Erica in 1941.

Erica is 6 oktober 1938 geboren. Het gedicht "Herinnering" van haar is niet prettig om te lezen. Wanneer ze het geschreven heeft weet ik niet precies, waarschijnlijk ongeveer 15 jaar geleden. Wij bezochten het bejaardencentrum in den Haag vrij geregeld, na afloop gingen we uitwaaien op het strand bij Kijkduin. Ons hondje Jozef en ik doken dan de zee in, in de winter deed alleen Jozef dat.

Herinnering.

Zijn vuist sloeg rammend zijn gelijk
En nooit stond mijn gezicht hem aan.
Met geintjes zette hij ons te kijk,
Het eten moest op tijd op tafel staan.

Angst vulde temmend lange uren.
De donderwolken wogen zwaar op huis en hof.
Terreur droop langzaam langs de muren.
Mijn levenslust verviel tot straf en stof.

Oud en dement slinkt nu bij hem de grote mond
Ik kijk naar hem, mijn wraak is zoet.
De verpleegkundige leidt hem zachtjes in het rond.
"O, mevrouw, wat is uw vader goed."

Theo.

Vandaag weer oudpapierdag. Een echte kat laat zich een lekker plekje niet ontgaan. Ik draag deze foto op aan Piffin en Otger.

Antiek kopen.

In 1961 of '62 kochten we in een klein antiekwinkeltje van de La Butte de Montmartre dit schaak/dambord. Later zag ik in een filmfragment over Marcel Duchamp en Man Ray dat zij op precies zo'n bord schaakten, dan moest het wel een heel bijzonder bord zijn! Voor Erica en mij was het echt een wapenfeit: in een antiekzaakje van de La Butte de Montmartre een "meubel" kopen. Nooit meer hebben we ons dat durven(kunnen) permitteren.
Morgen spelen Carla, Gerard, Ruud en ik de laatste ronde in Hoogeveen vandaar dit prachtige bord. Voor wie wil weten hoe sterk we schaken:
www.essentchess.nl en dan de Amateurgroep 1.

Ziekenbezoek.

Het hospitaal stroomt leeg of vol.
De grauwe zieken, paracetamol.
Het bezoek, ook grijs in Zeeman of het Leger,
klontert in de gang
volgens het protocol
van de verpleger.

Ik wil mij kleden in een rode jas,
een hanenkam en tangoschoenen.
Ik heb het vuurwerk in mijn tas,
mijn tas met bokshandschoenen.

Ik marcheer met bellen en gerinkel,
het vaandel geheven,
met slaande trom.
De dood schrikt zich rot
als ik eraan kom.

Erica, 2000.

Vanaf 1999 ging Erica honderden malen (nagerekend!) naar dit ziekenhuis voor mij, ook naar Weezenlanden in Zwolle. Altijd bleef ze onverzettelijk tot ik weer thuis was. Dit gedicht dus.

Voltaire.

Jean Huber: Voltaire jouant aux échecs ca.1775.
Volgendeweek zaterdag is Eliane weer met een tekening in de NRC, een illustratie bij een artikel over Voltaire. Met Carla, Ruud, Gerard en ik nog midden in het Essenttoernooi past dus goed dit schilderij met Voltaire achter het schaakbord.

Trots.

Kleindochter Piffin had gisteren weer een negen voor wiskunde. Ze volgt het international baccalaureate programma ze heeft een zwaar pakket met wiskunde, scheikunde en natuurkunde. Hier praat ik tegen haar, haar huidige wiskundeleraar was professor in Teheran.

Frank Stella en de boekwinkel.

Tijdens mijn twee weken Toronto bezochten we ook een boekhandel. Dat is daar toch andere koek dan Praamstra(Deventer) of Van Someren(Zutphen) hoewel daar niets mis mee is. In deze boekhandel van David Mirvish alleen kunst en dan een echt heel groot doek van Frank Stella. Nee dat is in ons land niet mogelijk.

De Lakenvelder.

In haar "koeienbijbel" heeft Marleen Felius het over een 17e eeuws Nederlands schilderij dat duidelijk de specifieke tekening van dit ras toont, helaas noemt ze geen naam van een schilder of museum. De Lakenvelder was midden vorige eeuw bijna uitgestorven. De laatste decennia is er weer belangstelling en neemt het aantal met een zuivere tekening flink toe. Van de Nederlandse Lakenvelders (inmiddels meer dan duizend) is driekwart zwart en de rest rood.
Gisteren, op weg voor de derde ronde van het Essentschaaktoernooi, wilde Gerard wel voor me stoppen om mij deze foto te laten maken. Deze kudde graast zo'n tien kilometer voor Hoogeveen aan de linkerzijde van de weg Ommen-Hoogeveen.

Erica in Ierland.

Januari

O, tijd van dichter Ida Gerhardt,
mist, motregen en grauw weer.
Geld uitgeven gaat mij aan het hart,
en ik vecht nog met oud zeer.

Zilverig ligt daar de rivier,
kleurloos ligt het landschap mooi te zijn.
Maar ik moet eigenlijk naar Albert Heyn,
want het bezoek komt zondag hier.

De kerstrommel is opgeborgen,
bruinig grijzig nattig winterland.
Ik moet de administratie gaan verzorgen,
maar ik troost mij met de krant.

Laat mij door jouw ogen kijken,
opdat de doodsstrijd mij bekoort.
Zo zal ik het leven dan bereiken,
dat onder deze derrie smoort.

Januari 2000, Erica Duvekot-de Jager.

Dit gedicht is gepubliceerd in de Poëziekalender. Jeremy maakte de foto toen hij een week bij ons in Ierland logeerde. Een somber land, Erica hield ervan net als Ida Gerhardt. Als Marietje van der Zeyde dat niet 'met hand en tand' had voorkomen was Ida daar met haar gaan wonen.

De man in huis.

Wie is toch die onbekende man
die in mijn huis verblijft?
en in bed soms naast mij ligt
en onbekenden brieven schrijft?

Wat denkt hij dan
als hij de koffie voor mij zet,
met zware tred de trap bestijgt?

Hij zet de auto voor me klaar,
ik kijk naar hem, daar het geluid verstomt,
sneeuw valt op zijn witte haar,
ik roep, opdat hij binnenkomt.

Erica, februari 2000
De foto is uit dat jaar en genomen door Jeremy.

Antoaneta Stefanova.

Carla, Gerard, Ruud en ik spelen weer in het Essenttoernooi in Hoogeveen.In de kroongroep speelt ook wereldkampioene Stefanova. In 2002 leerde ik Piet Staal kennen, we wisselden boeken uit. Piet was ook druk met het leren van portugees(?) om zijn vriendin in haar eigen taal te kunnen spreken. Hij bracht ook dit gedicht voor me mee en ik mocht het publiceren.

BIJ DE EERSTE RONDE IN HOOGEVEEN

Je was bij onze partij komen kijken
en moest lachen
toen het scheen, dat ik mat zou lopen.
Maar, ik had nog een oplossing.

Mijn tegenstander vroeg:
- is dat uw vrouw?
- nee, dit is mijn vriendin!
en we schaakten verder.

Je was later nog even langs mijn bord gegaan
en keek je bezorgd
toen ik in het eindspel een pion verloor.
Gelukkig is met jou alles nog goed gekomen.

Piet Staal
11 oktober 2002

Erica, najaar 1967.

De foto is genomen op de Lochemseberg op een zondag. Ik zal nog vele foto's en dergelijke van Erica moeten laten zien om wat afstand van haar te kunnen nemen. In haar rechterarm Michiel, Thijlbert moet zijn appel nog met beide handjes vasthouden (twee en een halfjaar jonger dan Michiel).

ERICA, zoals zij het zag.

Geloofsbelijdenis.

Wat jullie God noemen dat ken ik niet zo.
Ik ken de natuur die niet oordeelt,
niet begaan is, niet straft, niet beloont.
Ongekroond verschaft zij voeding en zo,
maar zij troost niet.

Geen vader in de hemelen,
niet bedelen om geluk of ander lot.
Geen verlossing, geen verzoening,
geen verbloeming van de dood.

Wonderlijk zijn haar tienduizend dingen,
's nachts kijk ik naar de sterren omhoog.
Kijk hoe zandkorrels elkaar verdringen,
overdag spant zij de regenboog.

Haar wetten zijn die van leven en lijden en liefde,
en verzorgen, want nooit is het safe.
Van geboorte, bloeien, verwelken en dood.
En vriendschap zo lang als ik leef.

Februari 2000

Erica

De laatste foto van Erica, genomen op zaterdag 17 september tijdens een etentje met Thijlbert en Kate, dinsdag 20 september overleed zij. Hier ook haar laatste gedicht dat ze begin juli maakte, ik las dit voor als eind van haar crematie op 26 september.

Leden wij schipbreuk?
Een vlot draagt ons en als jij de vis vangt hijs ik het zeil

Gaan wij door de woestijn?
Jouw kruik lest onze dorst en mijn kleed geeft ons schaduw

Hangen wij boven het ravijn?
Jij omklemt het touw en ik reik naar de tak

Zo reizen wij, van snelweg naar bospad, van oceaan naar bergmeer
tot ik jouw benen word en jij mijn verstand, tot het rust.

Monarch op Ward's Island.

Gisteren met de familie naar Ward's Island. Dat ligt direct tegenover Toronto in het Ontario lake. Prachtige foto's van de Skyline van deze miljoenenstad, maar ook deze foto van de Monarch ( Danaus plexippus). De monarch is Canada's nationale insect en bleek vanmorgen op Internet een beroemdheid. Michiel maakte de foto met mijn digitale camera. Het hoe en wat van dit beroemde insect is te vinden in de wikipedia.

Deze foto maakte ik zondag op Lake Kagawong, dat is een van de meren op Manitoulin Island. Manitoulin island is het grootste zoetwatereiland ter wereld. Een foto van mijn oudste zoon en kleinzoon op een prachtig meer. Ik ben zeer tevreden. Voor meer foto's van afgelopen weekend zie www.duvekot.ca/eliane.

Gisteren schreef ik dat we 8 juni 1959 trouwden, de mooiste foto van die dag vind ik deze. Haar broer Wim maakte hem zonder dat wij het wisten. Ze is juist door vriendin, moeder en schoonzuster los gelaten uit de kleedkamer en mooi bevonden.

Erica als verpleegster, zomervakantie 1958 in Engeland. Het liefst werkte ze op de mannenzalen want daar werd ze dan ook héél, héél enthousiast ontvangen. 8 Juni 1959 trouwden we in den Haag, we woonden toen al samen in het eerste torenflat van Delft, Bieslandsekade 168. We kregen die flat van de gemeente onder de belofte dat we binnen twee maanden zouden trouwen. Vanuit de kamer konden we de schepen op de Nieuwe Waterweg zien varen.