Creatief.

Voor het eerst na Erica’s dood pannenkoeken gebakken. Bloem, een ei, zout, melk, bier en omdat ik spekpannenkoeken wilde ook spekjes. Als lunch vandaag en ik kon het nog. Vis, pannenkoeken, oliebollen, appelbeignets, rösti allemaal gerechten die aan mij werden toegewezen.
Gisteren was ik ook al creatief ik maakte voor de ‘Eenvoudige boekverkoopster uit Zutphen’ een droomschrift. Het werd een ouderwets schoolschrift met lijntjes en ingedeeld in verschillende rubrieken met voorbeelden, plaatjes of toelichtingen. Wensdromen, dagdromen, nachtmerries enz. Het droomschrift is uitgerust met een Bruinzeel 2B potlood, vlakgom en puntenslijper. De droomgids is goed ontvangen want 'uit volle dankbaarheid' stond er een boeketje bloemen uit haar tuin op tafel toen ik thuis kwam.
Nu moet de boekverkoopster nog leren na de droom even wakker te worden en de droom op te schrijven. Zij meldde zojuist telefonisch dat dit een probleem is en het droomschrift dus nu, na een nacht, nog leeg is. Jammer, als voorbeeld van een wensdroom had ik het gedicht
‘He wishes for the Cloths of Heaven’ van W.B.YEATS:

Had I the heavens’ embroidered cloths,
Enwrought with golden and silver light,
The blue and the dim and the dark cloths
Of night and light and the half-light,
I would spread the cloths under your feet:
But I, being poor, have only my dreams;
I have spread my dreams under your feet;
Tread softly because you tread on my dreams.

Erica kocht, toen we voor de tweede keer Ierland bezochten, bij zo’n verstilde oude boekverkoper in Sligo het verzamelde werk van Yeats in een mooie uitgave van Everymans’s Library:

EVERYMAN,
I WILL GO WITH THEE,
AND BE THY GUIDE,
IN THE MOST NEED
TO GO BY THY SIDE.

Voordat we de oude boekverkoper bezochten hadden we met Jeremy, die bij ons logeerde, even boven Sligo het graf van Yeats bezocht en in het restaurant aan de overkant van de weg heerlijke gegrilde oesters gegeten!

Laatste toernooidag Wijk aan Zee.

Vandaag was de laatste ronde van het Corus schaaktoernooi in Wijk aan Zee. Foto’s gemaakt na mijn partij (remise tegen Liesbeth Rietvink, waarmee ik op 5 uit 9 kwam). Op de bovenste foto de zaal van de amateurs, daaronder het podium van de wereldtop met gezichten van Judit Polgar en Magnus Carlsen. Judit is al jarenlang de enige vrouw die zich in de absolute top kan handhaven.

Stenen in de Vullerschool.

Anique, het dochtertje van mijn thuishulp, leende stenen voor het stenenproject dat haar klas organiseerde. Helaas heb ik door mijn schaken in Wijk aan Zee niets gezien van alle leuke en mooie dingen die zij en haar klas maakten. Haar moeder heeft me bijgepraat en foto’s gemaakt zodat ik er toch nog wat van kan zien en haar ook op mijn blog kan zetten.

Adrenaline.

Voor de tweedemaal een incident betreffende het schaken van mij. In november in Zutphen en gisteravond in Wageningen. Gisteren, op de vrije dag van het Corus, moesten Ruud en ik met ons Deventer team tegen Wageningen spelen. Voor deze wedstrijd was er een speciaal gereserveerde zaal en alles leek ideaal. Na een minuut of tien spelen begon in de zaal naast ons een oorverdovend lawaai. Na een poosje wachten begreep ik dat niemand hier iets aan ging doen ook niet de wedstrijdleider van Wageningen. Vanwege deze laksheid en onbeleefdheid van het ontvangende team liep het adrenalinegehalte van mijn bloed snel op voelde ik en daarom zette ik de klok stil en zei mijn tegenstander dat ik een klacht ging indienen. Nu begreep de wedstrijdleider dat hij in actie moest komen en verhuisden beide teams naar de clubzaal waar we normaal konden spelen. Ik begreep dat ik nu die adrenaline kwijt moest om te voorkomen dat ik kansloos zou verliezen. De enige mogelijkheid leek me die krachtige drug naar mijn hersenen af te voeren. Dat lukte en een halfuurtje later zette ik mijn tegenstander mat.
Ik had wit en ben in het bovenste diagram aan zet:
10.Pxe4 axb5 11.d6 Pg6 12.dxc7 Dxc7 13.Pd6+ Kf8 14.Te1 Pe7 15.Lg5 f6 16.Dd5 Dc4
Zie diagram 2. Gelukkig voorkwam de adrenaline dat ik hier met de dame van c4 aan de haal ging, ik was uit op het bloed van de zwarte koning. Schaken is een vechtsport en het ideale middel om je agressie te sublimeren! De zwarte koning kon zijn dood niet meer voorkomen.
17.Txe7 Kxe7 18.Te1+ Kd8, zie diagram 3. 19.Pf7 Kc7 20.Dd6# (mat).
We wonnen de wedstrijd met 5-3. Vandaag speelde ik in het Corus remise. Zaterdag en zondag schaak ik nog en keer dan weer terug naar de normale wereld, ik hoop dat jullie me daarbij helpen.

Niet Huilen.

Salomon van Ruysdael 1645, Riviergezicht bij Deventer
Vanmorgen tussen 9.30 en 9.35 uur haalde het Rijksmuseum het schilderij Rivierlandschap met veerpont (1649) van Salomon van Ruysdael van haar website. Ik zat achter mijn computer en keek ernaar, om 9.30 dus nog wel en 9.35 dus niet meer.
Nee, beste mensen niet meehuilen met de klagende Nederlandse media. Het schilderij dat het Rijksmuseum moest teruggeven aan mevrouw von Saher heeft zij nu verkocht aan The National Gallery in Washington, het komt dus in het huidige middelpunt van de wereld te hangen! En wij? Wij hebben nog minstens een even mooi rivierlandschap van Salomon van Ruysdael en dat heeft hij hier in Gorssel zitten schilderen, als je er op klikt zie je elk detail je moet dan wel schuiven met het beeld.
We kijken uit op Deventer in 1645. Dus gaan we niet huilen en zo gauw er vrienden komen vertellen hoe erg dit was trekken we een fles champagne open.
We kunnen feest vieren omdat er een Ruysdael in Washington hangt en nog een uit Gorssel in ons Rijksmuseum!

Een Incident.

De dag begon mooi en opwindend in Wijk aan Zee vanmiddag. Terwijl Ruud en ik voor de aanvang van een kopje koffie genoten, begon het mediacircus zich naast ons af te tekenen. Er stond voor de grootmeestergroep één partij op het programma maar daar kwamen meer telelenzen en TV camera’s op af dan ik tot nu toe in Wijk aan Zee zag. Er werd rond het bord van de grootmeesters Nigel Short (Engelsman) en Ivan Cheparinov (Bulggaar) op een meter afstand een cordon van foto en filmapparatuur gelegd. Het spannende was ook dat helemaal niet zeker was of één laat staan beide grootmeesters zouden komen!
De oorzaak van dit alles was dat gisteren voor de aanvang van hun partij Ivan de hand van Nigel weigerde. Voor de niet-schaker is het misschien gek maar de hele schaakwereld beefde, dit kennen we niet. Van Kirgizië tot Vuurland geven schakers elkaar een hand voor het begin van de partij. Het is ook het sein aan elkaar ‘ja, ik ben zover we kunnen beginnen’. Uiteindelijk besliste de raad van wijze mannen van Corus dat vandaag de partij alsnog gespeeld moest worden en de spelers elkaar de hand moesten geven. Uit de foto blijkt dat ze kwamen en Nigel won. Tja, door de hand van je tegenstander te weigeren roep je het noodlot over jezelf af.
Ik was door dit voorval goed wakker en prees me gelukkig het meegemaakt te hebben, dus won ik vandaag!
Vorig jaar won mijn tegenstander in Wijk aan Zee met het Morra-gambiet. Dat is een agressieve aanvalsopening met wit. Dit jaar had hij mij als slachtoffer uitgekozen maar het pakte andersom uit. Na afloop gingen we een biertje drinken en dan blijkt weer eens dat je aan de buitenkant niets kunt zien van het brein van je jouw gesprekpartner. Hij bleek ouder dan ik en had het veel drukker dan ik. Hij wil voor zijn dood zijn boek over de leerplichtwet nog afmaken. Ja, het leven is en blijft boeiend.

In Wijk aan Zee.

Tot nu toe schaak ik slecht in het Corus toernooi. We hebben maar een vrouw in onze groep. Zondag, de laatste toernooidag, mag ik tegen haar. Misschien kan dan deze partij tussen Mars en Venus me inspireren. Het schilderij is van Alessandro Varotori (1630-1640)

Excuses.

Waarschijnlijk is het aanbieden van excuses al uit de tijd. Vorig jaar was dat in ons parlement nog dagelijkse kost, nu hoeft alleen een Amerikaanse minister zijn excuses aan te bieden. Toch waag ik het erop de lezer lastig te vallen met mijn excuses.
Allereerst over mijn blog van gisteren ‘De dood in de schaakwereld’. Volgens bevoegde lezers wordt Bobby Fischer daar grondig afgeserveerd . Nee, dat was niet de bedoeling. Ik was en ben een grote bewonderaar van Fischer. Volgde ook in 1972 alle partijen van hem tegen Spassky en toverde aan het eind van een les ‘theoretische elektriciteitsleer’nog gauw een demonstratiebord tevoorschijn om de mooiste zet van de vorige dag te laten zien. Geen misverstanden dus, ik ben het helemaal eens met wat Jan Timman voor Nova hierover zei.
Het tweede onderwerp waarmee ik de mist inging zijn de hoogsensitieve personen.
Ik dacht heel sensitief en goed bij de tijd te zijn. Nee, helemaal mis. Volgens mijn schoondochter Eliane en kleindochter Piffin loop je nu als HSP ‘er echt alweer achter de feiten aan. Waarmee je nu wel de blits maakt is mij bij Eliane niet helemaal duidelijk je moet daar haar blog maar over lezen. Piffin is hierover gelukkig kristalhelder en ik houd me dan ook graag aan haar mening. Zij is een generatie jonger en daardoor nog veel moderner dan Eliane. Piffin informeerde mij duidelijk: wil je goed meetellen dan moet je nu in ieder geval biseksueel zijn. Voor mij is de race dus ten einde, dat krijg ik niet meer voor mijn dood voor elkaar. Hartelijk dank voor uw aandacht!

HSP.

Het was vandaag een hoogsensitieve dag voor mij. Dat wil nog niet zeggen dat ik een hoogsensitieve persoon (een HSP) ben. Wil je weten of je een HSP bent dan kun je bijvoorbeeld bij Susan Marletta-Hart de workshop ‘Aarden voor Hoogsensitieven’ doen. Uit het NRC Handelsblad vandaag begrijp ik dat de whiplash en de bekkeninstabiliteit (alleen voor vrouwen natuurlijk) echt helemaal uit de tijd zijn. Nee, sorry hoor daar kun je niet meer mee aankomen tegenwoordig. Als je het nu op een feestje echt wil maken zul je behoorlijk HSP moeten zijn. En denk erom ik heb je gewaarschuwd en mijn schoondochter Eliane maakte er een hele duidelijke tekening van 33x21 cm bij. Aan ons zal het niet liggen als je toch op de divan achterblijft!

De dood in de schaakwereld.

Gisteren hadden de media eindelijk eens veel aandacht voor het schaken. Jammer dat iemand daar eerst voor dood moet gaan maar toch ‘bravo media!’. Eigenlijk was Fischer voor de schaakwereld al dood sinds hij wereldkampioen werd in 1972. Vanaf die tijd heeft hij alleen maar afschuwelijke onzin laten horen en leefde ook asociaal.
In Wijk aan Zee in het Corus toernooi was veel aandacht en eerbetoon voor het genie Fischer.
Ruud en ik begonnen gisteren in dat toernooi. Ruud won en ik verloor in de eerste ronde van de tienkampen. Voormalig wereldkampioen Topalov begon ook dikwijls met een nederlaag maar bereikte ondanks dat toch de top. Er is dus noch hoop voor mij.
Waarom deze mooie foto van een vervallen blokhut of huisje op de prairie in Canada? Wel, als een eerbetoon aan mijn oom Jan waar ik woensdag over schreef. Toen oom Jan in Canada aankwam had hij niets volgens de verhalen van mijn moeder. Hij begon met het bouwen van een huisje of blokhut. John van Liere maakte 60 jaar later foto’s van de inmiddels vervallen huisjes, dankjewel John.

Coïncidentie

Bij mijn vorige blog over het ploegen met een driespan vroeg ik me af ik moest vertellen wat ik van mijn oom Piet Dekker leerde ik denk in 1946 of ’47. Ik hielp bij het inspannen van een driespan. Oom Piet prentte me in welke merrie (het handpaard) eerst van stal ging en dat de andere twee dan links en rechts van het handpaard kwamen. Ja, zei hij ‘die twee kunnen elkaar niet uitstaan daarom Nellie tussenin dan kunnen ze niet vechten’.
Vanavond ontving ik een reactie van John van Liere over mijn blog, waarin hij ook schrijft:
‘(…) Zomaar voor je informatie, Bou vertelde me dat de twee paarden aan de buitenkant mekaar niet konden luchten of zien en dat dus het paard in het midden de vrede moest bewaren (vond ik grappig) de foto’s met de wolken zichtbaar zijn in '72 gemaakt (…)’.

Oh ja, morgen begin ik in Wijk aan Zee in het Corus Schaaktoernooi. Ruud en ik doen dat, indien mogelijk, al jaren. We spelen in de tienkampen van de Amateurgroepen. Mijn blog kan daar onder te lijden hebben. Ik zal proberen dat te voorkomen.

Ploegen met een driespan.

Vandaag een aanvulling op de foto van het ploegen van Boudewijn de Maaker dat ik gister liet zien.
Een ploeggang is een trek heen plus een trek terug. Je bent na één ploeggang dus weer terug waar je begon, wel twee ploegvoren verschoven natuurlijk.
Het ploegen met een driespan (soms zelfs wel met een vierspan) in de Zeeuwse klei is echt de hogeschool van mentechniek, paardendressuur en landbouwschap geweest.
Boudewijn heeft hier een enkelvoudig leidsel in zijn hand. Hij leidt het middelste paard met dat leidsel doormiddel van heel subtiel meer of minder aantrekken en kleine rukjes. Als een van de drie (merries?) haar werk niet precies doet krijgt ze dat bij naam te horen en zal zij zich onmiddellijk herstellen. Het middelste (handpaard) heeft een leidende rol, zij is meestal de oudste. In een tweespan is het linkerpaard het handpaard, rechts kan dan een onervaren of jong paard lopen die leert van het handpaard.
De bovenste foto is dezelfde situatie als op de foto van gisteren maar na van voren genomen., het paard links loopt in de verse ploegvoor. Op de onderste foto is het driespan gekeerd, het rechter paard loopt nu in de ploegvoor, deze foto is duidelijk later gemaakt dan de andere foto’s de paarden zijn nu flink bezweet en hebben hard gewerkt.

Canada en Zeeland.

Gisteren en vanmorgen ontving ik van John van Liere uit Coaldale (Canada) onder andere deze prachtige foto’s.
De bovenste is mijn oom Jan in 1982. Oom Jan Dekker verliet in de jaren twintig van de vorige eeuw Borssele en emigreerde naar Canada. De woorden die hij sprak op de Kop van Zuid in de Rotterdamse haven voordat hij aan boord ging zijn legendarisch in mijn familie: ‘Ik verlaat het zinkende schip’. De achterblijvende familie, ook mijn moeder, moest het daar mee doen en keerde weer terug naar “het zinkende schip” (Borssele).
De tweede foto maakte John in ’72 of ’73 van Boudewijn de Maaker van Oud Sabinge. John emigreerde in 1976 met zijn gezin naar Canada.
John zocht op internet naar de geschiedenis van Borssele en kwam zo bij mijn weblog. In de komende dagen kom ik met meer over John en ook met meer van zijn prachtige zwart-wit foto’s. Klik op de foto's voor een vergroting.

Muizen.

Stilleven, Susan

In reactie op mijn vorige blog ‘Leraressen’ kreeg ik van Peter Meijboom (schaker, leraar Duits, dichter en schilder) onderstaande e-mail:

'hoi willem, dat verhaal van die pepermuntolie vond ik, met permissie, erg zwak. nu liepen de muizen dus onder de wieg door?
en gingen wellicht in de rest van het huis de boel aanknagen?!
dat heb ik vaker meegemaakt, onder andere dit: een kras geval: een muis heeft mijn oplaadsnoertje van mijn mobieltje volledig doorgeknaagd, ze schrikken wat dat betreft voor niets terug. en kunnen ziekten verspreiden, dat is aangetoond. overal komen keutels te liggen.
maar sommigen zitten toch wel in een dilemma wat deze kwestie betreft:
sommige mensen willen nooit een dier doden, maar wat dan te doen met muizen, kakkerlakken, muggen, wespen enzovoort als ze ons bedreigen? ernstig toespreken? dat mag jij nooit meer doen? pepermuntolie sprenkelen? bij volle maan bezweringen uitspreken?
sorry, nee, daarin kan ik allemaal niet meegaan.
groetjes'

Het stilleven van Susan (die ik bij Peter leerde kennen) lijkt mij een mooie illustratie bij een stukje over muizen: ‘let op jullie: hier ligt de grens , hier blijven jullie af’.

Leraressen.

HY IS die volopste soogdier op die ganse aarde -- maar jy sal nie meer as ’n piep uit hom kry om op hierdie prestasie te roem nie.
Stil soos die muis wat hy is, het hy uit die Ou Wêreld gekom en saam met die mense van Europa oral sy kolonies gevestig. Man en muis het jare lank saam op die seilskepe gevaar. Muis was die berugte verstekeling in veral die houtwande van dié skepe.
Toen ik Google liet zoeken op huismuis kreeg ik onder anderen bovenstaande reactie. Na de lugubere foto van mijn batterij muizenvallen ontving ik mail van Lies:
‘Weet je niet dat pepermuntolie (op watjes of lapjes gesprenkeld) ook muizen afschrikt? Althans dat is onze ervaring. Toen Josine nog klein was en wij op een zolderetage in Amsterdam woonden, liepen de muizen door haar wieg. Dat was niet de bedoeling. Toen wij van iemand over die pepermuntolie hoorden, was het probleem verholpen. En ook hier in Bloemendaal waren er wat muizen in de kelder die van de aardappels en de kaarsen snoepten. Mocht niet van mij. Dus pepermuntolie. Weg muizen.
Maar wellicht zijn alleen de muizen in West-Nederland zo gevoelig....!’

Dankjewel Lies, ik beloof dat ik de volgende keer eerst pepermuntolie ga kopen. Lies is lerares Nederlands en kijkt misschien vanavond ook naar Van Dis in Zuid-Afrika, 20.15 Nederland 2.
Gisteren had ik hier Anna te eten, zij is lerares Engels en mijn lokaas was: nep Champagne, vissoep en mosselen met zeekraal.
Anna was de eerste vrouwelijke docent aan de MTS hier in Deventer. Dankzij haar buitengewoon effectieve lessen kon ik soms leerlingen naar buitenlandse stageplaatsen sturen. We haalden vele mooie herinneringen op.

Jarig.

Gisteren 73 geworden. Veel vrienden kwamen me feliciteren, prachtige bloemen en rake cadeau’s kreeg ik. Velen spraken me via Skype, telefoon, stuurden me e-mail of verjaardagskaart . Dank jullie wel ik houd van jullie!
Een heel mooie kaart kreeg ik van Jeremy en Lisa. Laatst in het Kröller Müller zag ik wel dat Jeremy een foto maakte van het schilderij van Bart van der Leck, maar had geen vermoeden dat ik die op zo’n manier uit Londen terug zou krijgen.
Het is hier donderdag 9 uur. De computer van Blogger staat kennelijk ver westwaarts van Gorssel, het is daar nog woensdag.

Femke, Marianne en de dolfijn.

Ja ik stem op Femke. Ja, ik ben lid van de Partij voor de Dieren. Wat je ook vindt van Marianne Thieme, ze is altijd zeer goed geïnformeerd en doet haar huiswerk uitstekend.
Hieronder haar laatste daden, waar ik het weer helemaal mee eens ben.

Gestresste dolfijn bij Dolphin Academy Curacao betrokken bij ongeluk met toeristen
Dolphin Academy, het omstreden dolfinarium op Curacao is in opspraak geraakt door een ongeluk waarbij een gestresste en oververmoeide dolfijn van 300 kg in sprong op Nederlandse toeristen in het bassin. Vanwege de kerstpiek moesten de dolfijnen extra voorstellingen geven waardoor de dieren oververmoeid en gestresst waren. Eén van de dolfijnen landde daarbij op een echtpaar en een vrouw die aan de voorstelling deelnamen. De vrouw moest met verlammingsverschijnselen naar het ziekenhuis en het echtpaar liep lichte verwondingen op. Direct na het incident werden alle aanwezigen apart genomen en moesten zij in de kleedkamer foto's en filmmateriaal afstaan, dat ter plaatse werd vernietigd. Bovendien werden ze door bewakingspersoneel van Dolphin Academy volgens de Telegraaf bedreigd "om vooral niets van het voorval naar buiten te brengen".

Een ooggetuige heeft inmiddels videobeelden geleverd aan de Partij voor de Dieren waarop het incident te zien is. De Partij voor de Dieren heeft al eerder haar zorgen over de behandeling van de dolfijnen in Dolphin Academy geuit tegenover vertegenwoordigers van de Eilandsraad op Curacao, tijdens het bezoek van de fractievoorzitters aan de Antillen. We roepen nu iedereen op een protestmail te sturen naar de Eilandsraad en de Gezaghebber van Curacao, met het verzoek tot een diepgaand onderzoek en mogelijke sluiting van Dolphin Academy. Marianne Thieme heeft inmiddels Kamervragen gesteld aan de minister van BZK over de behandeling van de Nederlandse toeristen en aan de minister van LNV of soortgelijke incidenten in Nederlandse dolfinaria uitgesloten zijn.

De Schuldvraag.

Een of tweemaal per winter haal ik deze batterij muizenvallen uit de garage. Esther, mijn thuiszorg, wees me gister voor de tweede keer op de muizen onder het aanrecht en in de kruipruimte. Vannacht had ik er negen uitgezet en ving vier grote volwassen huismuizen, ik denk twee paartjes. Ik zet deze alle tien nog een keer uit en hoop maar dat er geen nesten met jongen zijn.
Ja, ik neem de volle verantwoordelijkheid van mijn onaangename daden op me. Ik ben lid van de club van Marianne en blijf op Femke stemmen. Maar de schuld van dit alles neem ik niet op me. De schuld leg ik bij Theo die mijn houtmand inpikt en te lui is om ook maar één muis te vangen. Met zo’n kat in huis moet ik het wel zelf doen. Vanmorgen zelfs te lui om even naar de fotograaf te kijken!
Wel wijs ik erop dat deze zogenaamde klapvallen niet alleen de goedkoopste zijn maar ook de meest efficiënte. Met een stukje goed geurende boerenkaas krijg je elke muis en in deze val is hij onmiddellijk dood. Vannacht een in het kastje onder het aanrecht en drie in ‘het wijnkeldertje’ in de kruipruimte.

Ezra Pound.

Gisteravond was er veel over de Tweede Wereldoorlog op de TV, ook over Italië. Daarom een interessant artikel dat ik vanmorgen van de schrijver Peter Müller ontving. Ik neem het in zijn geheel letterlijk over:
“Toen ik aan de kippenkoopman vroeg of hij wist dat Ezra Pound door zijn gloriërende landgenoten in Italië in een kooi was opgesloten, antwoordde hij tot mijn verbazing ja. Hij wist zelfs de data: van 25 mei tot 18 juni 1945. Hij bleek een opstel van Martin Ros over Ezra Pound gelezen te hebben. Hij vertelde dat daar ook een lijstje in voorkwam dat hij aan Bert Wagendorp, columnist bij de Volkskrant, wilde toesturen. Die had in zijn column onlangs geschreven dat hij van lijstjes hield en de kippenkoopman wilde hem een plezier doen. Ik vroeg hem of hij me dat opstel zou willen toezenden en dat deed hij. Het heet 'De fascistische begoocheling van Ezra Pound'. Het lijstje betreft de bewonderaars die hem bezochten in het St. Elisabeth-gesticht, waar hij tot 1958 opgesloten was: MacLeish, Carlos Williams, Cummings, Aiken, Lowell, Tate, Mencken, Spender, Thornton Wilder, Marianne Moore, Marshall McLuhan, Elisabeth Bishop, James Dickey, Alfred Alvarez, Katherine Ann Porter, T.S.Eliot. Ik vroeg de kippenkoopman of al deze namen hem bekend waren. Alleen Alfred Alfarez was voor hem een onbekende.
Er werden verscheidene acties ondernomen om de fascistische schrijver vrij te krijgen. Dat lukte in 1958, onder leiding van Hemingway, Graham Greene, William Saroyan en Jean Cocteau. Het opstel eindigt zo: *Na zijn vrijlating verkondigt hij meteen nimmer ongelijk te hebben gehad, ook niet tijdens de oorlog. Bij aankomst in Napels brengt hij stralend en zonder enig vertoon van ironie de fascistische groet: 'Heel Amerika is een gekkenhuis'.
Toen de Italiaanse communistische dichter Quasimodo een jaar later de Nobelprijs kreeg, maakte Pound, die zelf op de prijs rekende, luidruchtig en op onverbloemd fascistische wijze stennis. Begin jaren zeventig voerde hij nog neofascistische optochten in Rome aan. Deze zonder twijfel merkwaardigste collabo onder de grote schrijvers van de twintigste eeuw stierf in zijn slaap op 1 november 1972. Kort tevoren had hij verzekerd dat alles wat hij gezegd en geschreven had diepe onzin was, dat hij nooit iemand gelukkig had gemaakt en, wijzend op zijn hart, dat hij daar woonde in volstrekte eenzaamheid, midden in de hel.*
De kippenkoopman zei dat die laatste zin hem geroerd had. De discussie over moraal en kunst en schuld en recht hebben we niet gevoerd. Toen ik een poging deed (hebben grote schrijvers recht op een voorkeursbehandeling) was de kippenkoopman erg afwerend. 'Daar heb ik geen verstand van', zeidie."
Als illustratie een Lakenvelderhaan in een kooi.

Berichten van verre.

Drie visuele berichten uit de samenleving. Twee uit Toronto en een uit Joppe.
Met een griepje werk je in de keuken gewoon door voor je bedrijf, zeker in Toronto.
Als de mensen het buiten te koud vinden (-19 graden) kun je als hond nog wel eens het beste plekje inpikken. Foto’s Piffin.
In Joppe is de ‘eenvoudige boekverkoopster uit Zutphen’ begonnen aan de mentale voorbereiding voor het grootmoederschap. In 2008 wordt zij oma en ik voorzie haar van ideeën hoe je met zo’n klein leventje kunt omgaan. In Joppe is wel een waterleiding maar dat water is zo verrekte koud daarom lijkt me dit een goeie methode om het kleinkind lekker schoon te houden.

De aarde is rond.

Kerst en Nieuwjaar wereldwijd.
Terwijl schoondochter Kate me een Kerst en Nieuwjaarswens stuurt met een tekening waarin ze in het zwembad liggen ontvang ik van kleindochter Piffin foto’s uit Toronto zoals hierboven. De aarde is inderdaad rond en draait echt. Thijlbert in Alice Springs vindt het heel onwennig die Australiërs met kalkoen, dikke plakken ham en plumpudding terwijl het buiten 45 graden is. De kleinkinderen in Toronto missen daar op die helling juist een oliebollenkraam.