De zwerfster.

Ik droomde dat ik oud was en alles had verloren,
geen man en kind noch kraai bond mij aan mijn stad.
De tuin, het bed, de kast met boeken kon mij niet bekoren,
ik gaf mijn geld weg en ging ongezien op pad.

Ik zwierf langs water en Gods akkers
in een kruiwagen nog een oude hond.
Wij stonken beide, men zei: ach, die stakkers
terwijl ik het juist zo verruklijk vond.

Te grote schoenen klepten aan mijn voeten
de jas stond stijf van vet en vuil.
Het was zo zalig nooit meer iets te moeten,
voor hulpverlening hield ik mij angstvallig schuil.

Zo sleet ik vredig dan mijn laatste jaren
altijd vond ik een maal, een slaapplaats bij de boer.
Ik leerde de zelfkant van de maatschappij ervaren
en maalde niet om junk, moordenaar of hoer.

Ik werd geweerd uit supermarkten
De Spar, Vivo of Albert Heyn.
Men gaf mij gauw iets wat ik niet hoefde te betalen
uit medelijden of om van me af te zijn.

Waar ik geen rekening mee had gehouden,
was het ongemak van de oude dag.
Ik liep slecht en kon de plas niet meer ophouden,
ik hoestte krakend en het kwam voor dat ik niks zag.

Dus droomde ik dat ik snel ontwaakte,
mijn bed was zacht, mijn man lag aan mijn zij.
Terwijl ik douchte en mijn haar opmaakte
dacht ik : Toch moet die hond er bij.

In de krant las ik dat alle zwervers ten prooi dreigen te vallen aan de verzekeraars en hulpverleners. Dit leger zal zich inzetten om allen per 1 januari netjes geregistreerd te hebben. Erica had kennelijk een profetische blik toen ze dit gedicht schreef. De foto is uit ‘85. Zij heeft jaren in een (straat)toneelgroep voor scholen en instellingen gespeeld. Dikwijls was ons hondje Jozef ook van de partij.