Groagh Patrick

Op reis.

What makes me tick,
waarom ben ik ik
wat doet mij worstelen en wroeten?

Dus gauw op weg : een pelgrimstocht,
de berg op met blote voeten.
De rugzak draag ik fier omhoog,
ik heb een heilig moeten.

Daar vind ik dan wat ik steeds zocht,
het doel van mijn bestaan op aarde.
't Zit 'm niet in een heel verhaal
of wat dan ook in mensentaal
't is een gevoel van groeten.

Ik groet het water en haar glans,
haar zoete smaak, schoon in de hand.
Ik groet de kalksteen, het graniet
en groet ik dan die kraaien niet
die in het zeewier wroeten?

Ik groet fossielen in 't basalt.
Ik groet de kei die naar beneden valt,
ik word aan plant en dier gelijk.
De dipper en de leeuwerik,
de mus, de meeuw, ja, dat ben ik.


Ik ben de branding en de vloed,
ik ben het turfvuur, dat is goed.
Ik ben het pad waar ik mijn voet verzwik
De krab, de zeester, dat ben ik.

Ik groet de zwaluw omhoog, omhoog,
ik ben de dubbele regenboog,
ik ben de hei, de boom, het mos.
Ik ben van alle oordeel los.

Erica maakte dit gedicht na onze beklimming van de heilige berg in het voorjaar van 2000. Het laatste stuk is alleen stenen en dat liep zij zeker niet op blote voeten. De gelovigen deden dat vroeger nog wel. Het is een "echte" berg, zoals je dat als kind van een berg verwacht. Je hebt dan ook steeds geweldige vergezichten. Ondanks dat het een zware tocht was, heeft Erica heel erg genoten van die dag.