Langs de weg.

Ja, de ANWB heeft gelijk, 50 jaar lid. Ik kreeg deze tegel gisteren toegestuurd van ze. Erica en ik trouwden 8 juni, Erica haalde haar rijbewijs (ik deed al examen in ’57) in een keer en we kochten een oude VW . Dat was nog een kever met zo’n gesplist achterraam en een versnellingsbak zonder synchronisatie. Erica had het dubbel clutchen snel onder de knie. De eerste keer ( in ’59 nog) dat we met pech langs de weg kwamen en de ANWB ons hielp werden we meteen lid. Daar hebben we nooit spijt van gekregen. Altijd zijn we door hen zeer vakkundig geholpen en bleken hun monteurs ook bijzonder aardige kerels.
Eind januari 1999 op weg van Wijk aan Zee naar huis in Gorssel dorst ik niet verder te rijden omdat ik voelde dat er wat mis was met mijn bloed. Bij het tankstation bij Amstelveen stopte ik en vroeg of ze de ANWB voor me wilden bellen. De man van het tankstation was zo verstandig om ook de politie en de Ambulance te bellen, want ik ging (nog net op tijd) op de grond liggen.
Alle drie kwamen tegelijk aan. Vijf van die grote kerels rondom mijn brancard (dat ging heel snel) dat is een geweldige geruststelling op zo’n moment. Ik wist toen nog niet dat ik bijna dood was. Ik voel de hand van de ANWB man nog toen hij mijn autosleutels overnam en zei ‘meneer Duvekot ik zal uw vrouw bellen en vandaag heeft ze de auto nog’.
Ik kwam in het ziekenhuis in Amstelveen en later in Deventer.
Ja, de mensen van de ANWB, Ambulance en verkeerspolitie kunnen bij mij niet stuk.