Hazenjacht.

Morgen naar het familiefeest ter ere van de 80^ste verjaardag van mijn tante Adrie in Borssele. Haar man was mijn oom Piet Dekker, de jongste broer van mijn moeder.

Bij tante Adrie en oom Piet kwam ik altijd bijzonder graag, ook later met Erica. Over mijn oom Piet schreef ik veel op mijn blog. Vooral als kind keek ik enorm tegen hem op. Een zeer toegankelijke knappe man die heel goed met mensen kon omgaan, maar ook met een drie of vierspan kon ploegen in die moeilijke Zeeuwse klei. Oom Piet kon meer en vandaar dit blog.

In het najaar mocht ik wel eens mee op hazenjacht. Op de boerderij deed hij een kogeltje in zijn vuurbuks en de eerste keer dat ik mee mocht vroeg ik waarom maar één? Hij keek me lachend aan ‘we eten maar één haas’. In het veld moest ik stil achter hem lopen en ook gaan liggen als hij dat deed. Oom Piet gooide dan een klontje klei naar, kennelijk, het leger van de haas. Die rende dan weg om kort daarna even rechtop zittend rond te kijken, dat was een seconde later zijn dood. Omdat ikzelf bij het op muizen schieten met mijn windbuks een rendement had van één muis op tien kogeltjes had ik natuurlijk een grote bewondering voor mijn oom met een rendement van 100%! Ja één kogel één haas ik heb nooit anders meegemaakt.

De buks op de foto is de windbuks(HW80) die ik een jaar of zes geleden met kleindochter Piffin in Vorden kocht, met de bedoeling dat zij die later van me zo krijgen. Op de terugreis in de auto zei ze ‘Opa als ik hier ben, ben ik wild’. Hier was Gorssel en ik heb dat als het grootste compliment ooit voor Erica en mij opgevat.