Donderdag schreef Rascha Peper op de achterpagina van het NRC Handelsblad over de ongekende mogelijkheden van het mobieltje in de literatuur. De illustratie is van Annemarie van Haeringen. Zelf dacht ik bij deze tekening niet aan toekomstige literatuur maar aan de naturist. Waar laat hij aan een zonovergoten strand zijn mobieltje?
"Arm en beschaamd zo arm te zijn" kan de mens niet meer zonder zijn telefoon. Deze gedachten en de dichtregel van Vasalis dank ik aan een gesprek met een vriend die zijn zoon verloor. Hij wees me op het "afgesneden zijn" wat hem in het gedicht SOTTO VOCE van Vasalis zo aansprak. Vannacht werd de tekening van Van Haeringen een mens die niets meer heeft en tot het laatst probeert niet afgesneden te worden.
SOTTO VOCE
Zoveel soorten van verdriet,
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo'n pijn,
maar het afgesneden zijn.
Nog is het mooi, 't geraamte van een blad,
vlinderlicht rustend op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de aderen van het lijden
niets meer om u te verblijden:
mazen van uw afwezigheid,
bijeengehouden door uw pijn
en groter wordend met de tijd.
Arm en beschaamd zo arm te zijn.
1 comment:
Ik kan bij die tekening ook niet aan literatuur denken. Ik ben wel gefascineerd door die gieter. Wat doet die daar? Die tuit zit wel op een heel strategische plek.
Post a Comment