Sunday, March 16, 2008

Domesticatie, vervolg.


Het Engelse Shire paard, volgens Eerelman (op klikken).

De Shire is het grootste ras dat we kennen. Het grootste paard ooit was de Shire ruin Sampson die in 1850 een schofthoogte van 2 meter en 19 cm had, hij woog 1524 kilo zowel in hoogte als gewicht is dit tot nu toe een wereldrecord. De Shire is een zeer geliefd werkpaard.

Misschien zijn de oorlogen, waar we door de eeuwen heen aan verslaafd zijn, wel de reden dat de mens door heel vernuftig fokken het paard van nu heeft. In de laatste eeuwen hebben de oorlogen miljoenen paarden gevraagd, paarden die altijd beter moesten presteren en boeren (vooral ook stoeterijen) die altijd weer kans zagen aan de vraag te voldoen.

Ook het rund is sinds de middeleeuwen door nauwkeurig fokken weer op een acceptabele grootte gekomen. Het middeleeuwse rund was door domesticatie een soort dwergkoe geworden. Fokken is een kunst en mensen die paarden als Bonfire en Salinero (Anky van Grunsven) kunnen fokken verdienen heel veel geld. Fokken kan ook veel ellende voor het dier meebrengen, de wandelende melkfabrieken die we in ons land bezitten zijn als dier eigenlijk zwaar ziek.

De Tibetanen proberen het laatste decennium met sperma van wilde stieren de yak weer gezonder en groter te krijgen. Dat blijkt niet gemakkelijk, de wilde yak is heel zelzaam geworden en komt alleen nog boven de 5000 meter voor. Neem daar maar eens sperma vanaf!?

Nog even een persoonlijke herinnering. Erica en ik bezochten op een zondag, op mijn verzoek, met onze vriend David, een (boeren) paardendag in Zuid–Engeland. In de middagpauze raakten we in gesprek met een familie die rondom een enorme hengst zat te lunchen. Je gaat natuurlijk niet lunchen met één lid van de familie in de trailer opgesloten. De hengst was zo mak als een schoothondje en steeds was er wel een van de (ook heel kleine) kinderen die even met hem aan het knuffelen was. De kleintjes liepen gewoon tussen de benen van de reus door. Oh wat kunnen die Engelsen gastvrij zijn en zo’n hengst lief. Ik vergeet dit tafereel nooit.

No comments: