leerden elkaar in 1959 kennen in het eerste hoge flatgebouw (10 verdiepingen) van Delft. Michiel en Thijlbert zijn daar geboren, Bieslandsekade 168. Voor Ton en Aaltje gisteren dus een grote beslissing, bij mij roept het een 'mer à boire' aan herinneringen op.
Voor Ton en Aaltje is de cirkel rond. Begonnen in een torenflat in Delft en straks in een appartement in een flatgebouw in de randstad!

De bosuil.

Vannacht werd hier weer intensief gejaagd door de Bosuil. Duidelijk zijn er nog geen jongen. Lessen voor de jonkies in effectief jagen is het mooiste wat je kunt meemaken vooral bij volle maan. Nu ik geen kippen meer heb en dus geen kippenvoer en dus geen muizen is de jacht in de tuin hier afgenomen. De Bosuil komt in meerdere kleurslagen voor. De uilen hier zijn grijzig. Wat ik zo wonderlijk vind is dat ze er zo bij krijsen. Als mens denk je 'laat ik nou stil zijn, dan horen die muizen me niet', maar nee hoor luid roepend komen ze aanvliegen. Buizerds doen dat ook, gelukkig maar want daardoor kunnen wij ze zo goed zien.

Isaac Babel

Eerelman, Russische halfbloed.
Michiel kreeg gisteren voor zijn verjaardag "The Collected Stories of Isaac Babel" cadeau en Eliane plaatste een schitterende foto van Babel(1894-1940) op haar blog. Ik gok dat het paard op die foto een Russische halfbloed is, vandaar deze Eerelman. Op zoek naar het boek van Babel dat Erica kocht, en in een van onze boekenkasten staat, vond ik de herinneringen van Konstantin Paustovskij. Paustovskij(1892-1968) schrijft over dezelfde tijd als Babel en ook in zijn boeken lees je de afschuwelijke geschiedenis van Rusland van de eerste helft van de vorige eeuw. Stalin liet Babel door Beria vermoorden. Paustovsky heeft, wonder boven wonder, alles overleefd.

Max Ernst.

Vanavond naar mijn schaakclub DSG Pallas, daarom een schaakfoto.
De Duitse kunstenaar Max Ernst (1891-1976) ontwierp deze schaakstukken voor een tentoonstelling in 1944 in New York . Hij woonde in het begin van de vorige eeuw in de kunstenaarswijk Montparnasse van Parijs. Hij schonk dit bord en stukken aan zijn vriend Marcel Duchamp, waar ik 23 maart op mijn blog over schreef.

De uiterwaarden.

Vanmiddag om vijf uur in Gorssel. Meestal bereikt het water hier in de uiterwaarden 10 tot 14 dagen later zijn hoogste stand dan in Duitsland . Het zal dus nog wel wat stijgen.

DE WAARHEID.

April blijkt de maand van de filosofie en het thema is 'De Waarheid'. Ik weet dit weer eens uit het NRC handelsblad. Wat zou ik zonder die krant moeten?
Vanmorgen probeerde ik dus over de filosofie van 'de waarheid' na te denken. Een grote hulp daarbij was het boekje 'De verdwaalde collectie' van Lien Heyting, waarin zij schrijft over de schilder Kazimir Malewitsch en zijn werk. Heyting trok me uit de modder, ik was al een paar dagen in een rothumeur. Door Lien Heyting of Malewitsch werd ik weer vrolijk, ging koffie zetten, en lachte tegen Theo.
Dat rothumeur begon zaterdag toen ik een zwaar beledigende brief ontving, zo ondervond ik dat tenminste. Niet alleen beledigend voor mij ook voor de nagedachtenis aan Erica, daardoor kwam die brief extra hard aan. Wanneer de schrijver niet de bedoeling heeft gehad te beledigen is het een heel domme man. Gelukkig kon ik er niet alleen met Michiel en Eliane goed over praten, maar ook met vrienden. Ik ben natuurlijk ook een verwende man. De mensen zijn altijd heel aardig en lief tegen me. Ik heb geen ervaring met belediging, botheid, domheid en smerigheid. Malewitsch heeft helaas in zijn leven wel veel ellende meegemaakt. De hele Russische revolutie, de opkomst van het communisme enzovoort.
Malewitsch leefde van 1879 tot 1935. Malewitsch is de uitvinder van het suprematisme, ik zie geen kans even uit te leggen wat dat is. Hierboven ziet u dat het kunsttijdschrift DE STIJL in 1922 op de voorpagina een afbeelding bracht van 'Zwart vierkant'. Zwart vierkant is een van de beroemdste schilderijen van de abstracte kunst. Als ik nu even heel kort door de bocht mag: Malewitsch dacht met 'Zwart vierkant' de absolute waarheid van de kunst gevonden te hebben. Nu begrijpt u dus mijn stukje van vandaag!

Carel.

Carel komt de laatste tijd weer eten. Op het moment van de foto zaten er drie katten te eten. Theo binnen en Zwartje en Carel buiten, omdat ik maar twee bakjes heb eet Carel van een bordje.

Naar Parijs?

Het NRC Handelsblad drukte gisteren deze beroemde Odalisk af (in kleur 30x17cm). Janneke Wesseling bespreekt de tentoonstelling over Ingres die nu in het Louvre is te zien.
Ik ben een beetje allergisch voor besprekingen van kunsttentoonstellingen. Zeker zijn er kunsthistorici die heel mooi en goed over kunst kunnen spreken. Waarschijnlijk speelt mijn boerenverstand me parten. Voor dat boerenverstand is er maar een criterium: 'wat vind ik van dit schilderij?' Wel ben ik blij dat de krant die besprekingen geeft en ik zo te weten kom wat er allemaal te doen is. Dus toch: dankjewel Janneke.
Een prachtige tentoonstelling, helaas maar tot 15 mei. Misschien biedt de NS iets aan?
Tip: blijf even doorklikken. Klik na tentoonstelling op Enter the exhibition en daarna weer op bv. 1806-1824 enz.