Opa vertelt verder.

Ik schreef over het najaar op de boerderij in Borssele. Een enorme gebeurtenis in november(slachtmaand) voor ons kinderen was de slacht. Er waren altijd tenminste twee varkens: de zeug die in het voorjaar de biggetjes kreeg en het slachtvarken. Het slachtvarken (“het varken”) was als mannelijk biggetje niet verkocht en al vroeg gecastreerd. Dikwijls liep het varken los op het erf en tweelingbroer Piet en ik probeerden dan op zijn rug (de zeug werd met rust gelaten) te rijden. Als een van ons dan in de mestvaalt terecht kwam was het moeilijk thuis komen. Soms lukte het om met touw zo’n goedzak een soort tuig om te doen, dan konden we vrij lang op zijn rug blijven. De dag van de slacht was de slager al vroeg present. Piet en ik verscholen ons ergens en de slager was een beul, moordenaar, enz. Wel wilden we alles zien en in ieder geval moest het varken met één steek dood zijn. Was het zover, dan was ook de slager meteen onze vriend, want er viel bij hem wel wat te halen. Eerst werd in een emmer het bloed (uit de halssteek) voor de bloedworst opgevangen. Dan werd in een groot strovuur het varken onthaard en daarna gewassen. Tegen die tijd verschenen alle kinderen uit de buurt. Het varken werd op een ladder gehangen met de kop naar beneden en de slager sneed voor alle kinderen een zwoerd en daarop kauwend moesten we dan naar school.
Zo’n kersverse zwoerd was het lekkerste wat je kon bedenken, het had nog een lichte rooksmaak van het strovuur. Mijn moeder en de helpende buurvrouwen werkten heel hard op slachtdag.
Hammen werden gerookt, karbonades en allerlei andere delen van het varken verdwenen in weckpotten en Keulse- potten. Leverworst, bloedworst en verse worst werden diezelfde dag gemaakt. De poten en oren en de mooie krulstaart ( één van de kenmerken van het ras NederlandsLandvarken) werden gekookt. Aan het eind van de dag kregen Piet en ik de blaas voor de “koenkelpot”, Zeeuws voor rommelpot. De koenkelpot is een Keulse pot (zo’n pot waar Piggelmee met zijn vrouwtje in woonde) overspannen met een varkensblaas. In het midden was door de blaas een rietje gestoken, door dat rietje heen en weer te bewegen ging dit “muziekinstrument” in een lage toon brommen. In mijn herinnering was bij ons de Keulse pot vervangen door een literblik. Nu ik toch wat details probeer te achterhalen vraag ik me af wat in weckpotten en wat in Keulse potten ging. Misschien weet Jenny, een van mijn trouwe lezeressen en ook nog een echte Huishoudlerares, het?
Dankzij die slacht kon er ’s winters regelmatig lekker worden gegeten, sommige gerechten zijn in deze tijd geheel verdwenen.