Vanmorgen vertrokken Lisa en Jeremy weer naar Londen en keerde de werkelijkheid van Gorssel en Nederland terug. Omdat ik nog een beetje versuft was keek ik naar Buitenhof (normaal kijk ik alleen ’s avonds TV). Een discussie over de vrijheid van meningsuiting.
Door de media wordt je misschien wel aangepraat dat de onverdraagzaamheid van deze tijd is en we vroeger veel milder waren.
Ons oordeel over kunst en kunstenaars is in ieder geval altijd zeer divers geweest en zeker als het vernieuwende kunst betrof konden we een kunstwerk meedogenloos neersabelen of juist hemelhoog toejuichen. Een ‘onschuldig’ voorbeeld vind ik het volgende (een van mijn favorieten) gedicht van Jan Engelman uit 1930.
Vera Janacopoulos
Ambrosia, wat vloeit mij aan?
Uw schedelveld is koeler maan
en alle appels blozen
de klankgazelle die ik vond
hoe zoete zoele kindermond
van zeeschuim en van rozen
o muze in het morgenlicht
o minnares en slank gedicht
er is een god verscholen
violen vlagen op het mos
elysium, de vlinders los
en duizendjarig dolen
Na de verschijning van dit gedicht vielen de literaire critici over elkaar heen. Nu nog bekende schrijvers en dichters gaven ongezouten hun mening.
Terwijl Vestdijk schreef dat met dit gedicht ‘de toppen van klankraffinement van de Nederlandse poëzie’ waren bereikt en Victor van Vriesland het een ‘een wiegend bedwelmend toverformulier’ vond, dacht Anthonie Donker dat met dit gedicht het einde van de poëzie was bereikt!
Vera Janacopoulos was een Braziliaanse zangeres.
No comments:
Post a Comment