Bij het lezen van sentimentele gedichten in een boekhandel
De tranen knallen uit mijn ogen,
wat sta ik hier, de bundel in mijn hand.
Een sentimentele rijm, er gaat een kindje dood
en ik sta hier te janken tussen paperclips en kranten,
mijn eigen kinderen bewegen in mijn schoot.
Zwijg, larmoyante woorden, kitcherige beelden, stop!
Terug, schaamteloze tranen vallend uit mijn kop.
Dit valse sentiment moet geplet worden in het doosje,
waarin grootvader het horloge legt.
Wacht derderangs emoties,
tot mìjn zoon afscheidswoorden zegt.
Erica doelt hier op het gedicht HET GESCHENK van Rosalie Loveling (1834-1875). Het gedicht is nog altijd populair, maar echt een smartlap. Ik herinner me haar tranen nog op een zaterdagmiddag in een boekhandel in Delft, ze was toen zwanger van Thijlbert.
1 comment:
Het geschenk
I
Hij trok het schuifke open,
Het knaapje stond aan zijn zij,
En zag het uurwerk liggen:
"Och, Grootvader, geef het mij?"
"Ik zal 't u wel eens geven,
Toekomende jaar misschien,
Als gij wel leert en braaf zijt,"
Zei de oude, "wij zullen zien."
"Toekomend jaar!" sprak het knaapje,
"O Grootvader, maar dan zoudt
Ge lang reeds kunnen dood zijn;
Ge zijt zo ziek en zo oud!"
En de oude man stond te peinzen,
En hij dacht: "Het is wel waar,"
En zijn lange vingren streelden
Des knaapjes krullend haar.
Hij nam het zilvren uurwerk,
En de zware keten er bij,
En lei ze in de gretige handjes,
"'t Komt nog van uw vader," sprak hij.
II
Daar was een grafje gedolven;
De scholieren stonden er rond,
En een oude man boog met moeite
Nog ene knie naar de grond.
Het koele morgenwindje
Speelde om zijn haren zacht;
Het gele kistje zonk neder:
Arm knaapje, wie had dat gedacht!
Hij keerde terug naar zijn woning,
De oude vader, en weende zo zeer,
En lei het zilvren uurwerk
In 't oude schuifken weer.
Rosalie Loveling (1834-1875)
Post a Comment