Logeren.

Gisteren op het feest van mijn tante, waar ik zaterdag over schreef, veel familie en bekenden ontmoet. Voor allen leek het een hoogtepunt om elkaar te ontmoeten op een echt feest en eens niet op een begrafenis. Vanwege de grote afstand Zuid-Beveland Gorssel logeerde ik vannacht bij mijn nichtje Hanneke en haar man Hans in Maren Kessel. Zij wonen op een droomlocatie. Van boven naar beneden: hun huis ‘Camelot’, het uitzicht vanuit hun woonkamer, Camelot vanuit de tuin, hun haan van wiens kippen ik 10 heerlijke verse eieren meekreeg.

Hazenjacht.

Morgen naar het familiefeest ter ere van de 80^ste verjaardag van mijn tante Adrie in Borssele. Haar man was mijn oom Piet Dekker, de jongste broer van mijn moeder.

Bij tante Adrie en oom Piet kwam ik altijd bijzonder graag, ook later met Erica. Over mijn oom Piet schreef ik veel op mijn blog. Vooral als kind keek ik enorm tegen hem op. Een zeer toegankelijke knappe man die heel goed met mensen kon omgaan, maar ook met een drie of vierspan kon ploegen in die moeilijke Zeeuwse klei. Oom Piet kon meer en vandaar dit blog.

In het najaar mocht ik wel eens mee op hazenjacht. Op de boerderij deed hij een kogeltje in zijn vuurbuks en de eerste keer dat ik mee mocht vroeg ik waarom maar één? Hij keek me lachend aan ‘we eten maar één haas’. In het veld moest ik stil achter hem lopen en ook gaan liggen als hij dat deed. Oom Piet gooide dan een klontje klei naar, kennelijk, het leger van de haas. Die rende dan weg om kort daarna even rechtop zittend rond te kijken, dat was een seconde later zijn dood. Omdat ikzelf bij het op muizen schieten met mijn windbuks een rendement had van één muis op tien kogeltjes had ik natuurlijk een grote bewondering voor mijn oom met een rendement van 100%! Ja één kogel één haas ik heb nooit anders meegemaakt.

De buks op de foto is de windbuks(HW80) die ik een jaar of zes geleden met kleindochter Piffin in Vorden kocht, met de bedoeling dat zij die later van me zo krijgen. Op de terugreis in de auto zei ze ‘Opa als ik hier ben, ben ik wild’. Hier was Gorssel en ik heb dat als het grootste compliment ooit voor Erica en mij opgevat.

Kunstreis langs de IJssel.

Gistermiddag met Marian naar het Nijenhuis geweest. Vanwege het prachtige weer en de uitzonderlijke hoge waterstand hebben we er een tocht langs de IJssel van gemaakt de foto is bij de pont van Olst genomen.

Het museum had twee exposities: beneden Schilderijen en Aquarellen van Otto B.de Kat (1907-1994) en boven Tekeningen van Jos Hermans (1955). Marian en ik waren zeer eensgezind in onze waardering, maar ze trakteerde dan ook eerst op thee en appelgebak! Van De Kat vonden wij het licht in zijn luchten heel sterk. Hier te zien in het olieverf schilderij van de Wieringermeer polder (die “ze” weer onderwater willen zetten). Ook over Hermans waren wij het eens, zijn mooiste tekening hangt direct rechts in de ‘Engeltjeskamer’. Die kamer rechtvaardigt trouwens op zichzelf al een tocht naar het Kasteel. De door ons gekozen tekening kan ik niet laten zien omdat fotograferen er verboden is, u moet er dus zelf heen!

De derde heb ik genomen vanwege de ‘sneeuwschaduw’van de heg en het lievelingshuisje (op de foto klikken en met de muis schuiven) van Marian in de boom uiterst rechts boven de heg! Op de laatste foto zie je mijn reisgenote achter het kunstwerk ‘Concrete versus Wood, 2007’ van Maurits Schegardus. De tafel is van beton en hout gemaakt en zal zichzelf door het uitzettende en krimpende hout vernietigen er springen nu al stukjes beton vanaf.

Schaakhemel.

Vergelijk deze foto van vanmorgen 8 uur maar met die van gisteren.

Het is de laatste tijd niet erg om binnen te blijven want op de computer zijn dagelijks de spannende partijen van het Ambertoernooi, live, te volgen.

Het Ambertoernooi in Monaco is een privé aangelegenheid van de miljonair Joop van Oosterom. Van Oosterom was een van de oprichters van het softwarebedrijf Volmac. Toen hij als eigenaar dat eind jaren tachtig verkocht was hij in een klap multimiljonair.

Het toernooi in Monaco is een zeer uitzonderlijk toernooi.Het werd in 1992 voor het eerst gespeeld ter ere van de geboorte van Joops dochter Amber. Er worden 12 wereldtopschakers uitgenodigd, alleen diegenen die Joop aardig vindt!

De luxe waar de spelers in terecht komen is voor ons gewone stervelingen niet voor te stellen, waarschijnlijk hebben gelovigen dat als beeld van de hemel. Ze moeten Joop wel laten zien dat ze echt schakers van een hemelsniveau zijn. Dat doen ze door dagelijks twee partijen te spelen één blind (25 min en 20 sec per zet) en één rapid (25 min. en 10 sec per zet). Beide partijen tegen dezelfde speler, na 11 ronden hebben zij zo tegen alle andere hemelbewoners gespeeld.

Straks ga ik naar de negende ronde kijken! Er spelen dit jaar drie wereldkampioenen in mee de huidige, Anand, en de vorige twee Kramnik en Topalov. De meest spectaculaire partij dit jaar was die van Ivanchuk tegen Karjakin in de vierde ronde waar in een bekende opening Ivanchuk zijn dame offerde en prachtig won, die partij komt zeker in de schaakbladen. De Noorse jongen Magnus Carlsen waar ik laatst over schreef staat na 8 ronden op de tweede plaats.

?MOEDERS?

We hebben onze spreekwoorden om te weten dat er niets met het weer aan de hand is, de foto is van vanmorgen acht uur.

Gisteravond zag ik drie programma’s op Nederland 2: Keyzer & De Boer Advocaten, Hof van Joosten en Zembla. In alle drie speelden woorden een belangrijke rol. Voor mij had het programma van Astrid Joosten iets extra’s vanwege het weggeven van een baby. Als pasgeboren had ik ook Willem van de Velde kunnen worden ik schreef daar 19 maart 2006 over. Het ging gisteren niet om ‘gewone’moeders maar om draagmoeders en wensmoeders. Bij de draagmoeders kan het zijn dat het om een eigen eitje of een geïmplanteerd eitje gaat. Het zaad komt ook nu nog van een man en een kind wil wel weten van welke! Het bijzondere gisteren was dat vrienden van de wensouders besloten hadden een kindje voor hun vrienden te maken en dat later terug wilden. Nu ben ik helaas vergeten of we bij een moeder met een geïmplanteerd eitje ook van een biologische moeder spreken. Zo’n moeder heeft geen DNAverwantschap met haar kind en kan dus later ook nooit teruggevonden worden.

Schakers.

Zijn er nog lezers die bij schaken denken aan peinzende oude mannen?

Het schaken is allang een sport voor de jeugd en als je op een clubavond bij Pallas een beetje vroeg komt verdwaal je tussen de kinderen, van kleuters tot pubers. Heerlijk!

De bovenste foto maakte Ruud Merza (te zien op de derde foto) gisteravond. Links zie je zijn zoon Morris aan het eerste bord van onze club, zijn tegenstandster (lijkt nog heel jong!) is kennelijk de sterkste speler van de club Schaakmaat uit Apeldoorn.

Ook voor de wereldtop moet je bij de jeugd zijn, een van de aller sterkste schakers is de zevntienjarige Noor Magnus Carlsen.

Op de tweede foto links Koen Lambrechts als winnaar van een jeugdtoernooi met clubgenootjes die in verschillende leeftijdsgroepen wonnen. Koen en Morris zijn al een poos onze sterkste schakers. Op de eerste foto zie je Koen naast Morris.

Op de laatste foto twee speelsters van de interne jeugdcompetitie. Drie foto’s waar je ook als niet-schaker blij van wordt, toch?

Kleine Soenda-eilanden.

Vandaag 19/03/’08 ontving ik deze briefkaart die precies drie maanden geleden verzonden werd. Er zitten Nederlandse en Indonesische postzegels op. Het lijkt zowel een vakantiebriefkaart als een verhuisbericht van mijn nicht Gees die nu in Amsterdam woont, ze woonde tijdelijk in Den Haag. Haar hartenwens was onze hoofdstad. Ik weet niet het hoe en wat precies van deze leuke verhuiskaart.

Gees woont nu driehoog in de Soendastraat en vandaar deze kaart. Mijn generatie leerde op de lagere school het rijtje van de Kleine Soenda-eilanden: Bali, Flores, Lombok, Soemba, Soembawa en Timor. Graag een comment van tijdgenoten als ik het fout heb.

Deze kaart meldt veel meer Kleine Soenda-eilnden maar die leerden we niet. Ik wens Gees veel geluk in de Amsterdamse Soendastraat!
Volgens Eliane en mij is het pure nep en zal ik naar Amsterdam voor speurwerk moeten.

Kraamkamers.

Esther werd gisteren o.a. enthousiast over de sterrenhemel toen Thijlbert (in Alice Springs) haar over de ‘kraamkamers’ van de atomen waaruit wij bestaan vertelde. De Paardekopnevel in het sterrenbeeld Orion en de Krabnevel in het sterrenbeeld Stier die ik hier laat zien, zijn enorme gas en stofwolken waarin onze materie ontstaat. Het is fascinerend te bedenken dat de atomen waaruit wij bestaan miljarden jaren geleden in dit soort gaswolken zijn ontstaan. Esther vond het ook heel bijzonder dat wij in het heelal de enige bewoners zijn, daar heeft ze gelijk in en ‘de wetenschap’ denkt dan ook al een poos dat dit niet zo is. Statistisch is de kans dat wij in die miljarden sterrenstelsel de enige denkende levende wezens zijn nul komma nul.
Klik maar op die prachtige plaatjes!

Gastthuishulpblogster.

Als gastblogster mag ik een verhaaltje neerzetten.

Ik voel me dan ook zeer vereerd hehe.

Eerst maar even voorstellen dan, ik ben de thuishulp van Willem.

Ik heb het er ook erg naar mijn zin en volgens mij Willem ook wel. Even vragen ...

ja hij vindt dat ook.

Vanmorgen was hij met zijn zoon in Australië aan de praat over het universum en vandaar ook de bijpassende foto.

En aangestoken door het enthousiasme van Willem ga ik thuis ook maar eens even kijken op de site van Google sky wat zeker de moeite waard is voor hemelliefhebbers.

Ik vond het erg leuk om even hier iets neer te mogen zetten,

groetjes Esther

Domesticatie, vervolg.

Het Engelse Shire paard, volgens Eerelman (op klikken).

De Shire is het grootste ras dat we kennen. Het grootste paard ooit was de Shire ruin Sampson die in 1850 een schofthoogte van 2 meter en 19 cm had, hij woog 1524 kilo zowel in hoogte als gewicht is dit tot nu toe een wereldrecord. De Shire is een zeer geliefd werkpaard.

Misschien zijn de oorlogen, waar we door de eeuwen heen aan verslaafd zijn, wel de reden dat de mens door heel vernuftig fokken het paard van nu heeft. In de laatste eeuwen hebben de oorlogen miljoenen paarden gevraagd, paarden die altijd beter moesten presteren en boeren (vooral ook stoeterijen) die altijd weer kans zagen aan de vraag te voldoen.

Ook het rund is sinds de middeleeuwen door nauwkeurig fokken weer op een acceptabele grootte gekomen. Het middeleeuwse rund was door domesticatie een soort dwergkoe geworden. Fokken is een kunst en mensen die paarden als Bonfire en Salinero (Anky van Grunsven) kunnen fokken verdienen heel veel geld. Fokken kan ook veel ellende voor het dier meebrengen, de wandelende melkfabrieken die we in ons land bezitten zijn als dier eigenlijk zwaar ziek.

De Tibetanen proberen het laatste decennium met sperma van wilde stieren de yak weer gezonder en groter te krijgen. Dat blijkt niet gemakkelijk, de wilde yak is heel zelzaam geworden en komt alleen nog boven de 5000 meter voor. Neem daar maar eens sperma vanaf!?

Nog even een persoonlijke herinnering. Erica en ik bezochten op een zondag, op mijn verzoek, met onze vriend David, een (boeren) paardendag in Zuid–Engeland. In de middagpauze raakten we in gesprek met een familie die rondom een enorme hengst zat te lunchen. Je gaat natuurlijk niet lunchen met één lid van de familie in de trailer opgesloten. De hengst was zo mak als een schoothondje en steeds was er wel een van de (ook heel kleine) kinderen die even met hem aan het knuffelen was. De kleintjes liepen gewoon tussen de benen van de reus door. Oh wat kunnen die Engelsen gastvrij zijn en zo’n hengst lief. Ik vergeet dit tafereel nooit.

Domesticatie.

Yak, klik op de foto.
In het NRC Handelsblad van donderdag staat een artikel over het gebruik van wilde ezels in de tijd van de eerste farao’s, zo’n 5000 jaar geleden.

Over de domesticatie van ezels, paarden, runderen en de yak (tegenwoordig ook als ‘jak’ geschreven) zou ik wel meer willen weten.

Het oerrund en de wilde yak waren veel groter dan de gedomesticeerde dieren die wij nu kennen. Het oerpaard was echter kleiner en de wilde ezels waren juist weer groter dan onze tamme ezels. Mijn krant van donderdag geeft als reden voor het kleiner worden van de ezel tijdens zijn domesticatie, ‘gedomesticeerd vee wordt vaak kleiner omdat ze zich niet meer hoeven te verdedigen tegen roofdieren’. Ik heb dit argument altijd betwijfeld.

Het rund, en de yak (de wilde is bijna uitgestorven) is na domesticatie zo zwaar door de mens belast (de yak ook letterlijk), dat het dier nog nauwelijks kon groeien lijkt mij. Het oerrund had en de wilde yaks hebben (de stieren) een schofthoogte van twee meter.

De kruising van yak en rund is een hybride, de mannelijke nakomelingen zijn niet vruchtbaar. De yak heeft 14 paar ribben, het rund 13.

Gorssel - Toronto.

Otger is terug naar Toronto. De eerste foto is vanmorgen vroeg net voordat de trein naar Schiphol vertrok. De tweede op schiphol op het moment dat hij achter de douane verdwijnt en zwaaien niet meer lukte. Wat kan je nou als Canadees in ons piepkleine landje gebeuren? Nou heel wat. Je kunt er zelfs anderhalf uur kwijt zijn, dat gebeurde donderdag. Voor de familie die hem in Groningen verwachtte, voor mij als opa die hem naar de trein had gebracht, en de ouders in Toronto die via Skype alles meemaakten werd dat een slopende anderhalf uur. Net veertien en dan voor het eerst alleen vliegen met heen tweemaal en terug tweemaal overstappen vind ik ook wel heel wat.

Net op tijd.

Otger is juist op tijd van Toronto weggevlogen. Daarna viel er zoveel sneeuw dat veel vliegtuigen niet konden opstijgen of landen. Michiel moest hard werken om hun huis bereikbaar te houden. Straks komt mijn kleinzoon in Deventer aan en haal ik hem van het station. We hebben een druk programma deze week want vrijdag vertrekt hij alweer. Klik op de foto om te zien dat Orbit wel wil helpen met sneeuwruimen.

Grootmoeder.

In het boek ‘Bijna vier eeuwen “Duvekotten” in Zeeland’ blijkt op pagina 100 dat mijn grootvader in 1892 met Cornelia de Boxc trouwde en in 1894 hertrouwde met Jacomina (Mientje) Mol. Over Mientje schreef ik 19april 2006 op mijn blog.

Vanmorgen ontving ik een e-mail van Evert Ponten die gehuwd is met Mieke Duvekot (afkomstig uit de tak van Graanhandel Duvekot). Evert wijst me op genoemd boek en vraagt me naar mijn generatie en mijn kinderen en kleinkinderen. De illustraties van Eliane in de NRC brachten Evert bij mij.

Dat van de eerste vrouw van mijn grootvader en dat zij zo jong is gestorven wist ik niet. Hier een van de weinige foto’s van mijn grootmoeder Mientje Mol.

Ruim tweemaal ouder.

Op de eerste foto zien we Fransje, onze eerste pony, Thijlbert en Roebi. Roebi kreeg later gezelschap van Kadootje die je samen op de middelste foto ziet deze foto’s zijn van ’73 of ’74. De derde foto is mijn kapster vanmorgen in actie om me weer een verzorgd uiterlijk te geven. Op de eerste foto is mijn haar door Erica geknipt en ook dat van Thijlbert.

Rugieri - trio.

Vanmorgen het koffieconcert van het Rugieri-trio in het kerkje in Epse bezocht, Janny en Hella hadden mij uitgenodigd. Het trio heeft zijn naam te danken aan Rugieri, de bouwer van de viool van Jan Verheugt.
Rugieri heeft Stradivarius het vak nog geleerd, het bouwjaar van de viool van Verheugt is 1673 en deze viool is beroemd. Ik dorst hem niet aan te raken maar wel te fotograferen. Het trio bestaat verder uit Cyriel Tönisse, cello en Jacquemijn Hutter, piano.
Het programma vanmorgen: Pianotrio nr. 3 in Bes gr.t, KV 502 van Mozart en Pianotrio nr. 2 in g kl. T, opus 26 van Dvorak. Het is wonderlijk dat drie instrumenten een kerkje zo kunnen vullen met klank, dit trio had een tweemaal zo grote kerk ook gemakkelijk aan gekund. Verheugt wees mij er nog op dat zijn viool een jaar na het zogenaamde “ rampjaar” in de Nederlandse geschieden is gebouwd.

Adriaen Coorte.

Stilleven met asperges. Adriaen Coorte 1697.
Over het Mauritshuis heb ik heb ik veel op mijn blog geschreven. Erica is in 1938 in Scheveningen geboren en woonde tot 1959 in den Haag. Als het enigszins kon combineerden we onze familiebezoeken met ‘even langs’ het Mauritshuis of het Gemeentemuseum. In het Mauritshuis ging ik altijd bij Andromeda op bezoek ze hing alleen gelaten en geketend aan de rots wachtend op Perseus. Het schilderijtje van Rembrandt was in een nisje op de eerste verdieping opgehangen. In het Gemeentelijk in ieder geval langs bij Mondriaan, dat museum heeft niet voor niets de grootste collectie Mondriaans ter wereld.

Tot 8 juni is nu de tentoonstelling ‘Ode aan Coorte’ in het Mauritshuis te zien, aan Adriaen Coorte heb ik speciale herinneringen dus wil ik graag deze tentoonstelling gaan zien.