Zoals de gelovige door zijn neuronen geregeld naar de kerk, moskee, synagoge of ander spiritueel centrum gedreven wordt, zo zijn Erica en ik altijd in musea terecht gekomen.Volgt de gelovige de signalen van zijn genen niet, dan wacht hem/haar de hel, daar hoeven we ons geen illusie's over te maken. Alleen de katholieke man kan ontkomen, hij kan 's zondags als zijn vrouw de kerk ingaat tegenover die kerk in het café zijn vrienden opzoeken. Deze grillige speling van de natuur kan de wetenschap tot nu toe niet verklaren.
Erica en ik hadden geen keus, tegenover het museum vonden wij geen katholiek café. Wij hebben het museum dan ook altijd als een café bezocht! In Frankrijk is dat geen probleem, daar is de toegang op zondag gratis en het museumrestaurant is van een kwaliteit die alleen ook in België mogelijk is.
Het Stedelijk Museum Amsterdam is (was!) een museum dat Erica en ik altijd bezochten wanneer we naar Amsterdam gingen. Eerst koffie en appeltaart in het Stedelijk en dan met de kinderen naar een Tinquely, zo'n fantastische machine had altijd een knop die alles in beweging zette, prachtig. Daarna in ieder geval naar de Beanery van Kienholz en dan nog even de trap op naar "Who's afraid of red, yellow and blue" en als het tentoongesteld was ook "Cathedra". Beide schilderijen van Barnett Newman, in het bezit van het Stedelijk, behoorden tot de mooiste kunstwerken die ik kende.
Geschiedenis is de laatste jaren weer helemaal "in". Voor mezelf hanteer ik voor het Stedelijk de indeling: 1.het tijdperk voor Goldreyer en 2. het tijdperk na Goldreyer. Je zou de naam van de Amerikaanse "restaurateur"( beter = misdadiger) ook kunnen vervangen door de naam Wim Beeren (directeur van 1985 tot '92). Ons "leven met het Stedelijk" is door Goldreyer/Beeren grondig veranderd. Ik plaats twee plaatjes uit tijdperk 2. Het in eigenbeheer mooi gerestaureerde Cathedra en een fraaie machine van de Zwitserse kunstenaar Tinquely.
No comments:
Post a Comment